Ο Τόνι Γκαρνιέ (Tony Garnier) γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1869 στη Λυών της Γαλλίας και πέθανε τον Ιανουάριο του 1948 στη Ροκφόρ-λα-Μπεντούλ (Roquefort-la-Bedoule). Ασχολήθηκε με την αρχιτεκτονική και την πολεοδομία. Θεωρείται από τους σημαντικότερους Γάλλους αρχιτέκτονες του 20ού αιώνα.

Τόνι Γκαρνιέ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Tony Garnier (Γαλλικά)[1][2]
Γέννηση13  Αυγούστου 1869[3][4][5]
1ο δημοτικό διαμέρισμα της Λιόν[6][1][2]
Θάνατος19  Ιανουαρίου 1948[3][4][5]
Ροκεφόρ-λα-Μπεντούλ[6][1][7]
Τόπος ταφήςd:Q67503501
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία[8][1][2]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[1]
ΣπουδέςΣχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού (1890–1899)
École nationale supérieure des beaux-arts de Lyon
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητααρχιτέκτονας[1][2][7]
πολεοδόμος[1][2]
ζωγράφος[1]
ΕργοδότηςΣχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού
Αξιοσημείωτο έργοΣταντ ντε Ζερλάν
cité industrielle
Halle Tony Garnier
hôpital Édouard-Herriot
Town hall of Boulogne-Billancourt
Matmut Stadium
Monument aux morts de l'île du Souvenir
Vacherie
Villa de Madame Garnier
Villa Tony Garnier (Lyon, 7 rue de la Mignonne)
quartier des États-Unis
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσειςβραβείο της Ρώμης (1899)[6]
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Βιογραφικό Επεξεργασία

Ξεκίνησε τις σπουδές του στην École Technique de la Martiniè στη Λυών (1883-86) και συνέχισε στην École des Beaux-Arts στη Λυών (1886-89) και έπειτα στην École Nationale Superière des Beaux-Arts στο Παρίσι (1899-1904), όπου ήρθε σε επαφή με τον καθηγητή Ζυλιέν Γκοντέ (Julien Gaudet) και επηρεάστηκε από τον φονξιοναλισμό. Συνέχισε τις σπουδές του στη Ρώμη, με την υποτροφία της Ακαδημίας των Τεχνών (1899-1904), Βραβείο της Ρώμης, για την οποία ήταν υποψήφιος από το 1892. Κατά την διάρκεια της υποτροφίας έμεινε στη βίλα των Μεδίκων, όπως όλοι οι υπότροφοι του Βραβείου της Ρώμης. [9].

Έργο Επεξεργασία

Το σπουδαιότερο έργο του Γκαρνιέ, και αυτό που τον χαρακτηρίζει, είναι η "Cité Industrielle", ή Βιομηχανική Πόλη. Οι προσπάθειες σχεδιασμού της πόλης αυτής είχαν ξεκινήσει από τα φοιτητικά του χρόνια στη Ρώμη. Οι πρώτες του προσπάθειες όμως απορρίφθηκαν από τις επιτροπές στις οποίες κατατέθηκαν. Το προσχέδιο του 1904 έτυχε κάποιας αναγνώρισης, αλλά η οριστική έκδοση του 1917 πέρασε απαρατήρητη. Ο Λε Κορμπυζιέ δημοσίευσε τμήματά της το 1920 στο περιοδικό L'Esprit Nouveau και ανέφερε τον Γκαρνιέ στο έργο του Για μία αρχιτεκτονική το 1923. Έτσι η επανέκδοση της Cité Industielle το 1924 έτυχε κάποιας αναγνώρισης.

