Νόμος της Επιδαύρου
Ο Νόμος της Επιδαύρου είναι το δεύτερο συνταγματικό κείμενο που υιοθετήθηκε κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης. Εγκρίθηκε από τη Β' Εθνοσυνέλευση που πραγματοποίηθηκε στο Άστρος τον Μάρτιο-Απρίλιο του 1823, λίγο πριν από την έναρξη του πρώτου εμφύλιου πολέμου κατά την διάρκεια της Επανάστασης.
Ο Νόμος της Επιδαύρου αποτελούνταν από επτά τμήματα και 99 άρθρα:
- Ενότητα Α΄: Σχετικά με τη θρησκεία.
- Ενότητα Β΄: Σχετικά με τα πολιτικά δικαιώματα των Ελλήνων.
- Ενότητα Γ΄: Σχετικά με τη λειτουργία της Διοίκησης.
- Ενότητα Δ΄: Σχετικά με τα καθήκοντα του Νομοθετικού Σώματος.
- Ενότητα Ε΄: Σχετικά με τα καθήκοντα του Εκτελεστικού Σώματος.
- Ενότητα ΣΤ΄: Σχετικά με τους βουλευτές.
- Ενότητα Ζ΄: Σχετικά με το Δικαστικό Κλάδο.
Είχε την ίδια δομή με το Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος του 1822. Οι διατάξεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα περιγράφονταν αναλυτικότερα και η λειτουργία της δικαιοσύνης ρυθμιζόταν με πιο λεπτομερή τρόπο. Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης επανεξελέγη πρόεδρος του Εκτελεστικού Σώματος. Η Β' Εθνοσυνέλευση διέλυσε όλα τα τοπικά νομοθετικά σώματα και κατήργησε τον τίτλο του "αρχιστράτηγου", τον οποίο κατείχε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
Ο Νόμος της Επιδαύρου έκανε άμεση αναφορά στο Αμερικανικό Σύνταγμα ως πηγή έμπνευσης. Μερικά άρθρα είναι μετάφραση στα ελληνικά των αντίστοιχων της Αμερικανικής Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας του 1776 και του Αμερικανικού Συντάγματος.[1]