Μάικλ Μάγιερς

Ο Μάικλ Μάγιερς είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας της σειράς ταινιών τρόμου-σλάσερ Η Νύχτα με τις Μάσκες. Αρχικά εμφανίζεται στη ταινία Η Νύχτα με τις Μάσκες του Τζον Κάρπεντερ ως ένα νεαρό αγόρι που δολοφονεί τη μεγαλύτερη αδελφή του, Τζούντιθ. Μετά από δεκαπέντε χρόνια επιστρέφει στο Χάντονφιλντ, τη γενέτειρα του, για να σκοτώσει περισσότερους εφήβους. Στην αρχική Νύχτα με τις Μάσκες, ο ενήλικος Μάικλ Μάγιερς που αναφέρεται ως Η Μορφή στους τίτλους τέλους, απεικονίζεται από το Νικ Καστλ για το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας και αντικαθίσταται από το Τόνι Μόραν και το Τόμι Λι Ουάλας στις τελικές σκηνές. Ο χαρακτήρας δημιουργήθηκε από το Τζον Κάρπεντερ και έχει εμφανιστεί σε δέκα ταινίες, καθώς και σε μυθιστορήματα, βιντεοπαιχνίδια και βιβλία κόμικ.

Μάικλ Μάγιερς
Χαρακτήρας από το Η Νύχτα με τις Μάσκες
Ο Τζέιμς Τζουντ Κόρτνεϊ ως Μάικλ Μάγιερς στη ταινία Η Νύχτα με τις Μάσκες (2018)
Πρώτη εμφάνιση	Η Νύχτα με τις Μάσκες
Τελευταία εμφάνιση	Η Τελευταία Νύχτα με τις Μάσκες
Δημιουργήθηκε από	Τζον Κάρπεντερ
Ενσαρκώθηκε από	Νικ Καστλ Τόνι Μόραν Γουίλ Σάντιν (παιδί) Ντικ Γουόρλοκ Άνταμ Γκαν (παιδί) Τζορτζ Π. Γουίλμπουρ Ντον Σανκς Κρις Ντόυραντ Μπραντ Λόρι Τάιλερ Μέιν Ντεγκ Φερτς (παιδί) Τσέις Ράιτ Βάνεκ (παιδί) Τζέιμς Τζουντ Κόρντεϊ
Γενικές πληροφορίες
Ιδιότητα στις ταινίες	Μαζικός δολοφόνος
Κύρια τοποθεσία	Χάντονφιλντ, Ιλινόι
Χαρακτηριστικό όπλο	Μαχαίρι του σεφ

Ο χαρακτήρας είναι ένας ανταγωνιστής στις ταινίες, εκτός από το Η Νύχτα με τις Μάσκες III: Η Εποχή της Μάγισσας, η οποία δεν συνδέεται με τις υπόλοιπες ταινίες στο σενάριο. Μετά τους Καστλ, Μόραν και Γουάλας που υποδύθηκαν το Μάγιερς στην αρχική ταινία, οι Καστλ, Τζορτζ Π. Γουίλμπουρ και Τάιλερ Μέιν ήταν οι μόνοι που έπαιξαν το ρόλο παραπάνω από μια φορά, με το Μέιν να τον υποδύεται σε δυο συνεχόμενες ταινίες. Ο Μάικλ Μάγιερς χαρακτηρίζεται ως καθαρά διαβολικός, ευθέως στις ταινίες, από τους παραγωγούς των ταινιών που δημιούργησαν και ανέπτυξαν το χαρακτήρα σε εννέα ταινίες, και από τυχαίους συμμετέχοντες σε μια έρευνα. Στις δυο πρώτες ταινίες, ο Μάικλ φορά τη μάσκα του Κάπτεν Κερκ (από το Star Trek) βαμμένη σε άσπρο χρώμα.

Χαρακτηρισμός

Συνάντησα αυτό το εξάχρονο παιδί με αυτό το κενό, χλωμό, χωρίς συναίσθημα πρόσωπο, και τα πιο μαύρα μάτια· τα μάτια του διαβόλου [...] Συνειδητοποίησα πως αυτό που ζει πίσω από τα μάτια αυτού του αγοριού είναι καθαρά και απλά...διαβολικό.

