Πωλ Μπαράς
Ο Πωλ-Φρανσουά-Ζαν-Νικολά, υποκόμης ντε Μπαράς (γαλλικά: Paul François Jean Nicolas, vicomte de Barras) και αργότερα Πωλ Μπαράς, [6](30 Ιουνίου 1755 - 29 Ιανουαρίου 1829), ήταν Γάλλος πολιτικός και στρατηγός της Γαλλικής Επανάστασης. [7] Μέλος της Συμβατικής Συνέλευσης κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, ψήφισε υπέρ του θανάτου του Λουδοβίκου ΙΣΤ'.
| Πωλ Μπαράς | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Paul François Jean Nicolas, vizconde de Barras (Γαλλικά) και Paul Barras (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 30 Ιουνίου 1755[1][2][3] Φοξ-Αμφού |
| Θάνατος | 29 Ιανουαρίου 1829[1][4][2] Σαγιό |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο του Περ-Λασαίζ[5] και Grave of Barras |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Γαλλικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[1] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός οικοδέσποινα λογοτεχνικού σαλονιού δικαστής |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Λέσχη των Ιακωβίνων και Ορεινοί (Κόμμα) |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | ταξίαρχος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Αντιπρόεδρος της Εθνικής Συνέλευσης (1792–1795, Αλπ-ντε-Ωτ-Προβάνς) d:Q3029398 (1795–1799) πρόεδρος της Συμβατικής Εθνοσυνέλευσης (4 Φεβρουαρίου 1795 – 19 Φεβρουαρίου 1795) |
| Υπογραφή | |
 | |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ήταν ένας από τους βασικούς συντελεστές της δημιουργίας του Διευθυντηρίου, του οποίου υπήρξε ένας από τους διευθυντές του από τις 31 Οκτωβρίου 1795 και μέχρι το πραξικόπημα της 18ης Μπρυμαίρ το 1799.
Πρώτα χρόνια Επεξεργασία
Ο Πωλ Μπαράς κατάγονταν από οικογένεια ευγενών της Προβηγκίας και γεννήθηκε το 1755 στο Φοξ-Αμφού, στο σημερινό νομό Βαρ. Μαθητής στρατιωτικής σχολής, κατατάχθηκε σε ηλικία δεκαέξι ετών στο σύνταγμα του Λανγκεντόκ. Από το 1776 έως το 1783 υπηρέτησε στη Γαλλική Ινδία.
Όταν επέστρεψε στη Γαλλία, πέρασε αρκετά χρόνια στην περιοχή του και στο Παρίσι χωρίς απασχόληση και σε σχετική αφάνεια. [8]
Συμβατική Εθνοσυνέλευση Επεξεργασία
Όταν ξέσπασε η Γαλλική επανάσταση το 1789, την υποστήριξε με ενθουσιασμό και έγινε μέλος της λέσχης των Ιακωβίνων σχεδόν από την ίδρυσή της. Το 1791 επέστρεψε στο νομό του και έκανε προεκλογική εκστρατεία, δεν κατάφερε να εκλεγεί στη Νομοθετική συνέλευση αλλά έγινε εκλέκτορας του νομού Βαρ. Τον Σεπτέμβριο του 1792 εκλέχθηκε αντιπρόσωπος στη Συμβατική συνέλευση. Αργότερα εκείνο το έτος, με το ξέσπασμα του πολέμου του Πρώτου Συνασπισμού, έγινε επίτροπος του Γαλλικού Στρατού στην Ιταλία, απελευθέρωσε το νομό Βαρ και την περιοχή της Νίκαιας από τις βασιλικές δυνάμεις και οργάνωσε τη διοίκηση του νέου νομού Αλπ-Μαριτίμ.
Τον Ιανουάριο του 1793, ψήφισε υπέρ της εκτέλεσης του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΣΤ'. Κατά τις Ομοσπονδιακές εξεγέρσεις, έλαβε εντολή ως λαϊκός επίτροπος να καταστείλει τις αντεπαναστατικές δυνάμεις της εξεγερμένης Τουλόν. Αυτή την περίοδο, έκανε τη γνωριμία του Ναπολέοντα Βοναπάρτη στην πολιορκία του Τουλόν (η μετέπειτα απομάκρυνσή του από τον Ναπολέοντα τον έκανε να υποβαθμίσει τις ικανότητες του τελευταίου ως στρατιωτικού: στα Απομνημονεύματά του ανέφερε ότι η πολιορκία είχε πραγματοποιηθεί από 30.000 άντρες εναντίον των σημαντικά μικρότερων βασιλικών αμυντικών δυνάμεων, ενώ ο πραγματικός αριθμός ήταν 12.000. Προσπάθησε επίσης να ελαχιστοποιήσει τη συμμετοχή του Βοναπάρτη κατά την κατάληψη της πόλης). [9] Η επιτυχία του σ'αυτή την αποστολή αύξησε το κύρος του στη Συμβατική. Κατά την περίοδο της Τρομοκρατίας, απέφυγε να εκτεθεί ιδιαίτερα με κάποια πολιτική ομάδα.
Θερμιδοριανή Αντίδραση και Διευθυντήριο Επεξεργασία
Τον Ιούλιο 1794, συμμετείχε ως ηγετικό πρόσωπο στην ανατροπή του Ροβεσπιέρου και έτσι κατόρθωσε κατά τη Θερμιδοριανή Αντίδραση να αναδειχθεί σε αρχηγό του στρατού και της αστυνομίας. Στο διάστημα αυτό, συνέβαλε στην πάταξη των εξεγέρσεων (εξέγερση του Ζερμινάλ και λίγο αργότερα εξέγερση του Πραιριάλ) των λαϊκών στρωμάτων του Παρισιού, έκανε σφοδρότερη την αντιβασιλική στάση του με υιοθέτηση βίαιων μέτρων και κατά τη μοναρχική εξέγερση της 13ης Βαντεμιαίρ έτους Δ' (5 Οκτωβρίου 1795) απευθύνθηκε για βοήθεια στον Βοναπάρτη, διασφαλίζοντας τη συντριβή των φιλοβασιλικών και άλλων εξεγερμένων στους δρόμους κοντά στο παλάτι του Κεραμεικού. Στη συνέχεια, ο Μπαράς έγινε ένας από τους πέντε Διευθυντές του Διευθυντηρίου.
Διατηρούσε ερωτικές σχέσεις με την Ιωσηφίνα ντε Μπωαρναί και διευκόλυνε τον γάμο, στον οποίο ήταν μάρτυρας, μεταξύ της και του Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Μερικοί από τους συγχρόνους του ισχυρίστηκαν ότι αυτός ήταν ο λόγος πίσω από τον διορισμό του Βοναπάρτη στη διοίκηση του στρατού της Ιταλίας στις αρχές του έτους 1796. Η επιτυχία της εκστρατείας του Βοναπάρτη έδωσε στο Διευθυντήριο πρωτοφανή σταθερότητα, και όταν, το καλοκαίρι του 1797, οι φιλοβασιλικοί και επιζήσαντες Γιρονδίνοι βρέθηκαν, μετά από εκλογές, στην πλειοψηφία των δύο νομοθετικών συμβουλίων, ο Μπαράς και δύο άλλοι διευθυντές κάλεσαν τον στρατηγό Λαζάρ Ος και τον Βοναπάρτη, που έστειλε τον Ιακωβίνο στρατηγό Ωζερώ, και «εκκαθάρισαν» τη Συμβατική από τους βασιλικούς, συλλαμβάνοντάς τους με το πραξικόπημα της 18ης Φρουκτιντόρ (4 Σεπτεμβρίου 1797). Τότε και μέχρι το 1799, ο Πωλ Μπαράς βρέθηκε στο απόγειο της δύναμής του.
Πτώση και μεταγενέστερη ζωή Επεξεργασία
Ο Μπαράς σύχναζε στα παρισινά σαλόνια και του άρεσε να περιβάλλεται από όμορφες και πνευματώδεις γυναίκες. Εκτός της Ιωσηφίνας ντε Μπωαρναί, μια άλλη ερωμένη του ήταν η Τερέζα Ταλιέν, που παλιότερα την ονόμαζαν «Παναγία του Θερμιδόρ», διότι είχε παροτρύνει τον τότε σύζυγό της, τον Ταλιέν, να συμμετέχει στην ανατροπή του Ροβεσπιέρου. Λόγω της σχέσης της με τον Μπαράς αυτή τη φορά την ονόμασαν «Βασίλισσα του Διευθυντηρίου».
Η διαφθορά της διοίκησής του ήταν εξωφρενική ακόμη και για τη Γαλλία. [10] Η φερόμενη ανηθικότητα του Μπαράς στη δημόσια και ιδιωτική ζωή αναφέρεται συχνά ως σημαντική αιτία της πτώσης του Διευθυντηρίου και στη δημιουργία της Υπατείας. Εν πάση περιπτώσει, ο Βοναπάρτης αντιμετώπισε μικρή αντίσταση κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος της 18ης Μπρυμαίρ στις 18 Νοεμβρίου 1799. Παρόλο που ο Μπαράς δεν αντιστάθηκε και πείσθηκε να παραιτηθεί, ο Ναπολέοντας τον παραμέρησε και έχασε πλέον κάθε πολιτική εξουσία.[11]
Δεδομένου ότι είχε συγκεντρώσει μεγάλη περιουσία, πέρασε τα τελευταία του χρόνια στην πολυτέλεια. Ο Ναπολέων τον περιόρισε στον πύργο του Γκροσμπουά (ιδιοκτησία του Μπαράς), τον έθεσε υπό παρακολούθηση και οι υποψίες για συνωμοτική δράση προκάλεσαν την εξορία του στις Βρυξέλλες (1801-1805), οπότε του επιτράπηκε να επιστρέψει στη νότια Γαλλία. Μετά τις μυστικές συναντήσεις που είχε εκεί με τον πρώην βασιλιά της Ισπανίας Κάρολο Δ', ο Ναπολέων τον εξόρισε στη Ρώμη το 1813. Μετά την πτώση της Αυτοκρατορίας και την παλινόρθωση των Βουρβόνων, ο Λουδοβίκος ΙΗ', με τον οποίο φέρεται να ήταν σε επικοινωνία ήδη πριν από την 18η Μπρυμαίρ, του επέτρεψε να εγκατασταθεί στο κτήμα του στο Σαγιό, τότε προάστιο του Παρισιού (σήμερα στο Παρίσι).[7] Εκεί πέθανε το 1829 και ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο Περ-Λασαίζ. Αν και εμφανίζονταν ως οπαδός της Δεύτερης παλινόρθωσης, ο Μπαράς κρατήθηκε μακριά κατά τη διάρκεια των βασιλειών του Λουδοβίκου ΙΗ' και του Καρόλου Ι' (και τα απομνημονεύματά του λογοκρίθηκαν μετά το θάνατό του).
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb12459893c. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) SNAC. w6862vn0. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά) Find A Grave. 7796. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ (Γαλλικά) Sycomore. www
.assemblee-nationale .fr /sycomore /index .asp. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017. - ↑ 5,0 5,1 A. Henry: «Le Père Lachaise historique, monumental et biographique» (Γαλλικά) A. Henry. Παρίσι. 1852. σελ. 76.
- ↑ Στην ελληνική βιβλιογραφία αναφέρεται επίσης και ως Πωλ Μπαρά
- ↑ 7,0 7,1 Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα, Μπαράς Πωλ, τομ. 43, σελ. 172
- ↑ . «encyclopedia.com/history/encyclopedias-almanacs-transcripts-and-maps/vicomte-de-barras».
- ↑ Canteleu, Jean-Barthélemy Le Couteulx de (2008). "Bonaparte in Barras's Salon" In Blaufarb, Rafe (ed.) Napoleon: Symbol for an Age, A Brief History with Documents, pp. 35–37.
- ↑ Bernard, Jack F. (1973) Talleyrand: A Biography New York: Putnam. ISBN 0-399-11022-4. pp. 172-173.
- ↑ . «historica.fandom.com/wiki/Paul_Barras».