Βικιπαίδεια

Μπιάνκα Καπέλλο

Ιταλίδα ευγενής που έγινε μεγάλη δούκισσα της Τοσκάνης

Η Μπιάνκα Καπέλλο (1548 - 20 Οκτωβρίου 1587) ήταν μια Ιταλίδα ευγενής που ήταν η ερωμένη και στη συνέχεια η δεύτερη σύζυγος του Φραγκίσκου των Μεδίκων, Μεγάλου Δούκα της Τοσκάνης. Ο σύζυγός της την έκανε επίσημα σύζυγό του. Συμπτωματικά, η δημιουργία του τυχερού όρου "Σερεντίπιτυ" από τον συγγραφέα Horace Walpole οφείλεται σε ένα πορτρέτο της Μπιάνκα.

Μπιάνκα Καπέλλο
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Bianca Cappello (Ιταλικά)
Γέννηση1548[1][2]
Βενετία[3]
Θάνατος20  Οκτωβρίου 1587[4][5][6]
Φλωρεντία
Αιτία θανάτουδηλητηρίαση
Χώρα πολιτογράφησηςΒενετική Δημοκρατία
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητααριστοκράτης
Οικογένεια
ΣύζυγοςΦραγκίσκος Α΄ των Μεδίκων (1578–1587)[7][8]
Pietro Bonaventuri (1563–1572)[7][8]
ΤέκναAntonio de' Medici
Virginia Bonaventuri[9]
ΓονείςBartolomeo Cappello[10][9] και Pellegrina Morosini[9]
ΟικογένειαΟίκος των Μεδίκων
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Πρώτα χρόνια Επεξεργασία

 
Πορτραίτο από τον Alessandro Allori

Η Μπιάνκα γεννήθηκε στη Βενετία, το 1548, κόρη του Μπατρολομέο Καπέλλο και της Πελλεγκρίνα Μορεσίνι, μέλος μιας από τις πλουσιότερες και ευγενέστερες βενετσιάνικες οικογένειες, και φημιζόταν για τη μεγάλη ομορφιά της.[11]

Σε ηλικία δεκαπέντε ετών ερωτεύτηκε τον Πιέτρο Μποναβεντούρι, έναν νεαρό υπάλληλο της Φλωρεντίας στην υπηρεσία της οικογένειας Σαλβιάτι, και στις 28 Νοεμβρίου 1563 διέφυγε μαζί του στη Φλωρεντία, όπου παντρεύτηκαν. Το 1564 απέκτησε μια κόρη που ονόματι Βιργινία ή, σύμφωνα με άλλες πηγές, Πελλεγκρίνα. Η ενετική κυβέρνηση έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια για να συλληφθεί και να επιστρέψει η Μπιάνκα, αλλά ο Μεγάλος Δούκας Κόζιμο Α΄ των Μεδίκων παρενέβη υπέρ της και έμεινε ανενόχλητη.[12][13]

Ωστόσο, δεν τα πήγαινε καλά με την οικογένεια του συζύγου της, η οποία ήταν πολύ φτωχή και την ανάγκασε να εργασθεί, μέχρι που η ομορφιά της προσέλκυσε τον μεγάλο πρίγκιπα Φραγκίσκο, γιο και κληρονόμο του μεγάλου δούκα.[14]

Αν και έχει ήδη παντρευτεί την Ιωάννα της Αυστρίας, η Φραγκίσκος αποπλάνησε την Μπιάνκα και της έδωσε κοσμήματα, χρήματα και άλλα δώρα. Στον Μποναβεντούρι, σύζυγο της Μπιάνκα, του δόθηκε δουλειά στο βασίλειο και παρηγορήθηκε με άλλες κυρίες έως ότου, το 1572, δολοφονήθηκε στους δρόμους της Φλωρεντίας, λόγω μιας ερωτικής ίντριγκας. Είναι πιθανό να είχαν εμπλακεί η Μπιάνκα και ο Φραγκίσκος.[15]

Μετά το θάνατο του Κόζιμο το 1574 ο Φραγκίσκος κληρονόμησε το μεγάλο Δουκάτο. Εγκατέστησε την Μπάνκα σε ένα παλάτι (τώρα γνωστό ως "Παλάτι της Μπιάνκα Καπέλλο") κοντά στο δικό του και εξόργισε τη σύζυγό του, εμφανίζοντας την ερωμένη του μπροστά της. Σε αυτό το σημείο, ο Φραγκίσκος δεν είχε νόμιμο γιο να κληρονομήσει το δουκάτο. Ένα παιδί της Μπιάνκα, αν και νόθο, θα ήταν πιθανός κληρονόμος, και κατ' επέκταση θα εξασφάλιζε τη θέση της Μπιάνκα.[16] Το 1576 γέννησε τον δον Αντώνιο, αλλά ο πατέρας του, ελπίζοντας ακόμα να αποκτήσει έναν νόμιμο γιο από τη σύζυγό του, αρνήθηκε να τον αναγνωρίσει. Στη συνέχεια, ο Φραγκίσκος και η Ιωάννα έκαναν έναν γιο, τον Φίλιππο, το 1577. Το παιδί επέζησε των επικίνδυνων μηνών της πρώιμης βρεφικής ηλικίας και οι ελπίδες της Μπιάνκα να είναι κάτι περισσότερο από μια αγαπημένη ερωμένη φαίνονταν ξεθωριασμένες.[17]

Γάμος Επεξεργασία

Το 1578, η Ιωάννα πέθανε. Λίγους μήνες αργότερα ο Φραγκίσκος παντρεύτηκε κρυφά την Μπιάνκα, και στις 10 Ιουνίου 1579, ο γάμος ανακοινώθηκε δημόσια και ο Αντώνιος αναγνωρίστηκε ως γιος του Δούκα. Δύο ημέρες αργότερα, στις 12 Ιουνίου, η Μπιάνκα στέφθηκε Μεγάλη Δούκισσα της Τοσκάνης στο Palazzo Vecchio της Φλωρεντίας. Η βενετική κυβέρνηση τώρα άφησε τη δυσαρέσκειά της και εκπροσωπήθηκε επίσημα στις υπέροχες γαμήλιες γιορτές, διότι θεώρησε την Μπιάνκα Καπέλλο ένα μέσο για την ενίσχυση των καλών σχέσεων με την Τοσκάνη.

Η θέση της Μπιάνκα, ωστόσο, δεν ήταν ακόμα ασφαλής. Ο κληρονόμος παρέμεινε ο νεαρός πρίγκιπας Φίλιππος. ο γιος της από τον Φραγκίσκο, αν και αναγνωρίστηκε, παρέμεινε νόθος, και του απαγορευόταν να κληρονομήσει το δουκάτο. Δεν απέκτησαν άλλα παιδιά και η Μπιάνκα γνώριζε ότι, αν ο σύζυγός της πέθαινε πριν από αυτήν, θα ήταν χαμένη, γιατί η οικογένειά του, ειδικά ο αδερφός του Καρδινάλιος Φερδινάνδος, την μισούσε πικρά, ως περιπετειώδης και ανακατώστρα.[18]

Το 1582, ωστόσο, πέθανε ο Μεγάλος Πρίγκιπας Φίλιππος. Ο Φραγκίσκος άρχισε αμέσως να εργάζεται για να εξασφαλίσει τη διαδοχή για τον εναπομείναντα γιο του, τον Αντώνιο, αφού τον νομιμοποίησε και τον δήλωσε ως κληρονόμο του, με την υποστήριξη του Φιλίππου Β΄ της Ισπανίας. Ως μητέρα του κληρονόμου, η θέση της Μπιάνκα ήταν πολύ ισχυρότερη: ακόμη και αν ο Φραγκίσκος πέθαινε πριν ο Αντώνιος φτάσει στην ενηλικίωση, η Μπιάνκα θα είχε δικαίωμα να αποφανθεί ως αντιβασίλισσα για λογαριασμό του γιου της και η οικογένεια του συζύγου της θα της έδινε μεγαλύτερο σεβασμό ως μητέρα του κληρονόμου.

Τον Οκτώβριο του 1587, στη Villa Medici στο Poggio a Caiano, ο Φραγκίσκος και η Μπιάνκα πέθαναν στις 19 και 20 Οκτωβρίου, πιθανώς δηλητηριασμένοι, ή όπως πιστεύουν ορισμένοι ιστορικοί, από πυρετό ελονοσίας. Δεδομένου ότι η Μπιάνκα δεν ήταν επίσημο μέλος της οικογένειας των Μεδίκων, ο Φερδινάνδος δεν της επέτρεψε να ταφεί στους τάφους της οικογένειας.[19] Αντ' αυτού, ορισμένοι πιστεύουν ότι η Μπιάνκα θάφτηκε σε έναν ανώνυμο μαζικό τάφο κάτω από την εκκλησία του Αγίου Λορέντζο. Το 2006, εμπειρογνώμονες ιατροδικαστικής και τοξικολογίας στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας ανέφεραν στοιχεία για δηλητηρίαση από αρσενικό σε μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο British Medical Journal[20], αλλά το 2010 στοιχεία για το παράσιτο Plasmodium falciparum, το οποίο προκαλεί ελονοσία, βρέθηκαν στα οστά του Φραγκίσκου.[21]

