Νικόλα Ζέκοφ
| Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Ο Νικόλα Τόντοροφ Ζέκοφ (βουλγάρικα Никола Тодоров Жеков, 1864-1949) ήταν Υπουργός Πολέμου της Βουλγαρίας το 1915 και Αρχιστράτηγος από το 1915 μέχρι το 1918 (κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου).
| Νικόλα Ζέκοφ | |
|---|---|
 | |
| Γέννηση | 6 Ιανουαρίου 1865 Σλίβεν (Οθωμανική Αυτοκρατορία) |
| Θάνατος | 1 Νοεμβρίου 1949 (84 ετών) Φύσεν (Δυτική Γερμανία) |
| Χώρα |  Βουλγαρικός Στρατός |
| Εν ενεργεία | 1885-1918 |
| Βαθμός | Στρατηγός |
| Διοικήσεις | Αρχηγός Επιτελείου της 2ης Βουλγαρικής Στρατιάς Αρχιστράτηγος του Βουλγαρικού Στρατού |
| Τιμές |             |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Βιογραφικό Επεξεργασία
Ο Νικόλα Ζέκοφ γεννήθηκε το 1865 στο Σλίβεν. Έγινε δεκτός στη Στρατιωτική Σχολή της Σόφιας και υπηρέτησε ως εθελοντής σ' εφεδρικό σύνταγμα κατά τη διάρκεια του Σερβοβουλγαρικού Πολέμου το 1885. Το 1886 συμμετείχε στο στρατιωτικό πραξικόπημα έναντι του Πρίγκιπα Αλεξάντερ Μπάττενμπεργκ. Μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος, ο Ζέκοφ υποβιβάστηκε σε δόκιμο και υπηρέτησε στο 12ο Σύνταγμα Πεζικού. Λίγο αργότερα έλαβε αμνηστία και αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή. Το 1887 προήχθη σε υπολοχαγό και υπηρέτησε στο 2ο Σύνταγμα Πυροβολικού στο Σούμεν. Το 1894 προήχθη σε λοχαγό και στάλθηκε στην Ιταλία και το 1898 αποφοίτησε από τη στρατιωτική ακαδημία του Τορίνο. Μετά την επιστροφή του στη Βουλγαρία, υπηρέτησε στο 3ο Σύνταγμα Πυροβολικού και σε επιτελείο στρατιάς. Το 1901 προήχθη σε ταγματάρχη και έγινε Διευθυντής της Στρατιωτικής Σχολής της Σόφιας. Την περίοδο 1910-1912, ο Ζέκοφ υπηρέτησε ως Διοικητής του 1ου Συντάγματος Πεζικού.
Βαλκανικοί Πόλεμοι Επεξεργασία
Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Βαλκανικού Πολέμου, ο συνταγματάρχης Ζέκοφ υπηρέτησε ως Αρχηγός Επιτελείου της 2ης Βουλγαρικής Στρατιάς που ανέλαβε την πολιορκία του οχυρού της Ανδριανούπολης. Μετά τον Πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο, αρρώστησε σοβαρά και δεν μπόρεσε να λάβει μέρος στον Δεύτερο Βαλκανικό Πόλεμο, αν και αργότερα ανέλαβε τη διοίκηση των βουλγαρικών δυνάμεων στη Δυτική Θράκη.
Το 1913-1914, ο Ζέκοφ ήταν μέλος της βουλγαρικής διπλωματικής αντιπροσωπείας στην Κωνσταντινούπολη που στόχευε στην υπογραφή πολεμικής σύμβασης μεταξύ της Βουλγαρίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μετά, υπηρέτησε ως Αναπληρωτής Αρχιστράτηγος του Βουλγαρικού Στρατού και ως Διοικητής της 8ης Μεραρχίας Πεζικού Τούντζα. Τον Αύγουστο του 1915 προήχθη σε υποστράτηγο και ανέλαβε τα καθήκοντα του Υπουργού Πολέμου.
Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος Επεξεργασία
Μετά την εμπειρία του στους Βαλκανικούς Πολέμους, ο Τσάρος Φερδινάνδος Α' της Βουλγαρίας αρνήθηκε να αναλάβει τη διοίκηση του Βουλγαρικού Στρατού ως Αρχιστράτηγος και διόρισε σ' αυτή τη θέση τον Ζέκοφ (στις 24 Σεπτεμβρίου 1915). Ο Ζέκοφ ήταν υποστηρικτής της εισόδου της Βουλγαρίας στον πόλεμο με το πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων και καθοδήγησε τον Βουλγαρικό Στρατό μέχρι το τέλος του πολέμου.
Η 1η Βουλγαρική Στρατιά, η οποία τέθηκε υπό τη διοίκηση της Ομάδας Στρατιών Μάκενσεν, σε συνεργασία με τις δυνάμεις της Γερμανίας και της Αυστροουγγαρίας διέλυσε τις σερβικές δυνάμεις, ενώ η 2η Βουλγαρική Στρατιά (η οποία τέθηκε σε απόλυτο βουλγαρικό έλεγχο) κατέλαβε τη Μακεδονία και απώθησε τις συμμαχικές αντεπιθέσεις. Υπό τις διαταγές του Μάκενσεν, ο Βουλγαρικός Στρατός συμμετείχε στη ρουμανική εκστρατεία.
