Πωλ Κλωντέλ
Ο Πωλ Κλωντέλ (Paul Claudel, 1868 - 1955) ήταν Γάλλος ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και διπλωμάτης. Έγινε διάσημος για τα θεατρικά του δράματα, τα οποία είναι σφραγισμένα από την έντονη προσήλωση και τη θερμή πίστη του στον καθολικισμό.
Διετέλεσε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και ήταν μικρότερος αδελφός της γλύπτριας Καμίλ Κλοντέλ.
Βιογραφία Επεξεργασία
Γεννήθηκε στη Βιλνέβ-συρ-Φερ, ένα χωριό στο βορρά της Γαλλίας, στο νομό Εν (Aisne) στη διοικητική περιοχή Ο-ντε-Φρανς (Hauts-de-France), σε οικογενειακό περιβάλλον αγροτών και κυβερνητικών υπαλλήλων. Ο πατέρας του ήταν υποθηκοφύλακας. Η μητέρα του προέρχονταν από μια οικογένεια Καθολικών αγροτών και ιερέων της Καμπανίας. Αφού πέρασε τα πρώτα του χρόνια στην Καμπανία, φοίτησε στο λύκειο Louis-le-Grand (στο ίδιο που είχε φοιτήσει και ο Σαρλ Μπωντλαίρ) από το 1882, όταν οι γονείς του εγκαταστάθηκαν στο Παρίσι. Άπιστος αρχικά στα εφηβικά του χρόνια, βίωσε μια ξαφνική μεταστροφή στον καθολικισμό στην ηλικία των δεκαοχτώ ετών την Ημέρα των Χριστουγέννων του 1886 καθώς άκουγε τη χορωδία να ψέλνει τον Εσπερινό στον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων: «Σε μια στιγμή η καρδιά μου αγγίχτηκε και πίστεψα».[20] Θα παραμείνει ενεργός καθολικός για το υπόλοιπο της ζωής του.
Ο Πωλ Κλωντέλ σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες.[21]
Δημιούργησε γνωριμίες στους λογοτεχνικούς κύκλους, κυρίως με νέους συγγραφείς γύρω από τον Στεφάν Μαλαρμέ. Το 1890 πέτυχε πρώτος στις εξετάσεις στο υπουργείο Εξωτερικών και άρχισε μια λαμπρή σταδιοδρομία στο γαλλικό διπλωματικό σώμα, στο οποίο υπηρέτησε από το 1893 έως το 1936. Λόγω της εργασίας του βρέθηκε στη Νέα Υόρκη, στην Κίνα, όπου έμεινε για 14 χρόνια, σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης: Πράγα, Φρανκφούρτη, Αμβούργο κ.α. και στη Νότια Αμερική.[22] Ενώ υπηρετούσε στη Βραζιλία κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, επόπτευε τη συνεχή παροχή προμηθειών από τη Νότια Αμερική στη Γαλλία. (Ένας από τους γραμματείς του κατά τη διάρκεια της αποστολής της Βραζιλίας ήταν ο Νταριύς Μιλώ, αργότερα παγκοσμίως γνωστός συνθέτης, ο οποίος μελοποίησε πολλά ποιήματα του Κλωντέλ και έγραψε το λιμπρέτο στο Βιβλίο του Χριστόφορου Κολόμβου (le Livre de Christophe Colombe, 1933).
Το 1936 αποσύρθηκε από τη διπλωματική υπηρεσία και αποτραβήχθηκε στο κτήμα του στο Μπρανγκ, στο νομό Ιζέρ, στα ανατολικά της Γαλλίας, όπου αφοσιώθηκε στη μελέτη και τον σχολιασμό της Αγίας Γραφής.
Το 1946 εξελέγη μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Το 1951 τιμήθηκε με τον μεγάλο σταυρό της γαλλικής Λεγεώνας της Τιμής.
Πέθανε το 1955, σε ηλικία 86 ετών. Η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη στο Παρίσι, στην εκκλησία της Παναγίας των Παρισίων και λίγους μήνες αργότερα ενταφιάστηκε στο Μπρανγκ.
Έργο Επεξεργασία
Τα έργα του Πωλ Κλωντέλ διακρίνονται σε ποιητικά, θεατρικά, δοκίμια και σχόλια στην Αγία Γραφή και είναι όλα επηρεασμένα από τη θερμή πίστη του στον καθολικισμό.
Στη νεότητά του, επηρεάστηκε έντονα από την ποίηση του Αρθούρου Ρεμπώ και των συμβολιστών. Όπως και αυτοί, αρνήθηκε τις σύγχρονες υλιστικές απόψεις της ζωής. Η δική του απάντηση ήταν να αγκαλιάσει τον καθολικισμό. Όλα τα γραπτά του είναι μια παθιασμένη απόρριψη της ιδέας ενός μηχανικού ή τυχαίου σύμπαντος, αντίθετα, διακηρύσσει το βαθύ πνευματικό νόημα της ανθρώπινης ζωής που στηρίζεται στην παντοτινή χάρη και αγάπη του Θεού.[21] Πολύ νωρίς ο Πωλ Κλωντέλ υιοθέτησε ένα μοναδικό στιλ, επινόησε τον προσωπικό του κλωντελικό στίχο, το βερσέ, έναν εκτεταμένο στίχο-εδάφιο με ακατανόητο ρυθμό και μέτρο που η πηγή του βρίσκεται στη Βίβλο[23] και είναι επηρεασμένο από τους λατινικούς ψαλμούς της Βουλγάτας. Η γλώσσα και η απεικόνιση ήταν συχνά πλούσια, μυστικιστική, ενθουσιώδης, συνειδητά «ποιητική». Τα σκηνικά των έργων του έτειναν να είναι ρομαντικά του παρελθόντος, η μεσαιωνική Γαλλία ή η ισπανική Νότια Αμερική του 16ου αιώνα. Χρησιμοποίησε σκηνές παθιασμένης, έμμονης ανθρώπινης αγάπης για να μεταδώσει με μεγάλη δύναμη την άπειρη αγάπη του Θεού για την ανθρωπότητα. Τα έργα του ήταν συχνά εξαιρετικά μακρά, μερικές φορές εκτείνονταν σε έντεκα ώρες και έφταναν τη σκηνική παρουσίασή τους στα όριά της. Τα πιο διάσημα από τα θεατρικά έργα του είναι
- Το Χρυσό κεφάλι (Tête d'or, 1890), η Πόλη (la Ville, 1890), Η Ανταλλαγή (l' Echange, 1893), θεατρικά έργα που ο Πωλ Κλωντέλ έγραψε σε νεαρή ηλικία.
- Η νεαρή Βιολαίν (la Jeune fille Violaine, 1892) ένα θεατρικό γεμάτο συμβολισμό και ποίηση.
- Η ιστορική τριλογία ο Όμηρος (l' Otage, 1911),Το σκληρό ψωμί (le Pain dur,1914), θεατρικά έργα.
- Ο Ευαγγελισμός (L'Annonce faite à Marie,1910) που εστιάζει στα θέματα της θυσίας, της προσφοράς και του εξαγνισμού μέσα από η ιστορία μιας νεαρής γυναίκας στη Γαλλία του Μεσαίωνα.
- Ο Κλήρος του μεσημεριού (Le Partage de Midi,1906), απόηχος μιας προσωπικής ερωτικής εμπειρίας του με θέμα τη μοιχεία και τη σύγκρουση ανάμεσα στον έρωτα και την αμαρτία,που έχει εμπνεύσει επίσης και το επόμενο έργο.
- Το Ατλαζένιο γοβάκι (Le Soulier de Satin,1924), η κορωνίδα του δραματικού του έργου, που διαδραματίζεται στην ισπανική αυτοκρατορία της Αναγέννησης. Πρόκειται για ένα γιγάντιο ταξίδι γεμάτο συναρπαστικές περιπέτειες, προσωπικά όνειρα και ανομολόγητες επιθυμίες, με κέντρο τον απαγορευμένο έρωτα της Δόνιας Προυέζ για τον Δον Ροντρίγκο.[24] Ανέβηκε στην Κομεντί Φρανσαίζ το 1943, κατά τη διάρκεια της κατοχής από τον διάσημο Γάλλο σκηνοθέτη Ζαν-Λουί Μπαρό.
- Το Βιβλίο του Χριστόφορου Κολόμβου (le Livre de Christophe Colombe, 1933).
- Στα επόμενα χρόνια έγραψε κείμενα για μουσική, όπως το ορατόριο η Ζαν ντ' Αρκ στην πυρά (Jeanne d'Arc au Bûcher, 1939), που παρουσιάστηκε στην Όπερα με μουσική του Αρτύρ Ονεγκέρ.
Εκτός από τα θεατρικά δράματα, ο Πωλ Κλωντέλ έγραψε επίσης λυρική ποίηση, από τα γνωστότερες ποιητικές συλλογές του είναι
- οι Πέντε μεγάλες Ωδές (Cinq Grandes Odes,1907) που αντιπροσωπεύουν και την τελική διαμόρφωση της τεχνικής του βερσέ, (verset claudelien).
- η Καντάτα για τρεις φωνές (La Cantate a trois voix, 1914)
- το Στέφανο ευλογίας(Corona benignitatis anni Dei, 1915).
Σχεδόν το μισό του συνολικού του έργου, που αποτελείται από 32 τόμους, καταλαμβάνουν τα κείμενα με θρησκευτικό θέμα, πραγματείες για θεολογικά ερωτήματα και ερμηνείες της Βίβλου Από τα κείμενα αυτά ξεχωρίζουν τα: Ένας ποιητής κοιτάει τον Σταυρό, Παρουσία και προφητεία και Η Αποκάλυψη.
Ιδιωτική ζωή Επεξεργασία
Ο Πωλ Κλωντέλ είχε μια μακροχρόνια σχέση με τη Ροζαλί Βετκ, μια έγγαμη Πολωνίδα, μητέρα τεσσάρων παιδιών, σχέση που τελείωσε τον Φεβρουάριο του 1905. Τη συνάντησε το 1900 στο πλοίο που ταξίδευε για την Κίνα και είχαν μια θυελλώδη, παράνομη σχέση. Μαζί της απέκτησε μια φυσική κόρη, την Λουίζ Βετκ (1905-1996). Η Ροζαλί Βετς του ενέπνευσε την Υζέ στον Κλήρο του μεσημεριού και τη δόνια Προυέζ στο Ατλαζένιο γοβάκι. Το 1906 ο Πωλ Κλωντέλ παντρεύτηκε την Ρεν Σαιντ-Μαρί-Περέν με την οποία απέκτησε πέντε παιδιά.[25]
Το 1913, η αδελφή του συγγραφέα, η γλύπτρια Καμίγ Κλωντέλ, εισήχθη σε ψυχιατρική κλινική κατόπιν αιτήματος της οικογένειας και με την υπόδειξη του αδελφού της Πωλ Κλωντέλ,[26] ο οποίος αποφάσισε να ενεργήσει αμέσως μετά το θάνατο του πατέρα τους. Εκεί παρέμεινε για τα τελευταία 30 χρόνια της ζωής της, διάστημα κατά το οποίο ο συγγραφέας την επισκέφθηκε επτά φορές. Αργότερα, οι γιατροί προσπάθησαν να πείσουν την οικογένεια ότι δεν χρειάζεται να βρίσκεται στο ίδρυμα, αλλά η οικογένεια αρνήθηκε. Όταν το 1943 η Καμίγ Κλωντέλ πέθανε, θάφτηκε στο νεκροταφείο Montfavet, συνοδευόμενη μόνο από το προσωπικό του νοσοκομείου και λίγα χρόνια αργότερα, τα οστά της μεταφέρθηκαν σε κοινό τάφο.[27] (Η ιστορία αποτελεί το αντικείμενο ενός μυθιστορήματος της Μισέλ Ντεμπόρντ, το Μπλέ φόρεμα (La Robe bleue).
Μετά την ήττα της Γαλλίας το 1940, ο Πωλ Κλωντέλ απηύθυνε το ποίημα Λόγια στον στρατάρχη (Paroles au Maréchal) στον στρατάρχη Φιλίπ Πεταίν, όπου τον παρακινούσε να διασώσει το σπασμένο, τραυματισμένο σώμα της Γαλλίας. Παρόλο που το ποίημα αυτό δεν ήταν ύμνος στον Πεταίν αλλά ένας πατριωτικός θρήνος για την κατάσταση της Γαλλίας χρησιμοποιήθηκε μερικές φορές εις βάρος του. Ωστόσο, οι κατηγορίες ότι ήταν συνεργάτης, με βάση αυτό το παραπάνω ποίημα, αγνοούν το γεγονός ότι η υποστήριξη στον στρατάρχη Πεταίν και στην παράδοση ήταν, στο καταστροφικό κλίμα της ήττας, της συναισθηματικής κατάρρευσης και της εξάντλησης του 1941, ευρέως διαδεδομένη σε όλο το γαλλικό λαό (όπως αποδεικνύεται από τη μεγάλη πλειοψηφία υπέρ του Πεταίν και της διάλυσης της Τρίτης Δημοκρατίας στο γαλλικό κοινοβούλιο το 1940, με υποστήριξη που εκτείνονταν σε όλο το πολιτικό φάσμα). Επιπλέον, το 1935, είχε γράψει μια ανοιχτή επιστολή στην Παγκόσμια Εβραϊκή Διάσκεψη καταδικάζοντας τους νόμους της Νυρεμβέργης ως «αποτρόπαιους και ηλίθιους». Επίσης, τα ημερολόγια του Πωλ Κλωντέλ καθιστούν σαφή τον συνεχή αποτροπιασμό του για το ναζισμό, καταδικάζοντας τον ήδη από το 1930 ως «δαιμονικό» και «σατανικό» και αναφερόμενος στον κομμουνισμό και το ναζισμό ως «Γωγ και Μαγώγ», η δε στάση του προς το κράτος του Βισύ γρήγορα σκληρύνθηκε.
Ελληνικές Θεατρικές Παραστάσεις Επεξεργασία
Κατάλογος ελληνικών θεατρικών παραστάσεων που βασίζονται σε έργα του Π. Κλωντέλ
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb118969563. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 3,0 3,1 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Paul-Claudel. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Ιστορικό Αρχείο Ρικόρντι. 11898. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2020.
- ↑ (Αγγλικά) Internet Movie Database. nm0165227. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb118969563. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ CONOR.SI. 7569251.
- ↑ 9,0 9,1 The Fine Art Archive. cs
.isabart .org /person /14355. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2021. - ↑ BeWeB. 2010. Ανακτήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 2021.
- ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
- ↑ «Dictionary of Art Historians» (Αγγλικά) claudelp. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2022.
- ↑ 13,0 13,1 13,2 (Ολλανδικά) RKDartists. rkd
.nl /explore /artists /455088. Ανακτήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 2022. - ↑ p8084.htm#i80840. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ catalogue
.bnf .fr /ark: /12148 /cb136185662. - ↑ www
.nouvelobs .com /rue89 /rue89-theatre-et-balagan /20110608 .RUE1298 /la-pleiade-leve-le-voile-sur-rosalie-grand-amour-de-claudel .html. - ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ (Γαλλικά) Γαλλική Ακαδημία. www
.academie-francaise .fr /les-immortels /paul-claudel?fauteuil=13&election=04-04-1946. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουνίου 2022. - ↑ www
.ulaval .ca /notre-universite /prix-et-distinctions /doctorats-honoris-causa-de-luniversite-laval /liste-complete-des-recipiendaires-de-1864-a-aujourdhui .html. - ↑ Jules Sageret, Les Grands convertis, Soc. du Mercure de France, 1906. D’autres écrivains se convertissent à la même époque : Paul Bourget en 1889, Léon Bloy en 1879, Ferdinand Brunetière en 1905, Huysmans en 1892.
- ↑ 21,0 21,1 Collection littéraire Lagarde et Michard, Bordas, XX siècle, σελ. 177
- ↑ «Paul CLAUDEL | Académie française». www.academie-francaise.fr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Φεβρουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2019.
- ↑ «Πωλ Κλωντέλ, ένας από τους πιο αντιπροσωπευτικούς ποιητές του γαλλικού λυρισμού-faros 24».[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Το ατλαζένιο γοβάκι -Biblionet
- ↑ Ayral-Clause, Odile, Camille Claudel, A Life, pp. 167-168
- ↑ «Camille Claudel -Libération». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουλίου 2018.
- ↑ Silke Schauder,Camille Claudel. De la vie à l'œuvre : regards croisés , Éditions L'Harmattan, 2008, p. 176.