Λέων Αργυρός (10ος αι.)
Ο Λέων (άκμασε 911-922) από τον Οίκο των Αργυρών ήταν αριστοκράτης και στρατηγός, που έδρασε τις πρώτες δεκαετίες του 10ου αι. στη Ρωμανία.
| Λέων Αργυρός | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 9ος αιώνας[1] |
| Θάνατος | 10ος αιώνας[2] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Ρωμανός Αργυρός Μαριάνος Αργυρός |
| Γονείς | Ευστάθιος Αργυρός (στρατηγός του Λέοντα ΣΤ΄) |
| Αδέλφια | Πόθος Αργυρός (Δομέστικος των Σχολών) |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | δομέστικος των σχολών |
Βιογραφία Επεξεργασία
Ήταν γιος του μαγίστρου Ευσταθίου Αργυρού, δρουγγάριου της Βίγλας υπό τον Λέοντα ΣΤ΄ Μακεδόνων τον σοφό (β. 886-912).[3][4][5] Ο Αυτοκράτορας υποπτεύθηκε ότι ο Ευστάθιος, σχεδιάζει εναντίον του και τον δηλητηρίασε το 910. Τότε ο Λέων και ο αδελφός του Πόθος υπηρετούσαν στην Αυλή ως μαγγλαβίτες (ροπαλοφόροι, Προσωπική Φρουρά του Αυτοκράτορα). Μετέφεραν το σώμα του πατέρα τους στη μονή της Αγ. Ελισάβετ στην περιοχή του Χαρσιανού (Καισάρειας), την οποία είχε ιδρύσει ο Οίκος τους και έκαναν την ταφή.[3][4][6]
Ο Λέων και ο Πόθος ακολούθησαν στρατιωτική σταδιοδρομία. Σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Ζ΄, ήδη από το 911 ο Λέων -παρά την ηλικία του- έγινε στρατηγός (κυβερνήτης) του θέματος της Σεβαστείας με το βαθμό του πρωτοσπαθάριου.[4][6] Όταν ο Λέων ΣΤ΄ απεβίωσε, άφησε 7ετή γιο τον Κωνσταντίνο Ζ΄ τον πορφυρογέννητο· οι δύο αδελφοί έπαιξαν σημαίνοντα ρόλο στην αντιβασιλεία της χήρας Ζωής (913-919).[7] Ο Λέων και ο νεότερος αδελφός του Ρωμανός συμμετείχαν στην εκστρατεία εναντίον της Βουλγαρίας, που τελείωσε με την καταστρεπτική μάχη του Αχελώου (βόρεια της Αγχιάλου στη Βουλγαρία) στις 20 Αυγούστου 917.[4][7]
Υπό τον Ρωμανό Α΄ Λεκαπηνό (πεθερό του Κωνσταντίνου Ζ΄) ο Λέων ανέλαβε τα υψηλά αξιώματα του πατρικίου και του μαγίστρου.[5] Τον Απρίλιο του 922 ο Μένικος καβχάν των Βουλγάρων έκανε επιδρομή και έφθασε στα προάστεια της Κωνσταντινούπολης. Ο Λέων, μαζί με τον αδελφό του Πόθο που είχε εν τω μεταξύ γίνει δομέστικος των Σχολών, τον Ιωάννη ραίκτορα και τον Αλέξιο Μωσηλέ δρουγγάριο του Στόλου (Υποναύαρχο), διοίκησε το στράτευμα, που εστάλη κατά του Μενίκου. Η ακόλουθη μάχη των Πηγών κατέληξε σε άτακτη φυγή των Ρωμαίων· οι δύο Αργυροί κατάφεραν να καταφύγουν σε ένα ασφαλές φρούριο εκεί κοντά.[4][8] Κάποτε και ο Λέων υπηρέτησε ως δομέστικος των Σχολών, αλλά είναι ασαφές το πότε: ο Ζαν-Φρανσουά Βανιέ προτείνει την περίοδο μεταξύ των Πηγών και του Ιουνίου 922, όταν ο Ιωάννης Κουρκούας κατείχε τη θέση, αλλά αυτό είναι πολύ λίγο διάστημα. Ο Ροντόλφ Γκυγιάν θεωρεί μία μικρή περίοδο πριν το 922 ή ίσως μετά την πτώση του Λεκαπηνού το 944. Από την άλλη μεριά είναι δυνατό οι Ρωμαίοι ιστορικοί να συγχέουν τον Λέοντα με τον αδελφό του Πόθο.[4][5]
Οικογένεια Επεξεργασία
Οι δύο γιοί του ήταν σταθεροί υποστηρικτές του Ρωμανού Α΄ και απήλαυσαν υψηλούς τίτλους στην Αυλή:
Αναφορές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2018.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2018.
- ↑ 3,0 3,1 Cheynet & Vannier 2003, σελ. 60.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 PmbZ, Leon Argyros (#24399).
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Guilland 1967, Vol. I, pp. 441–442, Vol. II, pp. 178–179.
- ↑ 6,0 6,1 Tougher 1997, σελ. 211.
- ↑ 7,0 7,1 Cheynet & Vannier 2003, σελ. 61.
- ↑ Cheynet & Vannier 2003, σελίδες 61, 62.
- ↑ Cheynet & Vannier 2003, σελίδες 62–64.
- ↑ Guilland 1967, Vol. II, p. 179.
- ↑ Cheynet & Vannier 2003, σελ. 68.
Πηγές Επεξεργασία
- Cheynet, J.-C.; Vannier, J.-F. (2003). "Les Argyroi" (PDF). Zbornik Radova Vizantološkog Instituta (in French). 40: 57–90. ISSN 0584-9888. Archived from the original (PDF) on 2011-07-23.
- Guilland, Rodolphe (1967). Recherches sur les institutions byzantines (in French). Berlin: Akademie-Verlag.
- Lilie, Ralph-Johannes; Ludwig, Claudia; Pratsch, Thomas; Zielke, Beate (2013). Prosopographie der mittelbyzantinischen Zeit Online. Berlin-Brandenburgische Akademie der Wissenschaften. Nach Vorarbeiten F. Winkelmanns erstellt (in German). Berlin and Boston: De Gruyter.
- Tougher, Shaun (1997). The Reign of Leo VI (886-912): Politics and People. Leiden: Brill. ISBN 978-9-00-410811-0.