Πιοτρ Σεβυριόφ

Ο Πιοτρ Γιάκοβλεβιτς Σεβυριόφ (ρωσ. Пётр Я́ковлевич Шевырёв: Πιοτρ Γιάκαβλιεβιτς Σιβυριόφ, 7 Μαΐου 1863 – 20 Μαΐου 1887), ήταν ρώσος ναρόντνικος (ναροντνισμός= ευρύ λαϊκό επαναστατικό κίνημα των αγροτών στη Ρωσία στα τέλη του 19ου αιώνα, από τη ρωσική λέξη ναρόντ = λαός) επαναστάτης, μέλος της τερροριστικής φράξιας της οργάνωσης Λαϊκή Θέληση (ρωσ. Народная воля: Ναρόντναγια Βόλια).

Πιοτρ Σεβυριόφ
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	23 Ιουνίουιουλ. / 5  Ιουλίου 1863γρηγ. Χάρκοβο
Θάνατος	8ιουλ. / 20  Μαΐου 1887γρηγ. Σλισελμπούργκ
Αιτία θανάτου	απαγχονισμός
Συνθήκες θανάτου	θανατική ποινή
Χώρα πολιτογράφησης	Ρωσική Αυτοκρατορία
Θρησκεία	Ανατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Σπουδές	γυμνάσιο Κρατικό Πανεπιστήμιο Αγίας Πετρούπολης
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα	d:Q4456237

Γεννήθηκε στην Ουκρανία και ήταν γιος πλούσιου εμπόρου ευγενικής καταγωγής. Τo 1883 εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο του Χαρκόβου και λίγο αργότερα, έπειτα από αίτημα του αδελφού του στις Αρχές, μεταγράφηκε στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης και στη Σχολή Φυσικών Επιστημών λόγω του ότι υπέφερε από φυματίωση και στην πρωτεύουσα μπορούσε να καταφύγει στις ιατρικές συμβουλές διάσημων γιατρών. Το χειμώνα του 1885-86, ίδρυσε την παράνομη οργάνωση με την επωνυμία Φοιτητική Ένωση ή Ένωση Ομάδων Συγγένειας (ρωσ. Союз землячеств: σαγιούς ζιμλιάτσιεστφ).

Παρά την ασθένειά του, εκινείτο συνεχώς, πάντα ανήσυχος και ενοχλητικός, με αξιόλογες οργανωτικές δεξιότητες, όντας η προσωποποίηση της πρωτοβουλίας. Στο μυαλό του το ένα σχέδιο ακολουθούσε ένα άλλο, για να καταλήξει τέλος στην ανάγκη πρακτικής αντιμετώπισης των ζητημάτων, μακριά από εκτεταμένες θεωρητικολογίες, προπαγανδίζοντας έτσι τον επικίνδυνο δρόμο του ολομέτωπου αγώνα με την κυβέρνηση. Συμμετείχε σε μυστικές οργανώσεις και σε πολλά περίπτερα εκθέσεων των φοιτητικών επαναστατικών σχηματισμών και έβγαζε πολλούς λόγους περί αναγκαιότητας επιτάχυνσης των μεταρρυθμίσεων στη Ρωσία. Διακρινόταν για το ήθος του και τη θέλησή του για αγώνα.

Στα τέλη του 1886, ίδρυσε μαζί με τον Αλεξάντρ Ιλίτς Ουλιάνοφ, μεγαλύτερο αδελφό του μικρού ακόμα Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ (το γνωστό μετέπειτα Λένιν), με τον οποίο γνωρίστηκαν στο Πανεπιστήμιο, την "Τερροριστική Φράξια" της Ναρόντναγια Βόλια, η οποία επιχείρησε να δολοφονήσει τον τσάρο Αλέξανδρο Γ', την 1η Μαρτίου 1887 (με το παλαιό ημερολόγιο). Η απόπειρα αποκαλύφθηκε πριν πραγματοποιηθεί και η αστυνομία επιδόθηκε σε ένα ανελέητο κυνήγι των συνωμοτών.

Ο Σεβυριόφ, φυγόδικος ακόμα, είχε καταφύγει στην Κριμαία, ώστε να επωφεληθεί από το πιο ζεστό κλίμα της περιοχής, καθώς παρουσίαζε έξαρση η νόσος του (φυματίωση). Συνελήφθη στη Γιάλτα στις 7 Μαρτίου και στις 19 Απριλίου καταδικάστηκε σε θάνατο δια απαγχονισμού κατά τη διάρκεια της επονομαζόμενης δίκης της "Δεύτερης 1ης Μαρτίου" (από την ημερομηνία της απόπειρας δολοφονίας του τσάρου. Ονομάστηκε δεύτερη γιατί είχε ακολουθήσει η πρώτη του 1881 μετά τη δολοφονία τού πρώην τσάρου Αλέξανδρου Β'), που έγινε στην Αγία Πετρούπολη. Αρνήθηκε να κατονομάσει συνεργούς, αναλαμβάνοντας την ευθύνη ως ιδρυτής της οργάνωσης. Εκτελέστηκε στο κάστρο Ορέσεκ της Αγίας Πετρούπολης, μαζί με τον Αλέξανδρο Ουλιάνοφ, δύο εβδομάδες αργότερα.

Οι ναρόντνικοι απέτυχαν στον πρωταρχικό άμεσο στόχο τους, την ήττα και πτώση του τσαρισμού, καθότι έκαναν ένα σημαντικό στρατηγικό λάθος. Σε αντίθεση με τους Δεκεμβριστές, που μισό αιώνα περίπου νωρίτερα είχαν θέσει θέμα αλλαγής του πολιτειακού, εμφορούμενοι από τις ιδέες και παραστάσεις που αποκόμισαν από τη συμμετοχή τους στους ναπολεόντειους πολέμους, περιθωριοποιώντας όμως το λαό, καθώς πίστευαν ότι δεν ήταν χειραφετημένος, με συνέπεια να απομονωθούν από τις μάζες, οι οποίες ένιωσαν περιφρονημένες και περίμεναν προτάσεις ευρύτερης απονομής κοινωνικής δικαιοσύνης και όχι την προσπάθεια ανατροπής του τσαρισμού, οι ναρόντνικοι και ο Σεβυριόφ υπερτίμησαν τις δυνατότητες της μάζας.

Θεώρησαν ότι η επανάσταση θα ερχόταν ως αποτέλεσμα της συσσωρευμένης αρνητικής εμπειρίας των μαζών και θα εκδηλωνόταν περίπου ως φυσικό φαινόμενο και επακόλουθο, δίδοντας έτσι λίγη σημασία στην οργάνωση του κινήματος σε στέρεες βάσεις και το γεγονός της πλατιάς αμορφωσιάς της τσαρικής αγροτιάς. Η αποτυχία τους αποτέλεσε όμως το έναυσμα για τις νεοπαγείς επαναστατικές οργανώσεις να μάθουν από τα λάθη τους και να ενστερνιστούν την ανάγκη μιας φωτισμένης ιντελιγκέντσιας, η οποία θα καθοδηγούσε και θα έθετε τα αυστηρά πλαίσια οργάνωσης και δράσης, οδηγώντας στο κόμμα νέου τύπου του Λένιν, το κόμμα των επαγγελματιών στελεχών.