Τό-τζι

βουδιστικός ναός στο Κιότο της Ιαπωνίας

Συντεταγμένες: 34°58′50″N 135°44′52″E / 34.98056°N 135.74778°E / 34.98056; 135.74778


Το Τό-τζι (東寺, Tō-ji, "Ανατολικός Ναός"), είναι Βουδιστικός ναός της σχολής Σινγκόν στο δημοτικό διαμέρισμα Μινάμι-κου του Κιότο στην Ιαπωνία. Είναι επίσης γνωστός ως «Κιό-ο-γκοκόκου-τζι» (Kyō-ō-gokoku-ji) (教王護国寺, Ο ναός για την υπεράσπιση του έθνους μέσω του βασιλιά των δογμάτων). Από την περίοδο Χεϊάν μέχρι τον Μεσαίωνα, τα επίσημα έγγραφα και αρχεία χρησιμοποιούσαν κατά κανόνα το όνομα «Τό-τζι» για αυτόν τον ναό, καθώς αυτό ήταν το επίσημο όνομα, και το «Κιό-ο-γκοκόκου-τζι» δεν χρησιμοποιήθηκε παρά μόνο σε ειδικές περιστάσεις.[3][4]

Τό-τζι
東寺
Χάρτης
Είδοςβουδιστικός ναός και d:Q11452101
Γεωγραφικές συντεταγμένες34°58′50″N 135°44′52″E
ΘρήσκευμαTōji Shingon-shū
Διοικητική υπαγωγήΜινάμι Κου
ΧώραΙαπωνία[1]
Έναρξη κατασκευής796
ΠροστασίαΕθνικός Θησαυρός, τμήμα μνημείου παγκόσμιας κληρονομιάς (από 1994) και ιστορική τοποθεσία της Ιαπωνίας[2]
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Commons page Πολυμέσα

Ιδρύθηκε το 796,[5] και ήταν ένας από τους τρεις βουδιστικούς ναούς, που επιτρέπονταν στην πόλη την περίοδο που το Κιότο, έγινε η πρωτεύουσα της Ιαπωνίας. Ως εκ τούτου, έχει μακρά ιστορία, στεγάζει θησαυρούς και έγγραφα από την πρώιμη περίοδο Χεϊάν και τη δυναστεία Τανγκ, ενώ τα κτίρια του συγκροτήματος καλύπτουν τις ιστορικές περιόδους Καμακούρα, Μουρομάτσι, Μομογιάμα και Έντο. Πέντε από αυτά τα κτήρια έχουν χαρακτηριστεί Εθνικοί Θησαυροί. Η Πύλη των Λουλουδιών του Λωτού (rengemon), η Αίθουσα Μιέι ( mieidō), η Χρυσή Αίθουσα (kondō) η πενταώροφη Παγόδα ( gojūnotō) και η Αίθουσα Επισκεπτών Καντσίιν ( kanchiin kyakuden).

Το Τό-τζι χαρακτηρίστηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 1994, ως μέρος των Ιστορικών Μνημείων του Αρχαίου Κιότο.[3][6][5][7]

Ιστορία Επεξεργασία

Το Τό-τζι ιδρύθηκε στην πρώιμη περίοδο Χεϊάν. [8] Ο ναός χρονολογείται από το 796, δύο χρόνια μετά τη μεταφορά της πρωτεύουσας στο Χεϊάν-κιό. Μαζί με το Σάι-τζι και τον ναό Σινγκόν-ιν (βρίσκεται στο παλάτι Χεϊάν), ήταν ένας από τους τρεις μόνο βουδιστικούς ναούς, που επιτρέπονταν στην πρωτεύουσα εκείνη την εποχή και είναι ο μόνος από τους τρεις, που επιβίωσε μέχρι σήμερα. .

Κάποτε υπήρχε ένας αντίστοιχος ναός, ο Σάι-τζι (Δυτικός Ναός) και, μαζί, στάθηκαν δίπλα στην πύλη Ρασόμον, προς την πρωτεύουσα Χεϊάν. Παλαιότερα ήταν γνωστό ως Kyō-ō-gokoku-ji,[9]που δείχνει ότι προηγουμένως λειτουργούσε ως ναός, που προστάτευε το έθνος. Το Τό-τζι βρίσκεται στο Μινάμι-κου κοντά στη διασταύρωση της οδού Όμιγια και της οδού Κουτζό, νοτιοδυτικά του σταθμού του Κιότο.