Ο Γκαρνιέ προσπαθούσε να αναπτύξει το σχέδιο της ιδανικής πόλης του 20ού αιώνα. Η πρότασή του βασιζόταν πάνω σε μια φανταστική πόλη, τα χαρακτηριστικά της όμως προδίδουν ότι πρόκειται για την Λυών. Αντίθετα όμως με τη Λυών, το μοντέλο του Γκαρνιέ είναι αντί-μητροπολιτικό και η πόλη σχεδιάζεται για να στεγάσει μόνο 35.000 κατοίκους(κάτι που θυμίζει πολύ και το μοντέλο της κηπούπολης του Εμπενίζερ Χάουαρντ). Επηρεασμένος από την ταχύτατη τεχνική και βιομηχανική εξέλιξη στις πόλεις της Γαλλίας και από το έντονο ριζοσπαστικό κλίμα της εποχής στο Παρίσι στα τέλη του 20ού αιώνα, ο Γκαρνιέ οραματίστηκε μια πόλη με πρωτοπόρα δομή και λειτουργικότητα. Η πόλη υποδιαιρείται σε λειτουργίες, αυτές της εργασία, της κοινωνικής ζωής και της κατοίκησης. Θα είχε άμεση πρόσβαση σε πρώτες ύλες και εκμετάλλευση της φύσης για παραγωγή ενέργειας, αφού θα ήταν χτισμένη στις όχθες ενός ποταμού, αλλά σε ορεινό τοπίο, με ιεραρχημένο δίκτυο δρόμων και δεντροστοιχίες. Επίσης συνδέεται με σιδηρόδρομο από την βιομηχανική περιοχή. Η πόλη αναπτύσσεται με ιπποδάμειο σύστημα.

Τα κτίρια έχουν 3-4 ορόφους και η αρχιτεκτονική τους είναι πολύ τολμηρή για τα δεδομένα της εποχής. Γίνεται πλήρης χρήση σκυροδέματος, τεχνολογίας που δεν είχε αναπτυχθεί πλήρως ούτε και διασωθεί ακόμα. Επίσης γίνεται χρήση δώματος, κυβοειδών σχημάτων και λιτού ορθολογισμού. Κρατιούνται βέβαια μερικά νεοκλασικά στοιχεία. Μεγάλο μέλημα του Γκαρνιέ είναι η διατήρηση των συνθηκών υγιεινής με σωστό ηλιασμό, αερισμό και όχι μόνο.

Δεν υπάρχει ατομική ιδιοκτησία, εκκλησία, δικαστήρια και αστυνομία, αφού βασίζεται σε μια κοινωνία σοσιαλιστική και κοινωνικά πειθαρχημένη. Πρόκειται για μια ουτοπία, έναν επίγειο αστικό παράδεισο, που αν και δεν πραγματοποιήθηκε, έθεσε τις αρχές για τον σχεδιασμό μιας υποθετικής βιομηχανικής πόλης, και συνέβαλε στη μετέπειτα πολεοδομία.

Μετά το 1906 ο Γκαρνιέ ανέλαβε πολλά δημόσια έργα με αναθέσεις από τον σοσιαλιστή δήμαρχο Εντουάρ Εριό. Τη δεκαετία 1920 ο Γκαρνιέ επεξεργάστηκε αρκετά μείζονα εγχειρήματα που ξεκίνησαν πριν τον πόλεμο. Το 1939 έφυγε από τη Λυών για το Roquefort-la-Bédoule, όπου πέθανε το 1948.[9]

Άλλα έργα Επεξεργασία

Δημοσιεύσεις Επεξεργασία

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

  • Kenneth Frampton, Μοντέρνα Αρχιτεκτονική, Ιστορία και Κριτική, Αθήνα, ΘΕΜΕΛΙΟ, 2009
  • Αρχιτεκτονική Θεωρία από την Αναγέννηση μέχρι σήμερα, Taschen 2005
  • Για μια Αρχιτεκτονική, Le Corbusier, εκδόσεις ΕΚΚΡΕΜΕΣ, 2005


Παραπομπές Επεξεργασία

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 1,8 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb12123883g. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 «AGORHA» (Γαλλικά) 70008. Ανακτήθηκε στις 11  Νοεμβρίου 2021.
  3. 3,0 3,1 3,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb12123883g. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  4. 4,0 4,1 4,2 «Garnier, Antoine» (Αγγλικά) 15  Δεκεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  5. 5,0 5,1 5,2 (Αγγλικά) SNAC. w6np5mng. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  6. 6,0 6,1 6,2 Dominique Saint-Pierre: «Dictionnaire historique des Académiciens de Lyon» (Γαλλικά) Académie des sciences, belles-lettres et arts de Lyon. Λυών. Μάρτιος 2017. σελ. 1369. ISBN-13 978-2-9559433-0-4.
  7. 7,0 7,1 arch-pavouk.cz/index.php/architekti/1521-garnier-tony. Ανακτήθηκε στις 7  Μαΐου 2023.
  8. (Ολλανδικά) RKDartists. rkd.nl/explore/artists/113226. Ανακτήθηκε στις 6  Ιουλίου 2020.
  9. 9,0 9,1 Sennott, R. Stephen (2004). Encyclopedia of 20th Century Architecture. New York: Fitzroy Dearborn. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία