Ο Πεπίνος ο Κυφός, (Γερμανική γλώσσα : Pippin der Buckelige, Γαλλική γλώσσα : Pepin le Bossu, περί το 769 - 811) από τον Δυναστεία των Καρολιδών συμβασιλιάς των Λομβαρδών μαζί με τον πατέρα του ήταν γιος του Καρλομάγνο με την πρώτη σύζυγο ή ερωμένη του Χιμιλτρούδη. Η γέννηση του ήταν εξαιρετικά προβληματική γι΄αυτό πήρε το προσωνύμιο "Κυφός", μεγάλωσε στην αυλή του Καρλομάγνου. Ο πατέρας του αμέσως μετά την γέννηση του έδιωξε την μητέρα του, παντρεύτηκε την Δεζιδεράτα (770) και στην συνέχεια την Χίλντεγκαρντ του Φίντσγκαου (771). Ο μικρότερος ετεροθαλής αδελφός του Πεπίνος της Ιταλίας ορίστηκε βασιλιάς της Ιταλίας, αυτό ήταν πιθανότατα το πρώτο βήμα για την αποκλήρωση του Πεπίνου του Κυφού. Η πράξη αυτή οδήγησε τον Πεπίνο σε εξέγερση εναντίον του πατέρα του με την υποστήριξη Φράγκων ευγενών, η εξέγερση αποκαλύφτηκε και κατεστάλη. Ο Πεπίνος καταδικάστηκε σε θάνατο, ο Καρλομάγνος του χάρισε την ζωή και τον έστειλε εξορία στο "μοναστήρι του Προύμ", μετά τον θάνατο του (811) έγινε ήρωας σε πολλούς μύθους.

Πεπίνος ο Κυφός
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση770[1]
Θάνατος811[1][2]
Αββαείο του Προυμ
Αιτία θανάτουπανώλη
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
ΓονείςΚαρλομάγνος[3] και Χιμιλτρούδη[3]
ΑδέλφιαΚάρολος ο νεώτερος[4]
Πεπίνος της Ιταλίας[4]
Λουδοβίκος ο Ευσεβής[4]
Δρόγων[4]
Χιού, γιός του Καρλομάγνου[4]
Λοθάριος[4]
Θεοδώριχος[4]
Ροτρούδη[4]
Θεοδράδα[4]
Μπέρθα, κόρη του Καρλομάγνου[4]
Γκισέλα, κόρη του Καρλομάγνου[4]
Αλπαΐς[4]
Αδελαΐδα[4]
Χιλδεγάρδη[4]
Χροταΐδα[4]
Χιλτρούδη[4]
Ροθίλδη[4]
Αδαλτρούδη[5]
ΟικογένειαΔυναστεία των Καρολιδών[3]
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΒασιλέας των Φράγκων
Commons page Σχετικά πολυμέσα
Να μη συγχέεται με τον αδελφό του Καρλομάννο, που μετονομάστηκε σε Πεπίνο, όταν έγινε βασιλιάς της Λομβαρδίας (Ιταλίας).

Πρώτα χρόνια Επεξεργασία

Οι συνθήκες που γεννήθηκε ο Πεπίνος είναι ασαφείς, οι γνώμες για την νομιμότητα του και τον γάμο των γονέων του είναι διχασμένες, οι περισσότερες πηγές της εποχής του τον καταγράφουν σαν νόθο. Ο ιστορικός του Καρλομάγνου Έινχαρντ καταγράφει την μητέρα του σαν "ερωμένη", συνεπώς ο Πεπίνος ο Κυφός δεν ήταν νόμιμος διάδοχος στον θρόνο.[6][7] Ο Έινχαρντ όπως και οι υπόλοιποι ιστορικοί της εποχής του έζησαν στην αυλή του διαδόχου του Καρλομάγνου Λουδοβίκου του Ευσεβούς και ήθελαν να τον υπερασπιστούν σαν νόμιμο κληρονόμο, αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο αν ο Πεπίνος ήταν νόθος. Η ένωση του Καρλομάγνου με την Χιμιλτρούδη πιθανότατα ήταν μιά μορφή αρχαίου Γερμανικού γάμου χωρίς τελετές από την Καθολική Εκκλησία.[8] Ο Πολ Δε Ντίκον γράφει ότι ο Πεπίνος γεννήθηκε "πριν τον νόμιμο γάμο των γονέων του" αλλά δεν ξεκαθαρίζει αν ο γάμος έγινε τελικά αφού την επόμενη χρονιά ο Καρλομάγνος παντρεύτηκε την Δεζιδεράτα.[9] Ο Πάπας Στέφανος Γ΄ σε επιστολή του στον Καρλομάγνο αναφέρει τον γάμο σαν νόμιμο από την εκκλησία, την ίδια εποχή όμως βρισκόταν σε πόλεμο με τον βασιλιά των Λομβαρδών Δεζιδέριο και δεν είχε κανένα συμφέρον να παντρευτεί ο Καρλομάγνος την κόρη του.[10] Ο Καρλομάγνος αγνόησε ωστόσο τον πάπα και προχώρησε σε γάμο με την Δεζιδεράτα διακόπτοντας τις σχέσεις του με την Χιμιλτρούδη, πιθανότατα δυσαρεστήθηκε επειδή του γέννησε ανάπηρο γιο.[11]

