Βικιπαίδεια

Κόμης του Λάνκαστερ

σελίδα αποσαφήνισης εγχειρημάτων Wikimedia

Ο τίτλος Κόμης του Λάνκαστερ δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στο βασίλειο της Αγγλίας (1267), τον διαδέχθηκε ο τίτλος του Δούκα του Λάνκαστερ (1351) που έληξε το 1361. Ο Ερρίκος Γ΄ της Αγγλίας δημιούργησε τον τίτλο του κόμη του Λάνκαστερ για μέλη της βασιλικής οικογένειας των Πλανταγενετών, τον πήρε ο δεύτερος γιος του Εδμόνδος Κράουτσμπακ. Ο Εδμόνδος ήταν επίσης κόμης του Λέστερ (1265) του δόθηκαν τα εδάφη και οι τίτλοι του Σίμον ντε Μόντφορτ, 6ου κόμη του Λέστερ μετά τον θάνατο του με τη λήξη του "Β΄ Πολέμου των Βαρόνων".[1] Ο μεγαλύτερος γιος του Τόμας, 2ος κόμης του Λάνκαστερ δέχτηκε εκτός από τα εδάφη και τους τίτλους του πατέρα του και τον τίτλο του κόμη του Λίνκολν, έγινε ο ισχυρότερος άντρας της Αγγλίας σε τέτοιο βαθμό που μπορούσε να επεμβαίνει ακόμα και στον θρόνο.[2] Η δύναμη του τον έφερε σε σύγκρουση με τον πρώτο του ξάδελφο Εδουάρδο Β΄ της Αγγλίας, η εξέγερση οδήγησε σε ανοικτό πόλεμο που κατέληξε στην εκτέλεση του Λάνκαστερ. Τον διαδέχτηκε ο μικρότερος αδελφός του Ερρίκος, 3ος κόμης του Λάνκαστερ που μετά την πτώση του Εδουάρδου Β΄ συγκρούστηκε σκληρά και συνέβαλε στην πτώση του σφετεριστή Ρότζερ Μόρτιμερ, 1ου κόμη του Μαρς. Ο γιος του Ερρίκος, δούκας του Λάνκαστερ ήταν ο πιο πιστός στρατηγός και σύμμαχος του δεύτερου ξαδέλφου του Εδουάρδου Γ΄ της Αγγλίας όταν ξέσπασε ο Εκατονταετής Πόλεμος.

Δημιουργία Επεξεργασία

Όταν οι οπαδοί του Ερρίκου Γ΄ συνέτριψαν την αντίσταση των βαρόνων στον "Β΄ Πόλεμο των Βαρόνων" ο Ερρίκος Γ΄ έδωσε στον δεύτερο γιο του Εδμόνδο Κράουτσμπακ τους τίτλους και τα εδάφη που κατασχέθηκαν του Σίμον ντε Μόντφορτ μαζί με την κομητεία του Λέστερ (26 Οκτωβρίου 1265). Οι μετέπειτα παραχωρήσεις ήταν η κομητεία του Λάνκαστερ (30 Ιουνίου 1267) και η κομητεία του Φερρέρ (1301), έγινε επίσης κόμης της Καμπανίας και του Μπρι (1276) χάρη στα δικαιώματα της συζύγου του.[3] Ο Ερρίκος Δ΄ της Αγγλίας θα διεκδικήσει την καταγωγή από τον Εδμόνδο Κράουτσμπακ για να διεκδικήσει τον θρόνο της Αγγλίας με τον ισχυρισμό ότι ο Εδμόνδος ήταν μεγαλύτερος γιος του Ερρίκου Γ΄ αλλά έχασε τον θρόνο επειδή ήταν παραμορφωμένος.[4] Η δεύτερη σύζυγος του Εδμόνδου Λευκή του Αρτουά χήρα του Ερρίκου Α΄ της Ναβάρρας βρισκόταν στην κορυφή της Ευρωπαικής αριστοκρατίας, η κόρη της Ιωάννα Α΄ της Ναβάρρας με τον γάμο της με τον Φίλιππο τον Ωραίο έγινε βασίλισσα της Γαλλίας. Ο μεγαλύτερος γιος του Εδμόνδου Τόμας κέρδισε και τις κομητείες του Λίνκολν και του Σόλσμπερι με τον γάμο του με την κληρονόμο του Χένρι ντε Λασύ, 3ου κόμη του Λίνκολν, τα εισοδήματα του έφταναν τις 11.000 στερλίνες ετησίως.[5]

