Ραμίρο Β΄ της Αραγωνίας
Ο Ραμίρο Β΄ της Αραγωνίας (ισπανικά: Ramiro II de Aragón) ή Ραμίρο ο Μοναχός (ισπανικά: el Monje) , (24 Απριλίου 1086 – 16 Αυγούστου 1157), ήταν Βασιλιάς της Αραγωνίας (1134 - 1137) αποσύρθηκε από την δημόσια ζωή (1137) αλλά συνέχιζε να χρησιμοποιεί τον βασιλικό τίτλο μέχρι το θάνατό του). Ήταν ο νεότερος γιος του Σάντσο Ραμίρεθ, Βασιλιά της Αραγωνίας και της Παμπλόνα, και της Φελίσιας της Roucy.
| Ραμίρο Β΄ | |
|---|---|
 | |
| Περίοδος | 29 Σεπτεμβρίου 1134 - 16 Αυγούστου 1157 |
| Στέψη | 29 Σεπτεμβρίου 1134 |
| Προκάτοχος | Αλφόνσος Α΄ της Παμπλόνα και της Αραγωνίας |
| Διάδοχος | Πετρονίλα της Αραγωνίας |
| Γέννηση | 24 Απριλίου 1086 |
| Θάνατος | 16 Αυγούστου 1157 (ετών 71) Ουέσκα |
| Τόπος ταφής | Μοναστήρι του Αγίου Πέτρου του Παλιού, Ουέσκα |
| Σύζυγος | Αγνή της Ακουιτανίας |
| Επίγονοι | Πετρονίλα της Αραγωνίας |
| Οίκος | Οίκος των Χιμένεθ |
| Πατέρας | Σάντσο Ραμίρεθ της Αραγωνίας |
| Μητέρα | Φελίσια του Ρουσύ |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Η ζωή πριν από το θρόνο Επεξεργασία
Ο πατέρας του τον είχε τοποθετήσει ως παιδί στο μοναστήρι των Βενεδικτινών του Saint Pons de Thomières στο Viscounty της Béziers. Όντας σεβαστός μοναχός εξελέγη εκεί ηγούμενος του καστιλιάνικου βασιλικού μοναστηριού του Santos Fecundo y Primitivo στο Sahagún, και αργότερα έγινε ηγούμενος της μονής του Αγίου Πέτρου του Παλιού στην Ουέσκα. Θέλοντας να περιορίσει την εξουσία του Ραμίρο εντός του Βασιλείου της Παμπλόνα-Αραγωνίας, ο αδελφός του Αλφόνσος ο Μαχητής είχε μπλοκάρει τις εκλογές που θα του έδιναν την ευκαιρία να αναδειχθεί επίσκοπος της πόλης Μπούργος και επίσκοπος της Παμπλόνα. Το 1134 είχε ήδη εκλεγεί επίσκοπος του Μπαρμπάστρο-Ρόδα όταν με τον θάνατο του άτεκνου αδελφού του έγινε αυτομάτως ένας από τους υποψηφίους για τη διαδοχή του στέμματος. Άλλοι προτεινόμενοι διάδοχοι περιλάμβαναν τον Αλφόνσο Ζ΄ του Λεόν, βασιλιά της Καστίλης, ο οποίος ως ξένος βασιλιάς βρήκε μικρή υποστήριξη, και την επιλογή της Ναβαρρέζικης αριστοκρατίας, τον Πέδρο δε Αταρές, εγγονό του Σάντσο Ραμίρεθ, Κόμη της Ριβαγόρθα, τον νόθο γιο του Ραμίρο Α΄ της Αραγωνίας. Κατά την διάρκεια μιας συνέλευσης στην πόλη Μπόρχα με σκοπό να επιλυθεί το ζήτημα της διαδοχής, λόγω μίας παρεξήγησης ο Πέτρος απομονώθηκε από τους υποστηρικτές του, οι οποίοι όμως ήταν και αδιάλλακτοι στο να δεχτούν τον ευνοούμενο από την Αραγωνική πλευρά Ραμίρο, με αποτέλεσμα στο τέλος τα δύο βασίλεια να χωριστούν. Στην Ναβάρρα, ο Γκαρθία Ραμίρεθ, γόνος της προ-ένωσης βασιλικής οικογένειας της Ναβάρρας που ήταν και υπό την προστασία του Αλφόνσου Ζ΄, επιλέχθηκε ως βασιλιάς, ενώ στην Αραγωνία η επιλογή έπεσε στο Ραμίρο, ο οποίος ανέστειλε τους μοναστικούς του όρκους για να πάρει το στέμμα. Το βασίλειο της Παμπλόνα μετονομάστηκε σε βασίλειο της Ναβάρρας.
Βασιλιάς της Αραγωνίας Επεξεργασία
Η βασιλεία του Ραμίρο του Μοναχού, όπως έμεινε γνωστός, ήταν πολυτάραχη. Στην αρχή της βασιλείας του είχε προβλήματα με τους ευγενείς του, που νόμιζαν ότι θα ήταν υπάκουος και εύκολα καθοδηγούμενος σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, αλλά γρήγορα ανακάλυψαν ότι ήταν αδιάλλακτος. Προκειμένου να αποκτήσει διάδοχο, παντρεύτηκε την Αγνή της Ακουιτανίας, κόρη του Δούκα Γουλιέλμου Θ΄της Ακουιτανίας. Μετά τον γάμο, η γυναίκα του γέννησε μια κόρη, την Πετρονίλα, η οποία αρραβωνιάστηκε με τον Ραϋμόνδο Βερεγγάριο Δ΄, Κόμη της Βαρκελώνης, μόλις στην ηλικία του ενός έτους. Το συμβόλαιο του γάμου που υπογράφηκε στο Μπαρμπάστρο στις 11 Αυγούστου 1137, έκανε την Πετρονίλα κληρονόμο του στέμματος της Αραγωνίας, το οποίο στην περίπτωση που αυτή πέθαινε άτεκνη θα περνούσε στον Ραϋμόνδο Βερεγγάριο και στα παιδιά του, που θα μπορούσε να έχει με άλλες γυναίκες. Ο Ραϋμόνδος αποδέχθηκε τον Ραμίρο ως «Βασιλιά, Άρχοντα και Πατέρα», «παραιτήθηκε του οικογενειακού του ονόματος,» υπέρ του Οίκου της Αραγωνίας και ένωσε την Κομητεία της Βαρκελώνης με το Βασίλειο της Αραγωνίας. Με την ένωση αυτή δημιουργήθηκε το Στέμμα της Αραγωνίας,[1] επιστρέφοντας έτσι στο απομονωμένο έως τότε από θάλασσα βασίλειο της Αραγωνίας, τη θέση ισχύος που κατείχε πριν από την απώλεια της Ναβάρρας, λόγω της χερσονήσου, καθώς και δίνοντάς του παράλληλα μέτωπο προς στην Δυτική Μεσόγειο θα του έδινε την δυνατότητα στην πορεία να κυριαρχήσει.
Στο μεσοδιάστημα μεταξύ της ανάληψης του θρόνου του και του αρραβώνα της κόρης του, ο Ραμίρο Β΄ είχε ήδη να καταστείλει την εξέγερση των ευγενών, και έχοντας το «γνώθι σαυτόν» πως δεν ήταν ένας πολεμοχαρής βασιλιάς, πέρασε την βασιλική εξουσία στον γαμπρό του Ραϋμόνδο Βερεγγάριο στις 13 Νοεμβρίου 1137. Ο Ραϋμόνδος έγινε «Πρίγκιπας του λαού της Αραγωνίας» (Princeps Aragonensis) και ουσιαστικός αρχηγός του στρατού του βασιλείου. Ο Ραμίρο ποτέ δεν παραιτήθηκε επισήμως από τα βασιλικά του δικαιώματα, εξακολουθώντας να χρησιμοποιεί τον βασιλικό τίτλο,[2] και να παρακολουθεί στενά τις επιχειρήσεις του βασιλείου. Αποσύρθηκε από τη δημόσια ζωή και επέστρεψε στο Αβαείο του Αγίου Πέτρου στην Ουέσκα. Αργότερα έγινε γνωστός για τον διάσημο και γεμάτο πάθος θρύλο της καμπάνας της Ουέσκας. Πέθανε στην Ουέσκα[3] στις 16 Αυγούστου του 1157, περνώντας στη συνέχεια το στέμμα επίσημα στην κόρη του Πετρονίλα.[4]
Πρόγονοι Επεξεργασία
| 8. Σάντσο Γκαρθές Γ΄ της Παμπλόνα | ||||||||||||||||
| 4. Ραμίρο Α΄ της Αραγωνίας | ||||||||||||||||
| 9. Σάντσα του Άιβαρ | ||||||||||||||||
| 2. Σάντσο Ραμίρεθ της Αραγωνίας | ||||||||||||||||
| 10. Βερνάρδος Ρογήρος του Μπιγόρ | ||||||||||||||||
| 5. Ερμεσίνδα του Μπιγκόρ | ||||||||||||||||
| 11. Γκαρσένδε του Μπιγόρ | ||||||||||||||||
| 1. Ραμίρο Β΄ της Αραγωνίας | ||||||||||||||||
| 6. Χιλντουίν Δ΄ του Μοντιντιέ | ||||||||||||||||
| 3. Φελίσια του Ρουσύ | ||||||||||||||||
| 7. Αλίξ ντε Ρουσύ | ||||||||||||||||
Παραπομπές και σημειώσεις Επεξεργασία
- ↑ Lapeña Paúl (2008), σελ. 193-194; "La Corona de Aragón comienza a existir el 1137, con los esponsales de la infantil infanta doña Petronilla, hija y heredera del rey Ramiro II de Aragon, con el conde de Barcelona, Ramón Berenguer IV [...]". Miquel Batllori (1999). La Universidad de Valencia en el ámbito cultural de la Corona de Aragón, Cinc Segles. Universitat de València, σελ. 8. ISBN 978-84-370-4161-2.
- ↑ "Continuó Ramiro utilizando el título de rey, e incluso así le mencionan las crónicas escritas el otros reinos [...]. Lapeña Paúl (2008), σελ. 200; "Ramiro II siguió ostentando el título de rey hasta su muerte". Javier Leralta. (2008), Apodos reales: historia y leyenda de los motes regios. Μαδρίτη: Sílex, σελ. 78. (Serie Historia) ISBN 978-84-7737-211-0.
- ↑ και είναι θαμμένος εκεί
- ↑ "ego Petronilla, Dei gratia aragonensis regina et barchinonensis comitissa". 18 Ιουνίου 1164. Βαρκελώνη, στο Arxiu Virtual Universitat Jaume I. Documents d'època medieval relatius a la Corona d'Aragó. Cancelleria reial. Liber Feudorum Maior, ff. 10c-11a [Miguel Rosell, 1945, nº 17]. Transcripció efectuada en agost de 2006 a partir d'aquesta edició.
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Belenguer, Ernest (2006). «Aproximación a la historia de la Corona de Aragón». La Corona de Aragón. El poder y la imagen de la Edad Media a la Edad Moderna (siglos XII – XVIII). Sociedad Estatal para la Acción Cultural Exterior (SEACEX), Generalitat Valenciana y Ministerio de Cultura de España: Lunwerg, pp. 25–53. ISBN 84-9785-261-3
- Bisson, Thomas N. (2000). The Medieval Crown of Aragon: A Short History. Oxford: Clarendon Press.
- Chaytor, Henry John. (1933). A History of Aragon and Catalonia. London: Methuan Publishing.
- Lapeña Paúl, Ana Isabel. (2008). Ramiro II de Aragón: el rey monje (1134–1137). Gijón: Trea. ISBN 978-84-9704-392-2
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Ramiro II of Aragon στο Wikimedia Commons
