Μπον-Αντριέν Ζαννό ντε Μονσέ

Ο Μπον-Αντριέν Ζαννό ντε Μονσέ, (γαλλ: Bon-Adrien Jeannot de Moncey και εξελληνισμένα: "Καλαδριανός Γιαννιός ντε Μονσέ"), Δούκας του Κονελιάνο (1754 - 1842) ήταν Γάλλος στρατάρχης που έλαβε μέρος στους πολέμους της Γαλλικής Επανάστασης και κυρίως στους ναπολεόντειους πολέμους

Ζαννό ντε Μονσέ (γαλλ. Bon-Adrien Jeannot de Moncey) Δούκας του Κονελιάνο
Ο Στρατάρχης Ζαννό ντε Μονσέ
Γέννηση	31 Ιουλίου 1754 Μονσέ, Βασίλειο της Γαλλίας
Θάνατος	20 Απριλίου 1842 Παρίσι Βασίλειο της Γαλλίας
Χώρα	Γαλλία
Κλάδος	Πεζικό - Χωροφυλακή
Εν ενεργεία	1770 - 1830
Βαθμός	Στρατάρχης της Αυτοκρατορίας
Μάχες/πόλεμοι	Πόλεμοι της Γαλλικής Επανάστασης Ναπολεόντειοι Πόλεμοι
Τιμές	Ονόματα χαραγμένα στην Αψίδα του Θριάμβου
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα ()

Βιογραφία

Ο Ζαννό ντε Μονσέ γιος νομικού, περιφερειακού κοινοβουλίου, από νεαρή ηλικία έδειξε ιδιαίτερη κλίση στο στρατιωτικό επάγγελμα και παρά τη θέληση των γονιών του κατατάχθηκε στο πεζικό. Η Γαλλική Επανάσταση της οποίας ασπάσθηκε τις αρχές του έδωσε την ευκαιρία όπως και σε πολλούς άλλους ν' αναδειχθεί ιδιαίτερα ραγδαία.

Ο Ζ. ντε Μονσέ λοχαγός (1792)

Έτσι ενώ το 1791 έφερε το βαθμό του λοχαγού μέσα σε μία διετία με τις εκστρατείες του 1793 και 1794 διαπρέποντας στις μάχες του στρατού στα Πυρηναία του απενεμήθη ο βαθμός του στρατηγού. Νικώντας τους Ισπανούς στη Βιγιαμπόνα κατέλαβε τη Ναβάρα εξαναγκάζοντας τους Ισπανούς να συνάψουν τη συνθήκη ειρήνης της Βασιλείας (22 Ιουλίου 1795).

Το 1800 έχοντας ταχθεί με τον Ναπολέοντα ορίσθηκε υπ΄ αυτόν κατά την εκστρατεία στην Ιταλία επικεφαλής 20.000 ανδρών όπου και κατέλαβε, μετά τη νικηφόρα μάχη του Μαρέγκο, τη Βαλτελίνα, συμμετέχοντας στη συνέχεια στον υπό τον Γάλλο στρατάρχη Μακντονάλ στρατό των Γκρίζονς.
Το 1801 επιστρέφοντας στη Γαλλία έλαβε εμπιστευτική θέση παρά τον Ναπολέοντα αναλαμβάνοντας γενικός επιθεωρητής της Χωροφυλακής. Το 1804 ονομάσθηκε στρατάρχης της αυτοκρατορίας και το επόμενο έτος του απενεμήθη ο μεγαλόσταυρος της Λεγεώνας της Τιμής. Το 1808 ο Ναπολέων του απένειμε τον τίτλο του Δούκα του Κονελιάνο. Μετέχοντας το ίδιο έτος στον πόλεμο κατά της Ισπανίας κατέλαβε τη Βαλένθια όπου και διακρίθηκε ιδιαίτερα στην πολιορκία και την άλωση της Σαραγόσας (1809), φθάνοντας όμως και σε ακρότητες.
Μετά την επάνοδο του Ναπολέοντα από την εκστρατεία στη Ρωσία, στην οποία δεν συμμετείχε ο Μονσέ, ανέλαβε διοικητής της εθνοφρουράς του Παρισιού, θέση την οποία διατήρησε μέχρι την μάχη του Παρισιού (1814) και την παράδοση της πόλης αμυνόμενος μέχρι τελευταία στο Κλισσύ.

Στη συνέχεια με την παλινόρθωση του Οίκου των Βουρβόνων ο Βασιλεύς Λουδοβίκος ΙΗ΄ τον ονόμασε ομότιμο αλλ΄ όμως ο Μονσέ αρνήθηκε να συμμετέχει στη Βουλή. Αργότερα κατά τη δεύτερη παλινόρθωση με την περίφημη επιστολή την οποία υπέβαλε στον Βασιλέα αρνούμενος να συμμετάσχει ως πρόεδρος στο πολεμικό συμβούλιο για την καταδίκη του στρατάρχη Νεϋ υπέπεσε σε ανεπιφύλακτη δυσμένεια της Βασιλικής Αυλής όπου και διατάχθηκε η φυλάκισή του στο φρούριο του Αμ με αφαίρεση όλων των τίτλων και βαθμών, (Σεπτέμβριος του 1815). Το επόμενο όμως έτος ο ίδιος ο Βασιλεύς του απένειμε χάρη και επανήλθε με όλες τις τιμές και τίτλους συμμετέχοντας και στη Βουλή των ομοτίμων (1819). Το 1823 στην νέα εκστρατεία στην Ισπανία τέθηκε επικεφαλής του 4ου Σώματος Στρατού όπου και κατέλαβε την Καταλονία. Τελευταία διοικητική θέση που ανέλαβε ήταν διοικητής των βετεράνων διαδεχόμενος τον στρατηγό Ζουρντάν.
Κατά το τελευταίο στάδιο της ζωής του, αν και άρρωστος βαριά κατάφερε να παραστεί στη μεταφορά της σωρού του Ναπολέοντα, από τη νήσο Αγία Ελένη στο Παρίσι, και στη κηδεία που πραγματοποιήθηκε στην εκκλησία του Αγίου Λουδοβίκου των Βετεράνων, (15 Δεκεμβρίου 1840), φορώντας (για τελευταία φορά) τη μεγάλη του στολή και να αποδώσει τον ύστατο φόρο τιμής στον μεγάλο αυτοκράτορα της Γαλλίας και ευεργέτη του λέγοντας "τώρα μπορώ να πεθάνω".

Ο Ζαννό ντε Μονσέ πέθανε δύο χρόνια αργότερα στο Παρίσι στις 20 Απριλίου του 1842 σε ηλικία 87 ετών, έχοντας προηγουμένως ανακηρυχθεί επίτιμο μέλος από την Ακαδημία Επιστημών Γραμμάτων και Τεχνών. Στη δε πολιτική σκηνή της Γαλλίας είχε διατελέσει Πρόεδρος του εκλογικού κολεγίου του τμήματος Doubs ( 1804 ), Υπουργός Επικρατείας (13 Μαΐου 1814 ), Ομότιμος της Γαλλίας (4 Ιουνίου 1814 , που καθαιρέθηκε το 1815 και επανέκτησε αργότερα), Γενικός Σύμβουλος της Doubs (στη διάρκεια των Εκατό Ημερών) και Διοικητής των Βετεράνων, από 17 Δεκεμβρίου 1833 μέχρι τον θάνατό του.

Οικογενειακή κατάσταση

Ο Ζαννό ντε Μονσέ ήταν παντρεμένος με την Σαρλότ Προσπέρ Ραμιγέ [Charlotte Prospere Remillet (1761 - 1842)], με την οποία απέκτησε 3 παιδιά:

1. την Άννα Φραγκίσκη (1791 - 1842), που παντρεύτηκε τον Λουβοβίκο - Κάρολο ντε Μπουριόν Σεβινιέ (Louis-Charles de Bourlon Chevigné), ο οποίος έλαβε την άδεια από τον βασιλέα να προσθέσει τον τίτλο "de Moncey" στο επώνυμό του το 1819.
2. τον Μπον Λουΐ (Bon-Louis) (1792 - 1817) και
3. την Ιωάννα-Φραγκίσκη (1807 - 1853), που παντρεύτηκε τον Alphonse-Auguste Duchesne de Gillevoisin de Conegliano (1798-1878), ο οποίος και κληρονόμησε νόμιμα τους τίτλους του πεθερού του ως 2ος Δούκας του Κονελιάνο.

Τίτλοι - διακρίσεις

• 1ος Δούκας του Κονελιάνο ("Πρεμιέρ Ντυκ ντε Κονελιάνο" (2 Ιουλίου 1808, απενεμήθη από τον Ναπολέοντα), αφαιρέθηκε προσωρινά κατά την φυλάκισή του και ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 1816.
• "Γκραντ Αίγκλ" της Λεγεώνας της Τιμής (2 Φεβρουαρίου 1805)
• Αρχηγός της 11ης κοόρτ της Λεγεώνας της Τιμής
• Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Συνέλευσης
• "Γκραντ Ντινιτέρ" (Μέγας αξιωματούχος) του Τάγματος του Σιδηρού Στέμματος, απενεμήθη από τον Ναπολέοντα
• Ιππότης του Βασιλικού και Στρατιωτικού Τάγματος του Αγίου Λουδοβίκου, απενεμήθη από τον Λουδοβίκο ΙΗ' (2 Ιουνίου του 1814)
• Ιππότης του Τάγματος του Αγίου Πνεύματος, απενεμήθη από τον Λουδοβίκο ΙΗ΄ (30 Σεπτεμβρίου 1820)
• Μεγαλόσταυρος του Βασιλικού και Στρατιωτικού Τάγματος του Αγίου Λουδοβίκου, απενεμήθη το 1823)
• Μεγάλη ταινία Α' τάξης του Τάγματος του Αγίου Βλαδίμηρου (απενεμήθη από τον Τσάρο Νικόλαο Φεβρ. 1824)
• Το όνομά του είναι χαραγμένο στην Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι (Δυτικός πυλώνας, Στήλη 33).

Παρατηρήσεις

Ο Μπον-Αντριέν Ζαννό ντε Μονσέ υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους στρατάρχες της Γαλλίας. Μπορεί να ξεκίνησε από ένα δικαιολογημένο ενθουσιασμό του νεαρού της ηλικίας του πλην όμως η αγάπη του περί των στρατιωτικών και της τακτικής γενικά τον ανέδειξαν σε λαμπρό υπόδειγμα στρατιωτικού με πλήρη εξέλιξη για όλους τους νεότερους, και όχι μόνο τους Γάλλους. Κατά τη σταδιοδρομία του συνέβησαν οι περισσότερες πολιτειακές μεταβολές στην ιστορία της Γαλλίας που ως λαίλαπες σάρωναν τα πάντα. Όμως ο Ζαννό ντε Μονσέ πιστός πάντα στο καθήκον του και υπηρετώντας υψηλές και μόνο αρχές κατάφερε να αναγνωρίζεται απ' όλους και να κερδίζει την εμπιστοσύνη όλων. Πρόσφερε τις υπηρεσίες του αμείωτα στο Βασίλειο της Γαλλίας στην εκστρατεία επί των ακτών της Βρετάνης, ακολούθως στους πολέμους της Γαλλικής Επανάστασης, στην συνέχεια στη Γαλλική Αυτοκρατορία του Ναπολέοντα κατά τους ναπολεόντειους πολέμους, προβάλλοντας μέχρι την τελευταία στιγμή αντίσταση με χίλιους μόλις άνδρες στη μάχη του Παρισιού. Η αξία του αναγνωρίσθηκε και από τους Βουρβόνους που του απένειμαν εύσημα και παράσημα. Το θάρρος της γνώμης του και η παρρησία που τον διέκριναν, στην άρνησή του να δικάσει Γάλλο στρατάρχη, μπορεί να τον οδήγησαν σε ολιγόμηνη φυλάκιση πλην όμως με την βασιλική χάρη και την αποκατάστασή του ήταν αυτός ο νικητής. Ένας νικητής που εισήλθε στη Βουλή των ομότιμων και στην τάξη των βετεράνων.

Βιβλιογραφία

στην αγγλική γλώσσα

• Beckett, Ian F. W. Napoleon's Marshals. New York: Macmillan, 1987. 296

στη γαλλική γλώσσα

• Joachim Ambert: Notice historique sur le Maréchal Moncey. Imprimerie de Lange-Léry, Paris 1842.
• «Bon Adrien Jeannot de Moncey», in Charles Mullié, Biographie des célébrités militaires des armées de terre et de mer de 1789 à 1850, 1852
• Louis-Joseph-Gabriel de Chenier: Éloge historique du maréchal Moncey. Dumaine, Paris 1848.
• Duc de Conegliano (Enkel): Le Maréchal Moncey, Duc de Conegliano (1754–1842). Lettres et documents. Calmann-Lévy, Paris 1901.
• Amable Regnault: Notice biographique sur le maréchal Moncey, duc de Conegliano. Imprimerie Mareschal, Paris 1868.
• Joseph Valynseele, Les maréchaux du Premier Empire, 1957.
• Arnaud Chaffanjon, Napoléon et l'Univers Impérial. Éditeur Serg (1969) ISBN B0000DQ7Z5
• Jacques Jourquin, Dictionnaire des maréchaux du Premier Empire, 1986.
• Emmanuel de Las Cases, Le Mémorial de Sainte-Helène. Éditions Seuil (1999) ISBN 2-02-035797-6
• Louis Chardigny, Les Maréchaux de Napoléon. Éditions Tallandier (2003) ISBN 2-84734-087-4
• Michel Molières: Le Maréchal Moncey, duc de Conegliano. L'intraitable officier de Napoléon. Le Livre chez vous, Paris 2004, ISBN 2-914288-18-2.

στη γερμανική γλώσσα

• Carl Bleibtreu: Marschälle, Generale, Soldaten Napoleons I. VRZ Verlag, Hamburg 1999, ISBN 3-931482-63-4 (Nachdr. d. Ausg. Berlin 1899).
• Désiré Lacroix: Die Marschälle Napoleons I. („Les Maréchaux de Napoléon“). Verlag Schmidt & Günther, Leipzig 1898.
• Jürgen Sternberger: Die Marschälle Napoleons. Edition Pro Business, Berlin 2008, ISBN 978-3-86805-172-8.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Jacqueline Meyer, Moncey.