Όταν έγινε γνωστή στον λαό η αναπηρία του Πεπίνου ο Καρλομάγνος φρόντισε να ορίσει έναν από τους μικρότερους ετεροθαλείς αδελφούς του διάδοχο. Οι συνθήκες διαδοχής την εποχή των Καρολιδών είναι ασαφείς σε σχέση με τους μετέπειτα μονάρχες, οπότε δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τους ακριβείς λόγους που αποκληρώθηκε ο Πεπίνος.[12] Η μόνη βέβαιη πληροφορία είναι ότι ο Καρλομάγνος έκανε έναν γιο με την Χιμιλτροπύδη με την οποία δεν έχει ξεκαθαριστεί αν ήταν παντρεμένος ή όχι. Οι συνθήκες με τις οποίες γεννήθηκε ο Πεπίνος είναι κατανοητές με το όνομα που πήρε σύμφωνα με τα έθιμα της εποχής του, οι Καρολίδες αριστοκράτες έδιναν στα παιδιά τους ονόματα ένδοξων προγόνων τους. Οι Καρολίδες πίστευαν ότι η υπενθύμιση των ονομάτων των προγόνων θα βοηθούσε τα παιδιά να επαναλάβουν τα κατορθώματα τους.[13] Στην δυναστεία των Καρολιδών κυριαρχούσε εκείνη την εποχή το όνομα "Πεπίνος", σημαντικότερος εκπρόσωπος ήταν ο παππούς του Πεπίνος ο Βραχύς όπως και άλλα μέλη της δυναστείας, ο μικρότερος αδελφός του Καρλομάγνου Καρλομάνος Α΄ έδωσε στον γιο του το όνομα Πεπίνος πριν παντρευτεί. Το γεγονός ότι ο Καρλομάγνος έδωσε στον μεγαλύτερος γιο του το όνομα Πεπίνος αποδεικνύει ότι είχε μεγάλες φιλοδοξίες για αυτόν.[14] Μοναδική εξαίρεση ο ιστορικός Νότκερ ο Τραυλός που αναφέρει ότι το όνομα δόθηκε με πρόταση της μητέρας του Χιμιλτρούδης.[15]

Περιθωριοποίηση Επεξεργασία

Ο Πεπίνος εξακολουθούσε να ζει στην αυλή του πατέρα του και μετά την εκδίωξη της μητέρας του, όταν η θετή του μητέρα Χίλντεγκαρντ γέννησε τους ετεροθαλείς αδελφούς του Κάρολο και Καρλομάν η θέση του άρχισε να τρίζει. Ο Πάπας Αδριανός Α΄ βάπτισε τον αδελφό του Καρλομάν στην Ρώμη με το όνομα Πεπίνος, αυτό δείχνει ότι ο Καρλομάγνος είχε στόχο να του δώσει αυτοκρατορικές εξουσίες.[16] Ένα Σαξονικό ποίημα του 9ου αιώνα αναφέρει ότι ο αυτοκράτορας παραβρέθηκε σε ένα πανηγύρι στην Ρώμη το Πάσχα, εκεί βάπτισε ο πάπας τον γιο του.[17] Πολλοί ιστορικοί ερμηνεύουν την πράξη αυτή σαν το πρώτο βήμα που έγινε από τον Καρλομάγνο για να αποκληρώσει τον Πεπίνο τον Κυφό. Τα έγγραφα της εποχής ωστόσο το αμφισβητούν, ο Πεπίνος ο Κυφός εξακολουθούσε να διατηρεί μεγάλο τμήμα της κληρονομιάς μέχρι την εποχή που επαναστάτησε εναντίον του πατέρα του (792).[18] Ο Καρλομάγνος έδειξε έντονο ενδιαφέρον για την διαδοχή του, φρόντισε επίμονα να μην παντρέψει τις κόρες του για να μην του δημιουργήσουν προβλήματα οι γαμπροί του, φοβόταν ότι η διαδοχή δεν θα γίνει ειρηνικά.[19][20] Η αναπηρία του Πεπίνου δεν στάθηκε εμπόδιο στο θέμα της διαδοχής, τον αντιμετώπισε με μεγάλη στοργή και σεβασμό. Μετά την βάπτιση του Καρλομάν σε Πεπίνο ο μεγαλύτερος Πεπίνος βρισκόταν ακόμα στην αυλή του πατέρα του και μεγάλωσε με τον μεγαλύτερο ετεροθαλή αδελφό του Κάρολο τον Νεώτερο.[21] Όταν ο Καρλομάγνος έκανε διανομή του βασιλείου του όρισε τον Κάρολο τον Νεότερο "Βασιλιά των Φράγκων", ο Πεπίνος ο Κυφός είχε όμως μεγάλο μερίδιο στην Φραγκία μέχρι την εποχή που επαναστάτησε (792).[22] Η ιστορικός Τζάνετ Νέλσον (γεν. το 1942) υποστηρίζει ότι η βάπτιση του Καρλομάν σε Πεπίνο δεν έγινε με στόχο να αλλάξει η κληρονομιά αλλά αφορούσε "πολιτικές πέρα από την οικογένεια του". Η αναβάπτιση ενός Ιταλού βασιλιά με το όνομα Πεπίνος ήταν παλιά παράδοση των Καρολίδων για να αποκτήσουν καλές σχέσεις με τον πάπα, ο Καρλομάγνος ακολούθησε την πολιτική του πατέρα του Πεπίνου του Βραχέως.[23]

Ιστορικές θεωρίες Επεξεργασία

Πολλοί ιστορικοί θεωρούν ότι η βάπτιση του Καρλομάνου είχε σαν στόχο την ολική αποκλήρωση του Πεπίνου στις επόμενες αποφάσεις του Καρλομάγνου. Ο Γουόλτερ Γκόφφαρτ ερμηνεύει το έργο που έγραψε ο Πολ Δε Ντίκον στα μέσα της δεκαετίας του 780 πριν την επανάσταση του Πεπίνου του Κυφού (792), δεν άφηνε καμιά ελπίδα διαδοχής σε κάποιον ανάπηρο βασιλιά. Ο Πολ Δε Ντίκον συγκρίνει την ιστορία της οικογένειας του Καρλομάγνου με την διαδοχή των βασιλέων όπως παρουσιάζει η Αγία Γραφή, οι Βιβλικοί πατριάρχες κληροδοτούσαν ολόκληρη την περιουσία τους μονάχα σε έναν από τους γιους τους που θεωρούσαν ότι είναι ο "εκλεκτός". Ο Πεπίνος ο Κυφός αποκλείστηκε όπως ο Ησαύ για χάρη των μικρότερων ετεροθαλών αδελφών του, "όπως ο Ισαάκ δεν είχε περισσότερες πιθανότητες από το να ορίσει τον ένα από τους γιους του σαν κληρονόμο".[24] Ο Γκόφφαρτ και οι υπόλοιποι ιστορικοί που συμφωνούν με την γνώμη του αναφέρουν ότι ο Κάρολος έδωσε άλλα μεγάλα ανταλλάγματα στον Κυφό όπως η αρχιεπισκοπή του Μετς.[25] Υπάρχουν σοβαροί λόγοι που μας οδηγούν στην απόφαση του Καρλομάγνου να αποκλείσει τον Πεπίνο τον Κυφό από την διαδοχή. Ο Πεπίνος εξακολουθούσε να παραμένει στην αυλή του Καρλομάγνου και με την επόμενη σύζυγο του Φαστράντα αλλά ο Κάρολος ο Νεώτερος είχε αναλάβει όλες τις πρωτοβουλίες στις εκστρατείες του πατέρα του.[26] Ο Καρλομάγνος σύμφωνα με τον Γκόφφαρτ παρέδιδε όλο και περισσότερα καθήκοντα στον Κάρολο "αφήνοντας τον Πεπίνο στο περιθώριο".[27] Η νομιμότητα του γάμου του Καρόλου με την Χιμιλτρούδη ήταν τελικά για τους συγκεκριμένους ιστορικούς ο βασικός λόγος που οδήγησε τον Καρλομάγνο στην αποκλήρωση του Κυφού. Ο Καρλομάγνος είχε δεχτεί σκληρή αρνητική κριτική για τις συζύγους και τις ερωμένες του, ένας μοναχός από το Ράιχεναου αναφέρει ένα όραμα στο οποίο ο Καρλομάγνος τιμωρήθηκε σκληρά στο Καθαρτήριο για τα ερωτικά του αμαρτήματα.[28] Οι ιστορικοί του Μεσαίωνα που απέρριψαν την Χιμιλτρούδη σαν ερωμένη ήταν οι ίδιοι που πίεζαν σκληρά τον αυτοκράτορα να απορρίψει πλήρως τα παγανιστικά Γερμανικά έθιμα και να ασπαστεί μόνο τα Ορθόδοξα χριστιανικά. Ο γάμος με την Χιμιλτρούδη ήταν άκυρος προφανώς επειδή έγινε σύμφωνα με τα αρχαία Γερμανικά έθιμα, συνεπώς τα παιδιά ήταν νόθα.[29] Η μεγάλη πίεση που δέχτηκε ο Καρλομάγνος να ασπαστεί πλήρως τον Καθολικισμό τον οδήγησαν στην απόφαση να αποκληρώσει τον Κυφό.[30] Άν ήθελε ο Καρλομάγνος να δεχτεί πλήρως την υποστήριξη της Καθολικής χριστιανικής εκκλησίας έπρεπε να ορίσει διάδοχο έναν γιο από τον γάμο του με την Χίλντεγκαρντ που έγινε πλήρως με τις χριστιανικές πρακτικές, συνεπώς ένας γιος με την τρίτη του σύζυγο έπρεπε να είναι νόμιμος διάδοχος του θρόνου.[31]

Εξέγερση Επεξεργασία

Ο Πεπίνος ο Κυφός προσπάθησε να οργανώσει εξέγερση για να ανατρέψει τον πατέρα του, η συνωμοσία αποκαλύφτηκε αμέσως και κατεστάλη (792). Το ιστορικό υπόβαθρο της επανάστασης είναι περίπλοκο δεν έχει σχέση μόνο με την αποκλήρωση του Πεπίνου, την ίδια εποχή έγιναν πολλές επαναστάσεις όπως των Σαξόνων (793) και του Γκριμόαλντ Γ΄ του Μπενεβέντο.[32][8] Η πείνα θέριζε τότε μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, τα νέα βασιλικά μέτρα έπληξαν σκληρά την τοπική αριστοκρατία, είχαν στόχο "να υποτάξουν πλήρως τους τοπικούς κόμητες".[33] Οι ευγενείς υποχρεώθηκαν να πάρουν νέο όρκο απέναντι στον αυτοκράτορα "ορκίζομαι να είμαι πιστός στον άρχοντα Κάρολο και τους γιους του, να μην προχωρήσω σε καμία πράξη προδοσίας ή άλλη κακόβουλη ενέργεια".[34] Η ασφυκτική βασιλική εξουσία απέναντι στην αριστοκρατία οδήγησε σε οργή και κατέληξε σε επανάσταση εναντίον του ίδιου του βασιλιά.

Τα "Βασιλικά Χρονικά των Φράγκων" και ο Έινχαρντ αναφέρουν σαν αφορμή της επανάστασης από τα περισσότερα μέλη της αυλής ήταν η τέταρτη σύζυγος του Καρόλου Φαστράντα, οι δυο μεγαλύτερες επαναστάσεις (786, 792) έγιναν την εποχή που ήταν βασίλισσα η Φαστράντα. Ο Έινχαρντ σε παραπομπή του για το έτος 792 γράφει "ο μεγαλύτερος γιος του Καρόλου Πεπίνος και πολλοί Φράγκοι δεν μπορούσαν να υποφέρουν την βιαιότητα της βασίλισσας Φαστράντας και συνομώτησαν εναντίον της ζωής του βασιλιά".[35] Ο Έινχαρντ συνεχίζει σε άλλο σημείο "αν υποθέσουμε ότι η βιαιότητα της βασίλισσας Φαστράντας ήταν η κύρια αιτία των επαναστάσεων φαίνεται ότι την αποδέχτηκε και ο Κάρολος ο οποίος μέχρι τότε ήταν πιστός στην ευγένεια της βασιλείας".[36] Ο ιστορικός Καρλ Χάμερ στηριζόμενος στην φράση του Έινχαρντ έγραψε "η σκληρότητα της βασίλισσας Φαστράντας ανέτρεψε την μέχρι τότε ευγένεια της βασιλικής εξουσίας".[37] Οι πράξεις σκληρότητας που έδειξε η Φαστράντα στον Πεπίνο είναι ασαφείς, το βέβαιο είναι ότι έφερε μεγάλες εντάσεις ανάμεσα στον Κάρολο και την αριστοκρατία. Στα τέλη του 792 ο Κάρολος βρισκόταν στην Βαυαρία, στο Ρέγκενσμπουργκ και ετοιμαζόταν να εκστρατεύσει εναντίον των Άβαρων.[38] Ο Έινχαρντ γράφει ότι ο Πεπίνος ο Κυφός αρνήθηκε να συνοδεύσει τον πατέρα του επειδή υποκρίθηκε τον άρρωστο. Ο Έινχαρντ συνεχίζει "Όταν ο Κάρολος πολεμούσε τους Ούννους στην Βαυαρία ξαφνικά ο Πεπίνος έγινε καλά και οργάνωσε πραξικόπημα εναντίον του πατέρα του, στο πλευρό του ήταν δυσαρεστημένοι Φράγκοι ευγενείς που τον παρέσυραν με κολακευτικά λόγια και υποσχέσεις να τον ανεβάσουν στον θρόνο". Ο Έινχαρντ ήταν ωστόσο μόνιμο μέλος της βασιλικής αυλής και οι περιγραφές του ίσως περιέχουν υπερβολές. Την εποχή που ο Κάρολος έλλειπε ο Πεπίνος και οι υπόλοιποι δυσαρεστημένοι ευγενείς συνωμότησαν εναντίον της ζωής του βασιλιά, ένας Ανώνυμος χρονικογράφος έγραψε :

"Μια μεγάλη σκοτεινή σελίδα για την ιστορία των Φράγκων, μια συνωμοσία ευγενών ήρθε στο φως με στόχο να αφαιρέσουν την ζωή από τον ίδιο τον βασιλιά, ο αρχηγός της συνωμοσίας ήταν ο μεγαλύτερος γιος του βασιλιά ο οποίος αγνοήθηκε επειδή ήταν άχρηστος από την ημέρα που γεννήθηκε."

Ένας μοναχός πρόδωσε στον Κάρολο την συνωμοσία, ο ίδιος ο μοναχός σαν αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες του διορίστηκε αργότερα ηγούμενος στο Σαιντ Ντενίς.[39] Οι συνωμότες κατηγορήθηκαν ότι έσπασαν τον όρκο τους στον βασιλιά, οι ίδιοι προσπάθησαν ψευδώς να δικαιολογηθούν ότι δεν πήραν ποτέ αυτό τον όρκο.[40] Η δικαιολογία ήταν φθηνή επειδή η πράξη της απόπειρας αυτοκτονίας εναντίον του βασιλιά ήταν σε κάθε περίπτωση μεγάλο έγκλημα.

Εξορία και θάνατος Επεξεργασία

Το δικαστήριο της βασιλικής αυλής έκρινε όλες τους συνωμότες ένοχους για εσχάτη προδοσία, τους καταδίκασε σε θάνατο και έκανε κατάσχεση της περιουσίας τους. Μερικοί από αυτούς γλύτωσαν τον θάνατο ανάμεσα τους και ο Πεπίνος ο Κυφός, ο Κάρολος δεν ήθελε να θανατώσει τον μεγαλύτερο γιο του λόγω πατρικής αγάπης. Ο ιστορικός Πιερ Ριτσέ γράφει "η επανάσταση του 792 του μπάσταρδου γιου του Πεπίνου τον ανησύχησε έντονα", λόγω της στενής τους συγγένειας.[41] Ο Πεπίνος ο Κυφός σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε να μείνει ατιμώρητος, ο πατέρας του αποφάσισε να τον στείλει εξορία ισόβια σε μοναστήρι. Ο Έινχαρντ γράφει "όταν αποκαλύφτηκε η συνωμοσία και τιμωρήθηκαν οι οργανωτές, το κεφάλι του Πεπίνου ξυρίστηκε και απεστάλη στο μοναστήρι του Προυμ όπου παρέμεινε μέχρι τον θάνατο του".[42] Ο ιστορικός Στιούαρτ Έρλι γράφει "η συνωμοσία του Πεπίνου έλυσε τα χέρια του Καρόλου, από τότε θα μπορούσε να ρυθμίσει την κληρονομιά του μόνο ανάμεσα στους γιους του με την Χίντελγαρντ", τονίζει ωστόσο ότι το κόστος της εξέγερσης ήταν πολύ μεγάλο.[43] Τα "Χρονικά του Λορς" έναν χρόνο αργότερα (793) τονίζουν ότι ο βασιλιάς φρόντισε όχι μόνο στην τιμωρία των ενόχων αλλά και την "ανταμοιβή όσων τον βοήθησαν", συνεχίζει ότι "τους έδωσε μεγάλες ποσότητες από χρυσάφι, ασήμι και ασημικά, η πίστη τους έπρεπε να ανταμειφθεί".[44] Ο Πεπίνος ο Κυφός έγινε μοναχός στο "Αβαείο του Προύμ" στην συμβολή των ποταμών Ρήνου και Μοζέλλα βόρεια από το σημερινό Λουξεμβούργο, ήταν ιδανικός τόπος εξορίας επειδή βρισκόταν μακριά από την πρωτεύουσα των Καρολιδών Άαχεν. Το υπόλοιπο διάστημα της ζωής του ο Πεπίνος το πέρασε μακριά από ανταρσίες και εξεγέρσεις. Ο Καρλομάγνος αποφάσισε να μοιράσει την αυτοκρατορία του ανάμεσα στους τρεις γιους του Κάρολο τον Νεώτερο, Πεπίνο της Ακουιτανίας και Λουδοβίκο τον Ευσεβή αποκληρώνοντας οριστικά τον Πεπίνο τον Κυφό (806).[45] Είναι ασαφές ακόμα αν αποκληρώθηκε χάρη στην επανάσταση του 792 ή το είχε αποφασίσει από πριν λόγω της σωματικής του αναπηρίας. Ο Πεπίνος ο Κυφός πέθανε γύρω στο 811 πιθανότατα από Πανώλη, είναι ασαφής η ακριβής ημερομηνία, τα Βασιλικά Χρονικά των Φράγκων την καταγράφουν στις 8 Ιουλίου 810.[46]

Παραπομπές σε Βίβλο Επεξεργασία

Πολλοί ιστορικοί ισχυρίζονται ότι αποκληρώθηκε λόγω της αναπηρίας του, στηρίζουν την άποψη αυτή βασικά στην Βίβλο :

"Κανένας άντρας με σωματικό ελάττωμα δεν μπορούσε να πλησιάσει στων βωμό του Κυρίου είτε ήταν τυφλός ή χωλός ή κουτσός ή ανάπηρος ή παραμορφωμένος, κανένας απόγονος του Ααρών με τα ελαττώματα αυτά δεν μπορούσε να πλησιάσει τον βωμό του Κυρίου. Ο άντρας με ελαττώματα μπορούσε ελεύθερα να φάει το φαγητό του Κυρίου αλλά δεν μπορούσε να το προσφέρει ο ίδιος στους άλλους, το ελάττωμα του προσβάλει την προσφορά η οποία είναι του Κυρίου".

Πολλοί μεγάλοι χριστιανοί που ακολουθούσαν τον Ιησού όπως ο Ισίδωρος της Σεβίλλης και ο Αυγουστίνος Ιππώνος είχαν την αντίθετη άποψη, δεν θεωρούσαν σε καμιά περίπτωση τα φυσικά ελαττώματα καταραμένα ή δαιμονικά. Ο Άγιος Αυγουστίνος τον οποίο ακολουθούσαν πιστά πολλοί οπαδοί των Καρολιδών έγραψε ότι ο Οίκος του Θεού "μολύνεται μόνο από τις κακές ψυχές, όχι από τα φυσικά ελαττώματα".[47] Ένας ιστορικός γράφει ότι ο Άγιος Αυγουστίνος και οι οπαδοί του θεωρούσαν την αιτία της αναπηρίας "ακατανόητη για τον ανθρώπινο νου, βρίσκεται και αυτή μέσα στο γενικό σχέδιο του θεού για την ανθρωπότητα".[48] Η περίπτωση του Πεπίνου αποκαλύπτει μια άλλη άποψη που επικρατούσε την εποχή των Καρολιδών, ότι τα άτομα με αναπηρία ήταν καταραμένα από τον θεό αλλά για λόγους που δεν ήταν αντιληπτοί για τον άνθρωπο. Ο Έινχαρντ γράφει ότι ο Πεπίνος ήταν "όμορφος στο πρόσωπο αλλά κυφός", αυτό τον αποκλείει από την διαδοχή. Ο Νότκερ ο Τραυλός γράφει χιουμοριστικά μια διαφορετική άποψη ότι "τα άτομα με αναπηρία είναι περισσότερο οξύθυμα χάρη στα ελαττώματα τους".[49] Δεν υπάρχει καμιά ερμηνεία από κανέναν συγγραφέα της εποχής που να δείχνει ότι ο Πεπίνος ο Κυφός αποκληρώθηκε από αναπηρία, αυτά αποτελούν βασικά λανθασμένες ερμηνείες σύγχρονων συγγραφέων. Τα προβλήματα με την διαδοχή του Πεπίνου πρέπει να ήταν περισσότερο πολιτικά παρά θρησκευτικά, ένας ανάπηρος βασιλιάς δεν μπορούσε να υπερασπιστεί το βασίλειο επαρκώς από εξωτερικούς εχθρούς. Για να προσδιορίσουμε με ακρίβεια την περίπτωση του Πεπίνου είναι απαραίτητο να αναλύσουμε ορθά τις πηγές της εποχής. Μια ενδιαφέρουσα άποψη έγραψε ο Πολ Δε Ντίκον (785) που διετέλεσε αρχιεπίσκοπος του Μετς, προσπάθησε να συνδέσει την περίπτωση του Πεπίνου με τους προγόνους του από την Δυναστεία των Καρολιδών :

"Με την σύζυγο του Χίλντεγκαρντ ο Κάρολος έκανε τέσσερις γιους και τέσσερις κόρες, ο βασιλιάς είχε αποκτήσει πριν τον νόμιμο γάμο του με την Χιμιλτρούδη έναν ευγενή γιο τον Πεπίνο. Τα ονόματα των γιων του Καρόλου με την Χίλντεγκαρντ ήταν κατά σειρά : Κάρολος που πήρε το όνομα του πατέρα του και του προπάππου του, Πεπίνος που πήρε το όνομα του αδελφού και παππού του και ο Λουδοβίκος γεννήθηκε μαζί τον Λοθάριο ο οποίος πέθανε την επόμενη χρονιά. Με την ευλογία του θεού ο Πεπίνος κληρονόμησε το Βασίλειο της Ιταλίας και ο Λουδοβίκος την Ακουιτανία.[50]

Ο Πεπίνος σε νεώτερες πηγές Επεξεργασία

Οι ιστορικοί βλέπουν τις απόψεις του Πολ Δε Ντίκον περισσότερο σαν "λογοτεχνικά αριστουργήματα" και δεν έχουν καμιά ιστορική αξία, ο Γκόφφαρτ συγκεκριμένα τις καταγράφει σαν "συλλογή θρύλων".[51][52] Η σημαντικότερη πηγή για την ζωή του Πεπίνου ήταν τα "Χρονικά του Λορς" που έγραψαν Φράγκοι μοναχοί την εποχή του Πεπίνου, θεωρείται σαν μιά από τις σημαντικότερες πηγές που περιγράφουν την εξέγερση του Πεπίνου (792):

"Την ίδια εποχή κάποιος Πεπίνος μπάσταρδος γιος του βασιλιά με την ερωμένη του Χιμιλτρούδη συνωμότησε εναντίον του πατέρα του και των γιων του με την νόμιμη σύζυγο του, στόχος του να τους θανατώσει όλους και να γίνει βασιλιάς ο ίδιος όπως ο Αβιμελέχ στο Ισραήλ. Ο Κάρολος έμαθε την σκευωρία και συγκάλεσε Σύνοδο στο Ρέγκενσμπουργκ παρουσία ολόκληρου του Φραγκικού λαού, οι συνομώτες και ο Πεπίνος καταδικάστηκαν όλοι σε θάνατο και κατάσχεση της περιουσίας τους. Η ποινή εφαρμόστηκε στους περισσότερους αλλά μερικοί πήραν χάρη ανάμεσα τους και ο ίδιος ο Πεπίνος, οι Φράγκοι έκριναν ότι θα ήταν καλύτερο να υπηρετήσει τον θεό σε μοναστήρι για την σωτηρία της ψυχής του".

Τα "Βασιλικά Χρονικά των Φράγκων" που γράφτηκαν στην αυλή του Καρλομάγνου αποτελούν σημαντική πηγή πληροφόρησης για τον Πεπίνο τον Κυφό, δεν θεωρούνται ωστόσο αξιόπιστα επειδή παραποιήθηκαν από κάποιο μετέπειτα βασιλιά.[53] Ο Έινχαρντ που έζησε στην αυλή του Καρλομάγνου θεωρείται ο σημαντικότερος από τους βιογράφους του, στο έργο του δεν καταγράφει την Χιμιλτρούδη σαν νόμιμη σύζυγο του αυτοκράτορα :

"Παντρεύτηκε την Χίλντεγκαρντ μια γυναίκα υψηλής καταγωγής με την οποία απέκτησε τρεις γιους τον Κάρολο, τον Πεπίνο, τον Λουδοβίκο και πολλές κόρες, είχε επίσης κόρες από την τρίτη σύζυγο του Φαστράντα μια γυναίκα υψηλής Φραγκικής καταγωγής και μια ερωμένη που δεν είναι γνωστό το όνομα της".

Ο Έινχαρντ γνώριζε ότι ο Πεπίνος ήταν ο πρωτότοκος γιος του Καρλομάγνου αλλά δεν καταγράφει σκόπιμα το όνομα του, αργότερα αναγνωρίζει το λάθος του συμπληρώνοντας "από τις ερωμένες του έκανε τον μεγαλύτερο γιο του Πεπίνο που παρέλειψα να αναφέρω".[54] Την εποχή που έγραφε ο Έινχαρντ το έργο του ο Πεπίνος ο Κυφός είχε μόλις καταδικαστεί και πήγαινε σε εξορία, ήθελε να τον υποτιμήσει και να τον εξαφανίσει από την βασιλική γενεαλογία των Καρολιδών".

Ο Έινχαρντ περιγράφει στην συνέχεια την εξέγερση του Πεπίνου ευρισκόμενος ο ίδιος στην ηγεσία "Φράγκων συνωμοτών" για να ανατρέψει και να δολοφονήσει τον πατέρα του, όταν αποκαλύφτηκε η συνωμοσία ξυρίστηκε το κεφάλι του και πήγε στο "μοναστήρι του Προύμ" Ο ιστορικός Καρλ Χάμμερ αναφέρει ότι ο Έινχαρντ συκοφαντεί σκόπιμα τον Πεπίνο σε τέτοιο βαθμό που προσπάθησε να καλύψει και την προηγούμενη επανάσταση που ήταν σημαντικά μεγαλύτερη (786).[55] Ο Έινχαρντ περιγράφει τον Πεπίνο σαν "πιόνι των συνωμοτών" με μοναδικό σκοπό να μην κερδίσουν οι υπόλοιποι αδελφοί του.[56] Ο Χάμμερ ολοκληρώνει ότι ο Πεπίνος δεν ονομαζόταν στην εποχή του "Κυφός", ήταν προσπάθεια της οικογένειας του αργότερα να τον υποτιμήσει.[57] Ο τελευταίος συγγραφέας της εποχής Νότκερ ο Τραυλός έγραφε στην αυλή του Καρόλου του Παχέως δισέγγονου του Καρλομάγνου, έδωσε περισσότερες αναλυτικές πληροφορίες σε σχέση με τους προηγούμενους, εμπνεύστηκε και από τις προηγούμενες πηγές. Οι συνωμότες συναντήθηκαν σύμφωνα με τον Νότκερ στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου στο Ρέγκενσμπουργκ, ένας κληρικός που βρισκόταν κάτω από το ιερό τους άκουσε. Ο κληρικός μετέφερε την πληροφορία στον Καρλομάγνο, στην συνέχεια ο Πεπίνος "κουρεύτηκε και εξορίστηκε βίαια" στην μονή του Αγίου Γάλλου, στην πραγματικότητα όμως εξορίστηκε στο "μοναστήρι του Προύμ".[58] Ο Νότκερ δίνει άλλες διαστάσεις στην ιστορία και την συσχετίζει με τον τρόπο που περιγράφει ο Ρωμαίος ιστορικός Τίτος Λίβιος τα φυτά του Ταρκύνιου. Ο Καρλομάγνος έστειλε απεσταλμένους στον Πεπίνο για να ζητήσει την γνώμη του, τον βρήκαν στον κήπο και τους απάντησε "βγάζω όλα τα άχρηστα ζιζάνια ώστε να μπορέσουν τα λαχανικά να αναπτυχθούν ελεύθερα".[59] Οι απεσταλμένοι μετέφεραν την απάντηση στον Καρλομάγνο, προσπάθησε να εξηγήσει την "θεία προέλευση των λόγων" και διέταξε να θανατωθούν οι επαναστάτες. Ο Καρλομάγνος σαν ανταμοιβή για την θεϊκή συμβουλή επέτρεψε από τον Πεπίνο "να διαλέξει μόνος του τον τρόπο που θα ζήσει την υπόλοιπη ζωή του", ο ίδιος ζήτησε να πάει στο "μοναστήρι του Προύμ".[60] Ο ανώνυμος Σάξονας ιστορικός που έγραψε τα χρονικά στα τέλη του 9ου αιώνα βασίζεται σε πηγές όπως ο Έινχαρντ και τα "Φραγκικά Βασιλικά Χρονικά" με μικρές αλλαγές.[61]

Οικογένεια Επεξεργασία

Δεν νυμφεύτηκε.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. 140135669. Ανακτήθηκε στις 14  Οκτωβρίου 2015.
  2. Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p10235.htm#i102346. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 203. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  4. 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 4,10 4,11 4,12 4,13 4,14 4,15 4,16 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 200-210. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  5. Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  6. Einhard, and Notker The Stammerer. Two Lives of Charlemagne. Trans. David Ganz. N.p.: Penguin, 2008
  7. Hodgkin, Thomas. The Life of Charlemagne (Charles the Great). [Whitefish, MT]: Kessinger Pub., 2006
  8. Goffart, Walter (1986). "Paul the Deacon's 'Gesta Episcoporum Mettensium' and the Early Design of Charlemagne's Succession." Traditio 42: 59–93
  9. Goffart, Walter (1986). "Paul the Deacon's 'Gesta Episcoporum Mettensium' and the Early Design of Charlemagne's Succession." Traditio 42: 59–93
  10. McKitterick, Rosamond. Charlemagne: The Formation of a European Identity. Cambridge: Cambridge UP, 2008
  11. Winston, Richard. Charlemagne: From the Hammer to the Cross. Indianapolis, Indiana: Bobbs-Merrill, 1954
  12. Airlie, Stuart. "The Aristocracy: Captains and Kings." Charlemagne: Empire and Society. Ed. Joanna Story. Manchester: Manchester UP, 2005
  13. Barbero, Alessandro. Charlemagne: Father of a Continent. Berkeley: University of California, 2004
  14. Barbero, Alessandro. Charlemagne: Father of a Continent. Berkeley: University of California, 2004
  15. Einhard, and Notker The Stammerer. Two Lives of Charlemagne. Trans. David Ganz. N.p.: Penguin, 2008
  16. Hodgkin, Thomas. The Life of Charlemagne (Charles the Great). [Whitefish, MT]: Kessinger Pub., 2006
  17. McKinney, Mary E., trans. The Saxon Poet's Life of Charles the Great. New York: Pageant, 1956
  18. Nelson, Janet L. (2002) "Charlemagne – pater optimus?" Am Vorabend der Kaiserkronung: Originally published 2002
  19. Einhard, and Notker The Stammerer. Two Lives of Charlemagne. Trans. David Ganz. N.p.: Penguin, 2008
  20. Airlie, Stuart. "The Aristocracy: Captains and Kings." Charlemagne: Empire and Society. Ed. Joanna Story. Manchester: Manchester UP, 2005
  21. Scholz, Bernhard Walter, Barbara Rogers, and Nithard. Carolingian Chronicles: Royal Frankish Annals and Nithard's Histories. Ann Arbor: University of Michigan, 1972
  22. Nelson, Janet L. (2002) "Charlemagne – pater optimus?" Am Vorabend der Kaiserkronung: Originally published 2002
  23. Becher, Matthias. Charlemagne. New Haven: Yale UP, 2003
  24. Goffart, Walter (1986). "Paul the Deacon's 'Gesta Episcoporum Mettensium' and the Early Design of Charlemagne's Succession." Traditio 42: 59–93
  25. Barbero, Alessandro. Charlemagne: Father of a Continent. Berkeley: University of California, 2004
  26. Scholz, Bernhard Walter, Barbara Rogers, and Nithard. Carolingian Chronicles: Royal Frankish Annals and Nithard's Histories. Ann Arbor: University of Michigan, 1972
  27. Barbero, Alessandro. Charlemagne: Father of a Continent. Berkeley: University of California, 2004
  28. Becher, Matthias. Charlemagne. New Haven: Yale UP, 2003
  29. Becher, Matthias. Charlemagne. New Haven: Yale UP, 2003
  30. Barbero, Alessandro. Charlemagne: Father of a Continent. Berkeley: University of California, 2004
  31. Barbero, Alessandro. Charlemagne: Father of a Continent. Berkeley: University of California, 2004
  32. Hodgkin, Thomas. The Life of Charlemagne (Charles the Great). [Whitefish, MT]: Kessinger Pub., 2006
  33. Winston, Richard. Charlemagne: From the Hammer to the Cross. Indianapolis, Indiana: Bobbs-Merrill, 1954
  34. Capitularia Regum Francorum. Hannoverae: Impensis Bibliopolii Hahniani, 1881–97
  35. Scholz, Bernhard Walter, Barbara Rogers, and Nithard. Carolingian Chronicles: Royal Frankish Annals and Nithard's Histories. Ann Arbor: University of Michigan, 1972
  36. Einhard, and Notker The Stammerer. Two Lives of Charlemagne. Trans. David Ganz. N.p.: Penguin, 2008
  37. Hammer, Carl I. (2008). "'Pipinus Rex': Pippin's Plot of 792 and Bavaria." Traditio 63: 235–76
  38. King, P. D. "Lorsch Annals." Charlemagne: Translated Sources. Lambrigg, Kendal, Cumbria: P.D. King, 1987
  39. Scholz, Bernhard Walter, Barbara Rogers, and Nithard. Carolingian Chronicles: Royal Frankish Annals and Nithard's Histories. Ann Arbor: University of Michigan, 1972
  40. Barbero, Alessandro. Charlemagne: Father of a Continent. Berkeley: University of California, 2004
  41. Riche, Pierre. The Carolingians: A Family Who Forged Europe. Trans. Michael I. Allen. Philadelphia: University of Pennsylvania, 1993
  42. Einhard, and Notker The Stammerer. Two Lives of Charlemagne. Trans. David Ganz. N.p.: Penguin, 2008
  43. Airlie, Stuart. "The Aristocracy: Captains and Kings." Charlemagne: Empire and Society. Ed. Joanna Story. Manchester: Manchester UP, 2005
  44. King, P. D. "Lorsch Annals." Charlemagne: Translated Sources. Lambrigg, Kendal, Cumbria: P.D. King, 1987
  45. Barbero, Alessandro. Charlemagne: Father of a Continent. Berkeley: University of California, 2004
  46. Hodgkin, Thomas. The Life of Charlemagne (Charles the Great). [Whitefish, MT]: Kessinger Pub., 2006
  47. Augustine, St. "Book XL." City of God. Christian Classics Ethereal Library. Web. 11 Dec. 2012
  48. Simek, Rudolf. Heaven and Earth in the Middle Ages: The Physical World before Columbus. Woodbridge, Suffolk: Boydell, 1996
  49. Einhard, and Notker The Stammerer. Two Lives of Charlemagne. Trans. David Ganz. N.p.: Penguin, 2008
  50. Goffart, Walter (1986). "Paul the Deacon's 'Gesta Episcoporum Mettensium' and the Early Design of Charlemagne's Succession." Traditio 42: 59–93
  51. Goffart, Walter (1986). "Paul the Deacon's 'Gesta Episcoporum Mettensium' and the Early Design of Charlemagne's Succession." Traditio 42: 59–93
  52. Nelson, Janet L. (2002) "Charlemagne – pater optimus?" Am Vorabend der Kaiserkronung: Originally published 2002
  53. Scholz, Bernhard Walter, Barbara Rogers, and Nithard. Carolingian Chronicles: Royal Frankish Annals and Nithard's Histories. Ann Arbor: University of Michigan, 1972
  54. Einhard, and Notker The Stammerer. Two Lives of Charlemagne. Trans. David Ganz. N.p.: Penguin, 2008
  55. Hammer, Carl I. (2008). "'Pipinus Rex': Pippin's Plot of 792 and Bavaria." Traditio 63: 235–76
  56. Hammer, Carl I. (2008). "'Pipinus Rex': Pippin's Plot of 792 and Bavaria." Traditio 63: 235–76
  57. Hammer, Carl I. (2008). "'Pipinus Rex': Pippin's Plot of 792 and Bavaria." Traditio 63: 235–76
  58. Einhard, and Notker The Stammerer. Two Lives of Charlemagne. Trans. David Ganz. N.p.: Penguin, 2008
  59. Einhard, and Notker The Stammerer. Two Lives of Charlemagne. Trans. David Ganz. N.p.: Penguin, 2008
  60. Einhard, and Notker The Stammerer. Two Lives of Charlemagne. Trans. David Ganz. N.p.: Penguin, 2008
  61. McKinney, Mary E., trans. The Saxon Poet's Life of Charles the Great. New York: Pageant, 1956

Πηγές Επεξεργασία

  • Airlie, Stuart. "The Aristocracy: Captains and Kings." Charlemagne: Empire and Society. Ed. Joanna Story. Manchester: Manchester UP, 2005.
  • Augustine, St. "Book XL." City of God. Christian Classics Ethereal Library. Web. 11 Dec. 2012.
  • Barbero, Alessandro. Charlemagne: Father of a Continent. Berkeley: University of California, 2004.
  • Becher, Matthias. Charlemagne. New Haven: Yale UP, 2003.
  • Capitularia Regum Francorum. Hannoverae: Impensis Bibliopolii Hahniani, 1881–97.
  • Dumas, Alexander. "Episodes from Pépin et Charlemagne". Selected and edited, with notes, by J. D. Whyte. London, Rivingtons, 1889.
  • Einhard, and Notker The Stammerer. Two Lives of Charlemagne. Trans. David Ganz. N.p.: Penguin, 2008.
  • Goffart, Walter. "Paul the Deacon's 'Gesta Episcoporum Mettensium' and the Early Design of Charlemagne's Succession." Traditio 42 (1986): 59–93.
  • Hammer, Carl I. "'Pipinus Rex': Pippin's Plot of 792 and Bavaria." Traditio 63 (2008): 235–76.
  • Hodgkin, Thomas. The Life of Charlemagne (Charles the Great). [Whitefish, MT]: Kessinger Pub., 2006.
  • King, P. D. "Lorsch Annals." Charlemagne: Translated Sources. Lambrigg, Kendal, Cumbria: P.D. King, 1987.
  • McKinney, Mary E., trans. The Saxon Poet's Life of Charles the Great. New York: Pageant, 1956.
  • McKitterick, Rosamond. Charlemagne: The Formation of a European Identity. Cambridge: Cambridge UP, 2008.
  • Nelson, Janet L. (2002) "Charlemagne – pater optimus?" Am Vorabend der Kaiserkrönung: Originally published 2002.
  • Ohnacker, Elke. "'What If... Charlemagne's Other Sons had survived?' Charlemagne's Sons and the Problems of Royal Succession." Historical Social Research/Historische Sozialforschung 34(2) (2009)
  • Riché, Pierre. The Carolingians: A Family Who Forged Europe. Trans. Michael I. Allen. Philadelphia: University of Pennsylvania, 1993.
  • Scholz, Bernhard Walter, Barbara Rogers, and Nithard. Carolingian Chronicles: Royal Frankish Annals and Nithard's Histories. Ann Arbor: University of Michigan, 1972.
  • Simek, Rudolf. Heaven and Earth in the Middle Ages: The Physical World before Columbus. Woodbridge, Suffolk: Boydell, 1996.
  • Willard, Barbara, and Emil Weiss. Son of Charlemagne. Bethlehem Books, 1998.
  • Winston, Richard. Charlemagne: From the Hammer to the Cross. Indianapolis, Indiana: Bobbs-Merrill, 1954.
 
 
Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Pepin the Hunchback της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).