Νικόλαος του Μερκέρ

Ο Νικόλαος της Λωρραίνης, δούκας του Μερκέρ (Γαλλική γλώσσα : Nicolas de Mercœur, 16 Οκτωβρίου 1524 - 12 Ιουνίου 1577) από τον Οίκο της Λωρραίνης ήταν ο δεύτερος γιος του Αντωνίου δούκα της Λωρραίνης και της Ρενέας των Βουρβόνων κόρης του Γιλβέρτος του Μονπανσιέ.

Νικόλαος
Δούκας του Μερκέρ
Περίοδος	1569 - 1577
Προκάτοχος	Κάρολος Γ΄ της Λωρραίνης
Διάδοχος	Φίλιππος Εμμανουήλ της Λωρραίνης
Κόμης του Βωντεμόν
Περίοδος	1548 - 1577
Προκάτοχος	Λουδοβίκος του Βωντεμόν
Διάδοχος	Φραγκίσκος Β΄ της Λωρραίνης
Κόμης του Σαλινί
Περίοδος	1569 - 1577
Διάδοχος	Ερρίκος της Λωρραίνης-Σαλινί
Επίσκοπος του Βερντέν
Περίοδος	1544 - 1548
Προκάτοχος	Ιωάννης Γ' της Λωρραίνης
Επίσκοπος της Μετς
Περίοδος	1543 - 1548
Προκάτοχος	Ιωάννης Γ' της Λωρραίνης
Διάδοχος	Ιωάννης Γ' της Λωρραίνης
Γέννηση	16 Οκτωβρίου 1524 Μπαρ-λε-Ντικ, Γαλλία
Θάνατος	12 Ιουνίου 1577 (53 ετών)
Σύζυγος	Μαργαρίτα του Έχμοντ Ιωάννα της Σαβοΐας Αικατερίνη της Λωρραίνης
Επίγονοι	Λουίζα Φίλιππος Εμμανουήλ της Λωρραίνης Κάρολος καρδινάλιος Μαργαρίτα Ερρίκος της Λωρραίνης-Σαλινί Έρικ επίσκοπος
Οίκος	Οίκος της Λωρραίνης
Πατέρας	Αντώνιος της Λωρραίνης
Μητέρα	Ρενέα των Βουρβόνων
Θρησκεία	Καθολικός
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα ()

Βιογραφία

Αρχικά ήταν προορισμένος για εκκλησιαστική σταδιοδρομία έγινε επίσκοπος του Μετς (1543) και του Βερντέν (1544) έγινε κηδεμόνας του ανήλικου ανιψιού του Καρόλου Γ΄ της Λωρραίνης (1545) μαζί με τη νύφη του Χριστίνα της Δανίας. Τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου η Χριστίνα του αφαίρεσε την αντιβασιλεία μόνο για τον εαυτό της, ο ίδιος αντιτάχθηκε στην ιμπεριαλιστική της πολιτική, πήρε τον τίτλο του κόμη του Βωντεμόν και παραιτήθηκε από τις επισκοπές του υπέρ του θείου του Ιωάννη, καρδιναλίου της Λωρραίνης (1548). Μετά την κατάληψη των επισκοπών από τον βασιλιά της Γαλλίας Ερρίκο Β΄ έγινε ξανά αντιβασιλέας του ανήλικου ανιψιού του Καρόλου (1552 - 1559). Η Νομενύ αποσπάστηκε από την επισκοπή του Μετς (1551) και ο Νικόλαος διορίστηκε Μαργράβος από τον αυτοκράτορα Μαξιμιλιανό Β΄, αναγνωρίστηκε κληρονομικός πρίγκιπας της αυτοκρατορίας. Ο Οίκος της Λωρραίνης θα αποκτήσει πλήρη ψήφο στην Αυτοκρατορική Δίαιτα (1736) για τη Νομενύ σαν αποζημίωση για την παραχώρηση του Δουκάτου της Λωρραίνης στη Γαλλία. Στη Γαλλία τιμήθηκε με την προαγωγή της βαρονίας της μητέρας του Μερκέρ σε πριγκιπάτο (1563) και τελικά σε δουκάτο (1569), έγινε επιπλέον μέλος του Τάγματος του Αγίου Πνεύματος.

