Υπόθεση της γιγαντιαίας σύγκρουσης

Η υπόθεση της γιγαντιαίας σύγκρουσης, που μερικές φορές ονομάζεται Θεία Σύγκρουση, υποδηλώνει ότι η Σελήνη σχηματίστηκε από τα συντρίμμια που είχαν απομείνει από σύγκρουση μεταξύ της Γης και ενός αστρονομικού σώματος μεγέθους ίσου με του Άρη, περίπου 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, στον Αδαίο μεγααιώνα· περίπου 20 έως 100 εκατομμύρια χρόνια μετά τη συγχώνευση του ηλιακού συστήματος.[1] Το συγκρουόμενο σώμα ονομάζεται μερικές φορές Θεία, από το όνομα της μυθικής Τιτανίδας που ήταν η μητέρα της Σελήνης, της θεάς του Φεγγαριού. Η ανάλυση των σεληνιακών πετρωμάτων, που δημοσιεύθηκε σε μια έκθεση του 2016, υποδηλώνει ότι η σύγκρουση μπορεί να ήταν ένα άμεσο χτύπημα, προκαλώντας την πλήρη ανάμειξη και των δύο γονικών σωμάτων.

Απεικόνιση καλλιτέχνη μιας σύγκρουσης μεταξύ δύο πλανητικών σωμάτων. Μια τέτοια σύγκρουση μεταξύ της Γης και ενός αντικειμένου μεγέθους όσο του Άρη σχημάτισε πιθανώς τη Σελήνη.

Η υπόθεση της γιγαντιαίας σύγκρουσης είναι σήμερα η ευνοούμενη επιστημονική υπόθεση για το σχηματισμό της Σελήνης. Τα αποδεικτικά στοιχεία περιλαμβάνουν:

  • Η περιστροφή της Γης και η τροχιά της Σελήνης έχουν παρόμοιες κατευθύνσεις.
  • Δείγματα της Σελήνης υποδεικνύουν ότι η επιφάνεια της Σελήνης ήταν κάποτε λειωμένη.
  • Η Σελήνη έχει σχετικά μικρό πυρήνα σιδήρου.
  • Η Σελήνη έχει χαμηλότερη πυκνότητα από τη Γη.
  • Υπάρχουν αποδείξεις σε άλλα συστήματα αστεριών παρόμοιων συγκρούσεων, σε δίσκους συντριμμάτων.
  • Οι γιγαντιαίες συγκρούσεις είναι σύμφωνες με τις κορυφαίες θεωρίες του σχηματισμού του ηλιακού συστήματος.
  • Οι σταθεροί ισοτοπικοί λόγοι της σεληνιακής και της γήινης πέτρας είναι πανομοιότυποι, υποδηλώνοντας μια κοινή προέλευση.

Ωστόσο, παραμένουν αρκετά ερωτήματα σχετικά με τα καλύτερα υποδείγματα της υπόθεσης της γιγαντιαίας σύγκρουσης.[2] Η ενέργεια μιας τέτοιας γιγαντιαίας σύγκρουσης προβλέπεται να έχει θερμάνει τη Γη για να παραγάγει έναν παγκόσμιο ωκεανό μάγματος και έχει τεκμηριωθεί η απόδειξη της προκύπτουσας πλανητικής διαφοροποίησης του βαρύτερου υλικού που βυθίζεται στο μανδύα της Γης.[3] Ωστόσο, από το 2015 δεν υπάρχει αυτοσυντηρούμενο υπόδειγμα που ξεκινάει με το συμβάν της γιγαντιαίας σύγκρουσης και ακολουθεί την εξέλιξη των συντριμμιών σε ένα μόνο φεγγάρι. Άλλες εναπομένουσες ερωτήσεις περιλαμβάνουν πότε η Σελήνη έχασε το μερίδιό της από τα πτητικά στοιχεία και γιατί η Αφροδίτη - που υπέστη γιγαντιαίες συγκρούσεις κατά τη διάρκεια του σχηματισμού της - δεν φιλοξενεί παρόμοιο φεγγάρι.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. «Revisiting the Moon». The New York Times. 2014-09-09. https://www.nytimes.com/2014/09/09/science/revisiting-the-moon.html. 
  2. Daniel Clery (11 October 2013). «Impact Theory Gets Whacked». Science 342: 183. doi:10.1126/science.342.6155.183. PMID 24115419. Bibcode2013Sci...342..183C. https://archive.org/details/sim_science_2013-10-11_342_6155/page/183. 
  3. Rubie, D. C.· Nimmo, F.· Melosh, H. J. (1 Ιανουαρίου 2007). Formation of Earth’s Core A2 - Schubert, Gerald. Amsterdam: Elsevier. σελίδες 51–90. ISBN 9780444527486. 

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

Ακαδημαϊκά άρθρα Επεξεργασία

Μη ακαδημαϊκά βιβλία Επεξεργασία