— Η περιγραφή του Λούμις για το νεαρό Μάικλ εμπνεύστηκε από τη πραγματική εμπειρία του Τζον Κάρπεντερ με ένα ψυχικά ασθενή.

Το «Μάικλ Μάγιερς» ήταν το πραγματικό όνομα του επικεφαλής της διαλυμένης πλέον βρετανικής εταιρείας Miracle Films. Ο (πραγματικός) Μάγιερς αφού συνάντησε το παραγωγό Άιρβιν Γιάμπλανς, διένειμε τη προηγούμενη ταινία του Τζον Κάρπεντερ Επίθεση στο Αστυνομικό Τμήμα 13 στην Αγγλία το 1977. Το όνομα του επιλέχθηκε προς τιμήν του για την επιτυχία της ταινίας. Ένα κοινό χαρακτηριστικό του Μάικλ Μάγιερς είναι πως είναι καθαρά διαβολικός. Ο Τζον Κάρπεντερ έχει περιγράψει το χαρακτήρα ως «σχεδόν μια υπερφυσική δύναμη—μια δύναμη της φύσης. Μια διαβολική δύναμη που είναι ανεξέλεγκτη,» μια δύναμη που είναι «άφθαρτη». Νίκολας Ρότζερς επεξηγεί πως: «ο Μάγιερς απεικονίζεται ως ένας μυθικός, άπιαστος μπαμπούλας, ένας που δεν μπορεί να σκοτωθεί από σφαίρες, μαχαιριές, ή φωτιά.» Η έμπνευση του Κάρπεντερ για το «διαβολικό» που ο Μάικλ θα ενσάρκωνε ήρθε όταν φοιτούσε στο κολέγιο. Ενώ βρισκόταν σε μια εκδρομή της τάξης του σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα στο Κεντάκι, ο Κάρπεντερ επισκέφτηκε τους «πιο σοβαρά, ψυχικά αρρώστους ασθενείς». Ανάμεσα στους ασθενείς ήταν ένα νεαρό αγόρι που ήταν γύρω στα 12 με 13 έτη. Το αγόρι του έδωσε το «σχιζοφρενικό επίμονο βλέμμα», «ένα πραγματικά διαβολικό βλέμμα», το οποίο ο Κάρπεντερ βρήκε «άβολο», «τρομακτικό» και «εντελώς παρανοϊκό». Η εμπειρία του Κάρπεντερ θα ενέπνεε το χαρακτηρισμό που ο Δρ. Λούμις έδωσε στο Σερίφη Μπράκετ στην αρχική ταινία. Η Ντέμπρα Χιλ είχε δηλώσει ότι η σκηνή που ο Μάικλ σκοτώνει ένα Γερμανικό Ποιμενικό έγινε για να απεικονίσει πως είναι «πραγματικά διαβολικός και θανατηφόρος».

Η τελευταία σκηνή της πρώτης ταινίας με το Μάικλ να δέχεται έξι σφαίρες, και να εξαφανίζεται αφού έπεσε από ένα μπαλκόνι, πραγματοποιήθηκε ώστε η φαντασία των θεατών να καλπάσει. Ο Κάρπεντερ προσπάθησε να κάνει το κοινό να υποθέτει ποιος είναι πραγματικά ο Μάικλ Μάγιερς, για το που πήγε· αν είναι κάτι περισσότερο από άνθρωπος· αν είναι υπεράνθρωπος, και πως το κατάφερε αυτό. Για το Κάρπεντερ, το να κρατά το κοινό σε άγνοια ήταν καλύτερο από το να εξηγήσει τι συμβαίνει με το χαρακτήρα λέγοντας πως είναι «καταραμένος από κάποιον». Για το Τζος Χάρτνετ, που υποδύθηκε το Τζον Τέιτ στη Νύχτα με τις Μάσκες H20, «Είναι ασαφές, είναι ευκολότερο για εμένα να το φοβηθώ. Δεν έχει τύψεις, δεν έχει συναισθήματα, και είναι το τρομακτικότερο, αναμφίβολα.» Ο Ρίτσαρντ Σίκελ, κριτικός ταινιών για το TIME, ένιωσε πως ο Μάικλ ήταν «παράλογος» και «πραγματικά θυμωμένος για κάτι», αναφέροντας πως έχει ένα «είδος πρωτόγονης, εμμονικής ευφυΐας». Ο Σίκελ το θεωρούσε αυτό τον «ορισμό ενός καλού τέρατος», κάνοντας το χαρακτήρα να φαίνεται «λιγότερο άνθρωπος», όμως έχοντας αρκετή ευφυΐα για να «είναι επικίνδυνος».

Ο Ντομινίκ Όθεριν-Γκίραρντ επιχείρησε να κάνει το κοινό να «σχετιστεί με το κακό, με την άρρωστη πλευρά» του Μάικλ Μάγιερς. Ο Γκίραρντ ήθελε ο Μάικλ να εμφανιστεί ως «περισσότερο ανθρώπινος [...] ακόμη και ευάλωτος, με αντιφατικά συναισθήματα μέσα του». Αυτά τα συναισθήματα απεικονίστηκαν όταν ο Μάικλ βγάζει τη μάσκα του και φαίνεται ένα δάκρυ. Ο Γκίραρντ εξηγεί «Ξανά, για τον κάνω περισσότερο ανθρώπινο, να του δώσω ένα δάκρυ. Αν το Κακό ή σε αυτή τη περίπτωση ο μπαμπούλας μας ξέρει το πόνο, ή την αγάπη ή δείξει ένα συναίσθημα μεταμέλειας· γίνεται ακόμη τρομακτικότερος σε εμένα αν επιδιώξει μια κακή πράξη. Δείχνει μια διαβολική αποφασιστικότητα πέρα από τα συναισθήματα του. Ο Δρ. Λούμις προσπαθεί να φτάσει τη συναισθηματική του πλευρά μερικές φορές στη Νύχτα με τις Μάσκες 5. Θεωρεί πως θα μπορούσε να θεραπεύσει το Μάικλ μέσω των συναισθημάτων του.»

Ο Ντάνιελ Φάραντς, σεναριογράφος του Η Κατάρα του Μάικλ Μάγιερς, περιγράφει το χαρακτήρα ως «σεξουαλικά αποκλίνοντα». Σύμφωνα με εκείνον, ο τρόπος που ο Μάικλ ακολουθεί τα κορίτσια και τα βλέπει περιέχει ένα κρυφό νόημα καταπιεσμένης σεξουαλικότητας. Ο Φάραντς θεωρεί πως, ως παιδί, ο Μάικλ απέκτησε εμμονή με τη δολοφονία της αδερφής του, Τζούντιθ, και για τους δικούς του διεστραμμένους λόγους ένιωσε την ανάγκη να επαναλαμβάνει τη πράξη ξανά και ξανά, βρίσκοντας μια αδελφική φιγούρα στη Λόρι που τον ενθουσίαζε σεξουαλικά. Επίσης πιστεύει πως το να κάνουν τη Λόρι πραγματική αδελφή του Μάικλ, τα σίκουελ απομακρύνθηκαν από την απλότητα και τη προσιτότητα του αρχικού Η Νύχτα με τις Μάσκες. Ωστόσο, όταν έγραφε το σενάριο του Η Κατάρα του Μάικλ Μάγιερς, στο Φάραντς ανατέθηκε να δημιουργήσει μια μυθολογία για το Μάικλ που καθόριζε τα κίνητρα του και για ποιο λόγο δεν μπορούσε να σκοτωθεί. Λέει «Δεν μπορεί να είναι απλώς ένας άνθρωπος άλλο πια, έχει πάει πέρα από αυτό. Είναι μυθικός. Είναι υπερφυσικός. Οπότε, το πήρα από αυτή την οπτική γωνία πως υπάρχει κάτι άλλο που τον οδηγεί. Μια δύναμη που πάει πέρα από τις πέντε αισθήσεις και έχει μολύνει τη ψυχή αυτού του αγοριού και τώρα τον οδηγεί.» Καθώς το σενάριο αναπτυσσόταν και περισσότερα άτομα δούλεψαν σε αυτό, ο Φάραντς παραδέχεται πως η ταινία αναλώθηκε πολύ στο να εξηγεί το Μάικλ Μάγιερς και πως δεν είναι εντελώς ικανοποιημένος με το τελικό προϊόν.

Ο Μάικλ δεν μιλά στις ταινίες· η πρώτη φορά που το κοινό ακούει τη φωνή του είναι στο ριμέικ του Ρομπ Ζόμπι το 2007. Ο Μάικλ μιλά ως παιδί στην αρχή της ταινίας, όμως ενώ βρίσκεται στο ίδρυμα Σμιθ Γκρόουβ σταματά εντελώς να μιλά. Ο Ρομπ Ζόμπι αρχικά σχεδίαζε να κάνει τον ενήλικο Μάικλ να μιλήσει στη Λόρι στο τέλος της ταινίας, απλώς λέγοντας το παιδικό της παρατσούκλι, «Μπου». Ο Ζόμπι εξήγησε πως αυτή η εκδοχή δεν χρησιμοποιήθηκε γιατί φοβήθηκε πως θα τον αποσαφήνιζε υπερβολικά, και γιατί ήταν αρκετό το ότι ο Μάικλ έδωσε στη Λόρι τη φωτογραφία τους.

Περιγράφοντας πλευρές του Μάικλ Μάγιερς που ήθελε να εξερευνήσει στο βιβλίο κόμικ Η Νύχτα με τις Μάσκες: Ο Νυχτερινός Χορός, ο σεναριογράφος Στέφαν Χάτσινσον αναφέρει πως η «παράξενη και σκοτεινή αίσθηση του χιούμορ», η οποία εθεάθη όταν ο δολοφόνος φόρεσε ένα σεντόνι πάνω από το κεφάλι του για να ξεγελάσει ένα κορίτσι νομίζοντας πως είναι ο σύντροφος της, και η ικανοποίηση που παίρνει όταν τρομάζει τους χαρακτήρες πριν τους σκοτώσει, όπως το ότι αφήνει τη Λόρι να ξέρει ότι τη παρακολουθεί. Ο Χάτσινσον νιώθει πως υπάρχει μια διεστραμμένη φύση στις πράξεις του Μάικλ: «δες τη διαφορά μεταξύ του πως κυνηγά τις γυναίκες από τους άνδρες». Επίσης υποθέτει πως το Χάντονφιλντ, η πόλη καταγωγής του Μάικλ Μάγιερς, είναι η αιτία της συμπεριφοράς του, παρομοιάζοντας τη περίπτωση του με εκείνη του Τζακ του Αντεροβγάλτη. Όταν ερωτάται για τη γνώμη του για την επέκταση του οικογενειακού δέντρου του Μάικλ από το Ρομπ Ζόμπι, ο Χάτσινσον λέει πως το να εξηγήσει την αιτία που ο Μάικλ προβαίνει σε αυτές τις πράξεις «μειώνει το χαρακτήρα». Έχοντας αυτή τη γνώμη, ο Χάτσινσον εξερευνά τη φύση του κακού στη σύντομη ιστορία Τσάρλι και λέει πως ο Μάικλ Μάγιερς πέρασε 15 χρόνια «εναρμονιζόμενος σε αυτή τη δύναμη στο σημείο που είναι, όπως είπε ο Λούμις, καθαρά διαβολικός». Ο καλλιτέχνης του Νυχτερινού Χορού Τιμ Σίλεϊ περιγράφει τη προσωπικότητα του χαρακτήρα στη ταινία του 1978 από το Τζον Κάρπεντερ ως «ένα κενό», που επιτρέπει ο χαρακτήρας να είναι περισσότερο ανοιχτός σε ερμηνεία σε σχέση με τα σίκουελ. Εικάζει πως ο Μάικλ ενσαρκώνει ένα μέρος των πάντων· ένα μέρος ανθρώπων νομίζουν πως «θα τρελαθούν και θα μαχαιρώσουν κάποιον», που προσφέρει και άλλο στο φόβο που ο Μάικλ δημιουργεί στην οθόνη. Ο δολοφόνος περιγράφεται περαιτέρω στο βιντεοπαιχνίδι Dead by Daylight ως «μολυσμένος από μια αποσταγμένη και καθαρή μορφή του κακού... Για το Μάικλ, έπρεπε να σκοτώσει για να βρει μια εσωτερική ειρήνη. Καθώς αφαίρεσε τη ζωή της αδελφής του, η αστυνομία βρήκε ένα σιωπηλό αγόρι ντυμένο σαν κλόουν στη σκηνή. Το να στείλουν το Μάικλ σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα ήταν μια μάταιη προσπάθεια να σώσουν το παιδί. Ανεπιτυχής θεραπεία και νυχτερινές κραυγές απλώς τον έκαναν ακόμη περισσότερο εσωστρεφή και ανισόρροπο.»

Το 2005, μια έρευνα διεξήχθη από το Εργαστήριο Ψυχολογίας των Μέσων του Πανεπιστημίου της Πολιτείας της Καλιφόρνια, Λος Άντζελες στην απήχηση των τεράτων-βρυκολάκων από ταινίες, του Φρέντυ Κρούγκερ, του τέρατος του Φρανκενστάιν, του Τζέισον Βόρχις, του Γκοτζίλα, του Τσάκι, του Χάνιμπαλ Λέκτερ, του Κινγκ Κονγκ, του Άλιεν, και του καρχαρία από τα Σαγόνια του Καρχαρία-που ερεύνησε 1.166 άτομα στις Ηνωμένες Πολιτείες, με ηλικίες από 16 έως 91. Η έρευνα δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Ψυχολογίας των Μέσων (Journal of Media Psychology). Στην έρευνα, ο Μάικλ θεωρούταν η «ενσάρκωση του καθαρού διαβολικού»· όταν συγκρίθηκε με άλλους χαρακτήρες, ο Μάικλ αξιολογήθηκε σε υψηλότερη θέση. Ο χαρακτήρας αναφέρθηκε ως μια βοήθεια στη κατανόηση της παραφροσύνης, παίρνοντας τη δεύτερη θέση μετά το Χάνιμπαλ Λέκτερ σε αυτή τη κατηγορία· επίσης ταξινομήθηκε πρώτος ως ο χαρακτήρας που δείχνει στο κοινό τη «σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης». Οι συμμετέχοντες τον έβαλαν στη δεύτερη θέση στη κατηγορία «τέρας που διασκεδάζει σκοτώνοντας» και πήρε τη πρώτη θέση στη κατηγορία «τέρας που είναι απόκληρος».

Ο Τζον Κάρπεντερ, όντας εκτελεστικός παραγωγός και σύμβουλος στο σενάριο για τη Νύχτα με τις Μάσκες του 2018 που ήταν το σίκουελ της ομώνυμης ταινίας του 1978, εξέφρασε τη διαφωνία του με την απεικόνιση του χαρακτήρα από το Ρομπ Ζόμπι: «Νόμιζα πως απομάκρυνε το πέπλο μυστηρίου με το να εξηγήσει τόσο πολύ για το Μάικλ Μάγιερς. Δεν με ενδιαφέρει αυτό. Υποτίθεται πως είναι μια δύναμη της φύσης. Υποτίθεται πως είναι σχεδόν υπερφυσικός.» Ο σεναριογράφος Ντάνι ΜάκΜπραϊντ ένιωσε πως τα προηγούμενα σίκουελ είχαν κάνει το Μάικλ λιγότερο τρομακτικό με το να του δώσουν μη ανθρώπινα επίπεδα αφθαρσίας, ενώ εκείνος προτιμούσε να κάνουν το χαρακτήρα περισσότερο ανθρώπινο: «Θεωρώ πως απλώς προσπαθούμε να το απογυμνώσουμε και να το επαναφέρουμε σε αυτό που ήταν τόσο καλό σχετικά με το αρχικό... Θέλω να τρομάξω από κάτι που μπορεί όντως να συμβεί. Νομίζω πως είναι πολύ τρομακτικότερο το να φοβηθείς από κάποιον που στέκεται στις σκιές ενώ πετάς τα σκουπίδια από κάποιον απέθαντο που σε κυνηγά.»

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Επίσημη ιστοσελίδα της σειράς ταινιών Η Νύχτα με τις Μάσκες
• Halloween: Nightdance Συνέντευξη του Stefan Hutchinson στο ComiXology.com