Οικογένεια

Παντρεύτηκε τρεις φορές έκανε πολλά παιδιά που ακολούθησαν τον εκκλησιαστικό κλάδο, ανάμεσα στα παιδιά του ήταν η Λουΐζα της Λωρραίνης (1533 - 1601) που παντρεύτηκε (1575) τον βασιλιά της Γαλλίας Ερρίκο Γ΄. Νυμφεύτηκε πρώτα το 1549 τη Μαργαρίτα, κόρη του Ιωάννη Δ΄ κόμη του Έχμοντ και είχε τέκνα:

• Λουίζα της Λωρραίνης-Βωντεμόν 1553-1601, παντρεύτηκε τον Ερρίκο Γ΄ των Βαλουά βασιλιά της Αγγλίας.
• Μαργαρίτα γενν. 1550, Αικατερίνη γενν. 1551, Ερρίκος γενν. 1552, απεβίωσαν νέοι.

Το 1554 απεβίωσε η Μαργαρίτα και ο Νικόλαος έκανε δεύτερο γάμο το 1555 με την Ιωάννα της Σαβοΐας, κόρη του Φιλίππου δούκα του Νεμούρ και είχε τέκνα;

• Φίλιππος Εμμανουήλ της Λωρραίνης 1558-1602, δούκας του Μερκέρ.
• Κάρολος της Λωρραίνης-Βωντεμόν 1561-1587, καρδινάλιος.
• Μαργαρίτα 1564-1625, παντρεύτηκε πρώτα τον Άνν δούκα του Ζουαγιέζ και μετά τον Φραγκίσκο του Οίκου του Λουξεμβούργου, δούκα του Πινέ.
• Φραγκίσκος 1567-1596, μαρκήσιος του Σωσσέν.
• Ιωάννης γενν. 1563, Κλαυδία γενν. 1566, απεβίωσαν νέοι.

Το 1568 απεβίωσε η Ιωάννα και το 1569 ο Νικόλαος έκανε τρίτο γάμο, με την Αικατερίνη της Λωρραίνης, κόρη του Κλαυδίου δούκα του Ωμάλ. και είχε τέκνα:

• Ερρίκος της Λωρραίνης-Σαλινί 1570-1600, μαρκήσιος του Μουι & κόμης του Σαλινύ.
• Αντώνιος 1572-1587, ηγούμενος του αββαείου του Μπωλιέ, επίσκοπος του Τουλ.
• Ερρίκος της Λωρραίνης 1576-1623, κόμης του Βωντεμόν, επίσκοπος του Βερντέν.
• Χριστίνα γενν. 1571, Λουίζα γενν. 1575, απεβίωσαν νέοι.

Πηγές

• de Busbecq, Ogier Ghislain (1961). Letters of Ogier Ghislain de Busbecq to the Holy Roman Emperor Maximilian II. Translated by Jones, Robert Epes; Weber, Bernerd Clarke. Bookman Associates.
• Carroll, Stuart (2009). Martyrs and Murderers: The Guise Family and the Making of Europe. Oxford University Press.
• Gebhardt, Bruno (1973). Handbuch der Deutschen Geschichte, 9, Auflage (in German). 2. Ernst Ketler Verlag.
• George, Hereford Brooke (1875). Genealogical Tables Illustrative of Modern History. Oxford at the Clarendon Press.
• Knecht, Robert J. (1998). Catherine de'Medici. Pearson Education Limited.
• Levantal, Christophe (1996). Les ducs et pairs et duchés-pairies laïques à l'époque moderne Paris (in French). Maisonneuve & Larose.
• Yates, Frances A. (1975). Astraea. V. Routledge.