Βικιπαίδεια

Μαρσέλ Καρνέ

Γάλλος σκηνοθέτης

Ο Μαρσέλ Αλμπέρ Καρνέ (γαλλικά: Marcel Albert Carné) (18 Αυγούστου 1906 - 31 Οκτωβρίου 1996) ήταν Γάλλος σκηνοθέτης. Βασική μορφή του ποιητικού ρεαλισμού, οι πιο γνωστές του ταινίες περιλαμβάνουν Το λιμάνι των απόκληρων (1938), το Ξημερώνει (1939), και Τα Παιδιά του παραδείσου (1945), με την τελευταία να έχει αναφερθεί ως μία από τις μεγαλύτερες ταινίες όλων των εποχών.

Μαρσέλ Καρνέ
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Marcel Carné (Γαλλικά)
Γέννηση18  Αυγούστου 1906[1][2][3]
Παρίσι[4][5][6]
Θάνατος31  Οκτωβρίου 1996[7][1][2]
Κλαμάρ[8][9][10]
Τόπος ταφήςνεκροταφείο του Αγίου Βικεντίου στο Παρίσι
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία[11]
Ιδιότητασκηνοθέτης κινηματογράφου, σεναριογράφος[12][13], κριτικός τέχνης, κριτικός κινηματογράφου[14] και σκηνοθέτης[15]
Σημαντικά έργαΤο Λιμάνι των Απόκληρων, Ξημερώνει και Τα Παιδιά του Παραδείσου
ΒραβεύσειςΑυτοκρατορικό βραβείο (1989)[16], βραβείο Λουί Ντελούκ (1939), τιμητικό βραβείο Σεζάρ (1979), Νταβίντ Λουκίνο Βισκόντι (1991), βραβείο Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου Συνολικής προσφοράς (1995)[17], Golden Lion for Lifetime Achievement (1971), Μέγας Αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής (1996), Μεγάλος Ταξιάρχης του Εθνικού Τάγματος της Τιμής (1981), Αξιωματικός του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων (1983) και Αργυρός Λέων (1953)
ΙστοσελίδαΕπίσημος ιστότοπος
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Πρώτα χρόνια και καριέρα Επεξεργασία

Γεννημένος στο Παρίσι της Γαλλίας, ο Καρνέ ξεκίνησε την καριέρα του ως κριτικός κινηματογράφου, έγινε συντάκτης της εβδομαδιαίας έκδοσης, Hebdo-Films, και εργάστηκε για τα περιοδικά Cinémagazine και Cinémonde μεταξύ 1929 και 1933. Την ίδια περίοδο εργάστηκε σε ταινίες του βωβού κινηματογράφου ως βοηθός φωτογραφικής μηχανής με τον σκηνοθέτη Ζακ Φεντέρ. Σε ηλικία 25 ετών, ο Καρνέ είχε ήδη σκηνοθετήσει την πρώτη του ταινία μικρού μήκους, Nogent, Eldorado du dimanche (1929). Εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη του Φεντέρ και του Ρενέ Κλαιρ σε πολλές ταινίες μέχρι το 1935.

Ο Φεντέρ δέχτηκε μια πρόσκληση για να εργαστεί στην Αγγλία για τον παραγωγό Αλεξάντερ Κόρντα, με τον οποίο έκανε την ταινία Ιππότης χωρίς πανοπλία (1937), αλλά επέτρεψε στον Καρνέ να αναλάβει την σκηνοθεσία της ταινίας, Τζένι (Jenny, 1936). Η ταινία σηματοδότησε την αρχή μιας επιτυχημένης συνεργασίας με τον σουρεαλιστή ποιητή και σεναριογράφο Ζακ Πρεβέρ, η οποία διήρκεσε πάνω από δώδεκα χρόνια που κατά τη διάρκεια αυτης της συνεργασίας ο Καρνέ και ο Πρεβέρ δημιούργησαν τις καλύτερες ταινίες τους. Μαζί, συμμετείχαν στο κίνημα του ποιητικού ρεαλισμού. Η Ζινέτ Βινσεντό είπε ότι "η καλύτερες κλασικές ταινίες του κινήματος είναι πιθανώς του Μαρσέλ Καρνέ Το λιμάνι των απόκληρων (Le Quai des brumes) του 1938 και το Ξημερώνει (Le Jour Se Lève) του 1939. "

Υπό τη γερμανική κατοχή της Γαλλίας κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου , ο Καρνέ εργάστηκε στο καθεστώς του Βισύ όπου ανέτρεψε τις προσπάθειες του καθεστώτος να ελέγξει την τέχνη, με αρκετούς από τις συνεργάτες του να ήταν Εβραίοι, συμπεριλαμβανομένου του Τζόζεφ Κόσμα και του σκηνογράφου Αλεξάντρ Τραουνέρ. Κάτω από δύσκολες συνθήκες δημιούργησε την πιο δημοφιλή ταινία του ο Καρνέ, Τα παιδιά του Παραδείσου (Les Enfants du paradis, 1945) που κυκλοφόρησε μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, η ταινία ψηφίστηκε ως "Καλύτερη γαλλική ταινία του αιώνα" σε δημοσκόπηση 600 Γάλλων κριτικών και επαγγελματιών. Μετά τον πόλεμο, αυτός και ο Πρεβέρ ακολούθησαν αυτόν τον θρίαμβο και εκαναν την ταινία Les Portes de la nuit σε μια εποχή που ήταν η πιο ακριβή παραγωγή που έγινε ποτέ στην ιστορία της γαλλικής ταινίας. Όμως το αποτέλεσμα, ήταν αρνητικές κριτικές και μια αποτυχία του box office, η οποία ηταν η τελευταία ολοκληρωμένη ταινία τους.

Μέχρι τη δεκαετία του 1950, η φήμη του Καρνέ βρισκόταν σε πτώση. Οι κριτικοί του Cahiers du cinéma, που έγιναν οι κινηματογραφιστές της Νουβέλ Βαγκ, τον απέρριψαν και απέδωσαν τα πλεονεκτήματα των ταινιών του αποκλειστικά στον Πρεβέρ.[18] Εκτός από την επιτυχία του 1958 στο Les Tricheurs, οι μεταπολεμικές ταινίες του Καρνέ γνώρισαν μόνο αποτυχία και πολλές είχαν υποδοχή από μια σχεδόν αδιάκοπη αρνητική κριτική από τον τύπο και μέσα από τα μέλη της κινηματογραφικής βιομηχανίας.

Το 1958, ο Καρνέ ήταν ο επικεφαλής της κριτικής επιτροπής στο 6ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου[19] Η ταινία του 1971, Law Breakers, πήρε μέρος στο 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας.[20] Ο Καρνέ έκανε την τελευταία του ταινία το 1976.

Προσωπική ζωή Επεξεργασία

Ο Μαρσέλ Καρνέ ήταν ανοιχτά ομοφυλόφιλος. Αρκετές από τις μεταγενέστερες ταινίες του περιέχουν αναφορές στην ανδρική ομοφυλοφιλία ή αμφισεξουαλικότητα. Ο μοναδικός σύντροφός του ήταν ο Ρολάν Λεσάφρ που εμφανίστηκε σε πολλές από τις ταινίες του.

Ο Εντουάρντ Μπάρον Ταρκ δημοσίευσε μια βιογραφία του Καρνέ με τίτλο Τα παιδιά του Παραδείσου: Ο Μαρσέλ Καρνέ και η χρυσή εποχή του Γαλλικού Σινεμά (Child of Paradise: Marcel Carné and the Golden Age of French Cinema.[21]

Ο Μαρσέλ Καρνέ πέθανε το 1996 σε ηλικία 90 ετών στο Κλαμάρ, Ω-ντε-Σεν, και θάφτηκε στο κοιμητήριο του Σαν Βινσέντ στη Μονμάρτρη.

Ενδεικτική Φιλμογραφία Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11895222m. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) SNAC. w6hx42p3. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Marcel-Carne. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 10  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ www.theyshootpictures.com/carnemarcel.htm.
  6. ↑ www.new-classics.co.uk/html/dvd_reviews.html.
  7. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118668455. Ανακτήθηκε στις 21  Ιουλίου 2015.
  8. ↑ mheu.veolia.customers.artful.net/en/timeline/garance.aspx.
  9. ↑ www.mheu.org/en/bathing/hidden-pleasure.htm.
  10. ↑ www.mheu.org/en/street/boulevard-of-crime.htm.
  11. ↑ www.nytimes.com/2008/06/22/nyregion/nyregionspecial2/22listingsli.html.
  12. ↑ www.filmdirectorssite.com/marcel-carne.
  13. ↑ www.franceinlondon.com/en-Events-in-London-2989-Marcel-Carne-and-Jacques-Prevert-season-at-the-BFI-Cinema-event--french-film-poetic-realism.html.
  14. ↑ Ανακτήθηκε στις 17  Ιουνίου 2019.
  15. ↑ www.acmi.net.au/creators/32058.
  16. ↑ www.praemiumimperiale.org/en/laureate-en/laureates-en. Ανακτήθηκε στις 19  Μαρτίου 2022.
  17. ↑ www.europeanfilmacademy.org/European-Film-Awards-Winners-1995.78.0.html. Ανακτήθηκε στις 9  Δεκεμβρίου 2019.
  18. ↑ Gilbert Adair and Mike Goodridge Obituary: Marcel Carné, The Independent, 1 November 1996
  19. ↑ «6th Berlin International Film Festival: Juries». berlinale.de. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2009. 
  20. ↑ «7th Moscow International Film Festival (1971)». MIFF. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 2012. 
  21. ↑ Turk, Edward Baron (1992). Child of Paradise: Marcel Carné and the Golden Age of French Cinema. Harvard film studies. Harvard University Press. ISBN 9780674114616. OCLC 924961039. 
  22. ↑ Michel Pérez (1986). Les Films de Carné. Ramsay Poche Cinema. σελ. 175. ISBN 2-84114-010-5. 
  23. ↑ «La Marie du port» (στα Αγγλικά). frenchfilms.org. Ανακτήθηκε στις 12 Αυγούστου 2021. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μαρσέλ_Καρνέ&oldid=10432708"