Μωρίς Σαράιγ
Ο Μωρίς Πωλ Εμμανυέλ Σαράιγ, γεννημένος στην Καρκασσόν στις 6 Απριλίου 1856 και αποβιώσας στο Παρίσι στις 23 Μαρτίου 1929, ήταν Γάλλος στρατιωτικός του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου[2].
| Μωρίς Σαράιγ | |
|---|---|
 | |
| Γέννηση | 6 Απριλίου 1856 Καρκασσόν, Γαλλία |
| Θάνατος | 23 Μαρτίου 1929 (72 ετών) Παρίσι, Γαλλία |
| Εν ενεργεία | 1877 – 1925 |
| Διοικήσεις | 1914-1917: Διοικητής της Γ΄ Στρατιάς, και στη συνέχεια Αρχιταγματάρχης των Συμμαχικών Στρατευμάτων της Ανατολής |
| Μάχες/πόλεμοι | Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (Α΄ Μάχη του Μάρνη, Εκστρατεία της Θεσσαλονίκης) Εξέγερση των Δρούζων |
| Τιμές | Λεγεώνα της Τιμής[1]: Ιππότης (26 Δεκεμβρίου 1894), Διοικητής (10 Ιουλίου 1907), Ταξιάρχης (31 Δεκεμβρίου 1913), Μέγας Διοικητής (20 Νοεμβρίου 1914), Μεγαλόσταυρος (11 Ιανουαρίου 1916) Στρατιωτικό Μετάλλιο (5 Σεπτεμβρίου 1917) Σταυρός Πολέμου 1914-1918 (7 Αυγούστου 1915) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Στρατιωτική Καριέρα Επεξεργασία
Σπουδαστής στη Σχολή του Σαιν-Συρ από το 1875 ως το 1877, και στην Ανώτατη Σχολή Πολέμου από το 1883 ως το 1885, ανέλαβε καθήκοντα καθηγητή στη Σχολή του Σαιν-Μεξάν (Φεβρουάριος 1901-Φεβρουάριος 1904). Διετέλεσε δημόσιος αξιωματούχος στο Υπουργείο Πολέμου από το 1900 ως το 1907, υπό τις κυβερνήσεις Βαλντέκ-Ρουσσώ, Κομπ, Ρουβιέ Β΄ και Γ΄, Σαριάν και τέλος με την Κλεμανσώ I.
Πιστός δημοκρατικός, ιδιαίτερα ενεργό στέλεχος εντός της Μασονικής Στοάς της Γαλλίας, στενός συνεργάτης του στρατηγού Αντρέ, ανέλαβε διοικητής της Στρατιωτικής Φρουράς του Κοινοβουλίου και στη συνέχεια Υπεύθυνος Πεζικού στο Υπουργείο Πολέμου από τις 7 Μαρτίου 1907 ως τις 27 Μαρτίου 1911.
Ανέλαβε διοικητής της 12ης Μεραρχίας Πεζικού στις 27 Μαρτίου 1911, και στη συνέχεια της 4ης Μεραρχίας Πεζικού την 1η Οκτωβρίου 1913, χωρίς να έχει αναλάβει τη διοίκηση συντάγματος προηγουμένως.
Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος Επεξεργασία
Την 1η Νοεμβρίου 1913, διορίστηκε διοικητής του 8ου Σώματος Στρατού[3], και έπειτα, στις 24 Απριλίου 1914, του 6ου Σώματος Στρατού στο Σαλόν-συρ-Μαρν, της οποίας ήταν διοικητής κατά την αρχή των εχθροπραξιών και στη μάχη του Βιτρόν στις 22 Αυγούστου. Στις 30 Αυγούστου, λίγο πριν από την Α΄ Μάχη του Μάρνη, αντικατέστησε τον στρατηγό Ρυφέ, ο οποίος αποπέμφθηκε από τον Ζοφρ, στη θέση του επικεφαλής της Γ΄ Στρατιάς.
Καθώς είχε ιδιαιτέρως κριτική στάση απέναντι στον στρατηγό Ζοφρ, απολύθηκε στις 22 Ιουλίου 1915, ύστερα από.
Χάρη στις πολιτικές του διασυνδέσεις, αποδέχθηκε στις 3 Οκτωβρίου νέα, κατώτερη κατά την άποψή του, θέση, αυτή του διοικητή της Στρατιάς της Ανατολής (Armée d'Orient, AO), με τον όρο το σώμα στρατού που θα διοικούσε να ονομαστεί ως "στρατιά". Ανέλαβε τη διοίκησή του στη διάρκεια της επέλασης του Βαρδάρη τον Οκτώβριο του 1915, ξεκινώντας, την ίδια αυτή περίοδο, την εγκατάσταση του Στρατοπέδου της Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με τους Βρετανούς συμμάχους του, ενώ αργότερα ανέλαβε διοικητής του εκστρατευτικού σώματος των Συμμαχικών Στρατευμάτων της Ανατολής (C.A.A) στις 16 Ιανουαρίου 1916.
Η διπλωματική ατμόσφαιρα που επικρατούσε εκείνη την περίοδο ήταν ιδιαιτέρως τεντωμένη λόγω και των προεόρτιων του Εθνικού Διχασμού, καθώς ο φιλογερμανός βασιλιάς Κωνσταντίνος και η κυβέρνησή του επέμεναν στη διατήρηση της ουδετερότητάς Ελλάδος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και έβλεπαν με καχυποψία την παρουσία των Γάλλων στη Θεσσαλονίκη, αφού ο Βενιζέλος, που ήταν αυτός που προσεταιριζόταν την Τριπλή συμμαχία της Αντάντ δεν ήταν πλέον πρωθυπουργός. Έπρεπε, επίσης, να φιλοξενηθεί και να επαν-εξοπλιστεί, κατά τα γαλλικά πρότυπα, ο σερβικός στρατός μετά τον Αλβανικό Γολγοθά, κάτι που συνέβη στη Θεσσαλονίκη.
Οι Σύμμαχοι διαθέτοντας στις τάξεις τους βρετανικές δυνάμεις, γαλλικές, ιταλικές, ρωσικές, σερβικές, καθώς και Έλληνες εθελοντές (υποστηρικτές του Ελευθέριου Βενιζέλου), διέταξε την επέλαση του Μοναστίρ τον Νοέμβριο του 1916, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την ανακατάληψη τμήματος των σερβικών εδαφών. Διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο, καθαιρώντας τον βασιλιά Κωνσταντίνο Α΄ της Ελλάδος το 1917. Ωστόσο, αντικαταστάθηκε από τον στρατηγό Αντόλφ Γκιγιωμά στις 14 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους.
Ανέλαβε διοικητής των εφεδρειών του γαλλικού στρατού στις 6 Απριλίου 1918.
Ύπατος Αρμοστής στη Συρία Επεξεργασία
Μετά τη νίκη του Cartel des Gauches στις εκλογές του 1924, ανακλήθηκε να επιστρέψει στην ενεργό δράση, τον Αύγουστο, από την κυβέρνηση Ερριό. Ανέλαβε Ύπατος Αρμοστής της Γαλλικής Δημοκρατίας στη Συρία και επικεφαλής διοικητής της Στρατιάς του Λεβάντα στις 29 Νοεμβρίου 1924, ωστόσο ανακλήθηκε των καθηκόντων του έπειτα από την ιδιαιτέρως βίαιη μέθοδο καταστολής που χρησιμοποίησε κατά την Εξέγερση των Δρούζων.
Πέθανε στις 23 Μαρτίου 1929 στο Παρίσι.[2] Ενταφιάστηκε στο Μέγαρο των Απομάχων (Invalides).
