Κόμμα Εργασίας Αλβανίας

αλβανικό πολιτικό κόμμα της περιόδου 1941-1991

Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας (αλβανικά: Partia e Punës e Shqipërisë, PPSh‎‎ αναφέρεταικαι ως Εργατικό Κόμμα της Αλβανίας), αρχικά ως Κομμουνιστικό Κόμμα της Αλβανίας αλβανικά: Partia Komuniste e Shqipërisë‎‎ υπήρξε το μοναδικό κυβερνών κόμμα στην Αλβανία στο πλαίσιο της Λαϊκής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Αλβανίας. Με πολιτικό προσανατολισμό τη μαρξιστική-λενινιστική υπακοή και τον "αντιρεβιζιονισμό", ήταν μέχρι το 1991 το τελευταίο ανοιχτά σταλινικό κυβερνών κόμμα στην Ευρώπη.

Κόμμα Εργασίας Αλβανίας
Partia e Punës e Shqipërisë
Γενικός ΓραμματέαςΕνβέρ Χότζα (1941-1985)
Ραμίζ Αλία (1985-1991)
Ίδρυση8 Νοεμβρίου 1941 (παλαιό ημερολόγιο)
ΈδραΤίρανα, Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας
ΕφημερίδαZëri i Popullit
Πτέρυγα νεολαίαςΈνωση Νέων Εργατών της Αλβανίας
ΙδεολογίαΧοτζαϊσμός, Κομμουνισμός, Μαρξισμός-Λενινισμός, Αβανγκαρντισμός, Μεγάλη Αλβανία, Συγκεντρωτισμός, Αντιρεβιζιονισμός
ΧρώματαΚόκκινο
Σημαία κόμματος
Πολιτικό σύστημα στην Αλβανία
Πολιτικά κόμματα
Εκλογές

Ιστορικό Επεξεργασία

Το αλβανικό κομμουνιστικό κόμμα ιδρύθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1941 κατά τη διάρκεια της ιταλικής κατοχής της Αλβανίας. Δημιουργήθηκε από την ένωση μικρών κομμουνιστικών παρατάξεων που υπήρχαν κατά το παρελθόν και τελούσε υπό την εποπτεία του Μαυροβούνιου Μιλαντίν Πόποβιτς (Miladin Popovic) και του Σέρβου Ντούσαν Μουγκόσα (Dusan Mugosa). Ο Ενβέρ Χότζα αναλαμβάνει την προσωρινή γραμματεία του κόμματος. Υπό την εποπτεία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γιουγκοσλαβίας, κύριος σκοπός του κόμματος είναι να οργανώσει την αντίσταση στα εδάφη της Αλβανίας στα σύνορά της πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και στο Κοσσυφοπέδιο όπου ζει μια πολυπληθής αλβανόφωνη μειονότητα και αποτελεί κατεχόμενο γιουγκοσλαβικό τμήμα του ιταλικού φασιστικού προτεκτοράτου.[1]

Με τη υποστήριξη των Γιουγκοσλάβων ανταρτών και τη συμμετοχή διάφορων τοπικών ομάδων, οι Αλβανοί κομμουνιστές ίδρυσαν την οργάνωση Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο ώστε να συντονιστούν οι αντιστασιακές ενέργειες εναντίον των στρατευμάτων κατοχής, αρχικά των ιταλικών και μετέπειτα των γερμανικών. Την άνοιξη του 1943 και πάντα με τη γιουγκοσλαβική υποστήριξη, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο υιοθετεί ένα στρατιωτικό σκέλος, τον Εθνικό Απελευθερωτικό Στρατό, στον οποίο ο Ενβέρ Χότζα αποτελεί τον πολιτικό κομισάριο. Κάτω από την πίεση του Τίτο, οι Αλβανοί κομμουνιστές αναγκάστηκαν να καταγγείλουν τη συμφωνία που είχε επιτευχθεί πριν από λίγους μήνες με τις αλβανικές εθνικιστικές ομάδες για την απελευθέρωση όλων των εδαφών που εκπλήρωναν την εθνική ιδέα μιας Μεγάλης Αλβανίας, λόγω της συμπερίληψης του Κοσσυφοπεδίου που αποτελούσε τμήμα της Γιουγκοσλαβίας πριν από τον πόλεμο.

Μετά την αποχώρηση των Γερμανών τον Νοέμβριο του 1944, το κομμουνιστικό κόμμα επιχειρεί να αποτελέσει την κύρια πολιτική δύναμη της χώρας. Για αυτό τον λόγο εξαλείφει τους εθνικιστές αντιπάλους και άλλοτε συναγωνιστές της αντιστασιακής οργάνωσης Μπάλι Κομπετάρ και το αρχηγείο του κόμματος εγκαθίσταται στα Τίρανα. Ο Ενβέρ Χότζα σχηματίζει προσωρινή κυβέρνηση και μετονομάζει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο σε Δημοκρατικό Μέτωπο. Στις βουλευτικές εκλογές στις 2 Δεκεμβρίου 1945, το Κομμουνιστικό Κόμμα παρουσιάζει μια ενιαία λίστα υποψηφίων και συγκεντρώνει το 93,2 τοις εκατό των ψήφων.[2] Υπό το καθεστώς της Λαϊκής Δημοκρατίας της Αλβανίας που ιδρύθηκε επίσημα στις αρχές του 1946, το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι το μοναδικό κόμμα, ενώ το Δημοκρατικό Μέτωπο διατηρεί τον ηγετικό ρόλο στη μαχητική δραστηριότητα του κόμματος. Το 1948, το κομμουνιστικό κόμμα μετονομάζεται σε Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας. Αυτή η αλλαγή του ονόματος σηματοδοτεί την εδραίωση της προσωπικής εξουσίας του Ενβέρ Χότζα.

Πριν ακόμα τη ρήξη του Τίτο και του Στάλιν, το κόμμα και το καθεστώς τελούν υπό τη στενή επιρροή των Γιουγκοσλάβων κομμουνιστών. Παράδειγμα που καταδεικνύει την επίδραση του γιουγκοσλαβικού καθεστώτος στη κομμουνιστική Αλβανία εκείνη την περίοδο, αποτελεί το γεγονός ότι το αλβανικό κομμουνιστικό κόμμα εκπροσωπήθηκε από το συγγενές γιουγκοσλαβικό στη πρώτη συνδιάσκεψη της Κομινφόρμ τον Οκτώβριο του 1947, αν και το ίδιο δεν προσεκλήθη.[3] Όταν τελικά οι σχέσεις μεταξύ του Γιουγκοσλάβου και Σοβιετικού ηγέτη διαταράχθηκαν, δόθηκε η ευκαιρία στον Ενβέρ Χότζα να εδραιώσει την εξουσία του και να απομακρύνει "Τιτοϊκούς" αξιωματούχους, όπως ο τότε υπουργός Άμυνας Κότσι Τζότζε, ο οποίος καθαιρέθηκε και εκτελέστηκε με την κατηγορία ότι ενεργούσε υπέρ της Γιουγκοσλαβίας.

Μετά από τη σινοσοβιετική ρήξη, το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας που αντιδρά στην αποσταλινοποίηση, επιλέγει να απομακρυνθεί από τη Σοβιετική Ένωση και να υποστηρίξει τελικά τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Με την εγκατάλειψη της μαοϊστικής γραμμής στα τέλη της δεκαετίας του 1970, η Αλβανία διακόπτε της σχέσεις της και με την Κίνα. Το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας στη συνέχεια φαίνεται να επηρεάζει ορισμένες ακροαριστερές οργανώσεις σε διάφορες χώρες, προσδιορίζοντας ορισμένες από αυτές στον προαλβανικό ιδεολογικά χώρο.

Ο Ενβέρ Χότζα παραμένει γενικός γραμματέας του κομμουνιστικού κόμματος μέχρι το θάνατό του το 1985. Έπειτα αναλαμβάνει ο Ραμίζ Αλία, ο τελευταίος κομμουνιστής ηγέτης, ενώ η χήρα του Χότζα, Νεζμιγιέ Χότζα, αναλαμβάνει επικεφαλής του Δημοκρατικού Μετώπου. Στις βουλευτικές εκλογές του 1991, τις πρώτες πολυκομματικές εκλογές, σαράντα και πλέον χρόνια από την εγκαθίδρυση του κομμουνιστικού καθεστώτος, το Κόμμα Εργασίας τις κερδίζει και αυτοδιαλύεται τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου για να ιδρυθεί το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αλβανίας. Το κόμμα παραμένει στην εξουσία μέχρι τον Μάρτιο του 1992, όταν στις πρόωρες εκλογές που διεξήχθησαν υπό το βάρος πολιτικών σκανδάλων, η αντιπολίτευση αναδείχθηκε η νικήτρια του εκλογικού αποτελέσματος. Ο Ραμίζ Αλία παραιτήθηκε τον επόμενο μήνα από τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο ίδιος και πολλά άλλα μέλη του τότε κομμουνιστικού κόμματος, συμπεριλαμβανομένου της Νετζμίε Χότζα, συνελήφθησαν λίγους μήνες αργότερα για διαφθορά και για κατασπατάληση δημοσίου χρήματος.[4]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. Serge Métais (2006). Histoire des Albanais (στα Γαλλικά). Fayard. σελ. 296. 
  2. Dimitri T. Analis (1978). Les Balkans 1945-1960 (στα Γαλλικά). Puf. σελ. 82. 
  3. >Serge Métais (2006). Histoire des Albanais (στα Γαλλικά). Fayard. σελίδες 318–319. 
  4. «Chronology of events». Albanian.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2016. 

Δείτε επίσης Επεξεργασία