Νάιτζελ Μάνσελ

Ο Νάιτζελ Μάνσελ (πλήρες ονοματεπώνυμο Νάιτζελ Έρνεστ Τζέιμς Μάνσελ, γεν. στο Άπτον-απόν-Σέβερν της Αγγλίας στις 8 Αυγούστου του 1953) είναι Βρετανός παλαίμαχος οδηγός αγώνων απ' την Αγγλία. Κατέκτησε τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή στη Φόρμουλα 1 τη σεζόν του 1992.

Νάιτζελ Μάνσελ
Ο Μάνσελ στο Αμερικανικό Γκραν Πρι του 1990
Προσωπικά στοιχεία
Πλήρες όνομα	Νάιτζελ Έρνεστ Τζέιμς Μάνσελ
Ημερομηνία γέννησης	8 Αυγούστου 1953 (1953-08-08)
Τόπος γέννησης	Άπτον-απόν-Σέβερν Αγγλία,
Εθνικότητα	Βρετανός

Πρώτα χρόνια

Γεννήθηκε στο Άπτον-απόν-Σέβερν της Αγγλίας και ήταν γιος των Τζόυς και Έρικ Μάνσελ. Ο πατέρας του πέθανε την 1η Απριλίου του 1991 και η μητέρα του στις 17 Μαΐου του 1984. Στο ξεκίνημα της καριέρας του για ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα χρησιμοποιούσε τα χρήματά του ως βοήθεια στην προσπάθειά του να μπορεί να παίρνει τους βαθμούς του. Ύστερα από ένα σημαντικό αριθμό επιτυχιών στο καρτ, ο Μάνσελ βρέθηκε στη Φόρμουλα Ford, όπου δυστυχώς αντιμετώπισε την αποδοκιμασία του πατέρα του. Το 1976 κέρδισε τους 6 απ' τους 9 αγώνες στους οποίους συμμετείχε, ένας εκ των οποίων ήταν εκείνος στον οποίο έκανε το ντεμπούτο του στο Μάλορι Παρκ. Το επόμενο έτος (1977) συμμετείχε σε 42 αγώνες, απ' τους οποίους κέρδισε τους 33. Με αυτό τον τρόπο έγινε ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής του Βρετανικού κλάδου της Φόρμουλα Ford εκείνου του έτους. Η σεζόν πήγε καλά για κείνον, αν εξαιρεθεί ένα ατύχημα στο οποίο έσπασε το λαιμό του στις δοκιμές κατάταξης του αγώνα στο Μπραντς Χατς. Τότε οι γιατροί του είπαν πως ο κίνδυνος να πάθει τετραπληγία ήταν ορατός και για να γίνει εντελώς καλά και να μπορέσει να ξαναοδηγήσει θα έπρεπε να περάσουν το λιγότερο έξι μήνες. Ο Μάνσελ εισήχθη στο Νοσοκομείο και μόλις βγήκε, επανήλθε κανονικά στους αγώνες.

Φόρμουλα 3

Το 1978 εντάχθηκε στη Φόρμουλα 3. Στον πρώτο αγώνα, ο Μάνσελ πήρε την Pole Position και τερμάτισε στη 2η θέση. Οπωσδήποτε το μονοθέσιο το οποίο οδηγούσε δεν ήταν ικανό να φέρει νίκες όμως παρ' όλα αυτά, ο Μάνσελ παρέμεινε σ' εκείνη την ομάδα επειδή ήταν μέρος της Εμπορικής Συμφωνίας με το Γιουνιπάρτ Γκρουπ, η οποία απαιτούσε απ' αυτή να χρησιμοποιεί κινητήρες Δολομίτη της Τριούμφ, οι οποίοι ήταν κατά πολύ κατώτεροι από κείνους της Τογιότα τους οποίους χρησιμοποιούσαν οι μεγάλες ομάδες. Ύστερα από τρεις τερματισμούς στην 7η θέση και έναν στην 4η στον τελευταίο αγώνα, ο Μάνσελ έφυγε απ' την ομάδα εκείνη. Το 1979 ο Μάνσελ υπέγραψε συμβόλαιο με την ομάδα David Price Racing, όπου μάλιστα πλήρωνε για να οδηγεί. Τον 1ο αγώνα στο Σίλβερσοουν τον Μάρτιο τον κέρδισε, όμως στη συνέχεια πήρε την κατιούσα και τερμάτισε 8ος στο Πρωτάθλημα. Στον προτελευταίο αγώνα ξεκίνησε καλά, όμως γύρω στο μέσο του αγώνα, το μονοθέσιό του συγκρούστηκε μ' εκείνο το οποίο οδηγούσε ο Ιταλός Αντρέα ντε Τσέζαρις και το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης ήταν να σπάσει το τιμόνι του μονοθεσίου του Μάνσελ, ο οποίος νοσηλεύτηκε ξανά, όμως αυτή τη φορά με σπασμένους σπονδύλους. Το οδηγικό στυλ του Μάνσελ προσέλκυσε το ενδιαφέρον του ιδιοκτήτη της Lotus Κόλιν Τσάπμαν, ο οποίος λίγες μέρες μετά το ατύχημά του, του είπε να πάρει μέρος σε ένα τεστ στην πίστα Πολ Ρικάρ με ένα μονοθέσιο της Lotus επειδή ήθελε να δει αν ήταν ακόμα σε φόρμα, αποκρύπτοντάς του όμως την έκταση του τραυματισμού του. Ο Μάνσελ δέχτηκε να πάει και εκεί συνάντησε πολλούς άλλους οδηγούς οι οποίοι ήταν υποψήφιοι να πάρουν τη θέση του 2ου μονοθεσίου της ομάδας το 1980. Μεταξύ αυτών ήταν ο Αμερικανός Μάριο Αντρέτι, ο Αργεντινός Κάρλος Ρόιτεμαν, ο οποίος είχε πάει στη Williams, και ο Ιταλός Έλιο ντε Άντζελις.

Φόρμουλα 1

Ως αποτέλεσμα, το 1980 ο Μάνσελ εντάχθηκε στη Φόρμουλα 1 με τη Lotus, όχι όμως απ' το 1ο Γκραν Πρι του Πρωταθλήματος. Αρχικά είχε ρόλο δοκιμαστή και αναπληρωματικού οδηγού, επειδή ο Τσάπμαν δεν ήταν ακόμα 100% βέβαιος για τις οδηγικές του ικανότητες. Τον τοποθέτησε σε θέση κανονικού οδηγού αγώνων στο Αυστριακό Γκραν Πρι του Πρωωταθλήματος εκείνου στη θέση του Αμερικανού Μάριο Αντρέτι ο οποίος είχε ανακοινώσει πως από κείνο το Γκραν Πρι θα πήγαινε στην Alfa Romeo.

Η καλύτερη χρονιά του Μάνσελ ήταν το 1992, που κατέκτησε το ένα και μοναδικό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Οδηγών του με τη Williams. Η στέψη του αυτή έγινε πολύ νωρίς και συγκεκριμένα στο Ουγγρικό Γκραν Πρι εκείνου του Πρωταθλήματος. Το 1993 ο Μάνσελ έκανε ένα διάλειμμα απ' τη Φόρμουλα 1 επειδή ήθελε να δοκιμάσει την τύχη του σε κάποιο άλλο μηχανοκίνητο σπορ, το οποίο ήταν τα Indycar. Στη Φόρμουλα 1 επανήλθε το 1994 και πάλι σαν οδηγός της Williams και το επόμενο έτος (τη σεζόν του 1995) πήγε στη Μακλάρεν όπου πήρε τη θέση του Ντέιβιντ Κούλθαρντ, ο οποίος πήγε στην ομάδα στην οποία ήταν το προηγούμενο έτος εκείνος δηλαδή στη Williams. Δυστυχώς το Ισπανικό Γκραν Πρι εκείνου του Πρωταθλήματος έμελλε να είναι το τελευταίο Γκραν Πρι στο οποίο πήρε μέρος ο Μάνσελ ως κανονικός οδηγός αγώνων, επειδή βλέποντας τα χαρακτηριστικά τα οποία είχε το μονοθέσιό του διαπίστωσε πως δεν του επέτρεπε να έχει την επιθυμητή απόδοση και αποφάσισε μετά το τέλος του να αποχωρήσει οριστικά απ' τη Φόρμουλα 1. Όμως το 2015 παραδέχθηκε σε συνέντευξή του πως το ότι εγκατέλειψε τη Μακλάρεν τόσο νωρίς ήταν το μεγαλύτερο λάθος που είχε κάνει ποτέ και πως έπρεπε να συνεχίσει ν' αγωνίζεται με την ομάδα μέχρι το τέλος του Πρωταθλήματος του 1995 ώστε να βοηθήσει στην εξέλιξη του μονοθεσίου.

Συνολικά πήρε μέρος σε 191 Γκραν Πρι, απ' τα οποία εκκίνησε στα 187. Εκτός απ' την κατάκτηση του ενός και μοναδικού του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Οδηγών το 1992, σημείωσε 31 νίκες, ανέβηκε 59 φορές στο Βάθρο των Νικητών, σκόραρε συνολικά 482 βαθμούς, εκκίνησε 32 φορές απ' την Pole Position και σημείωσε 30 ταχύτερους γύρους.

Βιβλιογραφία

• Hamilton, Maurice Frank Williams Macmillan (ISBN 0-333-71716-3).
• Mansell, Nigel My Autobiography Collins Willow (ISBN 0-00-218497-4).
• Warr, Peter Team Lotus – My View From The Pit Wall Haynes Publishing (ISBN 978-0-85733-123-6).