Το Τό-τζι συνδέεται συχνά με το Κόμπο Ντάισι (Κουκάι). Αν και το Τό-τζι άρχισε να παρακμάζει στο τέλος της περιόδου Χεϊάν, επανήλθε στο προσκήνιο με την άνοδο του Ντάισι Σίνκο (λατρεία του Κόμπο Ντάισι) στην περίοδο Καμακούρα. Ο γνωστός βουδιστής ιερέας τέθηκε επικεφαλής του Τό-τζι το 823 με εντολή του αυτοκράτορα Σάγκα.[10] Η κύρια εικόνα του ναού είναι ο Γιακούσι Νιοράι, ο Βούδας της Ιατρικής. Πολλές θρησκευτικές λειτουργίες για τον Ντάισι πραγματοποιούνται στο Μιέι-ντο (御影堂, Miei-dō) (ή Ντάισι-ντο, (大師堂, Daishi-dō) με άλλο όνομα), την κατοικία του Κόμπο Ντάισι. [11] Το 1586, ο ναός υπέστη σοβαρές ζημιές από σεισμό. [12]

Αρχιτεκτονική Επεξεργασία

 
Πενταώροφη Παγόδα (Εθνικός Θησαυρός)
 
κοντινή άποψη της Πενταώροφης παγόδας
 
Η Πενταώροφη Παγόδα του Τό-τζι, Κιότο

Πενταώροφη παγόδα Επεξεργασία

Η Πενταώροφη Παγόδα (五重塔, gojūnotō) του Τό-τζι χρονολογείται από το 1643 (περίοδος Έντο), όταν ξαναχτίστηκε με εντολή του τρίτου Τοκουγκάβα σόγκουν, Ιεμίτσου. Η αρχική παγόδα χτίστηκε τον 9ο αιώνα, αλλά καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε τέσσερις φορές πριν φτάσει στη σημερινή της κατάσταση. Χαρακτηρίστηκε Εθνικός Θησαυρός το 1952. [13]

Η παγόδα έχει ύψος 55 μέτρα και είναι η ψηλότερη ξύλινη παγόδα στην Ιαπωνία.[6][5][14][7] Η είσοδος στην ίδια την παγόδα επιτρέπεται μόνο σε ειδικές περιπτώσεις, αλλά είναι συνήθως ανοιχτή και το εσωτερικό φαίνεται από το εξωτερικό. Φιλοξενεί κειμήλια, γλυπτά και πίνακες ζωγραφικής. Στο επίπεδο του εδάφους υπάρχουν αγάλματα τεσσάρων Βούδων, που βλέπουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. [15]

Κόντο Επεξεργασία

Το Κόντο ή Χρυσή Αίθουσα είναι η κύρια αίθουσα του ναού και περιέχει ένα άγαλμα του Γιακούσι από το 1603, το οποίο θεωρείται ότι θεραπεύει ασθένειες των ανθρώπων.[16] Το Κόντο καταστράφηκε από φωτιά το 1486. Ανακατασκευάστηκε στην πρώιμη περίοδο Έντο.[6]

Μέι-ντο Επεξεργασία

Το Μέι-ντο είναι αφιερωμένο στον Κόμπο Ντάισι, που ονομάζεται επίσης Κουκάι, και ο οποίος ήταν ο ιδρυτής του ναού. Βρίσκεται στην τοποθεσία της αρχικής του κατοικίας. Η αίθουσα ανοίγει στις 21 κάθε μήνα, όταν τελείται μνημόσυνο για τον Κουκάι.

Μουσείο Χομοτσουκάν Επεξεργασία

Δίπλα στην Αίθουσα Μέι-ντο υπάρχει το Μουσείο Χομοτσουκάν, όπου εκτίθενται πολλά αγάλματα Βούδων και άλλα σημαντικά έργα τέχνης. Το μουσείο είναι ανοικτό τέλη Μαρτίου έως τέλη Μαΐου και από τα τέλη Σεπτεμβρίου έως τα τέλη Νοεμβρίου.[6][17]

Ο χώρος του ναού Επεξεργασία

Ο ευρύτερος χώρος του ναού διαθέτει κήπο και λίμνη, όπου κολυμπούν χελώνες και κυπρίνοι. Στους χώρους στεγάζεται επίσης ένα ακαδημαϊκά αυστηρό ιδιωτικό σχολείο, το Ρακουνάν, από το οποίο πολλοί μαθητές στέλνονται σε ελίτ πανεπιστήμια.