Αξιώματα Επεξεργασία
- Ανθυπολοχαγός (1877)
- Υπολοχαγός (1882)
- Λοχαγός (1887)
- Συνταγματάρχης (1905)
- Ταξίαρχος (25 Μαρτίου 1908)
- Υποστράτηγος (27 Μαρτίου 1911)
- Υποστράτηγος εν ενεργεία χωρίς ηλικιακό περιορισμό (2 Αυγούστου 1924)
- Βαθμός ταγματάρχη σε εκστρατευτικό σώμα και στρατηγού εν ενεργεία χωρίς ηλικιακό περιορισμό (29 Νοεμβρίου 1924)
Τιμές Επεξεργασία
Οδοί που έχουν λάβει το όνομά του στην Ρενς, τη Χάβρη, τη Ρουέν, το Μπανιέ, το Σαιν-Ζυστ-αν-Σωσέ, το Κρετέιγ, το Μοντωμπάν, τη Λα Ροσέλ, τη Σαιντ, το Ρουμπαί, το Σαλόν-αν-Σαμπάνι, το Μπεζανσόν, το Σαιν-Ντιζιέ, λεωφόροι στο Μονπελιέ, την Λυνέλ, πλατείες στο Αλζέ, το Μπορντό, τη Ναντ, Ρεζέ, λεωφόροι στο Παρίσι, το Σατού, αποβάθρα στη Λυών και το Νοζάν-συρ-Σεν, σχολείο στο Πον-Σαιντ-Μαρί, αγάλματα στο Βερντάν[4] απέναντι στο μνημείο των πεσόντων και στο Μοντεμάν[5] στο μνημείο για την πρώτη νίκη στον Μάρνη για τον σημαντικό ρόλο που διετέλεσε στη διοίκηση της Γ΄ Γαλλικής Στρατιάς.
-
Τον Ιανουάριο του 1915 με δημοσιογράφους στη διάρκεια των συγκρούσεων στην Αργκόν απέναντι στον στρατό του Kronprintz. -
Με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον ναύαρχο Κουντουριώτη επιθεωρώντας τις ελληνικές δυνάμεις φέρουσες γαλλικό στρατιωτικό εξοπλισμό. -
Ο Σαράιγ στη Σύνοδο της Ρώμης (1917). -
Στη διάρκεια συμβουλίου στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1917 με τους στρατηγούς Ρενιώ, Μπρακέ, τον ναύαρχο Γκεϊντόν και τον υπουργό Σαρλ Ζονάρ. -
Με τον Αλέξανδρο της Σερβίας μετά την κατάληψη του Μοναστίρ. -
Με τον Εσάντ Πασά και τον Πετίττι ντι Ρορέτο το 1916. -
Οι στρατηγοί Μάχον και Σαράιγ τον Μάιο του 1916. -
Με τον στρατηγό Λεοντίεφ στην διοίκηση των ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων στη Μακεδονία, τον Μάρτιο του 1917.
Εργογραφία Επεξεργασία
- Mon commandement en Orient, 1916–1918, Paris, Ernest Flammarion Éditeur, 1920
- Paul Sarrail, Mon commandement en Orient, SOTECA, coll. « DIFFUSES NAPOLE », 15 mai 2012, 500 p. (ISBN 978-2-9163-8576-1)
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Jan Karl Tanenbaum, General Maurice Sarrail 1856-1929: The French Army and Left-Wing Politics, Chapel Hill, NC, 1974
- Paul Coblentz : Le silence de Sarrail - Louis Querelle éditeur - 1930
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ son dossier sur la base LEONORE
- ↑ 2,0 2,1 «Gen. Sarrail Dies. Held Verdun Forts». New York Times. March 24, 1929. http://select.nytimes.com/gst/abstract.html?res=F20D12FF3455167A93C6AB1788D85F4D8285F9. Ανακτήθηκε στις 2014-01-11. «Former High Commissioner in Syria Did Not Know His Chief, Foch, Died Before Him. Storm Centre In Politics. His Radical Beliefs and Actions Against the Druse Brought Censure From Chamber. One of War's Great Leaders. A Political Storm Centre. Relieved of Command at Front. France today lost another of her great military geniuses by the death of General Maurice Sarrail, whose name stands forever famous for his determined and perhaps decisive defense of Verdun at the outbreak of the war in 1914. ...»
- ↑ Chisholm, Hugh, ed. (1922). "Sarrail, Maurice Paul Emmanuel". Encyclopædia Britannica (12th ed.). London & New York.
- ↑ http://www.cheminsdememoire.gouv.fr/page/affichegalerie.php?idLang=fr&idGalerie=411
- ↑ http://www.mondement1914.asso.fr/le-monument
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία