Κουερίνι
Οι Κουερίνι (ή Κουιρίνι) ήταν γνωστή και πλούσια οικογένεια της Βενετίας από την ίδρυση της έως το 1869 που πέθανε ο τελευταίος απόγονος αυτής. Η οικογένεια χωρίζεται σε δύο κλάδους.[1]
Ιστορία Επεξεργασία
Η οικογένεια Κουερίνι έχει αρχαίες ρίζες και πιθανά προέρχεται από την Ερακλέα ή τη Σιττανόβα. Σύμφωνα με την γενεαλογική μυθολογία, γραμμένη από τον Γιάκοπο Ζαμπαρέλα έλκουν την καταγωγή τους από το ρωμαϊκό γένος των Σουλπικίων, απ' όπου κατάγεται ο Αυτοκράτορας Γάλβας. Από τον Γάλβα κατάγεται κάποιος Σουλπίκιος Κυρήνιο, πρόγονος των Δόγηδων Μαουρίτσιο Γκαλμπάιο (764-787), Τζοβάνι Γκαλμπάιο (784-804), οι οποίοι δημιούργησαν τον κλάδο των Κουερίνι στη Βενετία. Οι Κουερίνι θεωρούνται ανάμεσα στους ιδρυτές της πόλης της Βενετίας. Κατά το τέλος του 13ου αιώνα, ήταν μια από τις πλουσιότερες οικογένειες της Βενετίας. Μέσα στους αιώνες έχουν αναμειχθεί στα πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά ζητήματα της πόλης. Όμως μια αποτυχημένη απόπειρα ανατροπής του Δόγη Πιέτρο Γκραντενίγκο και του Μεγάλου Συμβουλίου, που αποτελείτο από μέλη Ενετών ευγενών, δυσφήμησε το όνομα της οικογένειας και τους απαγορεύτηκε, για πάντα, η δυνατότητα να γίνουν Δόγηδες. Η συνωμοσία αυτή οδήγησε στη δημιουργία του Συμβουλίου των 10, αρχικά σαν προσωρινό θεσμό με σκοπό την πρόληψη πραξικοπημάτων. Στην πορεία η ισχύς του μεγάλωσε και έγινε ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία της Ενετικής διοίκησης. Περίπου το 14ο αιώνα ( με κάποιους να υποστηρίζουν το 13ο ) η οικογένεια απόκτησε την Αστυπάλαια. Εξαιτίας αυτής της κτήσης προστέθηκε στο όνομα Κουερίνι στην Αστυπάλαια.
Μέλη Επεξεργασία
Διάφορα γνωστά μέλη της οικογένειας είναι:
Ο Τζιοβάννι Κουερίνι, ποιητής (πέθανε το 1333).[2]
Ο Αντρέα Κουερίνι (γεννήθηκε το 1382), έμπορος και στρατιωτικός διοικητής.[3]
Ο Μάρκο Κουερίνι (γεννήθηκε το 1399), διπλωμάτης.[4]
Ο Γκουγκλιέλμο Κουερίνι (1400 - 1468), πολιτικός.[5]
Ο Τζιοβάννι Δ΄ Κουερίνι ήταν αυτός που επανεποίκησε την Αστυπάλαια το 1413 με αποτέλεσμα μετά από διαμαρτυρίες του Δούκα του Χάνδακα (Ηρακλείου), Φραντσέσκο Μπόμπο, για αυτήν την ενέργεια του, ο Querini να απομακρυνθεί από Rector της Τήνου και της Μυκόνου.
Ο Πιέτρο Κουερίνι ήταν καπετάνιος του 15ου αιώνα.
Είναι γνωστός για το ναυάγιο του, το χειμώνα του 1432. Με πορεία προς τη Φλάνδρα ναυάγησε στις Β.Δ. ακτές της Γαλλίας. Το πλήρωμα εγκατέλειψε το πλοίο και μπήκε στις σωστικές λέμβους. Μετά από εβδομάδες περιπλάνησης στη θάλασσα, τα ρεύματα τους οδήγησαν στις ακτές της Νορβηγίας, στο Ροστ. Τα κατάφεραν μόλις 11 άτομα από τους 68. Εκεί έμειναν μερικούς μήνες και γυρνώντας στη Βενετία έκαναν γνωστό το Βακαλάο.
Ο Μαρκαντόνιο Κουερίνι
Είναι γνωστός γιατί στις 26 Ιανουαρίου του 1571 έσπασε τον ναυτικό αποκλεισμό της Αμμοχώστου από τα τουρκικά πλοία, έχοντας 16 γαλέρες και 4 βοηθητικά πλοία με τρόφιμα και στρατεύματά.
Η Ελισάβετ Κουερίνι (πέθανε το 1708), ήταν γυναίκα του Δόγη Σιλβέστρο Βαλιέρ.