Ο Τόμας και ο μικρότερος γιος του Ερρίκος βρέθηκαν στη στέψη του Εδουάρδου Β΄ της Αγγλίας (25 Φεβρουαρίου 1308), ο Τόμας μετέφερε το σπαθί "Κουρτάνα" και ο Ερρίκος το βασιλικό σκήπτρο.[6] Υποστήριξε στην αρχή τον ξάδελφο του αλλά κατόπιν συντάχτηκε με τους λόρδους που ζητούσαν την εκδίωξη του ερωμένου του βασιλιά Πιρς Γκάβεστον από την κυβέρνηση ύστερα από συνέλευση των δυσαρεστημένων βαρόνων. Ο Γκάβεστον συνελήφθη, εισήχθη σε δίκη με πρωτοβουλία του Λάνκαστερ και εκτελέστηκε (1312).[7] Η δύναμη του Εδουάρδου Β΄ εξασθένησε σημαντικά και μετά την ήττα του από τους Σκωτσέζους στη μάχη του Μπάνοκμπερν, αυτό επέτρεψε στον Τόμας να αναλάβει την εξουσία και να εκδώσει ξανά τις Διατάξεις του 1311. Ο Τόμας προτίμησε να μην συμμετέχει ενεργά στη νέα διακυβέρνηση, οπισθοχώρησε αντίθετα στο κάστρο του Πόντεκραφτ.[8] Ο Εδουάρδος Β΄ αναγκάστηκε τον Αύγουστο του 1318 να ζητήσει ειρήνη που έκλεισε με τη Συνθήκη του Λικ αλλά ο εμφύλιος πόλεμος ξέσπασε ξανά το 1321, ο Τόμας συγκέντρωσε έναν στρατό από τα βόρεια αλλά ηττήθηκε στη μάχη του Μπόρουγκμπριτζ και συνελήφθη. Ο Τόμας καταδικάστηκε σε θάνατο με απαγχονισμό και τεμαχισμό αλλά επειδή ήταν πρώτος ξάδελφος του βασιλιά η ποινή μετετράπη σε γρήγορο θάνατο με αποκεφαλισμό.[9]

Βασιλεία Εδουάρδου Γ΄ Επεξεργασία

Ο μικρότερος αδελφός του Εδουάρδος ενώθηκε με τη βασίλισσα Ισαβέλλα της Γαλλίας (1295-1358) και τον ερωμένο της Ρότζερ Μόρτιμερ με στόχο την οριστική ανατροπή του Εδουάρδου, συνέλαβαν τον βασιλιά στο Νιθ της Νότιας Ουαλίας.[10] Το Κοινοβούλιο του Κένιλγουερθ αποφάσισε την έκπτωση του Εδουάρδου Β΄ και την ενθρόνιση του διαδόχου Εδουάρδου Γ΄ (1226), στη συνέχεια ο Εδουάρδος Β΄ θανατώθηκε στο κάστρο του Μπέρκλεϋ.[11] Ο Εδουάρδος πήρε πίσω τις κομητείες του Λάνκαστερ, του Ντέρμπι, του Σόλσμπερι και του Λίνκολν που είχαν κατασχεθεί από τον αδελφό του και έγινε πανίσχυρος σε τέτοιο βαθμό που έστεψε ο ίδιος ιππότη τον νεαρό Εδουάρδο Γ΄ πριν την επίσημη στέψη του.[12] Ο Μόρτιμερ σύντομα έχασε την υποστήριξη του Λάνκαστερ λόγω της ταπεινωτικής για την Αγγλία Συνθήκης του Νορθάμπτον - Εδιμβούργου που ήταν η αρχή της ανεξαρτησίας για τη Σκωτία, την υπέγραψε και ο νεαρός βασιλιάς. Ο Μόρτιμερ συγκάλεσε το κοινοβούλιο (1328) και πήρε τον τίτλο του κόμη του Μαρς, ο Λάνκαστερ κάλεσε τους ευγενείς σε επανάσταση εναντίον του Μόρτιμερ αλλά δεν κατάφερε τίποτα στην αρχή επειδή ο Μόρτιμερ είχε τη στήριξη του νεαρού βασιλιά. Ο Εδουάρδος Γ΄ όταν ενηλικιώθηκε εκτέλεσε τον Μόρτιμερ και φυλάκισε τη μητέρα του με αποτέλεσμα ο Λάνκαστερ να αποκτήσει οριστικά την εύνοια του στέμματος αλλά στη συνέχεια η υγεία του πέρασε μεγάλη κρίση και έζησε τυφλός τα τελευταία 15 χρόνια.[13][14]

