Μαργαρίτα της Γαλλίας (1553-1615)

βασίλισσα της Γαλλίας

Η Μαργαρίτα της Γαλλίας (Marguerite de France, 14 Μαΐου 155327 Μαρτίου 1615), γνωστή και ως Μαργαρίτα (ή Μαργκό) των Βαλουά ήταν μέλος του Οίκου των Βαλουά και πριγκίπισσα της Γαλλίας, σύζυγος του Ερρίκου Δ΄ της Γαλλίας η οποία έγινε βασίλισσα της Ναβάρρας κι αργότερα της Γαλλίας. Κόρη του Ερρίκου Β΄ της Γαλλίας και της Αικατερίνης των Μεδίκων, η Μαργαρίτα ήταν αδελφή τριών βασιλέων της Γαλλίας, του Φραγκίσκου Β΄, του Καρόλου Θ΄ και του Ερρίκου Γ΄. Αδερφές της ήταν η Ελισάβετ, Βασίλισσα της Ισπανίας, καθώς και η Κλαυδία, Δούκισσα της Λωρραίνης.

Μαργαρίτα της Γαλλίας
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Marguerite de France (Γαλλικά)
Γέννηση14  Μαΐου 1553[1][2]
Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι
Θάνατος27  Μαρτίου 1615[1][2][3]
Παρίσι
Αιτία θανάτουπνευμονία
Τόπος ταφήςΒασιλική Σαιν-Ντενί
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία[4]
ΘρησκείαΚαθολικισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[5]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταοικοδέσποινα λογοτεχνικού σαλονιού
συγγραφέας[6]
Οικογένεια
ΣύζυγοςΕρρίκος Δ΄ της Γαλλίας (1572–1599)[7][8][9]
ΣύντροφοςJacques de Harlay
ΓονείςΕρρίκος Β΄ της Γαλλίας[8][10][11] και Αικατερίνη των Μεδίκων[8][10][11]
ΑδέλφιαJoan of Valois
Βικτωρία των Βαλουά
Ντιάν της Γαλλίας
Ελισάβετ των Βαλουά[11]
Κλαυδία των Βαλουά
Louis of Valois
Φραγκίσκος Β΄ της Γαλλίας[11]
Κάρολος Θ΄ της Γαλλίας[11]
Henri d'Angoulême
Φραγκίσκος του Ανζού
Ερρίκος Γ΄ της Γαλλίας[11]
ΟικογένειαΟίκος του Βαλουά και Οίκος των Βουρβόνων
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαβασιλική σύζυγος της Ναβάρρας
βασιλική σύζυγος της Γαλλίας
Υπογραφή
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Πρώτα χρόνια Επεξεργασία

 
Η νεαρή Μαργαρίτα της Γαλλίας, από τον Φρανσουά Κλουέ, περ. 1560.

Η Μαργαρίτα γεννήθηκε στις 14 Μαΐου 1553, στο Κάστρο του Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι, το έβδομο παιδί και η τρίτη κόρη του Ερρίκου Β΄ και της Αικατερίνης των Μεδίκων[12]. Το 1565, η μητέρα της, Αικατερίνη, συναντήθηκε με τον επικεφαλής υπουργό του Φιλίππου Β΄ της Ισπανίας, Δούκα του Άλμπα, με την ελπίδα να οργανώσει γάμο μεταξύ της Μαργαρίτας και του γιου του Φιλίππου, Καρόλου.[13] Ωστόσο, ο Άλμπα αρνήθηκε κάθε σκέψη ενός δυναστικού γάμου.[14]

Η Μαργαρίτα άρχισε μυστική σχέση με τον Ερρίκο Α΄ του Γκιζ, γιο του Δούκα του Γκιζ.[15] Όταν η Αικατερίνη το ανακάλυψε, έφερε την κόρη της από το κρεβάτι της. Η Αικατερίνη και ο Βασιλιάς τη χτύπησαν στη συνέχεια και απαγόρευσαν στον Ερρίκο του Γκιζ την είσοδο στη βασιλική αυλή.[16]

Γάμος και η Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου Επεξεργασία

 
Ερρίκος της Ναβάρρας και Μαργαρίτα της Γαλλίας.

Ο γάμος της 19χρονης Μαργαρίτας με τον Ερρίκο των Βουρβόνων, που έγινε βασιλιάς της Ναβάρρας μετά τον θάνατο τής μητέρας του Ιωάννας, πραγματοποιήθηκε στις 18 Αυγούστου του 1572 στο Ναό της Παναγίας των Παρισίων[17]. Ο γαμπρός, ο οποίος ήταν Προτεστάντης, έπρεπε να παραμείνει έξω από τον καθεδρικό ναό κατά τη διάρκεια της θρησκευτικής τελετής[18].

Μόλις έξι ημέρες μετά τον γάμο, κατά την Ημέρα του Αγίου Βαρθολομαίου, οι Ρωμαιοκαθολικές παρατάξεις προκάλεσαν μια στοχευμένη ομάδα δολοφονιών, ακολουθούμενη από ένα κύμα βίαιης οργής, που στράφηκε κατά των Γαλλικών Καλβινιστών Προτεσταντών. Παραδοσιακά πιστεύεται ότι υποκινήθηκε από την Αικατερίνη των Μεδίκων· ο γάμος ήταν μια περίσταση, στην οποία πολλοί από τους πιο πλούσιους και προεξέχοντες Ουγενότους είχαν συγκεντρωθεί σε μεγάλο βαθμό στο καθολικό Παρίσι.

Η Μαργαρίτα πιστεύεται ότι είχε σώσει τη ζωή πολλών εξεχόντων Προτεσταντών, συμπεριλαμβανομένου τού συζύγου της, κατά τη διάρκεια της σφαγής, κρατώντας τους στα δωμάτιά τους και αρνούμενη να δεχτεί τους δολοφόνους. Ο Ερρίκος της Ναβάρρας έπρεπε να προσποιηθεί ότι είχε γίνει καθολικός.

Μετά από περισσότερο από τρία χρόνια, στα οποία ήταν εγκλωβισμένος στο βασίλειο, ο Ερρίκος δραπέτευσε το 1576,[19] αφήνοντας τη σύζυγό του πίσω. Τελικά της δόθηκε άδεια να επιστρέψει στον σύζυγό της στη Ναβάρρα και για τα επόμενα τριάμισι χρόνια η Μαργαρίτα και ο σύζυγός της ζούσαν στο Πω. Και οι δύο ανοιχτά είχαν άλλους εραστές και συχνά τσακώνονταν.

Βασίλισσα της Γαλλίας και διαζύγιο Επεξεργασία

Μετά από ασθένεια το 1582, η βασίλισσα Μαργαρίτα επέστρεψε στη βασιλική αυλή του αδελφού της, Ερρίκου Γ΄, στο Παρίσι. Ο αδελφός της σκανδαλίστηκε σύντομα από τη φήμη και τη συμπεριφορά της και την ανάγκασε να φύγει από το βασίλειο, ισχυριζόμενος ότι είχε ένα παιδί από τον Ζακ ντε Αρλύ. Μετά από μακρές διαπραγματεύσεις, της επετράπη να επιστρέψει στο βασίλειο του συζύγου της στη Ναβάρρα, αλλά έλαβε μια παγωμένη υποδοχή. Αποφασισμένη να ξεπεράσει τις δυσκολίες της, η βασίλισσα Μαργαρίτα κατάφερε να πραγματοποιήσει πραξικόπημα και κατέλαβε την Αζέν. Πέρασε αρκετούς μήνες για την ενίσχυση της πόλης, αλλά οι πολίτες της Αζέν επαναστάτησαν εναντίον της και η βασίλισσα Μαργαρίτα κατέφυγε στο Κάστρο του Καρλά. Το 1586 φυλακίστηκε πρώτα από τον αδελφό της, Ερρίκο Γ΄, και έπειτα από τον σύζυγό της Ερρίκο Δ΄, σ' ένα κάστρο για δεκαοκτώ χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Μαργαρίτα έγραψε τα απομνημονεύματά της που αποτελούσαν μια σειρά από ιστορίες σχετικά με τις σχέσεις των αδελφών της Καρόλου Θ΄ και Ερρίκου Γ΄ με τον πρώην σύζυγό της Ερρίκο Δ΄. Τα απομνημονεύματα δημοσιεύθηκαν μεταθανάτια το 1628 και σκανδάλισαν τον κόσμο. Το 1589, ο Ερρίκος, ο σύζυγός της, ανέβηκε στο θρόνο της Γαλλίας ως Ερρίκος Δ΄. Ωστόσο, δεν έγινε δεκτός από το μεγαλύτερο μέρος του καθολικού πληθυσμού έως ότου να αλλαξοπιστήσει τέσσερα χρόνια αργότερα. Ο Ερρίκος συνέχισε να κρατάει ερωμένες, κυρίως τη Γκαμπριέλ ντ' Εστρέ από το 1591 ως το 1599, με την οποία έκανε τέσσερα παιδιά. Οι διαπραγματεύσεις για την ακύρωση του γάμου ξεκίνησαν το 1592 και ολοκληρώθηκαν το 1599 με μια συμφωνία που επέτρεψε στη Μαργαρίτα να διατηρήσει τον τίτλο της βασίλισσας. Εγκατέστησε το νοικοκυριό της στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα, στο Hôtel de la reine Marguerite που απεικονίζεται στο σχέδιο του Μεριάν του 1615 στο Παρίσι [20]. Ο ξενώνας χτίστηκε γι’ αυτήν σε σχέδια του Ζαν Μπυλλάν το 1609. Αντικαταστάθηκε το 1640 από το Hôtel de La Rochefoucauld[21].Συμφιλιωμένη με τον πρώην σύζυγό της και με τη δεύτερη σύζυγό του Μαρία των Μεδίκων, η Μαργαρίτα επέστρεψε στο Παρίσι και καθιερώθηκε ως μέντορας των τεχνών και ευεργέτιδα των φτωχών. Συχνά φρόντιζε τα παιδιά του Ερρίκου και της Μαρίας.

