Ρω Μεγίστης

νησί της Ελλάδας στα Δωδεκάνησα

Συντεταγμένες: 36°09′18″N 29°30′05″E / 36.155°N 29.5014°E / 36.155; 29.5014

Η Ρω ή Άγιος Γεώργιος, η αρχαία Ρώγη ή Ρόπη,[1] είναι νησίδα που βρίσκεται στα δυτικά του Καστελόριζου και σε απόσταση 5.600 μ. από τις τουρκικές ακτές.

Ρω
Ο τάφος της Κυράς της Ρω δίπλα στον ιστό με τη σημαία
Γεωγραφία
ΑρχιπέλαγοςΛύκιο Πέλαγος
Νησιωτικό σύμπλεγμαΔωδεκάνησα
Έκταση1,6 km²
Χώρα
Γεωγραφικό διαμέρισμαΝησιά Αιγαίου
ΠεριφέρειαΝοτίου Αιγαίου
Περιφερειακή ενότηταΡόδου
ΔήμοςΜεγίστης
Δημογραφικά
Πληθυσμός0 (απογραφής 2011)
Commons page Σχετικά πολυμέσα
Ο τάφος της Κυράς της Ρω.

Ιστορικά στοιχεία Επεξεργασία

Το νησί χρησίμευε ως κρίκος στην αλυσίδα στρατιωτικών παρατηρητηρίων του Ροδιακού κράτους. Μικρό οχυρό αποτελούμενο από κεντρικό ορθογώνιο πύργο, αρχικά διώροφο, βρίσκεται κτισμένο στην κορυφή μικρού λόφου. Σώζεται σε ύψος 4μ. περίπου, κτισμένο με το ισόδομο σύστημα. Στην εσωτερική πλευρά των τείχων υπάρχει ενίσχυση από μικρότερους αποστρογγυλευμένους λίθους ενώ επισκευές και συντήρηση πρέπει να έγιναν κατά τη βυζαντινή και ιπποτική εποχή. Ο διπλός εξωτερικός περίβολος μαζί με τους ισχυρούς τοίχους μαρτυρεί ότι το οχυρό δεν ήταν απλή φρυκτωρία αλλά σημαντική στρατηγική θέση. Στο εσωτερικό βρίσκουμε την δεξαμενή επενδυμένη με υδραυλικό κονίαμα (κουρασάνι). Χρονολογείται από τον 4ο αι. π.Χ. Στα νεώτερα χρόνια ο θρύλος αναφέρει ότι χρησιμοποιήθηκε από τον Λάμπρο Κατσώνη ως ορμητήριο.[1]

Εκεί βρίσκεται το μνημείο της Δέσποινας Αχλαδιώτη. Η ξακουστή Κυρά της Ρω, μοναδική κάτοικος του νησιού για πολλά χρόνια ύψωνε κάθε μέρα για δεκαετίες την Ελληνική σημαία, μέχρι το 1982 οπότε και απεβίωσε. Αντίγραφο του μνημείου βρίσκεται στη Μεγίστη. Η νησίδα Ρω διαθέτει δύο παραλίες, τον Άγιο Γεώργιο και τη Στρογγύλη.

Σήμερα κατοικείται ουσιαστικά από μικρό απόσπασμα του Ελληνικού Στρατού, το οποίο έχει ως κύριο μέλημα να υψώνει κάθε μέρα και να προστατεύει την Ελληνική σημαία, συνεχίζοντας έτσι την παράδοση της Κυράς της Ρω.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. 1,0 1,1 Καλλιόπη Μπαϊράμη, "Ρω" στο Ανδρέας Βλαχόπουλος (επιμ.), Αρχαιολογία-νησιά του Αιγαίου, εκδ. Μέλισσα, Αθήνα 2005, σελ. 375.