Κριστόφορο Μόρο
Ο Κριστόφορο Μόρο (Ιταλικά : Cristoforo Moro, 1390 - 10 Νοεμβρίου 1471) ήταν ο 67ος Δόγης της Βενετίας (1462 - 10 Νοεμβρίου 1471) Η Οικογένεια Μόρο εγκαταστάθηκε στη Βενετία τον 12ο αιώνα όταν ο Στέφανος Μαύρος ένας δισέγγονος του Μαύρου έκτισε μια εκκλησία στο νησί του Μουράνο.[2]
| Κριστόφορο Μόρο | |
|---|---|
.jpg) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Cristoforo Moro (Ιταλικά) |
| Γέννηση | 1390 Βενετία[1] |
| Θάνατος | 9 Νοεμβρίου 1471 Βενετία[1] |
| Τόπος ταφής | San Giobbe |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βενετική Δημοκρατία |
| Θρησκεία | Καθολικισμός |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ιταλικά |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο της Πάδοβας |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | διπλωμάτης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Χριστίνα Σανούδου |
| Οικογένεια | Moro |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Δόγης της Βενετίας (1462–1471) πρέσβης |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Δόγης της Βενετίας Επεξεργασία
Ο Κριστόφορο Μόρο ήταν το 11ο μέλος της Οικογένειας που εξελέγη δόγης, η σύζυγος του ήταν η Χριστίνα Σανούδου.[3] Μετά την αποφοίτηση του από το Πανεπιστήμιο ο Μόρο απέκτησε πολλές δημόσιες θέσεις, διετέλεσε πρέσβης στους πάπες Ευγένιο Δ΄ και Νικόλαο Ε΄. Ο Άγιος Βερναρδίνος της Σιένα (1380 - 1444) είχε προφητεύσει ότι ο Κριστόφορο Μόρο θα εκλεγόταν δόγης και μετά την εκτέλεση της προφητείας έκτισε την εκκλησία του Αγίου Ιώβ στη μνήμη του Βερναρδίνου. Κληροδότησε τη μεγάλη περιουσία του σε οργανώσεις και ιδρύματα όπως και στην εκκλησία του Αγίου Ιώβ. Την εποχή του Κριστόφορο Μόρο ξέσπασε ο Α΄ Βενετοτουρκικός πόλεμος ανάμεσα στη Δημοκρατία της Βενετίας και την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Πάπας Πίος Β΄ του έστειλε ένα ευλογημένο σπαθί για να τον πείσει να εισέλθει στη συμμαχία εναντίον των Τούρκων αλλά ήταν στην αρχή διστακτικός γιατί η Βενετία έδινε προτεραιότητα μόνο στα οικονομικά της συμφέροντα. Επί των ημερών του μεγάλωσε κατά πολύ σε αριθμό η ελληνική κοινότητα της πόλης, που έβλεπαν στο πρόσωπό του έναν πιθανό υπερασπιστή των συμφερόντων τους και ειδικά μετά την έναρξη του πολέμου με τους Τούρκους
Η μεγάλη επέλαση των Οθωμανών Επεξεργασία
Τον Απρίλιο του 1463, 10 χρόνια μετά τη χρονιά που κατέκτησαν την Κωνσταντινούπολη οι Οθωμανοί κατέλαβαν το Άργος, κάστρο των Βενετών στην ηπειρωτική Ελλάδα. Ο καρδινάλιος Βησσαρίων ο Τραπεζούντιος ταξίδευσε στη Βενετία για να καλέσει τη δημοκρατία "να υπερασπιστεί τη χριστιανική πίστη από τους άπιστους". Την ίδια χρονιά συμμάχησαν η Ουγγαρία, η Βενετία και ο Αλβανός ήρωας Σκεντέρμπεης με την ευλογία του πάπα εναντίον της μεγάλης επεκτατικής απειλής του Μωάμεθ του Πορθητή. Η συμμαχία με πρωταγωνιστή τον Βενετό στρατηγό και ευγενή Αλβίζε Λορεντάν μπόρεσε να σταματήσει προσωρινά τον Μωάμεθ αλλά τα εδάφη που είχε κατακτήσει έγιναν τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Βενετός ναύαρχος Νικολό Κανάλ ανακατέλαβε την Ενέζ στη Θράκη αλλά δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί την Εύβοια τη μεγαλύτερη αποικία των Βενετών στην Ελλάδα, η Χαλκίδα έπεσε και αυτό ήταν το σκληρότερο πλήγμα για τη Βενετία. Η Δημοκρατία αντιμετώπισε στη συνέχεια περισσότερες απειλές από τις Ιταλικές πόλεις του βορρά, ο Λουδοβίκος ΙΑ΄ της Γαλλίας πίεζε τη Λομβαρδία να επεκταθεί σε βάρος της Βενετίας. Ο τάφος του Κριστόφορο Μόρο εντοπίζεται στο ιερό της εκκλησίας του Αγίου Ιώβ, ο τάφος καλύπτεται με μαρμάρινη πλάκα.[4]
Αποδέκτης των χειρογράφων του Βησσαρίωνα Επεξεργασία
Στον Μόρο απηύθυνε επιστολή ο Βησσαρίων ο Τραπεζούντιος στις 31 Μαϊου 1468[5], δωρίζοντας την πολύτιμη συλλογή σπάνιων ελληνικών και λατινικών χειρογράφων που είχε με τόσο κόπο κι έξοδα συγκεντρώσει, χάρη και στην ακούραστη εργασία Ελλήνων λογίων όπως ο Ιωάννης Ρώσος, Αρσένιος Αποστόλης κ.ά. για να μη ξεχνάν οι Έλληνες τις ρίζες τους. Του ζήτησε να επιστραφούν στην Ελλάδα όταν αυτή ελευθερωθεί. Τα χειρόγραφα αυτά, με φροντίδα και του δόγη, αποτέλεσαν τον πυρήνα της Μαρκιανής Βιβλιοθήκης.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 122338499. Ανακτήθηκε στις 13 Αυγούστου 2015.
- ↑ Fanello, Matteo (1797). Notizie Istorico-geografiche Murano
- ↑ Staley, Edgcumbe (1910). The dogaressas of Venice : The wives of the doges
- ↑ Goy, Richard John (2006). Building Renaissance Venice: Patrons, Architects and Builders, C. 1430-1500
- ↑ Kyrakis, Constantinos (29 Νοεμβρίου 2015). «Υπομνήματα: ...αν δεν υπήρχαν τα βιβλία». Υπομνήματα. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2019.
Πηγές Επεξεργασία
- Mosto, Andrea da (1983). I Dogi di Venezia. Firenze.
- Dumler, Helmut (2001). Venedig und die Dogen. Düsseldorf.