Θάνατος Επεξεργασία

Η Μαργαρίτα πέθανε στο μέγαρό της στις 27 Μαρτίου 1615, και θάφτηκε στο ταφικό Παρεκκλήσι των Βαλουά στο Βασιλικό Νεκροταφείο του Αγίου Διονυσίου [22]. Το φέρετρό της έχει εξαφανιστεί και δεν είναι γνωστό αν αφαιρέθηκε και μεταφέρθηκε ή αν καταστράφηκε κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης[23].

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. 1,0 1,1 1,2 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Margaret-of-Valois. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) SNAC. w6sz0cwt. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. International Music Score Library Project. Category:Valois,_Marguerite_de. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. LIBRIS. 26  Σεπτεμβρίου 2012. libris.kb.se/katalogisering/pm134f7725qb4s9. Ανακτήθηκε στις 24  Αυγούστου 2018.
  5. «BnF Catalogue général». Ανακτήθηκε στις 14  Απριλίου 2018.
  6. «Encyclopædia Britannica». (Αγγλικά) Encyclopædia Britannica Online. Ανακτήθηκε στις 23  Μαρτίου 2018.
  7. «Генрих IV» (Ρωσικά)
  8. 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 «Маргарита Французская» (Ρωσικά)
  9. «Encyclopædia Britannica». (Αγγλικά) Encyclopædia Britannica Online. Ανακτήθηκε στις 23  Μαρτίου 2018.
  10. 10,0 10,1 10,2 10,3 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  11. 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 11,5 11,6 11,7 «Kindred Britain»
  12. Kathleen Wellman, Queens and Mistresses of Renaissance France, (Yale University Press, 2013), 277.
  13. R.J. Knecht, The French Wars of Religion, 1559-1598, (Longman Inc., 1989), 39.
  14. R.J. Knecht, The French Wars of Religion, 1559-1598, (Longman Inc., 1989), 39.
  15. Kathleen Wellman, Queens and Mistresses of Renaissance France, 280.
  16. Kathleen Wellman, Queens and Mistresses of Renaissance France, 280.
  17. R.J. Knecht, Catherine de' Medici, 153.
  18. R.J. Knecht, Catherine de' Medici, 153.
  19. R.J. Knecht, Catherine de' Medici, 153.
  20. . «Hotel de la reine margueritet.jpg». 
  21. http://www.ruevisconti.com/Histoire/lotissementdesmarais/Histoire_cartes.html
  22. • Castarède, Jean, La triple vie de la reine Margot, Éditions France-Empire, Paris, 1992, pp. 236-7, ISBN 2-7048-0708-6
  23. • Jean Castarède, p. 237

Πηγές Επεξεργασία

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία