Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης (1411)

Η Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης (1411) έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του Οθωμανικού Εμφυλίου Πολέμου[1] (20 Ιουλίου 1402 - 5 Ιουλίου 1413), όταν το χάος επικράτησε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία μετά την ήττα του Σουλτάνου Βαγιαζήτ Α' από τον Τιμούρ. Αν και ο Μεχμέτ Τσελεμπή είχε ανακηρυχτεί Σουλτάνος από τον Τιμούρ μετά τη μάχη της Άγκυρας, τα αδέρφια του Ίσα Τσελεμπή, Μουσά Τσελεμπή, Σουλεϊμάν Τσελεμπή και αργότερα ο Μουσταφά Τσελεμπή, αρνήθηκαν να αποδεχτούν την κυριαρχία του και ο καθένας αποφάσισε να διεκδικήσει τον θρόνο.[2] Ως αποτέλεσμα, η Οθωμανική Αυτοκρατορία πέρασε στη φάση ενός εμφυλίου πολέμου, ο οποίος διήρκησε μέχρι τη μάχη του Τσαμούρλου στις 5 Ιουλίου 1413, η οποία έληξε με νίκη του Μεχμέτ Τσελεμπή, ο οποίος ανακηρύχτηκε Σουλτάνος Μωάμεθ Α΄.

Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης (1411)
Οθωμανικός Εμφύλιος Πόλεμος
Βυζαντινο-Οθωμανικοί Πόλεμοι
Χρονολογία1411
ΤόποςΚωνσταντινούπολη
ΈκβασηΝίκη του Βυζαντίου
Αντιμαχόμενοι
Ηγετικά πρόσωπα
Ιωάννης Ζ΄ Παλαιολόγος (ντε φάκτο αντιβασιλέας του Μανουήλ Β΄)
Δυνάμεις
Άγνωστες
Άγνωστες
Απολογισμός
Άγνωστες
Άγνωστες

Υπόβαθρο Επεξεργασία

Πριν τη μάχη της Άγκυρας, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία είχε χάσει μεγάλο μέρος της δύναμης της από εξωτερικούς παράγοντες, αλλά μετά την ήττα των Οθωμανών από τον Τιμούρ, η Αυτοκρατορία - για μικρό χρονικό διάστημα - έγινε σημαντικός παίκτης στα εσωτερικά θέματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η πολιορκία Επεξεργασία

Ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Μανουήλ Β' Παλαιολόγος υποστήριξε τον Σουλεϊμάν ως διεκδικητή του οθωμανικού θρόνου. Ο Σουλεϊμάν υπέγραψε τη συνθήκη της Καλλίπολης με τον Βυζαντινό αντιβασιλέα Ιωάννη Ζ΄ το 1403, καθώς ο Αυτοκράτορας Μανουήλ Β΄ βρισκόταν στη Δυτική Ευρώπη. Σύμφωνα με τους όρους της συνθήκης, ο Σουλεϊμάν παραχώρησε μερικές περιοχές κατά μήκος της Θάλασσας του Μαρμαρά με αντάλλαγμα τη στήριξη των Βυζαντινών κατά τη διάρκεια του εμφυλίου και ανακήρυξε τον εαυτό του Σουλτάνο της αυτοκρατορίας στην Εντιρνέ, την πρωτεύουσα της Ρούμελης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ωστόσο, ο Μουσά νίκησε τον Σουλεϊμάν στη μάχη του Κοσμίδιου το 1410 - ο Σουλεϊμάν προσπάθησε να ξεφύγει, ωστόσο, αιχμαλωτίστηκε στην προσπάθεια του να περάσει στη βυζαντινή επικράτεια και σκοτώθηκε από Τούρκους χωρικούς στις 18 Φεβρουαρίου 1411. Ο Μουσά θεώρησε τον εαυτό του συμβασιλέα του ευρωπαϊκού μέρους της αυτοκρατορίας.[3] Τότε, ο Μουσά συγκέντρωσε δυνάμεις κατά των συμμάχων του Σουλεϊμάν, συμπεριλαμβανομένου και του Μανουήλ Β΄ και προχώρησε στην πολιορκία της Κωνσταντινούπολης το 1411.[4] Ο Μανουήλ Β΄ ζήτησε τη βοήθεια του Μωάμεθ Α΄, ο οποίος πρόδωσε τον Μουσά και σύναψε συμμαχία με τους Βυζαντινούς. Ο Μουσά αναγκάστηκε να προχωρήσει στην άρση της πολιορκίας κάπου στον ίδιο χρόνο.

Σε δύο μεγάλες συγκρούσεις, το 1411 και το 1412, οι δυνάμεις του Μωάμεθ Α΄ συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις του Μουσά και τις δύο φορές επικράτησαν οι δυνάμεις του Μωάμεθ, αναγκάζοντας τον αντίπαλο να άρει την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης. Το 1413, ο Μωάμεθ έλαβε τη στήριξη του Σέρβου μονάρχη Στέφαν Λαζάρεβιτς και του μπεή των Τούρκων Δουλκαδιρίδων, καθώς και αρκετών στρατηγών του Μουσά. Έτσι, οι δυνάμεις του Μωάμεθ κατάφεραν να επικρατήσουν στη μάχη του Τσάμουρλου, κοντά στο Σάμοκοβ της Βουλγαρίας.[5] Ο Μουσά τραυματίστηκε στη μάχη και στην προσπάθεια του να γλιτώσει, αιχμαλωτίστηκε και σκοτώθηκε στις 5 Ιουλίου 1413.[6]

Δείτε επίσης Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. Dimitris J. Kastritsis, The Sons of Bayezid, (Brill, 2007), xi.
  2. Fine, John Van Antwerp, The Late Medieval Balkans, (University of Michigan Press, 1994), 499.
  3. Prof. Yaşar Yüce-Prof. Ali Sevim: Türkiye tarihi Cilt II, AKDTYKTTK Yayınları, İstanbul, 1991, σελ. 74-75
  4. Ostrogorsky, G. 'History of the Byzantine State', Rutgers University Press, 1969, σελ. 557
  5. Encycloapedia Britannica Evpo 70 ed., τομ. 22, σελ. 368
  6. Joseph von Hammer:Osmanlı Tarihi cilt I (condensation: Abdülkadir Karahan), Milliyet yayınları, İstanbul. σελ. 58-60.