.jpg)
Η Ελισάβετ Κουερίνι περιγράφεται ως η μόνη γυναίκα Δόγη κάποιας σημασίας του 17ου αιώνα μετά από την Μοροζίνα Μοροζίνι. Λέγεται ότι ο σύζυγος είναι γνωστός στην ιστορία ως επί το πλείστο εξαιτίας της. Αν και το Μεγάλο Συμβούλιο είχε, το 1465, καταργήσει τη τελετή εγκατάστασης της γυναίκας του Δόγη, ο Βαλιέρ έπεισε το Συμβούλιο να κάνει μια εξαίρεση. Έτσι, στις 4 Μαρτίου του 1694, η Ελισάβετ Κουερίνι εμφανίστηκε ντυμένη με ένα ύφασμα χρυσής ρόμπας, ένα λευκό πέπλο, το δουκικό στέμμα στολισμένο με κοσμήματα και ένα μεγάλο διαμαντένιο σταυρό στο στήθος της.
Ο Giacomo Querini (1619 - 1677), διπλωμάτης.[6]
Ο Angelo Maria Querini (30 Μαρτίου 1680 – 6 Ιανουαρίου 1755) ήταν Καρδινάλιος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Ο Angelo Maria Querini ήταν σπουδαίος λόγιος της εποχής του. Έκανε εκτεταμένα εκπαιδευτικά ταξίδια σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και αλληλογραφούσε ή ακόμα συναντιόταν με διαπρεπείς μελετητές, επιστήμονες της εποχής του όπως τον Μπερνάρ ντε Μονφωκόν, Ισαάκ Νεύτων, Βολταίρο. Το 1723 έγινε Αρχιεπίσκος της Κέρκυρας και το 1726, ο Πάπας Βενέδικτος ΙΓ τον έκανε Καρδινάλιο, οπότε ο Querini μετακόμισε στη Brescia όπου εκεί δημιούργησε την βιβλιοθήκη Queriniana που λειτουργεί ακόμη και σήμερα.
Ο Andrea Maria Querini (1757 – 1825) ήταν ναύαρχος, πρώτος διοικητής του Ενετοαυστριακού Πολεμικού Ναυτικού και καλλιεργημένος πολιτικός.
Ο Andrea Querini ήταν προστάτης και χορηγός του Carlo Goldoni ο οποίος του αφιέρωσε μια κωμωδία. Ήταν επίσης φίλος του Ενετού ζωγράφου Pietro Longhi.
Ο Alvise Querini (1758 – 1834) ήταν Ενετός πρέσβης.
Ο Alvise Querini ήταν ήδη πρεσβευτής της Βενετίας στο Παρίσι όταν καταλήφθηκε η Βενετία από τον Ναπολέοντα. Αυτός ήταν ο πρώτος που πρόσθεσε το Stampalia στο όνομα του ώστε να ξεχωρίζει από κάποιο συνονόματο του στο Μιλάνο.
Ο κόμης Giovanni Querini Stampalia (5 Μαΐου 1799 – 25 Μαΐου 1869) ήταν επιχειρηματίας και ο τελευταίος απόγονος της οικογένειας Querini di Stampalia.
Ο Giovanni Querini όταν πέθανε κληροδότησε στη πόλη όλα τα υπάρχοντα του, περιλαμβάνοντας το Παλάτσο, εδάφη και όλα τα οικογενειακά κειμήλια με σκοπό τη δημιουργία ενός ιδρύματος που προωθεί τις τέχνες. Έτσι, φτιάχτηκε το Ίδρυμα Querini Stampalia, κοντά στην πλατεία του Αγ. Μάρκου, το οποίο εξακολουθεί να είναι ένα από τα πιο σημαντικά μουσεία της πόλης.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ https://www.treccani.it/enciclopedia/querini_%28Enciclopedia-Italiana%29/
- ↑ https://www.treccani.it/enciclopedia/giovanni-quirini_%28Dizionario-Biografico%29/
- ↑ https://www.treccani.it/enciclopedia/andrea-querini_%28Dizionario-Biografico%29/
- ↑ https://www.treccani.it/enciclopedia/marco-querini_%28Dizionario-Biografico%29/
- ↑ https://www.treccani.it/enciclopedia/guglielmo-querini_%28Dizionario-Biografico%29/
- ↑ https://www.treccani.it/enciclopedia/giacomo-querini_%28Dizionario-Biografico%29/
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- http://www.querinistampalia.org/eng/home_page.php Αρχειοθετήθηκε 2015-04-15 στο Wayback Machine.
- Ελευθέριος Φιλήμων Ξάνθος, Αστυπάλαια: ιστορία και ιστορίες, Aθήνα 2009
- Π. Γραμματόπουλος, Σ. Μαμαλούκος, Σ. Νέλλα - Ποτηροπούλου, Γ. Πανέτσος, Χ. Πανουσάκης, ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ: Πολεοδομία και Αρχιτεκτονική της Χώρας, Αθήνα 1994
- Arrigo Petacco, Ο Σταυρός και η Ημισέληνος . Ναύπακτος 7 Οκτωβρίου 1571: Όταν η Χριστιανοσύνη απώθησε το Ισλάμ, Μιλάνο 2005