Βικιπαίδεια

Σλαβούτιτς

Το Σλαβούτιτς (ουκρανικά: Славу́тич‎‎) είναι πόλη στη βόρεια Ουκρανία, σκόπιμα χτισμένο για την εκκένωση του προσωπικού του Εργοστασίου Πυρηνικής Ενέργειας του Τσερνόμπιλ μετά τη καταστροφή του 1986 που σημειώθηκε κοντά στην πόλη του Πριπιάτ. Γεωγραφικά βρίσκεται εντός της επαρχία Ρίπνι της περιφέρειας Τσέρνιχιβ αλλά διοικητικά υπάγεται στην περιφέρεια Κιέβου ως πόλη περιφερειακής σημασίας. Το 2014, η πόλη είχε πληθυσμό 25.112 κατοίκων.[3]

Σλαβούτιτς

Σημαία
Έμβλημα
Τοποθεσία στο χάρτη
Τοποθεσία στο χάρτη
Σλαβούτιτς
51°31′14″N 30°45′25″E
ΧώραΟυκρανία
Διοικητική υπαγωγήΌμπλαστ Κιέβου
Ίδρυση1986
Έκταση20,82 km²
Υψόμετρο145 μέτρα
Πληθυσμός25.030 (2017)[1][2]
Ταχ. κωδ.07100
Ζώνη ώραςUTC+02:00 (επίσημη ώρα)
ΙστότοποςΕπίσημος ιστότοπος
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Γεωγραφία Επεξεργασία

  •  
    Σύνδεση μεταφοράς μεταξύ του Σλαβούτιτς και του Πριπιάτ (ο χάρτης είναι στα γερμανικά)
  •  
    Η επαρχία Ρίπκι εντός της περιφέρειας Τσέρνιχιβ. Το μη σκιασμένο άσπρο σημείο στο νότιο άκρο είναι η πόλη του Σλαβούτιτς.

Το Σλαβούτιτς βρίσκεται στην αριστερή όχθη του Ποταμού Δνείπερου, 40 χιλιόμετρα από το Τσέρνιχιβ, 45 χιλιόμετρα από την πόλη του Πριπιάτ, 50 χιλιόμετρα από το Τσερνόμπιλ (και οι δύο ανήκουν στην επαρχία Ιβάνκιβ) και 200 χιλιόμετρα από το Κίεβο. Ενώ γεωγραφικά βρίσκεται στην επαρχία Ρίπνι (μέρος της περιφέρειας Τσέρνιχιβ), ανήκει διοικητικά στη περιφέρειας Κιέβου. Είναι διοικητικό εξκλάβιο, που δεν ανήκει σε κάποιο ραγιόν.

Ιστορία Επεξεργασία

Η πόλη χτίστηκε το 1986, λίγο μετά την πυρηνική καταστροφή του Τσερνομπίλ, για να παρέχει στέγαση για όσους εργάζονταν στο εργοστάσιο παραγωγής πυρηνικής ενέργειας του Τσερνόμπιλ και των οικογενειών τους. Εκκενώθηκαν από την εγκαταλελειμμένη πόλη του Πριπιάτ. Το Σλαβούτιτς παίρνει το όνομά του από την Παλιά Σλαβική ονομασία του κοντινού Ποταμού Δνείπερου. Η οικονομική και κοινωνική κατάσταση της πόλης εξακολουθεί να επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από τις εγκαταστάσεις παραγωγής ενέργειας και άλλες εγκαταστάσεις στη ζώνη του Τσερνόμπιλ. Πολλοί κάτοικοι εξακολουθούν να εργάζονται στον κλάδο της ενέργειας στην περιοχή.

Σε μια συνέντευξη με την Πράβντα που δημοσιεύθηκε στις 10 Οκτωβρίου 1986, ο Έρικ Πόζντισεφ, πρόσφατα διορισμένος Διευθυντής του πυρηνικού σταθμού του Τσερνόμπιλ, ανακοίνωσε επίσημα ότι μια νέα πόλη θα κατασκευαστεί. Η κατασκευή της πόλης ξεκίνησε λίγο αργότερα, και οι πρώτοι κάτοικοι εγκαταστάθηκαν τον Οκτώβριο του 1988. Η πόλη προοριζόταν να αντικαταστήσει το Πριπιάτ, η οποία έγινε μια πόλη-φάντασμα, αφού εκκενώθηκε τριάντα έξι ώρες μετά την πυρηνική καταστροφή. Υπάρχει ένα μνημείο στο Σλαβούτιτς για την ανάμνηση των θυμάτων της καταστροφής, ειδικά σε εκείνους που έχασαν τη ζωή τους, αμέσως μετά το συμβάν από ασθένειες σχετιζόμενες με την ακτινοβολία.

Η πόλη είναι ως επί το πλείστον κατοικία για τους επιζώντες της καταστροφής που είχαν μετακινηθεί από τη ζώνη εκκένωσης γύρω από τον αντιδραστήρα, μεταξύ τους περίπου 8.000 άνθρωποι που ήταν παιδιά όταν συνέβη η καταστροφή. Ως αποτέλεσμα, ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν μια ασθένεια σχετιζόμενη με την ακτινοβολία είναι υψηλός.[εκκρεμεί παραπομπή] Πολλοί κάτοικοι εξακολουθούν να εργάζονται στο χώρο του πρώην εργοστασίου για λόγους παρακολούθησης, συντήρησης ή για επιστημονικούς σκοπούς. Πηγαίνουν στη ζώνη σε τακτική βάση. Μια σιδηροδρομική γραμμή (που διασχίζει δύο φορές τα διεθνή σύνορα με τη Λευκορωσία) εκτελείται απευθείας από την πόλη, στο χώρο του εργοστασίου.

Το Σλαβούτιτς βρίσκεται περίπου 50 χιλιόμετρα ανατολικά από το πρώην εργοστάσιο. Ο χώρος έπρεπε να είναι σε λογική απόσταση από την ζώνη του Τσερνόμπιλ για να εξασφαλίσει ότι ο κίνδυνος ασθενειών σχετιζόμενος με την ακτινοβολία θα ήταν μειωμένος. Ωστόσο, άλλοι παράγοντες που συνετέλεσαν στην επιλογή της τοποθεσίας ήταν η διαθεσιμότητα έτοιμης σιδηροδρομικής υποδομής σε κοντινή απόσταση, και προσιτή παροχή νερού από το κοντινό Ποταμό Δνείπερο. Για να χτιστεί η πόλη, το έδαφος καλύφθηκε με ένα στρώμα 2 μέτρων αμόλυντου χώματος.

Υποδομές Επεξεργασία

  •  
    Σχέδιο της πόλης
  •  
    Οι σιδηροδρομικές γραμμές στο σταθμό Σλαβούτιτς που συνδέει τη πόλη με τη Ζώνη Αποκλεισμού
  •  
    Εκκλησία του Αγίου Ηλία

Από την αρχή, το Σλαβούτιτς ήταν προγραμματισμένο να γίνει μια "πόλη του 21ου αιώνα". Σε σύγκριση με άλλες πόλεις στην Ουκρανία, το Σλαβούτιτς έχει σύγχρονη αρχιτεκτονική με ευχάριστο περιβάλλον και το βιοτικό επίπεδο της πόλης είναι πολύ υψηλότερο από ό, τι στις περισσότερες άλλες πόλεις της Ουκρανίας. Κατά τη διάρκεια της κατασκευής της πόλης, εργάτες και αρχιτέκτονες από οκτώ πρώην σοβιετικές δημοκρατίες συμμετείχαν, οι οποίες είναι οι: Αρμενική ΣΣΔ, Αζερική ΣΣΔ, Εσθονική ΣΣΔ, Γεωργιανή ΣΣΔ, Λετονική ΣΣΔ, Λιθουανική ΣΣΔ, Ρωσική ΣΟΣΔ και Ουκρανική ΣΣΔ. Ως αποτέλεσμα, η πόλη χωρίζεται σε οκτώ περιοχές που έχουν τα ονόματα των πρωτευουσών των οχτώ συμβάλλουσων δημοκρατιών,[4] όπου η καθεμία έχει το δικό της μοναδικό στυλ και ατμόσφαιρα. Επιπλέον, η πόλη έχει ένα κέντρο νέων, ένα σύγχρονο πολιτιστικό κέντρο, δημαρχείο, ένα ίντερνετ καφέ, πολλές αθλητικές εγκαταστάσεις, σύγχρονες κλινικές, και ένα ξενοδοχείο. Περίπου το 80% των κατοικιών της πόλης διαμορφώνεται από τα διαμερίσματα, ενώ το υπόλοιπο 20% σχηματίζεται από μικρά, οικογενειακά σπίτια. Η πόλη έχει εξαιρετικά υψηλό ποσοστό γεννήσεων, καθώς και εκπληκτικά χαμηλή θνησιμότητα. Ως αποτέλεσμα, ο μέσος όρος ηλικίας στο Σλαβούτιτς είναι μακράν χαμηλότερος από οποιαδήποτε πόλη της Ουκρανίας. Περισσότερο από το ένα τρίτο των κατοίκων είναι κάτω των 18 ετών.

Οι υποδομές και δημόσιες εγκαταστάσεις της πόλης πληρώθηκαν ως επί το πλείστον από την εταιρεία η οποία λειτουργούσε το πυρηνικό εργοστάσιο του Τσερνόμπιλ. Καθώς οι υπόλοιπες μονάδες του πυρηνικού σταθμού έκλεισαν το 2001, η πόλη θα αντιμετωπίσει σημαντικά κοινωνικά προβλήματα και αβέβαιο μέλλον. Μέχρι το 2001, περίπου 9.000 άνθρωποι δούλευαν στο εργοστάσιο. Από το κλείσιμο, ο αριθμός αυτός μειώθηκε σε 3.000, με τους περισσότερους από αυτούς να εργάζονται για την παρακολούθηση και τη συντήρηση. Το 85% του προϋπολογισμού της πόλης χρηματοδοτήθηκε από τον φορέα εκμετάλλευσης της εγκατάστασης. Προκειμένου να υποστηριχθεί ο εποικισμός και η ίδρυση νέων εταιρειών, το Σλαβούτιτς ανακηρύχθηκε Ειδική Οικονομική Ζώνη. Επιπλέον, σημαντικά προγράμματα επαγγελματικής επανακατάρτισης παρέχονται από την κυβέρνηση για να βελτιώσει τις επαγγελματικές προοπτικές των ανθρώπων που έχασαν τις θέσεις εργασίας. Παρά τις προσπάθειες αυτές, περίπου 1.500 άνθρωποι έχουν ήδη εγκαταλείψει την πόλη, μια τάση η οποία προβλέπεται να συνεχιστεί και στο εγγύς μέλλον.

Δημογραφικά στοιχεία Επεξεργασία

Ιστορική εξέλιξη πληθυσμού
Έτος Πληθ.   ±%  
1989 11.364 —    
2001 24.402 +114.7%
2011 24.492 +0.4%
2012 24.726 +1.0%
2013 24.826 +0.4%
2014 25.112 +1.2%

Μεταφορές Επεξεργασία

Το Σλαβούτιτς έχει σιδηροδρομικό σταθμό, και μια μικρή στάση στην περιοχή του Ποσελόκ Λεσνόι, στη γραμμή Τσέρνιχιβ–Όβρουτς. Εξυπηρετείται από ένα παράρτημα (Σεμενγιαχίβκα-Σλαβούτιτς) της περιφερειακής οδού P56 Τσέρνιχιβ-Τσερνόμπιλ, και από την επαρχιακή οδό T2506.

Προσωπικότητες Επεξεργασία

Δείτε επίσης Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ kyivobl.ukrstat.gov.ua/content/p.php3?c=114&lang=1.
  2. ↑ State Statistics Service of Ukraine: «Чисельність наявного населення України на 1 січня 2017 року». (Ουκρανικά) Number of the Existing Population of Ukraine as of January 1, 2017. State Statistics Service of Ukraine. Κίεβο.
  3. ↑ Чисельність населення на 1 березня 2014 року та середня за січень-лютий 2014 року. oblstat.kiev.ukrstat.gov.ua (στα Ουκρανικά). Ανακτήθηκε στις 3 Μαΐου 2014. 
  4. ↑ «Cafebabel: A second life for the inhabitants of Chernobyl». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2010. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σλαβούτιτς&oldid=10106960"