Ο Ζέκοφ προσπάθησε να απωθήσει τις συμμαχικές επιθέσεις στη Θεσσαλονίκη το φθινόπωρο του 1916 και την άνοιξη του 1917 στις μάχες της Φλώρινας και της λίμνης Πρέσπα. Οι δυνάμεις του Ζέκοφ επίσης συμμετείχαν στην επιτυχημένη επίθεση κατά του λιμανιού της Καβάλας τον Αύγουστο-Σεπτέμβριο του 1916. Στις 6 Οκτωβρίου 1916 προήχθη σε αντιστράτηγο. Το καλοκαίρι του 1918, ωστόσο, αρρώστησε και στις 8 Σεπτεμβρίου αναγκάστηκε να επισκεφτεί τη Βιέννη για ιατρικές εξετάσεις, γι' αυτό και άφησε την ηγεσία στον Αναπληρωτή Αρχιστράτηγο Στρατηγό Γκεόργκι Τόντοροφ. Αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια της συμμαχικής επίθεσης στη Μακεδονία που έληξε με την ήττα των Βουλγάρων στη μάχη του Ντόμπρο Πόλε και την παράδοση της Βουλγαρίας. Στις 4 Νοεμβρίου 1918, ο Αντιστράτηγος Νίκολα Ζέκοβ απολύθηκε από τον τακτικό στρατό και μεταφέρθηκε στην εφεδρεία.
Μετέπειτα ζωή Επεξεργασία
Μετά τον πόλεμο, ο Ζέκοφ επέλεξε να αυτοεξοριστεί στη Γερμανία. Επέστρεψε το 1921 για να υπερασπιστεί τη φήμη του και καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκισης, ωστόσο, μετά από 3 χρόνια στη φυλακή έλαβε αμνηστία.
Τα επόμενα χρόνια, ο Ζέκοφ ήταν λέκτορας στη Στρατιωτική Ακαδημία και έγραψε αρκετά βιβλία για τη στρατιωτική επιστήμη καθώς και απομνημονεύματα. Στις 6 Μαΐου 1936 προήχθη σε Στρατηγό Πεζικού (ανώτατο αξίωμα του Βουλγαρικού Στρατού).
Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ζέκοφ έγινε φίλος με τον Αδόλφο Χίτλερ και μετά την ήττα της Γαλλίας το 1940 έλαβε πρόσκληση να επισκεφτεί το Παρίσι ως φιλοξενούμενος του Φύρερ. Μετά την αλλαγή της κυβέρνησης τον Σεπτέμβριο του 1944, φοβούμενος πολιτικές διώξεις, μετανάστευσε στη Γερμανία. Στις 1 Φεβρουαρίου 1945 καταδικάστηκε σε θάνατο από το Ανθρώπινο Δικαστήριο της κυβέρνησης του Πατρικού Μετώπου.[ασαφές] Ωστόσο, η ποινή δεν εκτελέστηκε καθώς δεν ήταν άγνωστος ο τόπος διανομής του Ζέκοφ.[ασαφές]
Ο Ζέκοφ απεβίωσε στις 1 Νοεμβρίου 1949 στη βαυαρική πόλη Φύσεν. Στις 7 Νοεμβρίου 1992, τα οστά του μεταφέρθηκαν στη Βουλγαρία και τάφηκαν στο Στρατιωτικό Μαυσωλείο της Σόφιας.
Παράσημα Επεξεργασία
- Τάγμα του Θάρρους (Β' και Γ' Τάξη)
- Τάγμα του Αγίου Αλεξάνδρου (Α' Τάξη με ξίφη και Μεγάλος Σταυρός του Τάγματος χωρίς ξίφη)
- Τάγμα της Στρατιωτικής Αξίας (Δ' και Ε' Τάξη)
- Γερμανικό Pour le Mérite
- Γερμανικός Σιδηρούς Σταυρός (Α' και Β' Τάξη)
- Γερμανικό Τάγμα του Κόκκινου Αετού, Μεγάλος Σταυρός και Β' Τάξη
- Γερμανικό Τάγμα του Δουκάτου του Σάξ-Έρνεσταϊν
- Γερμανικό Τάγμα του Στέμματος της Βυρτεμβέργης
- Αυστροουγγρικό Τάγμα του Σιδήρου Στέμματος Β' Τάξεως
- Αυστροουγγρικό Τάγμα του Λεοπόλδου Α' Τάξεως
- Αυστροουγγρικός Σταυρός Στρατιωτικής Αξίας Α' Τάξεως με Πολεμική Διακόσμηση
- Οθωμανικό Τάγμα του Οσμανιέ Α' Τάξεως
- Οθωμανικό Πολεμικό Μετάλλιο
- Οθωμανικό Μετάλλιο Ιμτιάζ (χρυσό και αργυρό)
Πηγές Επεξεργασία
- First World War.com - Who's Who - Nikola Zhekov
- Енциклопедия „България“, том 2, Издателство на БАН, София, 1981.
- Недев, С., Командването на българската войска през войните за национално обединение, София, 1993, Военноиздателски комплекс „Св. Георги Победоносец“
- Вазов, В., Животописни бележки, София, 1992, Военноиздателски комплекс „Св. Георги Победоносец“, ISBN 954-509-002-2 с. 123
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Nikola Todorov Zhekov στο Wikimedia Commons