Μητροπολίτης Ιωακείμ Γεωργιάδης
Ο Ιωακείμ, κατά κόσμον Επαμεινώνδας Γεωργιάδης ή Γαλάκης, ήταν εξέχουσα εκκλησιαστική και εθνική φυσιογνωμία των αρχών του 20ού αιώνα, ο οποίος προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες στους Έλληνες Χριστιανούς της περιοχής της Θράκης[1][2][3]. Ήταν ο τελευταίος μητροπολίτης Αίνου και Τραϊανουπόλεως και η δράση του σχετίζεται με την Αλεξανδρούπολη, που ήταν στην δικαιοδοσία του και η προσφορά του σε αυτήν και τους ανθρώπους της, σε δύσκολα χρόνια, είναι ξεχωριστή.
| Ιωακείμ Γεωργιάδης | |
|---|---|
| Μητροπολίτης Αίνου & Τραϊανουπόλεως | |
.jpg) Μητροπολίτης Ιωακείμ Γεωργιάδης | |
| Από | 1907 |
| Έως | 1923 |
| Προκάτοχος | Λεόντιος Ελευθεριάδης |
| Διάδοχος | (κατάργηση) |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 1876 Πρίγκηπος |
| Θάνατος | 5 Φεβρουαρίου 1927 Χαλκηδόνα |
Βιογραφικό Επεξεργασία
Γεννήθηκε στην Πρίγκηπο της Προποντίδας το 1876, όπου και παρακολούθησε τα πρώτα γράμματα. Οι γονείς του, Γεώργιος και Λουκία, κατάγονταν από το χωριό Ευφημιανά της Χίου. Ο τότε Μητροπολίτης Ξάνθης και Περιθωρίου, Ιωακείμ Σγουρός ο Χίος, πήρε τον Επαμεινώνδα υπό την προστασία του και μερίμνησε, ώστε να εισαχθεί ο νεαρός συμπατριώτης του στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης, από την οποία αποφοίτησε το 1898. Στην συνέχεια, αφού τον χειροτόνησε διάκονο και του έδωσε το όνομα Ιωακείμ, τον προσέλαβε ως αρχιδιάκονο της Μητροπόλεως Ξάνθης και Περιθωρίου. Λίγο αργότερα, ο Ιωακείμ προήχθη σε πρωτοσύγκελο της Μητρόπολης.
Η εξέλιξη του ήταν ραγδαία και ανάλογη του έργου και της προσωπικότητας του. Οι κάτοικοι της Ξάνθης, Χριστιανοί και μη, τον αγαπούσαν και τον σέβονταν. Τέσσερα χρόνια μετά την αποφοίτηση του από τη σχολή, στις 25 Νοεμβρίου 1902, προεχειρίσθη υπό τον ψιλόν τίτλον Χριστουπόλεως, σε επίσκοπο.
Μητροπολίτης Αίνου και Τραϊανουπόλεως Επεξεργασία
Τέσσερα χρόνια μετά, στις 25 Ιανουαρίου 1907, προήχθη σε Μητροπολίτη Αίνου και Τραϊανουπόλεως, όπου και άρχισε την εθνική και ανθρωπιστική του δράση. Η εκλογή του συμπίπτει με την παρουσία του Ίωνα Δραγούμη και των συνεργατών του στην περιοχή και τελειώνει αμέσως μετά την ενσωμάτωση της Θράκης στο ελληνικό κράτος, τουλάχιστον σε ότι αφορά την Αλεξανδρούπολη.
Το 1907, προκειμένου να προλάβει τον εκβουλγαρισμό των παιδιών στην μικρή πόλη και αφού κάλεσε τους Έλληνες προύχοντες, εξέθεσε το σχέδιο του για ένα σχολείο που να εκπληρώνει τους σκοπούς της ελληνικής και χριστιανικής παιδείας, και όλοι μαζί συζήτησαν το οικονομικό, μιας και το οικόπεδο υπήρχε. Μάλιστα, ο Ιωακείμ πίεζε τον Αντώνη Λεονταρίδη[α] να αναλάβει τα έξοδα ανέγερσης του νεοκλασικού κτιρίου, που κτίσθηκε στο λοφίσκο του Αγίου Νικολάου. Κατά την διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, οπότε η δράση των κομιτατζήδων συνεχίζεται και στρέφεται κατά των Τούρκων, πολλοί είχαν συγκεντρωθεί μέσα στον αυλόγυρο του Αγίου Νικολάου και ζητούσαν βοήθεια και προστασία από τον Μητροπολίτη Ιωακείμ. Το πιο γνωστό κατόρθωμά του είναι το τέχνασμα με τους ψαράδες και τα πυροφάνια τους, με το οποίο πέτυχε να ξεγελάσει τον Γιαβέρ Πασά και να τον αναγκάσει να περάσει έξω από το απροστάτευτο Δεδέαγατς, ώστε να αποφύγει το μένος των Τούρκων.
Ως Μητροπολίτης Αίνου συνέγραψε το έργο «Μαύρη Βίβλος των διωγμών των Ελλήνων», το οποίο η Τουρκική Κυβέρνηση είχε χαρακτηρίσει «επίσημο προπαγανδιστικό όργανο της ελληνικής κυβέρνησης»[4]. Μεγάλη υπήρξε και η φιλανθρωπική δράση του ως πρόεδρος εθνικών φιλανθρωπικών καταστημάτων. Στις δύσκολες ώρες της προσφυγιάς μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών, πρωτοστάτησε για την περίθαλψη και αποκατάσταση των προσφύγων.
_%D0%B2_%D0%92%D0%B0%D1%80%D1%88%D0%B0%D0%B2%D0%B5.jpg)
Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Επεξεργασία
Το 1923 εξελέγη Μητροπολίτης Χαλκηδόνος. Ως Μητροπολίτης της μεγάλης και ιστορικής αυτής Μητρόπολης, ο Ιωακείμ διετέλεσε πολλές φορές συνοδικός. Ως επικεφαλής της Πατριαρχικής αντιπροσωπείας, τον Σεπτέμβριο του 1925 εστάλη στη Βαρσοβία για να επιδώσει τον Πατριαρχικόν και Συνοδικόν Τόμον, σύμφωνα με τον οποίο ανακηρύχθηκε αυτοκέφαλη η Ορθόδοξος Εκκλησία της Πολωνίας. Όμοια αποστολή ανέλαβε, το ίδιο έτος, και για την Εκκλησία της Ρουμανίας. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στη Χαλκηδόνα διετέλεσε πρόεδρος της Θεολογικής Σχολής Χάλκης καθώς και πρόεδρος του Εθνικού Ορφανοτροφείου Αρρένων.
Μετά την παραίτηση του «ανταλλάξιμου» Πατριάρχη Κωνσταντίνου ΣΤ΄, στην πατριαρχική εκλογή της 1ης Ιουλίου 1925 ο Ιωακείμ προέβαλε ως ισχυρός διεκδικητής του Θρόνου. Η υποψηφιότητά του δεν ήταν επιθυμητή στην Άγκυρα λόγω της «Μαύρης Βίβλου» που είχε συγγράψει και έτσι, για να αποφευχθεί αδιέξοδο και με προτροπή της ελληνικής κυβέρνησης, ο Ιωακείμ απέσυρε την υποψηφιότητά του[5].
Στις αρχές του 1927 πρωτοστάτησε όμως σε στασιαστικό κίνημα ιεραρχών με σκοπό την ανατροπή του Πατριάρχη Βασιλείου Γ΄[6]. Στις 5 Φεβρουαρίου 1927, μετά από διήμερη ασθένεια εξαιτίας κάποιας δηλητηρίασης, πέθανε σε ηλικία 51 ετών και κηδεύτηκε με πολλές τιμές.
Η τουρκική κυβέρνηση αναγνώρισε την ανεξίθρησκη και ανθρωπιστική ενέργεια του Ιωακείμ και του απένειμε μετάλλιο ανδρείας και ευχαριστήριο δίπλωμα[εκκρεμεί παραπομπή]. Για την όλη του δράση τιμήθηκε και με ελληνικά παράσημα[εκκρεμεί παραπομπή].
Υποσημειώσεις και παραπομπές Επεξεργασία
Υποσημειώσεις Επεξεργασία
- ↑ η οικογένεια Λεονταρίδη αμφισβητεί αυτήν την πληροφορία
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ «Mητροπολίτες Αίνου Τραϊανουπόλεως, Αλεξανδρούπολης & Σαμοθράκης (1870-2010)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 2015.
- ↑ Αγάλματα, Προτομές, Μνημεία Και Ήρωα Στην Αλεξανδρούπολη[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ «Ιστορία Ιεράς Μητρόπολεως». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 2015.
- ↑ Μάμαλος 2009, σελ. 116.
- ↑ Μάμαλος 2009, σελ. 117.
- ↑ Μάμαλος 2009, σελ. 125.
Πηγές Επεξεργασία
- Δήμος Αλεξανδρούπολης, «Πρόσωπα & Μορφές της Αλεξανδρούπολης», Αθήνα, 2007
- Κριτού Αθανάσιος, «Αλεξανδρούπολη – Η εκατοντάχρονη ιστορία της 1878 – 1978»
- Μάμαλος, Γεώργιος-Σπυρίδων (2009). Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως στο επίκεντρο διεθνών ανακατατάξεων (1918-1972): εξωτερική πολιτική και οικουμενικός προσανατολισμός, Διδακτορική διατριβή. Αθήνα: Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ).