Παύλος Β΄ της Νάπολης
Ο Παύλος Β΄΄ (λατινικά : Paulus II ή Calbus, ιταλικά : Paolo II), (απεβίωσε το 761 στη Νάπολη), ήταν επίσκοπος της Νεαπόλεως από το 761/762 έως το 766[1][2]. Τιμάτε ως άγιος από την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία.
| Παύλος Β΄ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Paulus (Λατινικά) |
| Θάνατος | 766 Νάπολη |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ιερέας |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | επίσκοπος (762–766) Άγιος |
Βιογραφία Επεξεργασία
Η κύρια ιστορική πηγή για τον Παύλο Β' είναι το δεύτερο μέρος των «Πράξεων των Επισκόπων της Νάπολης» που έγραψε ο Ιωάννης ο Διάκονος στα τέλη του 9ου αιώνα. Ο Παύλος Β' είναι ο πρώτος από τους επισκόπους που αναφέρονται από αυτόν τον συγγραφέα[3][4].
Δεν υπάρχουν πληροφορίες για την καταγωγή του Παύλου Β'. Πριν από την ανάληψή του στην επισκοπική έδρα, ήταν διάκονος σε μια από τις εκκλησίες της Νεάπολης. Για λογαριασμό των Ναπολιτάνων δουκών και επισκόπων, ταξίδευε συχνά ως πρεσβευτής στη Ρώμη, όπου έγινε φίλος με τον συνονόματό του, Παύλος Α΄, ο οποίος έγινε πάπας το 757[5] [6].
Το 761 πέθανε ο Ναπολιτάνος επίσκοπος Κάλβος, μετά τον θάνατο του οποίου άρχισαν οι διαμάχες μεταξύ κληρικών και λαϊκών για την εκλογή νέου επικεφαλής της επισκοπής. Εκείνη την εποχή, η Νάπολη ήταν μέρος των ιταλικών κτήσεων του Βυζαντίου, του οποίου ο ηγεμόνας, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ε΄, ήταν ένθερμος εικονομάχος. Στην πόλη, ο αγώνας κατά των εικόνων υποστηρίχθηκε από τον δούκα Στέφανο Β' και τους κατοίκους αλλά ο κλήρος, ακολουθώντας τον Πάπα, καταδίκασε μια τέτοια παραμέληση των ιερών λειψάνων. Ενάντια στην επιθυμία του δούκα, ο ναπολιτάνικος κλήρος εξέλεξε τελικά έναν υποστηρικτή της λατρείας των εικόνων τον Παύλο Β' ως επικεφαλή της επισκοπής. Ο νέος επίσκοπος έπρεπε να λάβει τη συγκατάθεση για την ενθρόνιση του από τον Πάπα, αλλά ο Στέφανος Β' δεν επέτρεψε στον Παύλο Β' να φύγει από τη Νάπολη για εννέα μήνες. Μόνο το 762 μπόρεσε να έρθει στη Ρώμη, όπου ο Πάπας Παύλος Α' πραγματοποίησε προσωπικά την τελετή ενθρόνισης του στην επισκοπή της Νάπολης[4][5][6][7][1].
Ωστόσο, αμέσως μετά την επιστροφή του στη Νάπολη, ο Παύλος Β', κατόπιν εντολής του δούκα Στέφανου Β', εκδιώχθηκε από την πόλη. Τόπος εξορίας του επισκόπου ήταν οι κατακόμβες του Αγίου Ιανουάριου, όπου πέρασε δύο χρόνια. Παρόλα αυτά, ο Παύλος Β' συνέχισε να εκπληρώνει τα ποιμαντικά του καθήκοντα και εδώ. Μεταξύ άλλων, έχοντας λάβει τη συγκατάθεση του Στεφάνου Β', διέταξε την κατασκευή νέου τρίκλινου και βαπτιστηρίου στη βασιλική, καθώς και τη διακόσμηση μιας από τις εκκλησίες της πόλης με μάρμαρο. Το 764, ο Παύλος Β' συμφιλιώθηκε με τον δούκα, επέστρεψε στη Νάπολη και άρχισε να λειτουργεί στον καθεδρικό ναό του St. Restituta. Ταυτόχρονα, ο Στέφανος Β' άρχισε να υποστηρίζει τον Πάπα Παύλο Α', ο οποίος συνήψε συμμαχία με τον βασιλιά των Φράγκων Πιπίνο τον Βραχύ και τον βασιλιά των Λομβαρδών Δεζιδέριο εναντίον του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Ε'. Ωστόσο, η προσκύνηση της εικόνας αποκαταστάθηκε τελικά στη Νάπολη μετά τον θάνατο του Παύλου Β'[4][5][6][7][1].
Ο Επίσκοπος Παύλος Β' πέθανε το Πάσχα του 766, έχοντας θητεύσει της επισκοπής Νεάπολης για τέσσερα χρόνια, δύο μήνες και έξι ημέρες. Αγαπημένος από το ποίμνιό του για την ευσέβεια και την ευσέβειά του, καθώς και για τις πολλές φροντίδες του για τους φτωχούς και τους μειονεκτούντες, ενταφιάστηκε στο παρεκκλήσι του Αγίου Στεφάνου στη Βασιλική του Αγίου Ιανουάριου. Τότε μαινόταν στη Νεάπολη μια πανώλη, από την οποία πέθαναν πολλοί λαϊκοί και κληρικοί. Μη βρίσκοντας άλλους άξιους υποψηφίους, οι Ναπολιτάνοι ζήτησαν από τον Στέφανο Β' να γίνει ο νέος τους επίσκοπος. Μόλις είχε χάσει τη γυναίκα του και επρόκειτο να γίνει μοναχός. Ωστόσο, θέλοντας να συνεχίσει να κυβερνά την πόλη, ο Στέφανος Β' απαίτησε να του διατηρήσει τον τίτλο του δούκα. Έχοντας λάβει τη συγκατάθεση του Πάπα Παύλου Α΄ κατόπιν αιτήματος των Ναπολιτάνων, ο δούκας χειροτονήθηκε επίσκοπος. Έτσι στη Νάπολη για πρώτη φορά υπήρξε ένωση κοσμικής και εκκλησιαστικής εξουσίας στα ίδια χέρια[4][5][6][7][1][8][9].
Λίγο μετά το θάνατό του, ο Παύλος Β' άρχισε να τιμάται από τους Ναπολιτάνους ως άγιος. Αυτό αποδεικνύεται από την αναφορά του ονόματός του στο μαρτυρολόγιο του 9ου αιώνα, ο συγγραφέας του οποίου χρησιμοποίησε προγενέστερες εκκλησιαστικές πηγές για τη σύνταξη του. Η εορτή του Αγίου Παύλου εορταζόταν στις 3 Μαρτίου[5], αλλά με τον νέο μαρτυρολόγιο δεν τελείται η μνήμη του στην Αρχιεπισκοπή Νεάπολης[1].
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Cronotassi dei Vescovi, Chiesa di Napoli
- ↑ Francesco Ceva Grimaldi (marchesi di Pietracatella.), Memorie storiche della città di Napoli
- ↑ Деяния неаполитанских епископов (главы 41—42).
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Berto L. A., Giovanni Diacono, Roma, Istituto dell’Enciclopedia Italiana, Dizionario Biografico degli Italiani, 2001, volume 56
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Zigarelli D. M., Biografie dei vescovi e arcivescovi della Chiesa di Napoli, Napoli, Stabilimento tipografico di G. Gioja, 1861, page 27—28
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Schipa M., Il Mezzogiorno d’Italia anteriormente alla monarchia, Bari, Gius. Laterza & Figli, 1923, page 33-34
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Paulus (№ 5891), Prosopographie der mittelbyzantinischen Zeit, Berlin – New York, De Gruyter Verlag, 2000, band 3, isbn 978-3-1101-6673-6
- ↑ Carriero L., La città medievale. Insediamento, economia e società nei documenti napoletani del X secolo, Aonia edizioni, 2009, page 62, isbn 978-1-291-17615-5
- ↑ Stephanus II. (von Neapel) (№ 7120, Prosopographie der mittelbyzantinischen Zeit, Berlin – New York, De Gruyter Verlag, 2001, band 4, isbn 978-3-1101-6674-3