Οκτάβιος του Ηνωμένου Βασιλείου
Ο Οκτάβιος του Ηνωμένου Βασιλείου (Octavius of the United Kingdom, 23 Φεβρουαρίου 1779 - 3 Μαΐου 1783) ήταν το δέκατο τρίτο παιδί και ο όγδοος γιος του Γεώργιου Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου και της συζύγου του, Καρλόττας του Μεκλεμβούργου-Στρέλιτς. Έξι μήνες μετά τον θάνατο του αδελφού του, Αλφρέδου, ο Οκτάβιος εμβολιάστηκε κατά της ευλογιάς. Αρκετές μέρες αργότερα αρρώστησε. Ο επακόλουθος θάνατός του στην ηλικία των τεσσάρων ετών κατέστρεψε τους γονείς του και ειδικότερα τον πατέρα του. Ο Γεώργιος θρηνούσε τον θάνατο του γιου του, τον οποίο λάτρευε. Αργότερα, ο ψυχικά ασταθής Βασιλιάς έβλεπε ψευδαισθήσεις του μικρού του γιου.
Η ζωή του Επεξεργασία
Ο Οκτάβιος γεννήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1779, στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, στο Λονδίνο.[2] Ήταν το δέκατο τρίτο παιδί και ο όγδοος γιος του Γεώργιου Γ΄ και της Καρλόττας του Μέκλενμπουργκ-Στρέλιτς. Το όνομα του Πρίγκιπα προέρχεται από τον λατινικό octavus, τον οκτώ, που δείχνει ότι ήταν ο όγδοος γιος των γονέων του.[3]
Ο Γεώργιος ήταν εξαιρετικά αφοσιωμένος στον Οκτάβιο. Ο βασιλιάς ήταν στοργικός και επιεικής με τα μικρά παιδιά του και προσπάθησε να παρακολουθήσει τα πάρτι γενεθλίων τους και άλλες εκδηλώσεις που οργανώθηκαν για τη χαρά τους. Μια φορά ένας φίλος που είχε παραστεί σε μια γορτή είπε ότι ο Γεώργιος "είχε στην αγκαλιά του τη Σοφία και τον μικρότερο πρίγκιπα, τον Οκτάβιο."[4] Ένας άλλος μάρτυρας έγραψε ότι ο Γεώργιος και η Καρλόττα "αφήνουν τα παιδιά τους να παίζουν συνέχεια". Τα περισσότερα βράδια, τα παιδιά μεταφέρονταν στους γονείς τους από τις 6 έως τις 7 το μεσημέρι για να παίξουν για μια ή δύο ώρες.[5] Ο Βασιλιάς επίσης ενημερωνόταν για την εκπαιδευτική πρόοδο των παιδιών του.[6]
Ο Οκτάβιος ήταν κοντά στην αδερφή του, Σοφία, που αποκαλούσε τον Οκτάβιο «γιο της», και πήγε μαζί με αυτήν και τα αδέλφια τους Ελισάβετ και Εδουάρδος στο Ήστμπορν στην ακτή του Σάσσεξ, του 1780.[7] Όταν ήταν δεκαεννέα μηνών, γεννήθηκε ο μικρός του αδερφός, Αλφρέδος. Ο Οκτάβιος ήταν τριών ετών όταν ο Αλφρέδος πέθανε στις 20 Αυγούστου 1782 και έγινε και πάλι το νεότερο επιζών παιδί. Ο Βασιλιάς Γεώργιος δήλωσε για τον θάνατο του Αλφρέδου: «Λυπάμαι πολύ για τον Αλφρέδο αλλά αν ήταν ο Οκτάβιος, θα έπρεπε να πεθάνω και εγώ».[8] Το 1820 ο ιστορικός Έντουαρντ Χολτ έγραψε για τον χαρακτήρα του Πρίγκιπα ότι, "Αν και ο Πρίγκιπας Οκτάβιος δεν είχε περάσει το πέμπτο έτος του, θεωρήθηκε πολύ υπάκουος και κατείχε καλή φύση σε τόσο ασυνήθιστο βαθμό, που όλοι απολάμβαναν να τον βλέπουν".[9] Ο βιογράφος Τζον Ουότκινς πρόσθεσε ότι ο Οκτάβιος "θεωρήθηκε ένα από τα καλύτερα βασιλικά τέκνα."[10]
Το τέλος του Επεξεργασία
Έξι μήνες μετά τον θάνατο του Αλφρέδου, ο Οκτάβιος και η Σοφία μεταφέρθηκαν στο Παλάτι Κιου στο Λονδίνο για να εμβολιαστούν για τον ιό της ευλογιάς.[11][12] Ενώ η Σοφία ανέκαμψε χωρίς παρενέργειες[13][14], ο Οκτάβιος αρρώστησε και πέθανε αρκετές μέρες αργότερα, γύρω στις 8 μ.μ.[15] στις 3 Μαΐου 1783, στο Παλάτι Κιου. Ήταν τεσσάρων ετών.[16][17] Όπως ήταν παραδοσιακό, το βασίλειο δεν πένθησε για τους θανάτους βασιλικών παιδιών ηλικίας κάτω των δεκατεσσάρων ετών[18].
Ο Οκτάβιος έχει τη διάκριση ότι είναι το τελευταίο μέλος της βρετανικής βασιλικής οικογένειας που έπασχε από ευλογιά.[19][20] Στις 10 Μαΐου, θάφτηκε μαζί με τον αδελφό του Αλφρέδο στο Αββαείο του Ουέστμινστερ.[21] Ο μεγαλύτερος αδελφός τους, Γεώργιος Δ΄ διέταξε τα οστά τους να μεταφερθούν στο Παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου, στο Κάστρο του Ουίνσδορ στις 11 Φεβρουαρίου 1820.[22][23]
Σύμφωνα με τη Βασίλισσα Καρλόττα, ο θάνατος του Οκτάβιου ήταν απροσδόκητος. Έγραψε σε έναν φίλο που αντιμετώπισε μια παρόμοια τραγωδία ότι "δύο φορές αισθάνθηκα αυτό που αισθάνεσαι, την τελευταία φορά χωρίς την ελάχιστη προετοιμασία για ένα τέτοιο επεισόδιο, γιατί σε λιγότερο από σαράντα οκτώ ώρες ο γιος μου ο Οκτάβιος, που ήταν υγιέστατος, αρρώστησε και πέθανε αμέσως».[24] Ο θάνατος του πρίγκιπα είχε μια αξιοσημείωτη επίδραση, τόσο διανοητικά όσο και σωματικά, στη Βασίλισσα Καρλόττα, η οποία τότε ήταν έγκυος με το μικρότερο παιδί της, Αμαλία[25].
Ο θάνατος του Οκτάβιου κατέστρεψε τον πατέρα του[26]. Ο Ουόλπολ έγραψε ότι «ο Βασιλιάς έχασε ακόμα ένα μικρό παιδί · ένα υπέροχο αγόρι, λένε, το οποίο ήταν εξαιρετικά τρυφερό».[27] Λίγο αργότερα, ο Βασιλιάς Γεώργιος είπε «Δεν θα υπάρξει Παράδεισος για μένα, αν ο Οκτάβιος δεν είναι εκεί»[28]. Την ημέρα μετά το θάνατο του γιου του, ο Βασιλιάς πέρασε από ένα δωμάτιο όπου ο καλλιτέχνης Τόμας Γκέινσμπορω ολοκληρώνει τις τελευταίες πινελιές σε ένα πορτρέτο της οικογένειας. Ο βασιλιάς του ζήτησε να σταματήσει, αλλά όταν διαπίστωσε ότι ο πίνακας ήταν του Οκτάβιου, επέτρεψε στον ζωγράφο να συνεχίσει. Όταν ο πίνακας εκτέθηκε μια εβδομάδα αργότερα, οι αδελφές του Οκτάβιου ήταν τόσο αναστατωμένες που κατέρρευσαν κι έβαλαν τα κλάματα μπροστά σε όλους.[29] Στα επόμενα χρόνια ο Βασιλιάς Γεώργιος φανταζόταν συζητήσεις με τους δύο νεότερους γιους του.[30] Κατά τη διάρκεια μιας κρίσης τρέλας του Βασιλιά το 1788, ο Γεώργιος μπέρδεψε ένα μαξιλάρι για τον Οκτάβιο, ο οποίος εκείνη την εποχή είχε πεθάνει εδώ και πέντε χρόνια.[31]
Πορτραίτα Επεξεργασία
Πολλά πορτραίτα του Οκτάβιου επιβιώνουν. Πέντε πορτραίτα με εκείνον μόνο του και ένα με τον αδελφό του, Αλφρέδο, στεγάζονται στη Βασιλική Συλλογή του Ηνωμένου Βασιλείου. Η πρώτη είναι η πιο διάσημη ζωγραφική του Τόμας Γκέινσμπορω το 1782, η οποία αποτελεί μέρος μιας σειράς ζωγραφικών έργων των νεότερων βασιλικών παιδιών. Η δεύτερη είναι μετά το 1782 από τον ίδιο και χρονολογείται γύρω στο 1782 ή 1784. Το τρίτο πορτραίτο είναι από τον Μπέντζαμιν Ουέστ και ζωγραφίστηκε λίγο πριν τον θάνατο του Οκτάβιου. Ένα άλλο είναι από τον Ουίλλιαμ Μπόουν κι ένα άλλο από κάποιον ανώνυμο καλλιτέχνη. Το έκτο και τελευταίο πορτρέτο αντιπροσωπεύει την αποθέωση του Οκτάβιου και του Αλφρέδου και ζωγραφίστηκε από τον Ουέστ. Ένα άλλο πορτρέτο, αυτή τη φορά της Βασίλισσας Καρλόττας, δείχνει τον Οκτάβιο και τα αδέρφια του. Δύο άλλα πορτρέτα στεγάζονται από την Εθνική Πινακοθήκη στο Λονδίνο. Το πρώτο φτιάχτηκε το 1817 από τον Σάμιουελ Φρήμαν. Το δεύτερο έχει τον τίτλο "Η Απόφαση των Πριγκίπων Οκτάβιου και Αλφρέδου και της Πριγκίπισσας Αμαλίας", που δημοσιεύθηκε το 1820 από τον Ρόμπερτ Χικς. Άλλα τρία πορτρέτα, λιγότερο γνωστά, στεγάζονται σε διάφορα μέρη του εξωτερικού. Η πρώτη είναι από τον West και στεγάζεται από την Ακαδημία Καλών Τεχνών της Πενσυλβανίας. Δημιουργήθηκε το 1783. Δύο ακόμα του Γκέινσμπορω σπανίζουν.
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Baxby, Derrick (1984). «A Death From Inoculated Smallpox in the English Royal Family». Medical History 28: 303–307. doi:. PMID 6390027.
- Black, Jeremy (2006). George III: America's Last King. Yale University Press. ISBN 0-300-11732-9.
- Cannon, John (2004). «George III (1738–1820)». Oxford Dictionary of National Biography. doi:. http://0-www.oxforddnb.com.libus.csd.mu.edu/view/article/10540. Ανακτήθηκε στις 30 August 2011. Πρότυπο:Subscription needed
- Carrell, Jennifer (2003). The Speckled Monster: A Historical Tale of Battling Smallpox. New York: Penguin Group. ISBN 0-452-28507-0.
- Fraser, Flora (2004). Princesses: The Six Daughters of George III. London: John Murray. ISBN 0-7195-6109-4.
- Fritz, Paul S. (1982). «The Trade in Death: The Royal Funerals in England, 1685-1830». Eighteenth-Century Studies 15 (3): 291–316. doi:.
- Hibbert, Christopher (2000). George III: A Personal History. Basic Books. ISBN 0-465-02724-5.
- Holt, Edward (1820). The public and domestic life of His late Most Gracious Majesty, George the Third, Volume 1. London: Sherwood, Neely, and Jones.
- Panton, Kenneth J. (2011). Historical Dictionary of the British Monarchy. Scarebrow Press, Inc. ISBN 0-8108-5779-0.
- Papendiek, Charlotte (1887). Court and private life in the time of Queen Charlotte: Being the Journals of Mrs. Papendiek, Assistant Keeper of the Wardrobe and Reader to Her Majesty, Volume 1. London: Spottiswoode and Co. ISBN 1-143-96208-7.
- Sheppard, Edgar (1894). Memorials of St James's Palace. London: Longmans, Green, and Co.
- Sinclair, William (1912). The Chapels Royal. London: Eveleigh Nash.
- Walpole, Horace· Peter Cunningham (1891). The letters of Horace Walpole, fourth earl of Orford, Volume VIII. London: Richard Bentley and Son.
- Watkins, John (1819). Memoirs of Her most excellent Majesty Sophia-Charlotte: Queen of Great Britain, Volume 1. London: Henry Colburn.
- Weir, Alison (2008). Britain's Royal Families, The Complete Genealogy. London: Vintage Books. ISBN 978-0-09-953973-5.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ Weir 2008, p. 300.
- ↑ Watkins 1819, p. 270.
- ↑ Hibbert 2000, p. 98.
- ↑ Hibbert 2000, pp. 98-99.
- ↑ Hibbert 2000, p. 99.
- ↑ Fraser 2004, pp. 65-66.
- ↑ Walpole 1891, p. 363.
- ↑ Holt 1820, p. 256.
- ↑ Watkins 1819, p. 291.
- ↑ Holt 1820, p. 256.
- ↑ Panton 2011, p. 359.
- ↑ Baxby 1984, p. 303.
- ↑ Papendiek 1887, p. 270.
- ↑ "St. James's, May 6". The London Gazette (12437): 1. May 1783.
- ↑ Weir 2008, p. 300.
- ↑ Fraser 2004, p. 77.
- ↑ Fritz 1982, p. 305.
- ↑ Panton 2011, p. 359.
- ↑ Carrell 2003, p. 392.
- ↑ Holt 1820, p. 256.
- ↑ Weir 2008, p. 300.
- ↑ "Royal Burials in the Chapel since 1805". College of St. George. Archived from the original on 27 September 2011. Retrieved 30 August 2011.
- ↑ Baxby 1984, p. 304.
- ↑ Watkins 1819, p. 292.
- ↑ Black 2006, p. 156.
- ↑ Walpole 1891, p. 363.
- ↑ Hibbert 2000, p. 99.
- ↑ Fraser 2004, p. 77.
- ↑ Black 2006, p. 156.
- ↑ Hibbert 2000, p. 280.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Prince Octavius of Great Britain στο Wikimedia Commons