Μεγάλη Βουλγαρία
H Μεγάλη Βουλγαρία είναι η ανεπίσημη ονομασία η οποία δόθηκε στα βουλγαρικά εδάφη, όπως αυτά ορίστηκαν βάση της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου του 1878, η οποία, έπειτα από τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1877-1878, στόχευε στην, εν μέρει, επανασύσταση των μεσαιωνικών βουλγαρικών βασιλείων, προ της τουρκική κατάληψης[1]. Η ημέρα της υπογραφής της συνθήκης αποτελεί την εθνική εορτή της Βουλγαρίας.
-byTodorBozhinov.png)
Ωστόσο, η Βρετανική Αυτοκρατορία και η Αυστροουγγαρία αντιτάχθηκαν στη συγκεκριμένη συνθήκη, η οποία, σύμφωνα με τις τελευταίες, ενθάρρυνε τον πανσλαβισμό. Συγκεκριμένα, φοβόντουσαν πως μια ισχυρή Βουλγαρία θα καθίστατο ως ένας δορυφόρος της Ρωσίας και μια απειλή για την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στις 13 Ιουλίου 1878, έπειτα από το Συνέδριο του Βερολίνου, η Συνθήκη του Βερολίνου ακύρωσε εκείνη του Αγίου Στεφάνου, ιδρύοντας ένα μικρού μεγέθους πριγκιπάτο στη Βουλγαρία, το οποίο εκτεινόταν γεωγραφικά από τον Δούναβη έως τον Αίμο, υποτελές του Σουλτάνο, καθώς και την οθωμανική αυτόνομη επαρχία της Ανατολικής Ρωμυλίας, ενώ η Μακεδονία παρέμεινε υπό τουρκικό έλεγχο. Η νέα αυτή συνθήκη άφησε μόνιμη δυσαρέσκεια στη Βουλγαρία, της οποίας οι δύο οντότητες πέτυχαν να ενωθούν παρά μόνον το 1885, ενώ η ανεξαρτησία της αναγνωρίστηκε παρά μόνον το 1908. Οι συγκεκριμένες επιπτώσεις διήρκεσαν έως τα μέσα του 20ού αιώνα, με τη Βουλγαρία να προσπαθεί, μάταια, να επανέλθει στα σύνορά της, όπως αυτά είχαν οριοθετηθεί στο πλαίσιο της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου, κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, συμμαχώντας, παράλληλα, κατά τη διάρκεια των δύο παγκοσμίων πολέμων με τη Γερμανία.
Σήμερα, μια μειοψηφία εθνικιστικών κινημάτων υπερασπίζεται μια εθνοτική ιδέα, σύμφωνα με την οποία οι Βούλγαροι και οι Σλαβομακεδόνες αποτελούν έναν και μοναδικό λαό, καθώς και μια εδαφική αλυτρωτική ιδέα, βάση της οποίας διεκδικούν εδάφη τα οποία είχαν τα οποία είχαν προσδιοριστεί ως βουλγαρικά, στο πλαίσιο της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου (μεταξύ άλλων, η Βόρεια Μακεδονία), καθώς και άλλα εδάφη, ελληνικά (Ανατολική Μακεδονία και Θράκη), σερβικά (Πιρίν), ρουμανικά (Δοβρουτσά) και ουκρανικά (Μπουντζάκ), τα οποία ανήκαν κατά το παρελθόν σε κάποιο εκ των ιστορικών βουλγαρικών κρατών, ή τα οποία φιλοξενούν βουλγαρικούς πληθυσμούς.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ (Γαλλικά) Pierre Albin (1912). «Le Traité de San-Stefano (19 février 1878/3 mars 1878)». Les Grands Traités politiques. Recueil des principaux textes diplomatique depuis 1815 jusqu'à nos jours. Paris.