Βικιπαίδεια

Λουδοβίκος ο Γερμανικός

Βασιλιάς της Ανατολικής Φραγκίας
Για άλλες χρήσεις, δείτε: Λουδοβίκος (αποσαφήνιση).

Ο Λουδοβίκος Β΄ ή Λουδοβίκος ο Γερμανικός (806 - 28 Αυγούστου 876) από τη Δυναστεία των Καρολιδών ήταν Βασιλιάς της Βαυαρίας (817 - 843) και Βασιλεύς των Ανατολικών Φράγκων (843 - 876).[17][18][19] Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός ήταν τρίτος γιος του αυτοκράτορα Λουδοβίκου του ευσεβούς από την πρώτη σύζυγο του Ερμεγκάρντ της Εσπμπάγ, παππούς του ήταν ο Καρλομάγνος.[20] Δέχτηκε τον τίτλο "Γερμανικός" από την πρώην Ρωμαϊκή επαρχία Μεγάλη Γερμανία σαν αναγνώριση των κληρονομικών δικαιωμάτων των Καρολιδών στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μετά από πολλές συγκρούσεις με τον πατέρα του και με τους αδελφούς του δέχτηκε με τη Συνθήκη του Βερντέν (843) την Ανατολική Φραγκία. Οι προσπάθειες του να κατακτήσει τη Δυτική Φραγκία (858 - 859) που κυβερνούσε ο μικρότερος ετεροθαλής αδελφός του Κάρολος ο Φαλακρός απέτυχαν. Τη δεκαετία του 860 παρατηρήθηκε μεγάλη κρίση στο βασίλειο των Ανατολικών Φράγκων με την επανάσταση των γιων του και με τις προσπάθειες τους για ανεξαρτητοποίηση. Με τη Συνθήκη του Μέρσεν (870) προσάρτησε τη Λοθαριγγία στο βασίλειο των Ανατολικών Φράγκων, απέτυχε όμως να αποκτήσει τους τίτλους του βασιλιά της Ιταλίας και του αυτοκράτορα. Στα ανατολικά σύνορα του βασιλείου του μετά από πολλές δεκαετίες συγκρούσεων με τη Μοραβία έκλεισε ειρήνη (874). Την εποχή του Λουδοβίκου του Γερμανικού παρουσιάστηκε παρακμή στη γραπτή μορφή διοίκησης και διακυβέρνησης.[21]

Λουδοβίκος ο Γερμανικός
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Ludwig der Deutsche (Γερμανικά)
Γέννηση806 (περίπου)[1] ή 806[2]
Θάνατος28  Αυγούστου 876[3] ή 876[2]
Φραγκφούρτη[3][4]
Τόπος ταφήςΑββαείο του Λορς
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμονάρχης[5]
Οικογένεια
ΣύζυγοςΧέμμα (από 827)[6]
ΤέκναΚαρλομάγνος της Βαυαρίας[7][8]
Ίρμγκαρντ του Κίεμζε[9]
Λουδοβίκος ο Νεότερος[10]
Κάρολος ο Παχύς[11]
Μπέρθα[12]
Χίλντεγκαρντ, ηγουμένη του Φράουμυνστερ[9]
Γκιζέλα[9]
Verona of Leefdaal
Veronus of Lembeek[13]
ΓονείςΛουδοβίκος ο Ευσεβής[14] και Ερμεγκάρντ της Εσπμπάγ[14]
ΑδέλφιαΛοθάριος Α΄[15]
Πεπίνος Α΄ της Ακουιτανίας[15]
Κάρολος ο Φαλακρός[15]
Αρνούλφος του Σεν[15]
Γκίζελα (κόρη του Λουδοβίκου του Ευσεβή)[15]
Ροτρούδη[15]
Μπέρθα[15]
Χιλδεγάρδη[15]
ΟικογένειαΔυναστεία των Καρολιδών[16]
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαδούκας της Βαυαρίας
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Πρώτα χρόνια Επεξεργασία

Τα πρώτα χρόνια της ζωής του τα πέρασε στην αυλή του παππού του Καρλομάγνου από τον οποίο κέρδισε μεγάλη εκτίμηση και φροντίδα. Ο πατέρας του Λουδοβίκος ο Ευσεβής μοίρασε την αυτοκρατορία του στους γιους του ακολουθώντας την τακτική του Καρλομάγνου (817), ο Λουδοβίκος δέχτηκε το Δουκάτο της Βαυαρίας, η έδρα του έγινε η παλιά πρωτεύουσα της Βαυαρίας Ρέγκενσμπουργκ.[22] Αργότερα (825) συγκρούστηκε με τους Βένεδοι στα ανατολικά σύνορα του βασιλείου του. Παντρεύτηκε (827) τη Χέμμα, αδελφή της μητριάς του Ιουδήθ και κόρη του Γουέλφου που κατείχε εκτάσεις στη Βαυαρία και την Αλσατία. Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός δεν έφτασε στη Βαυαρία πριν το 826, οι Βούλγαροι προσπάθησαν να επεκταθούν στην Παννονία και ανέλαβε εκστρατείες εναντίον τους (828, 829). Αργότερα προσπάθησε να επεκτείνει την κυριαρχία του στην Περιοχή Ρήνου-Μάιν.[23]

Εμφύλιοι με τον πατέρα του Επεξεργασία

Η εμπλοκή του στον πρώτο εμφύλιο πόλεμο που ξεκίνησαν οι μεγαλύτεροι αδελφοί του Λοθάριος Α΄ βασιλιάς της Ιταλίας και Πεπίνος Α΄ της Ακουιτανίας Δούκας της Ακουιτανίας εναντίον του πατέρα του ήταν περιορισμένη. Οι μεγαλύτεροι αδελφοί τον πίεσαν να εισβάλει στην Ακουιτανία την οποία ο πατέρας τους είχε δώσει στον μικρότερο ετεροθαλή αδελφό τους Κάρολο τον Φαλακρό, του υποσχέθηκαν ότι θα του τη δώσουν μετά τη νίκη στη νέα αναδιανομή. Ο Λουδοβίκος οδήγησε έναν στρατό από Σλάβους στην Αλαμανία εναντίον του πατέρα του, ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής προσπάθησε να τον αποκληρώσει χωρίς αποτέλεσμα αφού αιχμαλωτίστηκε από τους γιους του.[24] Ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής έκλεισε τελικά ειρήνη με τους γιους του, στον Λουδοβίκο απέδωσε ξανά τη Βαυαρία (836) που ουσιαστικά δεν είχε χάσει ποτέ. Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός ηγήθηκε στον τρίτο εμφύλιο πόλεμο εναντίον του πατέρα του, με πρόσχημα μια λωρίδα γης που έδωσε στον Κάρολο τον Φαλακρό. Αυτή τη φορά ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής αντέδρασε έγκαιρα και ανάγκασε τον γιο του να μετακινηθεί στη μαρκησία της Παννονίας, η ειρήνη επιβλήθηκε με τη βία των όπλων.

Συνθήκη του Βερντέν Επεξεργασία

Όταν πέθανε ο Λουδοβίκος ο Ευσεβής ο Λοθάριος Α΄ διεκδίκησε ολόκληρη την αυτοκρατορία, ο Λουδοβίκος συμμάχησε με τον Κάρολο τον Φαλακρό και νίκησαν τον Ιούνιο του 841 στη "μάχη του Φοντενόι" τον Λοθάριο Α΄ και τον Πεπίνο τον Νεώτερο γιο του Πεπίνου Α΄.[25] Υπήρχαν βαριές απώλειες και από τις δυο πλευρές, σύμφωνα με τα Χρονικά ήταν η πιο αιματηρή μάχη στην ιστορία των Φράγκων, τη θυμόντουσαν πολλούς αιώνες.[26][27] Αυτή ήταν η τελευταία μάχη που έδωσε ο Λουδοβίκος στις προσπάθειες του να ενοποιήσει το βασίλειο. Τον Ιούνιο του 842 συναντήθηκαν τα τρία αδέλφια σε μια νησίδα στον ποταμό Σον για να κλείσουν ειρήνη, διόρισαν 40 αντιπροσώπους με στόχο να διαφυλάξουν την ειρήνη στα σύνορα των βασιλείων. Τα αδέλφια υπέγραψαν τον Αύγουστο του 843 τη Συνθήκη του Βερντέν, ο Λουδοβίκος παρέλαβε όλα τα εδάφη ανατολικά του Ρήνου, αποτελούσαν το βασίλειο των Ανατολικών Φράγκων με επίκεντρα τη Σπάιερ, τη Βορμς και τη Μάιντς. Οι περιοχές περιείχαν τη Βαυαρία, τη Θουριγγία, τη Φραγκονία και τη Σαξονία, θεωρείται ο ιδρυτής του Γερμανικού βασιλείου και του Γερμανικού έθνους. Συνέτριψε εξέγερση στη Σαξονία (842), κάλεσε τους Οβοτρίτες να του δηλώσουν υποταγή (844) και θανάτωσε τον πρίγκιπα τους.[28][29] Ο δούκας της Θουριγγίας ανέλαβε επιτυχείς εκστρατείες στη Βοημία και τη Μεγάλη Μοραβία, δεν μπόρεσε ωστόσο να αντιμετωπίσει τις λεηλασίες των Βίκινγκ.

Συγκρούσεις με τον Κάρολο τον Φαλακρό Επεξεργασία

 
Η διανομή της αυτοκρατορίας των Φράγκων σύμφωνα με τη Συνθήκη του Βερντέν (843)

Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός έστειλε τον γιο του Λουδοβίκο τον Νεώτερο στην Ακουιτανία όπου ευγενείς ήταν δυσαρεστημένοι με τον Κάρολο τον Κάρολο τον Φαλακρό (852).[30] Ο Λουδοβίκος ο Νεώτερος εκδιώχθηκε τελικά δύο χρόνια αργότερα (854) και επέστρεψε στην πατρίδα του την επόμενη χρονιά (855).[31] Από το 853 ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός έκανε πολλές προσπάθειες να κατακτήσει τον θρόνο των Δυτικών Φράγκων, ο λαός της χώρας ήταν δυσαρεστημένος έντονα από τη σκληρή διακυβέρνηση του Καρόλου του Φαλακρού. Οι ανιψιοί του Πεπίνος Β΄ της Ακουιτανίας και Κάρολος της Προβηγκίας του ζήτησαν να προχωρήσει και ο Λουδοβίκος επιτέθηκε στο βασίλειο των Δυτικών Φράγκων (858). Ο Κάρολος ο Φαλακρός δεν μπόρεσε να αντισταθεί και δραπέτευσε στη Βουργουνδία, την ίδια χρονιά ο Λουδοβίκος εξέδωσε διάταγμα με τη φράση "ο πρώτος χρόνος της βασιλείας μου στη Δυτική Φραγκία". Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός προδόθηκε σύντομα επειδή οι επίσκοποι της Ακουιτανίας είχαν μείνει πιστοί στον Κάρολο τον Φαλακρό με αποτέλεσμα η επιχείρηση να αποτύχει. Ακολούθησε Σύνοδος στο Κόμπλεντς (7 Ιουνίου 860) στην οποία ο Λουδοβίκος και ο Κάρολος έκαναν δημόσιους όρκους να διατηρήσουν την ειρήνη.[32] Ο αυτοκράτορας Λοθάριος Α΄ πέθανε (855), ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός και ο Κάρολος ο Φαλακρός συμφώνησαν να μοιράσουν την αυτοκρατορία αλλά συνάντησαν αντίσταση από τους γιους του που μοίρασαν την περιουσία του πατέρα τους. Ο Λουδοβίκος Β΄ της Ιταλίας δέχτηκε τον αυτοκρατορικό τίτλο και το Σιδηρούν Στέμμα της Λομβαρδίας, ο Λοθάριος Β΄ της Λοθαριγγίας τη Λοθαριγγία και ο Κάρολος της Προβηγκίας την Προβηγκία. Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός και ο Κάρολος ο Φαλακρός συναντήθηκαν στο Μετς (868) με στόχο να μοιράσουν τη Λοθαριγγία. Ο Λοθάριος Β΄ της Λοθαριγγίας πέθανε αιφνίδια την επόμενη χρονιά (869) αλλά ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός ήταν βαριά άρρωστος και ο στρατός του ήταν απασχολημένος με πόλεμο στη Μοραβία. Ο Κάρολος ο Φαλακρός εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να καταλάβει τη Λοθαριγγία, αμέσως μετά ο Λουδοβίκος ανάρρωσε και τον απείλησε με πόλεμο, με τη Συνθήκη του Μέρσεν τα εδάφη του Λοθάριου μοιράστηκαν μεταξύ των διεκδικητών.[33]

Τελευταία χρόνια Επεξεργασία

 
Σφραγίδα (σιγίλλιον) του Λουδοβίκου Β΄.

Τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Λουδοβίκου του Γερμανικού ήταν έντονα ταραχώδη με την επανάσταση των γιων του, ο μεγαλύτερος γιος του Καρλομάνος της Βαυαρίας επαναστάτησε δύο φορές (861, 863). Οι μικρότεροι γιοι του Λουδοβίκος ο Νεώτερος και Κάρολος ο Παχύς προχώρησαν σε νέα επανάσταση. Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός παραχώρησε στον Καρλομάνο το βασίλειο της Βαυαρίας με τον ίδιο τρόπο που το είχε δεχτεί και ο ίδιος από τον πατέρα του (864). Την επόμενη χρονιά μοίρασε το υπόλοιπο βασίλειο του στους γιους του : ο Λουδοβίκος πήρε τη Φρανκονία και τη Θουρυγγία και ο Κάρολος ο Παχύς τη Σουαβία. Μια αναφορά ότι ο ανεψιός του Λουδοβίκος Β΄ της Ιταλίας είχε πεθάνει τον συμφιλίωσε με τους γιους του επειδή ήθελε να δώσει το βασίλειο της Ιταλίας στον γιο του Καρλομάνο, τις προσπάθειες διέκοψαν ο ίδιος ο Λουδοβίκος Β΄ που δεν είχε πεθάνει στην πραγματικότητα και ο Κάρολος ο Φαλακρός. Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός πέθανε στη Φραγκφούρτη (28 Αυγούστου 876) ενώ ετοίμαζε νέο πόλεμο, τάφηκε στο Αβαείο του Λορς, άφησε τρεις γιους και τρεις κόρες. Οι τρεις γιοι του παρά την άσχημη συμπεριφορά που είχαν δείξει και τις εξεγέρσεις κληρονόμησαν κανονικά τα βασίλεια τους. Ο ανατολικός αυτοκράτορας Βασίλειος Α΄ έστειλε απεσταλμένους να συναντηθούν με τον Λουδοβίκο στο Ρέγκενσμπουργκ (872, 873), του τόνισαν ότι η φήμη του ήταν τόσο μεγάλη που είχε φτάσει μέχρι την Κωνσταντινούπολη.

Τον Αύγουστο του 875 πέθανε ο Λουδοβίκος Β΄ και ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός προσπάθησε να εξασφαλίσει τον τίτλο του αυτοκράτορα για τους απογόνους του, έστειλε απεσταλμένο έναν επίσκοπο στη Ρώμη να συναντηθεί με τον πάπα Ιωάννη Η΄. Ο επίσκοπος επέστρεψε στο Ίνγκελχαϊμ (18 Μαΐου 876), ανέφερε στον Λουδοβίκο ότι τον Δεκέμβριο του 875 ο Κάρολος ο Φαλακρός είχε ήδη μετακινηθεί στη Ρώμη και στέφτηκε αυτοκράτορας.[34] Η σύζυγος του Χέμμα επισκέφτηκε για τελευταία φορά τον Λουδοβίκο τον Μάιο του 875, είχε χάσει τη φωνή της από ένα ισχυρό εγκεφαλικό (874).[35] Η Χέμμα πέθανε στο Ρέγκενσμπουργκ στα τέλη του Ιανουαρίου του 876, ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός πέθανε λίγο αργότερα από ασθένεια στα ανάκτορα του στη Φραγκφούρτη (28 Αυγούστου 876). Την επόμενη μέρα τάφηκε στο Αβαείο του Λορς από τον γιο του Λουδοβίκο. Ο ιστορικός Ουίλφριντ Χάρτμανν (γεν. το 1942) γράφει ωστόσο ότι δεν μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι τα οστά που βρίσκονται στη σαρκοφάγο έχουν σχέση με τον Καρολίδη βασιλιά.[36] Μετά τον θάνατο του Λουδοβίκου του Γερμανικού ο Κάρολος ο Φαλακρός προσπάθησε να κατακτήσει την Ανατολική Φραγκία αλλά ο Λουδοβίκος ο Νεώτερος τον νίκησε στο Άντερναχ με έναν στρατό από Φράγκους, Σάξονες και Θουρίγγιους (8 Οκτωβρίου 876). Ο Κάρολος ο Φαλακρός πέθανε και ο ίδιος έναν χρόνο αργότερα.

Θρύλοι Επεξεργασία

 
Πλάκα απομνημόνευσης του Λουδοβίκου του Γερμανικού

Δεν υπάρχει σαφής περιγραφή στα γεγονότα την εποχή της βασιλείας του Λουδοβίκου του Γερμανικού στο βασίλειο των Ανατολικών Φράγκων επειδή έχουν διασωθεί μόνο 172 βασιλικά έγγραφα τα 50 χρόνια που κυβέρνησε. Ο πατέρας του Λουδοβίκος ο Ευσεβής είχε περίπου 18 πιστοποιήσεις τον χρόνο, ο ετεροθαλής αδελφός του Κάρολος ο Φαλακρός αντίστοιχα 12.[37] Πολλές φορές παρατηρήθηκε έλλειψη εγγράφων για αρκετούς μήνες, δεν γνωρίζουμε συγκεκριμένα που έμενε ο βασιλιάς την περίοδο από τον Ιούνιο του 849 μέχρι τον Ιούλιο του 850.[38] Τα 52 τουλάχιστον από τα έγγραφα αναφέρονται σε Βαυαρούς δικαιούχους, η συχνότητα με την οποία έγινε η παραγωγή εγγράφων μειώθηκε σταδιακά από την αρχή μέχρι το τέλος της βασιλείας του. Η Περιοχή Ρήνου-Μάιν σαν πρώην υποτελές δουκάτο περιείχε τη Φραγκφούρτη, το Μάιντς, το Βορμς και πλήθος από αυτοκρατορικά ανάκτορα και θησαυρούς. Τοποθετημένη στο επίκεντρο του βασιλείου των Ανατολικών Φράγκων ήταν εύκολα προσβάσιμη οδικά, το αποτέλεσμα ήταν ότι συγκλήθηκε στην περιοχή ένας μεγάλος αριθμός από αυτοκρατορικές Συνόδους.[39] Το προσωνύμιο "Γερμανικός" παρουσιάστηκε τον 18ο αιώνα.[40] Οι Δυτικοί Φράγκοι στην εποχή του τον έλεγαν "βασιλεύς της Γερμανίας" ή "βασιλεύς των Τευτόνων". Οι όροι "Γερμανία" και "Γερμανοί" ήταν αρχαίες Λατινικές ονομασίες που προσδιόριζαν την περιοχή ανατολικά του Ρήνου και τους κατοίκους της.[41] Στις πηγές τις εποχής καταγράφεται ως "Λουδοβίκος ο Ευσεβής".

Οικογένεια Επεξεργασία

Με τη σύζυγο του Χέμμα (απεβ. στις 31 Ιανουαρίου 876) παιδιά του ήταν:[42]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 285. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 p67196.htm#i671952.
  3. ↑ 3,0 3,1 Wilfried Hartmann: (Γερμανικά) Ludwig der Deutsche (1st edition). 2002. σελ. 61. ISBN-13 978-3-89678-452-0. ISBN-10 3-89678-452-8.
  4. ↑ homepages.rpi.edu/~holmes/Hobbies/Genealogy2/ps08/ps08_338.htm.
  5. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 285-286. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  6. ↑ Wilfried Hartmann: (Γερμανικά) Ludwig der Deutsche (1st edition). 2002. σελ. 64. ISBN-13 978-3-89678-452-0. ISBN-10 3-89678-452-8.
  7. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 289-290. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  8. ↑ «Карломан» (Ρωσικά)
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 287. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  10. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 287-288. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  11. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 297-299. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  12. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 289. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  13. ↑ www.sintveroonmars.be. Ανακτήθηκε στις 1  Σεπτεμβρίου 2022.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 Eric Joseph Goldberg: «Struggle for Empire: Kingship and Conflict Under Louis the German, 817-876» (Αγγλικά) Cornell University Press. 2006. σελ. 24. ISBN-13 978-0-8014-3890-5. ISBN-10 0-8014-3890-X.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 15,4 15,5 15,6 15,7 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 255-257. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  16. ↑ Eric Joseph Goldberg: «Struggle for Empire: Kingship and Conflict Under Louis the German, 817-876» (Αγγλικά) Cornell University Press. 2006. σελ. 2. ISBN-13 978-0-8014-3890-5. ISBN-10 0-8014-3890-X.
  17. ↑ Goldberg 2006, σσ. 26–27
  18. ↑ Dutton 1990, σ. 92
  19. ↑ Costambeys, Innes & Maclean 2011, σ.20
  20. ↑ Riche 1993, σ. 145
  21. ↑ Prudentius (861). Annals of St. Bertin.
  22. ↑ Riche 1993, σ. 147
  23. ↑ Deutinger, Roman. Hludovicus rex Baioariae. Zur Rolle Bayerns in der Politik Ludwigs des Deutschen. Darmstadt. σσ. 47–66
  24. ↑ Riche 1993, σ. 154
  25. ↑ Riche 1993, σ. 161–162
  26. ↑ Goldberg, Eric Joseph (1995). Popular revolt, dynastic politics, and aristocratic factionalism in the early Middle Ages. The Saxon Stellinga reconsidered. Speculum. σσ. 467–501
  27. ↑ Disputed Author (841). Annales Fuldenses. Abbey House of Fulda
  28. ↑ Goldberg 2006, σ. 112
  29. ↑ Gwatkin et al., σ. 31
  30. ↑ McKitterick 1999, σ. 175
  31. ↑ Reuter 2013, σ. 71
  32. ↑ Riche 1993, σ. 174
  33. ↑ Riche 1993, σ. 199
  34. ↑ Hartmann, Wilfried (Darmstadt). Ludwig der Deutsche. σσ. 120–122
  35. ↑ Wilfried Hartmann: Ludwig der Deutsche – Portrait eines wenig bekannten Konigs. In: Wilfried Hartmann (Hrsg.): Ludwig der Deutsche und seine Zeit. Darmstadt 2004, S. 1–26, hier: S. 7f
  36. ↑ Wilfried Hartmann: Ludwig der Deutsche. Darmstadt 2002, S. 62
  37. ↑ Hartmann, Wilfried (2002). Ludwig der Deutsche. Darmstadt
  38. ↑ Deutinger, Roman (2002). Hludovicus rex Baioariae. Zur Rolle Bayerns in der Politik Ludwigs des Deutschen. Darmstadt. σ. 55
  39. ↑ Deutinger, Roman (2006). Konigsherrschaft im Ostfrankischen Reich. Eine pragmatische Verfassungsgeschichte der spaten Karolingerzeit. Ostfildern
  40. ↑ Hartmann, Wilfried (2002). Ludwig der Deutsche. Darmstadt. σ. 1
  41. ↑ Geuenich, Deiter (2000). Ludwig "der Deutsche" und die Entstehung des ostfrankischen Reiches
  42. ↑ Geary 2006, σ. 46
  43. ↑ Dutton 1990, σ. 92
  44. ↑ Walsh 2007, σ. 282
  45. ↑ McKitterick 1999, σ. 175
  46. ↑ Riche 1993, σ. 187

Πηγές Επεξεργασία

  • Costambeys, Marios; Innes, Matthew; MacLean, Simon (2011). The Carolingian World. Cambridge University Press.
  • Dutton, Paul Edward (1990). "Beyond the Topos of Senescense: The Political Problems of Aged Carolingian Rulers". In Sheehan, Michael M. (ed.). Aging and the Aged in *Medieval Europe. Pontifical Institute of Medieval Studies.
  • Geary, Patrick J. (2006). Women at the Beginning: Origin Myths from the Amazons to the Virgin Mary. Princeton University Press.
  • Goldberg, Eric Joseph (2006). Struggle for Empire: Kingship and Conflict Under Louis the German, 817-876. Cornell University Press.
  • Gwatkin, Henry Melvill; Whitney, James Pounder; Tanner, Joseph Robson; Previté-Orton, Charles William; Brooke, Zachary Nugent, eds. (1957). The Cambridge Medieval History. Volume 3. Macmillan.
  • McKitterick, Rosamond (1999). The Frankish Kingdoms under the Carolingians. Longman.
  • Reuter, Timothy (2013). Germany in the Early Middle Ages C. 800-1056. Routledge.
  • Riche, Pierre (1993). The Carolingians: A Family who Forged Europe. Translated by Allen, Michael Idomir. University of Pennsylvania Press.
  • Walsh, Michael J. (2007). A New Dictionary of Saints: East and West. Liturgical Press.


Λουδοβίκος ο Γερμανικός
Γέννηση: 806 Θάνατος: 28 Αυγούστου 876
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Λουδοβίκος ο Ευσεβής
Ως βασιλεύς των Φράγκων 		Βασιλιάς της Βαυαρίας
817 - 843 		Διάδοχος
Καρλομάνος της Βαυαρίας
Βασιλεύς των Ανατολικών Φράγκων
 
843 - 876 		Διάδοχος
Λουδοβίκος ο Νεότερος
Ως βασιλεύς της Σαξονίας
Διάδοχος
Κάρολος ο Παχύς
Ως βασιλεύς της Αλαμμαννίας
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Λουδοβίκος_ο_Γερμανικός&oldid=10367338"