Αρχιτεκτονική Ανάλυση Επεξεργασία

Το Τό-τζι ξαναχτίστηκε στην πρώιμη περίοδο Έντο, στα όρια της περιόδου Καμακούρα. [18] Κατά τη διάρκεια αυτής της ανοικοδόμησης, το Τό-τζι αφιερώθηκε ως βουδιστικός ναός της σχολής Σινγκόν (το Σινγκόν είναι μία μορφή του βουδισμού Βατζραγιάνα, μεταφέρθηκε στην Ιαπωνία από τον Κουκάι, έναν ιερέα το 806). [19] Αυτοί οι ναοί χτίστηκαν συνήθως στα βουνά και χρησιμοποιούσαν πιο φυσικά και δημογραφικά στοιχεία σχεδιασμού, υπαγορεύοντας την αρχιτεκτονική διάταξη, που προέκυψε. Στην περίοδο Καμακούρα, οι Ιάπωνες αρχιτέκτονες άρχισαν να χρησιμοποιούν την τεχνολογία, για να αποτρέπουν ζημιές από σεισμούς, βροχοπτώσεις, ήλιο και ζημιές από θερμότητα. [18] Αυτές οι οχυρώσεις ενσωματώθηκαν στην αναδιαμόρφωση του Τό-τζι. Αυτό το στυλ δόμησης άμυνας ενάντια στα στοιχεία της φύσης εξελίχθηκε στο στυλ Ζενσουγιό (Zenshūyō), που παρατηρήθηκε αργότερα στην περίοδο Καμακούρα. [18] Αυτό το στυλ χρησιμοποιεί την καινοτομία της "κρυφής στέγης". [20] Οι ναοί του στιλ Ζενσουγιό, όπως το Τό-τζι, χαρακτηρίζονται από γραμμικά περιγράμματα του χώρου του γκάραν, πόρτες με μεντεσέδες, παράθυρα που ονομάζονται Κατομάντο και διακοσμητικές στέγες, που ονομάζονται μοκόσι. [18] Αν και περιέχει πολλά από τα στοιχεία της αρχιτεκτονικής του στυλ Ζενσουγιό, ο ναός Τό-τζι χρησιμοποιεί τη φυσική γη γύρω του, για να υπαγορεύσει τη διάταξη του γκάραν, η οποία είναι μια τεχνική που χρησιμοποιείται στην περίοδο Χεϊάν και Έντο της Ιαπωνικής Αρχιτεκτονικής. Αυτό συσχετίζεται με την απόδοση της σχολής Σινγκόν από τον Αυτοκράτορα Σάγκα το 823. Το διακοσμητικό μοκόσι και ο εξοπλισμός της σύγχρονης δομικής τεχνολογίας (της εποχής), πιθανότατα ενσωματώθηκε κατά την αναδιαμόρφωση του πύργου την περίοδο Καμακούρα.

Αναγνωρίζοντας την ιστορική και πνευματική σημασία του Τό-τζι, η UNESCO το χαρακτήρισε, μαζί με αρκετούς άλλους θησαυρούς στο Νομό Κιότο, ως μέρος των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς «Ιστορικά Μνημεία του Αρχαίου Κιότο».

Υπαίθρια αγορά Επεξεργασία

Στις 21 κάθε μήνα, πραγματοποιείται μια διάσημη υπαίθρια αγορά στους χώρους του Τό-τζι.[6] Αυτή η αγορά ονομάζεται ευρέως Κόμπο-σαν, προς τιμή του Κόμπο Ντάισι (Κουκάι), ο οποίος πέθανε στις 21 του τρίτου μήνα του 835 μ.Χ. (22 Απριλίου στο Δυτικό Ημερολόγιο). Η υπαίθρια αγορά διαθέτει μια ποικιλία από αντίκες, έργα τέχνης, ρούχα, αγγεία, μερικά τρόφιμα και τυπικά μεταχειρισμένα είδη υπαίθριων παζαριών. Η υπαίθρια αγορά είναι ανοικτή από νωρίς το πρωί μέχρι τις 16:30 το απόγευμα.[6]Η μεγαλύτερη σε όγκο αγορά πραγματοποιείται στις 21 Δεκεμβρίου, καθώς είναι η τελευταία του χρόνου.

Μια παρόμοια αγορά πραγματοποιείται στις 25 κάθε μήνα στο Κιτάνο Τενμάνγκου, που ονομάζεται επίσης Τέντζιν. Μια παροιμία του Κιότο αναφέρει ότι, «Ο καλός καιρός στην αγορά Τό-τζι σημαίνει βροχερός καιρός στην αγορά Τέντζιν», θυμίζοντας τον άστατο καιρό του Κιότο.

Μια μικρότερη, λιγότερο πολυσύχναστη αγορά, με γνώμονα τις αντίκες, διοργανώνεται στους χώρους του Τό-τζι την πρώτη Κυριακή κάθε μήνα.

Σάι-τζι Επεξεργασία

Το Ρασόμον βρισκόταν στο παρελθόν στα δυτικά του Τό-τζι, αν και τώρα έχει απομείνει μόνο ένας δείκτης, ο οποίος είναι προσβάσιμος σε μικρή απόσταση με τα πόδια δυτικά κατά μήκος της οδού Κουτζό. Λίγο πιο δυτικά ήταν το Σάι-τζι (Δυτικός Ναός), αν και τώρα έχει απομείνει μόνο ένα μικρό πάρκο.

Οι Τό-τζι και Σάι-τζι χτίστηκαν στο νότιο άκρο της πρωτεύουσας και ήταν οι μόνοι βουδιστικοί ναοί, που επιτρέπονταν επίσημα στο Χεϊάν-κιο εκείνη την εποχή. Ο ναός Σάι-τζι εξαφανίστηκε τον 16ο αιώνα. Ο λόγος ήταν η κακή άρδευση του Ουκιό-κου και η έλλειψη κεφαλαίων για τη συντήρησή του.

Ένας θρύλος λέει ότι την εποχή μιας μεγάλης ξηρασίας, ο Κουκάι, ο ιερέας στο Τό-τζι, και ο Σούμπιν, ο συνάδελφός του στο Σάι-τζι, προσεύχονταν και οι δύο για τη βροχόπτωση. Ο Κουκάι πέτυχε εκεί που ο Σούμπιν είχε αποτύχει και ο Σούμπιν, από φθόνο, έριξε ένα βέλος στον Κουκάι. Εκείνη την εποχή ένας Τζίζο εμφανίστηκε και πήρε το βέλος αντί για τον Κουκάι, σώζοντάς του τη ζωή. Ένα άγαλμα του Τζίζο βρίσκεται κοντά στα ερείπια του Ρασόμον. Έχει πελεκηθεί εκεί, που πιστεύεται ότι χτύπησε το βέλος.

Εικόνες Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 28006. Ανακτήθηκε στις 30  Ιουλίου 2018.
  2. kunishitei.bunka.go.jp/heritage/detail/401/1685.
  3. 3,0 3,1 Yu, A. C. «To-ji Temple - Japanese Wiki Corpus». www.japanese-wiki-corpus.org. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2022. 
  4. «To Ji» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2022. 
  5. 5,0 5,1 5,2 «To-ji». World History Encyclopedia (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2022. 
  6. 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 «Toji Temple». www.japan-guide.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2022. 
  7. 7,0 7,1 «To-ji - The Tallest Pagoda in Japan». www.kanpai-japan.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2022. 
  8. Ponsonby-Fane, Richard. (1956). Kyoto: The Old Capital of Japan, 794–1869, p. 111.
  9. Hakeda, Yoshito S. (1972). Kūkai and His Major Works. Columbia University Press. σελ. 7. ISBN 0-231-05933-7. 
  10. «About To-ji Temple». www.toji.or.jp. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2022. 
  11. «東寺 - 御影堂 〈大師堂〉 / Mieido House (Daishido House)». www.toji.or.jp. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιουνίου 2009. 
  12. Utsu, Tokuji· Shima, Etsuzo (2001). 地震の事典. Asakura Shoten. 
  13. «教王護国寺五重塔» (στα Ιαπωνικά). Cultural Heritage Online. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουνίου 2019. 
  14. «Tō-ji | Kyoto, Japan | Sights». www.lonelyplanet.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2022. 
  15. «Inside of To-ji». To-ji. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουνίου 2019. 
  16. «Story & Recommendation - To-ji Temple in Kyoto Station(Temples & Shrines)». Sharing Kyoto (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2022. 
  17. «Toji Temple | Japan Experience». www.japan-experience.com. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2022. 
  18. 18,0 18,1 18,2 18,3 «Japanese architecture | History, Characteristics, & Facts». Encyclopedia Britannica. 
  19. Ryuichi, Abe (1999). The Weaving of Mantra: Kukai and the Construction of Esoteric Buddhist Discourse. Columbia University Press. ISBN 0-231-11286-6. 
  20. «:: JAANUS :: Terminology of Japanese Architecture & Art History». www.aisf.or.jp. 

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

  • Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1956). Κιότο: Η Παλιά Πρωτεύουσα της Ιαπωνίας, 794–1869 . Κιότο: The Ponsonby Memorial Society.