Ο Μιχαήλ Βσεβολοντόβιτς, ρωσ. Михаил Всеволодович ή άγιος Μιχαήλ του Τσερνίγοβ (π. 1185 - 20 Σεπτεμβρίου 1246) από τον Οίκο των Ρουρικιδών-Τσέρνιγοβ ήταν πρίγκιπας του Περεγιασλάβλ (1206), του Νόβγκοροντ-Σεβέρσκ (1219-26), του Τσέρνιγοβ (1223-35, 42-46), του Νόβγκοροντ (1225-26, 29-30), της Γαλικίας (1235-36) και μεγάλος πρίγκιπας του Κιέβου (1236-40, 40, 41-43).

Μιχαήλ του Τσέρνιγοβ
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1185
Κίεβο
Θάνατος20  Σεπτεμβρίου 1246
Σαράι
Αιτία θανάτουαποκεφαλισμός
Συνθήκες θανάτουανθρωποκτονία
Τόπος ταφήςTransfiguration Cathedral, Chernihiv και Καθεδρικός Ναός Αρχαγγέλου στην Μόσχα
ΘρησκείαΑνατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός
Eορτασμός αγίου20 Σεπτεμβρίου
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςπαλαιά ανατολικοσλαβική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμονάρχης
Οικογένεια
ΣύζυγοςΈλενα Ρομάνιβνα
ΤέκναΡοστισλάβ Μιχαήλοβιτς
Μαρία Μιχαήλοβνα Τσερνιγόβσκα
Ρόμαν του Τσέρνιγοβ
Eufrozyna Suzdalská
Συμεών Μιχαήλοβιτς του Τσέρνιγοβ
Yury
Maria of Chernigov
NN[1]
ΓονείςΒσεβολόντ Δ΄ του Κιέβου και Maria of Poland
ΟικογένειαΡουρικίδες και Olgovichi family
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαπρίγκιπας του Τσέρνιγοβ
πρίγκιπας του Κιέβου
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Βιογραφία Επεξεργασία

Ήταν γιος του Βσέβολοντ Δ΄ του ερυθρού πρίγκιπα του Τσέρνιγοβ & μεγάλου πρίγκιπα του Κιέβου και της Μαρίας (Αναστασίας) των Πιάστ, κόρης του Καζιμίρ Β΄ της Πολωνίας.

Αρχαιολογικά στοιχεία αποκαλύπτουν, ότι οι πόλεις στην περιοχή του Τσερνίχιβ απολάμβαναν έναν πρωτοφανή βαθμό ευημερίας κατά την περίοδο αυτή, που υποδηλώνει ότι η προώθηση του εμπορίου ήταν προτεραιότητα για τον Μιχαήλ. Τα εμπορικά ενδιαφέροντα ήταν εν μέρει κίνητρο γι' αυτόν, ώστε να αποκτήσει έλεγχο στη Γαλικία και στο Κίεβο, επειδή ήταν δίαυλοι, όπου εμπορεύματα από την κοιλάδα του Ρήνου και την Ουγγαρία έφθαναν στο Τσέρνιχιβ (Ουκρανία).

Διαπραγματεύτηκε εμπορικές συμφωνίες και πολιτικές συμμαχίες με του Πολωνούς και τους Ούγγρους. Ελάφρυνε τον φόρο, που επιβάρυνε τους Νοβγκοροντιανούς και χορήγησε στους βογιάρους μεγαλύτερη πολιτική ελευθερία από τον πρίγκιπα. Ήταν ο τελευταίος αυτόνομος πρίγκιπας του Κιέβου, που εκτοπίστηκε -όχι από έναν ισχυρότερο πρίγκιπα, αλλά- από τους αήττητους Μογγόλους.

Την παραμονή της εισβολής τους, ήταν ένας από τους πιο δυνατούς πρίγκιπες των Ρως. Κατηγορήθηκε για αναποτελεσματική ηγεσία, διότι απέτυχε να ενώσει τους πρίγκιπες των Ρως εναντίον των εισβολέων. Ο Μιχαήλ ήταν ο πρώτος μάρτυρας των Ολγκόβιτσι πριγκίπων του Τσέρνιγοβ, σύμφωνα με την κυριολεξία της λέξης: υπέστη την ποινή του θανάτου για την επιμονή του στη χριστιανική πίστη. Αυτός και ο βογιάρος Φεντόρ (Θεόδωρος) βασανίστηκαν και αποκεφαλίστηκαν από τους Τατάρους. Έπειτα έγιναν γνωστοί ως "παθοφόροι" (που υπέμειναν το πάθος) και ως "οι εργαζόμενοι το θαύμα του Τσέρνιγοβ".

Οικογένεια Επεξεργασία

Νυμφεύτηκε το 1210/11 την Ελένα των Ρουρικιδών, κόρη του 5ου εξαδέλφου του Ρόμαν πρίγκιπα του Νόβγκοροντ & της Γαλικίας και είχε τέκνα:

  • Φεοντούλα (Θεοδούλα) 1212-50, έγινε μοναχή με το όνομα Ευφροσύνη.
  • Ροστισλάβ μετά το 1210/1225 - 1262, πρίγκιπας του Νόβγκοροντ, Γαλικίας, Λούτσκ, Τσέρνιγοβ, δούκας του Μακσό Ουγγαρίας.
  • Μαρία απεβ. 1271, σύζυγος του Βασίλκο των Ρουρικιδών πρίγκιπας του Ροστόβ.
  • Ρόμαν π. 1218-μετά το 1288, πρίγκιπας του Τσέρνιγοβ και Μπριάνσκ.
  • Μστισλάβ 1220-1280, πρίγκιπας του Καράτσεβ και Ζβενίγκοροντ.
  • Συμεών, πρίγκιπας του Γλούκοβ και Νοβοσίλ.
  • Γιούρι, πρίγκιπας του Τορούσα και Μπρυάνσκ.

Παραπομπές Επεξεργασία

Πηγές Επεξεργασία

  • Dimnik, Martin: The Dynasty of Chernigov - 1146-1246; Cambridge University Press, 2003, Cambridge; ISBN 978-0-521-03981-9.
  • DiPlano Carpini, Giovanni (Author) - Hildinger, Erik (Translator): The Story of the Mongols whom We Call the Tartars; Branden Publishing Company, Inc, 1996, Boston, MA; ISBN 0-8283-2017-9.
  • Thurston, Herbert, S.J. (Editor): Butler's Lives of the Saints - September; Burns & Oates / Search Press Limited, 1999; ISBN 0-86012-258-1.
  • Vernadsky, George: Kievan Russia; Yale University Press, 1948, New Haven and London; ISBN 0-300-01647-6.
  • Baumgarten, Nicolas. Généalogies et mariages occidentaux des Rurikides russes du Xe au XIIIe siècle. Orientalia christiana 9, no. 35 (1927).

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία