Τόμας Μόι
Ο Τόμας Ουίλιαμ Μόι (αγγλικά: Thomas William Moy, 1823–1910) ήταν Άγγλος μηχανικός και κάτοχος διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας[1] γνωστός κυρίως για το Aerial Steamer του 1875.
| Τόμας Μόι | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Thomas Moy |
| Γέννηση | 1823 Λίμπερτι οφ δε Ρολς, Λονδίνο, Αγγλία |
| Θάνατος | 1910 Φάρνμπορο |
| Εθνικότητα | Άγγλος |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ηνωμένο Βασίλειο |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μηχανικός |
| Γνωστός για | Aerial Steamer |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Χενριέτα |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Πρώιμος βίος Επεξεργασία
Ο Μόι γεννήθηκε στο Λίμπερτι οφ δε Ρολς (πλέον τμήμα του Γουέστμινστερ) του Λονδίνου περίπου το 1823. Σύμφωνα με την απογραφή του 1851 καταγράφηκε να διαμένει με την σύζυγο του Χενριέτα και την έξι μηνών κόρη τους, και ήταν νομικός σύμβουλος.[2] Το 1881 ο Μόι ζούσε στο Κάμπεργουελ και ήταν πολιτικός μηχανικός.[3] Το 1901 διέμενε ακόμη στο Κάμπεργουελ και ήταν πλέον μηχανολόγος μηχανικός και κάτοχος διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας. Η σύζυγος του, έμενε μαζί του, αλλά απεβίωσε λίγους μήνες μετά την απογραφή.[4]
Αεροναυτική Επεξεργασία
Η ενασχόληση του Μόι με την αεροναυτική ξεκίνησε μέσω των αεροστάτων[1] αλλά σε σύντομο διάστημα άρχισε να δείχνει ενδιαφέρον στην βαρύτερη από τον αέρα πτήση, πραγματοποιώντας πειράματα με επιφάνειες άντωσης μέσω ρυμουλκούμενων επιφανειών στο Κανάλι του Σάρεϊ το 1861.[5]
Ο Μόι ήταν ένα από τα πρώτα μέλη της Αεροναυτικής Εταιρείας της Μεγάλης Βρετανίας (μετέπειτα Βασιλικής Αεροναυτικής Εταιρείας), η οποία ιδρύθηκε το 1866, παρουσιάζοντας πληθώρα επιστημονικών εργασιών στις συναντήσεις της εταιρείας, συμπεριλαμβανομένης μιας το 1869 στην οποία περιγραφόταν το πέταγμα των άλμπατρος σε μεγάλο υψόμετρο.
Το γνωστότερο έργο του, το Aerial Steamer κατασκευάστηκε το 1874 και δοκιμάστηκε στο Κρίσταλ Πάλας του Νοτίου Λονδίνου τον Ιούλιο του 1875, με μικρή επιτυχία. Σύμφωνα με τον ιστορικό της αεροπορίας Τσαρλς Γκιμπς-Σμιθ αναφέρει πως η μηχανή πραγματοποίησε σύντομη πτήση, πετώντας 15 εκατοστά πάνω από το έδαφος.[1] Όμως, σύμφωνα με την σύγχρονη και λεπτομερή αναφορά του Οκτάβ Σανούτ, το αεροσκάφος δεν πέταξε ποτέ μιας και δεν μπορούσε να αποκτήσει την ταχύτητα που απαιτούνταν για να απογειωθεί. Η Εταιρεία ανέφερε πως «μια από τις πιο αποφασιστικές προσπάθειες επίλυσης του προβλήματος [της τροφοδοτούμενης πτήσης] δεν είχε ακόμη πραγματοποιηθεί». Σε μικρό διάστημα μετά την πρώτη δοκιμή η μηχανή καταστράφηκε σε καταιγίδα. Ο Μόι την ανακατασκεύασε πραγματοποιώντας ουσιώδεις τροποποιήσεις, αλλά μετά από μικρής διάρκειας δοκιμές το σχέδιο εγκαταλείφθηκε λόγω έλλειψης χρημάτων. Ενεπλάκη σε διαμάχη για τα δικαιώματα ενός διπλώματος ευρεσιτεχνίας με τον κύριο Σιλ, τον μηχανικό που είχε συνεργαστεί μαζί του για την ανάπτυξη της μηχανής.[6]
Το 1879 παρουσίασε το Military Kite (Στρατιωτικός Χαρταετός) σε μια συνάντηση της Αεροναυτικής Εταιρείας. Επρόκειτο για μοντέλο κινούμενο με καουτσούκ, το οποίο μπορούσε να απογειωθεί με την χρήση της δικής του ισχύος.[6]
Το 1901 ο Μόι πειραματίστηκε με ένα ορνιθόπτερο τοποθετημένο σε ανυψωμένη τροχιά στο Φάρνμποροου του Κεντ.[7][8] Το Μάρτιο του 1904 ο Μόι παρέδωσε διάλεξη στην Αεροναυτική Εταιρεία σχετικά με την μηχανική πτήση.[9]
Ο Μόι απεβίωσε το 1910.
Το Aerial Steamer Επεξεργασία
Το Aerial Steamer, ή αλλιώς Moy-Shill Aerial Steamer, ήταν ένα μη επανδρωμένο αεροσκάφος παράλληλων πτερύγων τροφοδοτούμενο από μια ατμομηχανή ισχύος 3 ίππων (2,25kW) χρησιμοποιώντας μεθυλιωμένα οινοπνεύματα ως καύσιμο. Ο κινητήρας τροφοδοτούσε έλικες με έξι λεπίδες οι οποίοι βρισκόταν ανάμεσα σε δύο πτέρυγες από μπαμπού και λινό ύφασμα, εκ των οποίων η οπίσθια είχε άνοιγμα 4,27 μέτρων και εμβαδό 5,9 τ.μ.: η μπροστινή πτέρυγα ήταν ελαφρώς μικρότερη και είχε εμβαδό 4,6 τ.μ. Μια τρίτη μικρότερη επιφάνεια ήταν τοποθετημένη στο μπροστινό τμήμα του αεροσκάφους και ήταν μεταβαλλόμενη. Είχε μήκος 4,27 μέτρων και είχε βάρος 98 κιλών εκ των οποίων ο κινητήρας ζύγιζε 36 κιλά, και στηριζόταν επί τριών τροχών. Το πρώτο σύνολο ελίκων του Μόι αποτελείτο από μεμονωμένα ξύλινα πτερύγια που συνδέονταν με τις έξι ακτίνες του κυρίου τμήματος, και η κλίση τους γινόταν ολοένα και πιο λεπτή όσο απομακρυνόταν από το κέντρο. Η διάταξη αυτή αντικαταστάθηκε από τεντωμένες υφασμάτινες λεπίδες πριν την δοκιμαστική πτήση. Οι έλικες διέθεταν μηχανισμό που ήταν σχεδιασμένος ώστε να μεταβάλλει την κλίση των λεπίδων καθώς αυτές περιστρεφόταν, ώστε αυτές που κινούνται προς τα κάτω να έχουν πιο χονδροειδή κλίση ώστε να παρέχουν την απαιτούμενη δύναμη άντωσης.[6]
Η μηχανή δοκιμάστηκε προσδεδεμένη σε σχοινί γύρω από ένα συντριβάνι στο Κρίσταλ Πάλας του Νοτίου Λονδίνου τον Ιούνιο του 1875 επί κυκλικής χωμάτινης τροχιάς διαμέτρου περίπου 90 μέτρων. Η πρώτη δοκιμή στο χώμα απέφερε ελάχιστα αποτελέσματα. Στη συνέχεια τοποθετήθηκε ξύλινη δοκός στο χώμα, και πραγματοποιήθηκε δεύτερη απόπειρα. Έπειτα ο Μόι ανέφερε στον Οκτάβ Σανούτ πως το σκάφος δεν έφτασε σε ταχύτητα 19 χλμ/ώρα ώστε να απογειωθεί. Ο Μόι υπολόγισε πως απαιτούνταν ταχύτητα περίπου 56 χλμ/ώρα.[6] Ωστόσο λογίζεται ως το πρώτο κινούμενο με ατμό αεροσκάφος που κατάφερε να απογειωθεί με την χρήση της δικής του ισχύος από τον ιστορικό Τσαρλς Γκιμπς-Σμιθ.[1]
Σε μικρό διάστημα, το Aerial Steamer καταστράφηκε εν μέσω καταιγίδας. Ο Μόι το ανακατασκεύασε, μεγαλώνοντας τις έλικες με διάμετρο 3,66 μέτρων οι οποίες περιστρεφόταν σε κάθετο άξονα, μετατρέποντας την μηχανή του σε ελικόπτερο. Στη διάταξη αυτή ζύγιζε 84 κιλά. Το δοκίμασε υπό κάλυψη, και βρήκε πως κρεμώντας και αντισταθμίζοντας 30 κιλά του βάρους του θα το απογείωνε, και οι τροχοί προσγείωσης θα παρείχαν 54 κιλά άνωσης.[6]
Ο Στρατιωτικός Χαρταετός Επεξεργασία
Το 1879 ο Μόι παρουσίασε τον «στρατιωτικό χαρταετό» (military kite) του σε συνάντηση της Βασιλικής Αεροναυτικής Εταιρείας. Επρόκειτο για μικρό μοντέλο αεροσκάφος που τροφοδοτούνταν από ένα ζεύγος ελίκων κινούμενων από καουτσούκ οι οποίες περιστρεφόταν σε αντίθετες κατευθύνσεις. Διέθετε δύο επιφάνειες ανύψωσης όπως το Aerial Steamer, αλλά είχε την όψη περισσότερο μοντέρνου αεροσκάφους το οποίο διέθετε την κύρια επιφάνεια ανύψωσης τοποθετημένη μπροστά από την δεύτερη επιφάνεια ανύψωσης που είχε μισό άνοιγμα και το ένα τέταρτο του εμβαδού. Οι επιφάνειες τοξοειδούς σχήματος, κατασκευασμένες από βατίστα, είχαν δίεδρες και μεταβλητές γωνίες πρόσπτωσης τοποθετημένες σε μια κεντρική δοκό που στηριζόταν σε τροχούς. Εν αντιθέσει με το Planophore του Αλφόνς Πενώ του 1871, το οποίο απογειωνόταν δια χειρός, ο στρατιωτικός χαρταετός μπορούσε να απογειωθεί με την δική του ισχύ.[6]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Gibbs-Smith (2003) σελ. 61.
- ↑ 1851 Census of Islington, RG8/1500, Folio 415, σελ. 6, Thomas Moy, 15 Freeling Street, Finsbury.
- ↑ 1881 Census of Camberwell, RG11/676, Folio 66, σελ. 35, Thomas Moy, 64 Anstley Road, Camberwell.
- ↑ 1901 Census of Camberwell, RG13/508, Folio 65, σελ. 13, Thomas Moy, 130 Ivydale Road, Camberwell.
- ↑ «Hydrofoil History - Pioneering Vessels and People». International Hydrofoil Society. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαΐου 2011. Ανακτήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 Chanute, Octave (Νοέμβριος 1892). «Progress in Flying Machines: Aeroplanes, Part IV». The Railroad and Engineering Journal. http://invention.psychology.msstate.edu/i/Chanute/library/Prog_Aero_Nov1892.html. Ανακτήθηκε στις 2017-12-23.
- ↑ «Mr Chandler's "Monofoil"». Flight: 146. 1910-02-26. http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1910/1910%20-%200150.html. Ανακτήθηκε στις 2017-12-23.
- ↑ «Thomas Moy, aeronautical engineer, 1901». www.ssplprints.com. Science Museum, London. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ Smith, Frank H. (1960-01-29). «The Story of the RAeES». Flight: 155. http://www.flightglobal.com/pdfarchive/view/1960/1960%20-%200155.html. Ανακτήθηκε στις 2017-12-23.
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Gibbs-Smith, C.H. Aviation London: NMSI, 2003. (ISBN 1 900747 52 9)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Thomas Moy στο Wikimedia Commons