Ο Ερρίκος είχε έναν γιο που ονομαζόταν επίσης Ερρίκος και γεννήθηκε στο κάστρο του Γκρόσμοντ του Μονμουθσάιρ την περίοδο 1299 - 1314.[15] Τα Απομνημονεύματα του νεώτερου Ερρίκου αναφέρουν ότι ήταν πολύ καλός στις μάχες αλλά υστερούσε στις Ακαδημαϊκές σπουδές γι'αυτό δεν έμαθε να διαβάζει ακόμα και όταν έφτασε σε μεγάλη ηλικία.[16] Ο Ερρίκος του Γκρόσμοντ έγινε αχώριστος φίλος του Ερρίκου Γ΄, ο πιο έμπιστος σύμβουλος και ο καλύτερος στρατηγός του.[14] Ο Ερρίκος στέφτηκε ιππότης παρουσία του πατέρα του (1330) και στη συνέχεια συμμετείχε δυναμικά στην εκστρατεία του νεαρού Εδουάρδου Γ΄ στη Σκωτία.[17] Με την έκρηξη του Εκατονταετούς Πολέμου συμμετείχε σε διπλωματικές αποστολές και ανέλαβε πολλές μικρότερες εκστρατείες, είχε συμβολή και στη μεγάλη νίκη των Άγγλων στη μάχη του Σλούς (1340).[18] Αργότερα απεστάλη όμηρος στις Κάτω Χώρες για τα μεγάλα χρέη του Εδουάρδου Γ΄, απελευθερώθηκε την επόμενη χρονιά με ένα τεράστιο ποσό από λύτρα.[19] Ο Εδουάρδος Γ΄ ξεκίνησε μεγάλη εκστρατεία στη Γαλλία σε τρία μέτωπα : ο κόμης του Νορθάμπτον θα έκανε επίθεση από τη Βρετάνη, ο ίδιος ο βασιλιάς από τη Φλάνδρα και ο Ερρίκος από την Ακουιτανία στα νότια.[20] Με ταχύτατες κινήσεις ο Ερρίκος αντιμετώπισε τον κόμη του Άιλα στη μάχη του Άουμπεροχ και πέτυχε σημαντική νίκη "την κορυφαία σε ολόκληρη την ιστορία των Λάνκαστερ".[21] Το κόστος από τα λύτρα των αιχμαλώτων εκτιμάται στις 50.000 στερλίνες.[22]

Δημιουργία του δουκάτου Επεξεργασία

Ο Εδουάρδος Γ΄ για να τον ανταμείψει τον έστεψε ιππότη του Τάγματος της Περικνημίδας και δημιούργησε για λογαριασμό του το δουκάτο του Λάνκαστερ.[23] Ο τίτλος του δούκα είχε τεράστια σημασία για την Αγγλία εκείνη την εποχή επειδή πέρα από το δουκάτο της Κορνουάλης δεν υπήρχε κανένα άλλο. Ο Εδουάρδος Γ΄ δημιούργησε επίσης για λογαριασμό του Ερρίκου την κομητεία του Παλατινάτου του Λάνκασιρ που μπορούσε να κυβερνήσει με τεράστιες εξουσίες σε ανεξαρτησία από τον βασιλιά.[24] Στην Αγγλία υπήρχαν μέχρι τότε μονάχα δυο άλλες ακόμα κομητείες του Παλατινάτου : του Ντάραμ, αρχαίο εκκλησιαστικό Παλατινάτο και του Τσέστερ που βρισκόταν στην κατοχή του στέμματος.

Κόμητες του Λάνκαστερ Επεξεργασία

Όνομα Εικόνα Γέννηση Σύζυγοι, τέκνα Θάνατος
Εδμόνδος Κράουτσμπακ[25]
(Edmund Crouchback)
1265 - 1296 		  16 Ιανουαρίου 1245
Δεύτερος γιος του Ερρίκου Γ΄ της Αγγλίας και της Ελεονώρας της Προβηγκίας 		Λευκή του Αρτουά
Τρείς γιοι 		5 Ιουνίου 1296
51 έτους
Τόμας, 2ος κόμης του Λάνκαστερ[26]
(Thomas, 2nd Earl of Lancaster)
1296 - 1322 		  1278
Πρώτος γιος του Εδμόνδου Κράουτσμπακ και της Λευκής του Αρτουά 		Αλίκη ντε Λασύ, 2η κόμισσα του Λίνκολν 22 Μαρτίου 1322
44 ετών
Εκτελέστηκε
Ερρίκος, 3ος κόμης του Λάνκαστερ[27]
(Henry, 3rd Earl of Lancaster)
1326 - 1345 		  1281
Δεύτερος γιος του Εδμόνδου Κράουτσμπακ και της Λευκής του Αρτουά 		Μοντ Τσάουορθ
Ένας γιος και έξι κόρες 		22 Σεπτεμβρίου 1345
64 ετών
Ερρίκος, δούκας του Λάνκαστερ[28]
(Henry of Grosmont)
1345 - 1361 		  1310
Γιος του Ερρίκου, 3ου κόμη του Λάνκαστερ και της Μοντ Τσάουορθ 		Ισαβέλλα του Μπομόντ
Δύο κόρες 		1310 - 23 Μαρτίου 1361
51 έτους
Βουβωνική πανώλη
Λευκή του Λάνκαστερ[29]
(Blanche of Lancaster)
1361 - 1368 		  25 Μαρτίου 1347
Κόρη του Ερρίκου, δούκα του Λάνκαστερ και της Ισαβέλλας του Μπομόντ 		Ιωάννης της Γάνδης
Δύο κόρες και ένας γιος 		12 Σεπτεμβρίου 1368
21 έτους

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ Weir 2008, p. 75
  2. ↑ Jones 2012, pp. 371
  3. ↑ Weir 2008, p. 75
  4. ↑ Weir 1995, p. 40
  5. ↑ Jones 2012, pp. 371
  6. ↑ Jones 2012, pp. 363
  7. ↑ Jones 2012, pp. 375–8
  8. ↑ Jones 2012, p. 390
  9. ↑ Jones 2012, p. 400
  10. ↑ Jones 2012, p. 400
  11. ↑ Davies 1999, p. 381
  12. ↑ Jones 2012, p. 422
  13. ↑ Waugh 2004
  14. ↑ Lee 1997, p. 115
  15. ↑ Weir 2008, p. 77
  16. ↑ Fowler 1969, p. 26
  17. ↑ Fowler 1969, p. 30
  18. ↑ Fowler 1969, p. 34
  19. ↑ Fowler 1969, pp. 35–7
  20. ↑ Jones 2012, p. 471
  21. ↑ Fowler 1969, pp. 58–9
  22. ↑ Fowler 1969, p. 61
  23. ↑ McKisack 1959, pp. 252
  24. ↑ Fowler 1969, pp. 173–4
  25. ↑ Lloyd 2004
  26. ↑ Weir 2008, pp. 76–7
  27. ↑ Weir 2008, p. 77
  28. ↑ Weir 2008, p. 77
  29. ↑ Walker 2004

Πηγές Επεξεργασία

  • Castor, Helen (2000). The King, the Crown, and the Duchy of Lancaster: Public Authority and Private Power, 1399-1461. Oxford: Oxford University Press. pp. 8–21.
  • Fowler, Kenneth Alan (1969). The King's Lieutenant: Henry of Grosmont, First Duke of Lancaster, 1310-1361. London.
  • Given-Wilson, C. (June 1994). "Richard II, Edward II, and the Lancastrian Inheritance". The English Historical Review. 109 (432): 553–571.
  • Goodman, Anthony (1992). John of Gaunt: The Exercise of Princely Power in Fourteenth-Century Europe. Burnt Mill, Harlow, Essex: Longman.
  • Lloyd, Simon; Harrison, B. (2004). "Edmund, first earl of Lancaster and first earl of Leicester (1245–1296)". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford: Oxford University Press.
  • McKisack, May (1959). The Fourteenth Century: 1307–1399. Oxford: Oxford University Press.
  • Maddicott, J. R. (1970). Thomas of Lancaster, 1307–1322: A study in the reign of Edward II. Oxford: Oxford University Press.
  • Mortimer, Ian (2007). The Fears of King Henry IV: The Life of England's Self-Made King. London: Jonathan Cape.
  • Powicke, F. M. (1947). King Henry III and the Lord Edward: The Community of the Realm in the Thirteenth Century. Oxford: Clarendon Press.
  • Powicke, F. M. (1953). The Thirteenth Century: 1216-1307. Oxford: Clarendon Press.
  • Powicke, F. M.; Fryde, E.B. (1961). Handbook of British Chronology (2nd ed.). London: Royal Historical Society.
  • Prestwich, Michael (2007). Plantagenet England 1225–1360. Oxford: Oxford University Press.
  • Somerville, Robert (1953). History of the Duchy of Lancaster. vol. 1. London: Chancellor and Council of the Duchy of Lancaster.
  • Walker, Simon (1990). The Lancastrian Affinity 1361-1399. Oxford: Clarendon Press.
  • Waugh, Scott L.; Harrison, B. (2004). "'Henry of Lancaster, third earl of Lancaster and third earl of Leicester (c.1280–1345)". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford: Oxford University Press.
  • Weir, Alison (2008). Britain's Royal Families: The Complete Genealogy. London: Vintage Books.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κόμης_του_Λάνκαστερ&oldid=10389783"