Πηγές Επεξεργασία

  • James Chater, "Bianca Cappello and Music", in Renaissance Studies in Honor of Craig Hugh Smyth (Florence, 1985), vol. i, 569–79
  • Samuele Romanin, Lezioni di storia Veneta, vol. ii (Florence, 1875)
  • G. E. Saltini, Tragedie Medicee domestiche (Florence, 1898)
  • Saltini, Della morte di Francesco de' Medici e di Bianca Cappello (Florence, 1863)
  • Elizabeth Clementine Stedman, Bianca Capello, A Tragedy (1873)
  • Steegman, Bianca Cappello (Baltimore, 1913)
  • Το λήμμα αυτό ενσωματώνει κείμενο από μια δημοσίευση, η ο οποία είναι πλέον κοινό κτήμα: Gilman, D. C.; Peck, H. T.; Colby, F. M., eds. (1905). New International Encyclopedia (1st ed.). New York: Dodd, Mead.
  • Rosina Wheeler Bulwer-Lytton Lytton (2010) Bianca Cappello: An Historical Romance Nabu Press (ISBN 978-1144883667)

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 «Bianca Cappello». (Αγγλικά) SNAC. w6mg81cm.
  2. ↑ 2,0 2,1 www.treccani.it/enciclopedia/bianca-capello-granduchessa-di-toscana_(Dizionario_Biografico)/. Ανακτήθηκε στις 27  Ιουνίου 2018.
  3. ↑ «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά)
  4. ↑ «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Bianca-Capello. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  5. ↑ (Αγγλικά) Find A Grave. 105319079. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  6. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12076340d.
  7. ↑ 7,0 7,1 «Kindred Britain»
  8. ↑ 8,0 8,1 p41402.htm#i414019. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  10. ↑ 10,0 10,1 bartolomeo-cappello.
  11. ↑ Lytton, Lytton, Rosina Wheeler Bulwer (2010). Bianca Cappello: An historical romance. Nabu Press. pp. 13–14. ISBN 978-1144883667.
  12. ↑ One or more of the preceding sentences incorporates text from a publication now in the public domain: Villari, Luigi (1911). "Cappello, Bianca". In Chisholm, Hugh (ed.). Encyclopædia Britannica. 5 (11th ed.). Cambridge University Press. pp. 288–289. The above cites: S. Romanin, Lezioni di storia Veneta, vol. ii. (Florence, 1875) G. E. Saltini, Tragedie Medicee domestiche (Florence, 1898)
  13. ↑ Sizeranne, Robert de La (1969). Celebrities of the Italian Renaissance in Florence and in the Louvre. Bianca Cappello in the Pitti Palace. pp. 122–124. ISBN 978-0836913026.
  14. ↑ Sizeranne, Robert de La (1969). Celebrities of the Italian Renaissance in Florence and in the Louvre. Bianca Cappello in the Pitti Palace. pp. 125–126. ISBN 978-0836913026.
  15. ↑ One or more of the preceding sentences incorporates text from a publication now in the public domain: Villari, Luigi (1911). "Cappello, Bianca". In Chisholm, Hugh (ed.). Encyclopædia Britannica. 5 (11th ed.). Cambridge University Press. pp. 288–289. The above cites: S. Romanin, Lezioni di storia Veneta, vol. ii. (Florence, 1875) G. E. Saltini, Tragedie Medicee domestiche (Florence, 1898)
  16. ↑ One or more of the preceding sentences incorporates text from a publication now in the public domain: Villari, Luigi (1911). "Cappello, Bianca". In Chisholm, Hugh (ed.). Encyclopædia Britannica. 5 (11th ed.). Cambridge University Press. pp. 288–289. The above cites: S. Romanin, Lezioni di storia Veneta, vol. ii. (Florence, 1875) G. E. Saltini, Tragedie Medicee domestiche (Florence, 1898)
  17. ↑ Roberto Cantagalli, "Bianca Cappello e una leggenda da sfatare; La questione del figlio supposto," Nuova rivista storica 44 (1965): 636–652; Jacqueline Marie Musacchio, "Objects and Identity: Antonio de' Medici and the Casino at San Marco in Florence,” in The Renaissance World, ed. John Jeffries Martin (New York: Routledge, 2007), 481–500.
  18. ↑ Sizeranne, Robert de La (1969). Celebrities of the Italian Renaissance in Florence and in the Louvre. Bianca Cappello in the Pitti Palace. pp. 129–130. ISBN 978-0836913026.
  19. ↑ Hayes, Mary (1803). Female Biography; or, Memoirs of Illustrious and Celebrated Women, of All Ages and Countries (1 ed.). London: Chawton House Library Series: Women’s Memoirs. pp. 419–422.
  20. ↑ Francesco Mari; Aldo Polettini; Donatella Lippi; Elisabetta Bertol (2006). "The mysterious death of Francesco I de' Medici and Bianca Cappello: an arsenic murder?". BMJ. 333 (23–30 June 2006): 1299–1301. doi:10.1136/bmj.38996.682234.AE. PMC 1761188. PMID 17185715.
  21. ↑ Lorenzi, Rossella (14 July 2010). "Medici family cold case finally solved". Discovery.com. Retrieved 16 July 2012.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μπιάνκα_Καπέλλο&oldid=10473135"