Χανς Γκούντε

Ο Χανς Φρέντρικ Γκούντε (Hans Fredrik Gude, 13 Μαρτίου 1825 - 17 Αυγούστου 1903) ήταν Νορβηγός ρομαντικός ζωγράφος και θεωρείται μαζί με τον Γιόχαν Κρίστιαν Νταλ ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους τοπίου της Νορβηγίας. Έχει χαρακτηρισθεί στυλοβάτης του Νορβηγικού Εθνικού Ρομαντισμού. Συνδέεται με τη σχολή ζωγραφικής του Ντύσσελντορφ.

Χανς Γκούντε
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	13  Μαρτίου 1825 Χριστιανία
Θάνατος	17  Αυγούστου 1903 Βερολίνο
Τόπος ταφής	Vår Frelsers gravlund
Χώρα πολιτογράφησης	Νορβηγία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Νορβηγική γλώσσα
Σπουδές	Ακαδημία Καλών Τεχνών του Ντύσσελντορφ (από 1841) Berliner Akademie der Künste (από 1841) Norwegian National Academy of Craft and Art Industry
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	ζωγράφος διδάσκων πανεπιστημίου
Εργοδότης	Πανεπιστήμιο Τεχνών του Βερολίνου Ακαδημία Καλών Τεχνών του Ντύσσελντορφ (1854–1861) Academy of Fine Arts, Karlsruhe (1863–1880) Berliner Akademie der Künste (από 1880)
Αξιοσημείωτο έργο	The Sandvik Fiord
Οικογένεια
Σύζυγος	Betsy Gude (1850–1903)
Τέκνα	Nils Gude Ove Gude Erik Anker Gude Agnes Charlotte Gude
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσεις	Τάγμα του Αγίου Όλαφ Τάγμα του Πολικού Αστέρα Τάγμα του Ερυθρού Αετού 3ης τάξης
Σχετικά πολυμέσα

Η καλλιτεχνική πορεία του Γκούντε δεν χαρακτηρίστηκε από δραστική αλλαγή και επανάσταση, αλλά αντίθετα ήταν μια σταθερή εξέλιξη που αντιδρούσε αργά στις γενικές τάσεις στον καλλιτεχνικό κόσμο. Τα πρώτα έργα του είναι ειδυλλιακά, ηλιόλουστα τοπία της Νορβηγίας που παρουσιάζουν μια ρομαντική, αλλά ακόμα ρεαλιστική άποψη της χώρας του. Γύρω στο 1860 ο άρχισε να ζωγραφίζει θαλασσινά τοπία και άλλα παράκτια θέματα. Είχε αρχικά δυσκολία με τη σχεδίαση ανθρώπινων μορφών και έτσι συνεργαζόταν με τον Αντολφ Τίντεμαντ σε κάποια από τα έργα του, σχεδιάζοντας ο ίδιος το τοπίο και αφήνοντας τον Τίντεμαντ να ζωγραφίσει τις μορφές. Αργότερα δούλεψε ειδικά πάνω στις μορφές ενώ βρίσκονταν στην Καρλσρούη και έτσι άρχισε να γεμίζει με αυτές τους πίνακες του. Αρχικά ζωγράφιζε κυρίως με λάδια σε στούντιο, βασίζοντας τα έργα του σε μελέτες που είχε κάνει νωρίτερα επί τόπου. Ωστόσο, καθώς ωρίμαζε ως ζωγράφος άρχισε να ζωγραφίζει στο ύπαιθρο και μετέφερε τα οφέλη αυτής της πρακτικής στους μαθητές του. Αργότερα ζωγράφιζε με ακουαρέλες, καθώς και γκουάς σε μια προσπάθεια να διατηρήσει την τέχνη του διαρκώς φρέσκια και εξελισσόμενη, και παρόλο που αυτά δεν έγιναν ποτέ τόσο ευμενώς δεκτά από το κοινό όσο οι ελαιογραφίες του, οι συνάδελφοί του καλλιτέχνες τα θαύμαζαν πολύ.

Ο Γκούντε πέρασε σαράντα πέντε χρόνια ως καθηγητής τέχνης και έτσι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της νορβηγικής τέχνης, ενεργώντας ως μέντορας τριών γενεών Νορβηγών καλλιτεχνών. Νέοι Νορβηγοί καλλιτέχνες συνέρρεαν οπουδήποτε δίδασκε, πρώτα στην Ακαδημία Τέχνης του Ντύσσελντορφ και αργότερα στη Σχολή Τέχνης της Καρλσρούης. Ο Γκούντε υπηρέτησε επίσης ως καθηγητής στην Ακαδημία Τέχνης του Βερολίνου από το 1880 ως το 1901, αν και εκεί προσέλκυσε λίγους Νορβηγούς στην Ακαδημία του Βερολίνου, γιατί τότε στα μάτια τους το Βερολίνο είχε ξεπεραστεί σε κύρος από το Παρίσι.

Κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Γκούντε κέρδισε πολλά μετάλλια, έγινε δεκτός ως επίτιμο μέλος σε πολλές ακαδημίες τέχνης και του απονεμήθηκε ο Μεγάλος Σταυρός του Τάγματος του Αγίου Όλαφ. Ήταν πατέρας του ζωγράφου Νιλς Γκούντε και η κόρη του Σίγκριντ παντρεύτηκε το Γερμανό γλύπτη Οτο Λέσινγκ.

Πρώτα χρόνια

Ο Γκούντε γεννήθηκε στη Χριστιανία το 1825, γιος του Oβε Γκούντε, δικαστή, και της Μαρίε Ελίσαμπετ Μπραντ.

Ξεκίνησε την καλλιτεχνική του καριέρα με ιδιωτικά μαθήματα από τον Γιοχάνες Φλίντοε και το 1838 παρακολουθούσε τα βραδινά μαθήματά του στη Βασιλική Σχολή Ζωγραφικής στη Χριστιανία. Το φθινόπωρο του 1841 ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Βελχάβεν πρότεινε ο νεαρός Γκούντε να σταλεί στο Ντύσσελντορφ για να συνεχίσει την καλλιτεχνική εκπαίδευσή του.

Ακαδημία Τέχνης του Ντύσσελντορφ

Στην Ακαδημία Τέχνης του Ντύσσελντορφ ο Γκούντε συνάντησε τον Γιόχαν Βίλχελμ Σίρμερ - καθηγητή τοπιογραφίας - που τον συμβούλεψε να εγκαταλείψει τις φιλοδοξίες του να γίνει ζωγράφος και να επιστρέψει στις κανονικές του σπουδές προτού να είναι πολύ αργά. Ο Γκούντε απορρίφθηκε από την ακαδημία, αλλά προσέλκυσε την προσοχή του Αντρέας Άχενμπαχ, που του έκανε ιδιωτικά μαθήματα.

Ως σπουδαστής

Γαμήλια πομπή στο Χάρντανγκερφιορδ, των Αντολφ Τίντεμαντ και Χανς Γκούντε

Ο Γκούντε έγινε τελικά δεκτός στην Ακαδημία το φθινόπωρο του 1842 και συμμετείχε στην τάξη τοπιογραφίας του Σίρμερ, όπου σημείωσε γρήγορη πρόοδο. [3] Η τάξη αυτή της Ακαδημίας ήταν καινούργια εκείνη την εποχή, ιδρυμένη το 1839 ως αντιστάθμισμα στην προ πολλού υπάρχουσα τάξη ανθρωπογραφίας. Εκείνη την εποχή η ανθρωπογραφία θεωρείτο είδος μεγαλύτερου κύρους από την τοπιογραφία, καθώς πιστευόταν ότι μόνο μέσω της ζωγραφικής του ανθρώπινου σώματος θα μπορούσε να εκφραστεί η αληθινή ομορφιά. [3]

Ο Γκούντε, μαζί με το μεγαλύτερο μέρος της δωδεκαμελούς τάξης του, έλαβε βαθμό «καλός» το πρώτο του εξάμηνο και χαρακτηρίστηκε ως «ταλαντούχος». [3] Στον έλεγχό του για το σχολικό έτος 1843–44 ήταν ο μόνος μαθητής που χαρακτηρίστηκε ως «πολύ ταλαντούχος» και σε εκείνο για το τέταρτο έτος αναφερόταν ότι «ζωγραφίζει το νορβηγικό τοπίο με αληθινό και ξεχωριστό τρόπο». [3]

Ενώ ο Γκούντε ήταν φοιτητής, στην Ακαδημία αναπτύχθηκαν δύο διαφορετικές τάσεις στην τοπιογραφία: μια ρομαντική και μια κλασικιστική. [3] Οι ρομαντικοί απεικόνιζαν άγριες ερημιές με σκοτεινά δάση, ψηλές κορυφές και ορμητικά νερά για να αποδώσουν τις τρομακτικές και πανίσχυρες πτυχές της φύσης. [3] Χρησιμοποιούσαν πλούσια, κάθυγρα χρώματα με έντονη αντίθεση φωτός και σκιάς. [3] Οι κλασικιστές ενδιαφέρονταν περισσότερο να αναδημιουργήσουν τοπία από το ηρωικό ή το μυθικό παρελθόν και συχνά τα τοποθετούσαν εν μέσω θρησκευτικών ή ιστορικών γεγονότων. [3] Οι κλασικιστές επικεντρώνονταν σε ευθείες και σαφήνεια στις συνθέσεις τους. [3] Μέσω του Αχενμπαχ - του πρώτου δασκάλου του κατά την άφιξή του στο Ντύσσελντορφ - εκτέθηκε στη ρομαντική παράδοση, ενώ μέσω των μαθημάτων του και αργότερα της διδασκαλίας του για τον Σίρμερ στην κλασική παράδοση. [3]

Το 1827 οι Σίρμερ και Καρλ Φρήντριχ Λέσινγκ είχαν ιδρύσει ένα Σύλλογο Σύνθεσης Τοπίου που έκανε συναντήσεις μερικές φορές κάθε χρόνο στο σπίτι του Σίρμερ, όπου αυτός έδινε συμβουλές σχετικά με τη σύνθεση των τοπίων. [3] Δεκαπέντε χρόνια αργότερα ο Γκούντε άρχισε να παρακολουθεί τις συναντήσεις του συλλόγου με άλλους μαθητές από την τάξη του, αλλά καθώς προχωρούσε σε μεγαλύτερα επίπεδα ρεαλισμού άρχισε να καθιστά σαφές ότι δεν συμφωνούσε με τις ιδέες για τη σύνθεση που διατύπωνε ο Σίρμερ κατά τις συναντήσεις, λέγοντας συγκεκριμένα:

Ζωγράφισα ένα μεγάλο ορεινό τοπίο, για το οποίο πήρα το θέμα μου από τις μελέτες μου στα Ορη Ρόντανε και είχα σοβαρά προβλήματα επειδή ο Σίρμερ δεν ενέκρινε την ρεαλιστική απόδοση και ήταν αδύνατο να δεχτώ την πρότασή του να ομαδοποιήσω τα βουνά περισσότερο σύμφωνα με το κλασικιστικό ιδεώδες.

— Χανς Γκούντε

Στη Λίμνη του Νερόμυλου, του Γκούντε (1850)

Στο Ντύσσελντορφ ο Γκούντε συναντήθηκε με τον Καρλ Φρήντριχ Λέσινγκ, που ενώ αρχικά τον κράτησε σε απόσταση έγινε φίλος και συνεργάτης του. Η σχέση τους ήταν τόσο στενή που η μεγαλύτερη κόρη του Γκούντε παντρεύτηκε τελικά έναν από τους γιους του Λέσινγκ. Ωστόσο οι δύο καλλιτέχνες διέφεραν στο ύφος, με το Λέσινγκ να ζωγραφίζει θεαματικά, ιστορικά έργα, ενώ ο Γκούντε δεν χρησιμοποιούσε ποτέ ιστορικά γεγονότα στους δικούς του πίνακες.

Ο Γκούντε υπηρέτησε ως σπουδαστής-καθηγητής στην Ακαδημία μέχρι το 1844, όταν έφυγε για να ζήσει στη Χριστιανία. [1] [4] Στις 25 Ιουλίου του 1850 παντρεύτηκε τη Μπέτσυ Σαρλότ Γιουλιάνε Ανκερ (1830-1912), κόρη του στρατηγού Eρικ Ανκερ, στη Χριστιανία (σήμερα Όσλο).

Καθηγητής

Το 1854 ο Γκούντε διορίστηκε καθηγητής τοπιογραφίας στην Ακαδημία, αντικαθιστώντας τον πρώην δάσκαλό του Σίρμερ. Ηταν είκοσι εννέα όταν διορίστηκε, γεγονός που τον καθιστούσε το νεότερο καθηγητή της Ακαδημίας. Ο διορισμός του ήταν εν μέρει πολιτικός, καθώς σε σύγκρουση μεταξύ της Ρηνανίας και των συμφερόντων της Πρωσίας ο Γκούντε θεωρήθηκε ουδέτερος υποψήφιος λόγω των νορβηγικών του ριζών. Προτάθηκε για τη θέση από τον τότε διευθυντή της Ακαδημίας Βίλχελμ φον Σάντοβ, αλλά μόνο μετά την απόρριψη της θέσης από τους Αντρεας Αχενμπαχ, Οσβαλντ Αχενμπαχ και Λέσινγκ λόγω χαμηλής αμοιβής. Όσον αφορά τη θέση και την αποζημίωση, ο Gude έγραψε:

Σχετικά με αυτή τη θέση του καθηγητή μπορώ μόνο να πω ότι δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν πρέπει να δέχομαι την αμοιβή για να γίνω δάσκαλος, δεδομένου ότι πρέπει πραγματικά να έχω μαθητές. Όλοι όσοι ήθελαν να γίνω δάσκαλός τους είναι εδώ φτωχοί ... Εάν γίνω καθηγητής μπορούν τώρα να μπουν στην Ακαδημία. Εν πάση περιπτώσει θα είμαι εδώ για πολλά χρόνια, οπότε θα μπορούσα να ζωγραφίσω σε ένα στούντιο δύο φορές μεγαλύτερο από οποιοδήποτε ιδιωτικό. Όταν κουραστώ, μπορώ πάντα να υποβάλω την παραίτησή μου.

— Χανς Γκούντε

Φρέσκο αεράκι από τις νορβηγικές ακτές

Καθ 'όλη τη θητεία του ο Γκούντε είχε ιδιωτικούς μαθητές εκτός από τις κανονικές του τάξεις. Ως καθηγητής δίδασκε έξι ώρες στην τάξη, καθόταν δύο ώρες στο γραφείο, επόπτευε εκ περιτροπής με άλλους καθηγητές να το μάθημα ζωγραφικής γυμνού και παρευρισκόταν σε συναντήσεις του προσωπικού. Το 1857 υπέβαλε την παραίτησή του, αναφέροντας επισήμως τις οικογενειακές του υποχρεώσεις και λόγους υγείας ως αιτίες παραίτησης, αν και στα απομνημονεύματα του μέμφεται την εχθρότητα και τις κακολογίες από δύο μαθητές του. Ο καθηγητής τοπιογραφίας αμειβόταν με το κατώτατο όριο της κλίμακας αμοιβών της Ακαδημίας και ο Γκούντε ήταν ένας από τους λίγους καθηγητές που δεν δέχτηκαν αύξηση όπως οι περισσότεροι έλαβαν το 1855. Άλλοι έχουν υποστηρίξει ότι ο Γκούντε ήθελε να φύγει από την Ακαδημία επειδή φοβόταν μήπως κολλήσει καλλιτεχνικά σε μια ρουτίνα. Ετυχε καλύτερης μεταχείρισης από την Ακαδημία μετά την υποβολή της παραίτησής του και θα χρειαζόταν πέντε ολόκληρα χρόνια για να φύγει τελικά από το Ντύσσελντορφ. Παρόλο που οι καθηγητές της Ακαδημίας παραπονιούνταν ότι η διδασκαλία τους τους εμπόδιζε να αναλάβουν πιο προσοδοφόρα έργα ο Γκούντε μπόρεσε να πουλήσει αρκετά έργα για να μένει σε ένα καλούτσικο σπίτι στο Ντύσσελντορφ, στο σημερινό Χοφγκάρτεν.

Νορβηγική ή γερμανική τέχνη

Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα η Ακαδημία του Ντύσσελντορφ είχε γίνει κέντρο εκπαίδευσης Νορβηγών καλλιτεχνών, αλλά στη Νορβηγία προέκυψε μια συζήτηση σχετικά με το αν η τέχνη ήταν πραγματικά νορβηγική καθώς δεν προήλθε από τη Νορβηγία και στην πραγματικότητα δημιουργήθηκε από καλλιτέχνες που είχαν εκπαιδευτεί στη Γερμανία. Η συζήτηση ξεκίνησε από προτάσεις για τη δημιουργία καλλιτεχνικής σχολής τέχνης στη Νορβηγία, και ως εκ τούτου ήταν ουσιώδες για τους θιασώτες μιας νορβηγικής ακαδημίας να υποστηρίξουν ότι οι νορβηγικές αξίες δεν θα μπορούσαν να ενσταλαχθούν στους καλλιτέχνες εάν έπρεπε να πάνε στο εξωτερικό.

Σε μια επιστολή προς τον Γέργκεν Μόε ο Γκούντε γράφει ότι βλέπει δυνατότητες για τη δική του εξέλιξη στο Ντύσσελντορφ και ότι ακόμα κι αν αυτό θα τον έκανε να γίνει γνωστός ως Γερμανός καλλιτέχνης αντί για Νορβηγός, δεν θα ντρεπόταν για αυτό. Για την υπεράσπιση των Νορβηγών καλλιτεχνών της Ακαδημίας ο Γκούντε γράφει ότι δεν μιμούνταν απλά Γερμανούς καλλιτέχνες:

Εάν μαθαίνουμε κάτι από το Achenbach και το Lessing, σίγουρα δεν μας βλάπτει. κανείς δεν έχει πει ποτέ για εμένα ή την Tidemand ή, από όσο γνωρίζω, κανέναν από μας Νορβηγούς Ντίσελντορφ που αντιγράφουμε και μιμούμαστε.

— Χανς Γκούντε

Ο Γκούντε ήταν πεπεισμένος ότι για τους Νορβηγούς καλλιτέχνες της Ακαδημίας ήταν αδύνατο να ξεφύγουν από την κληρονομιά τους και ότι η Νορβηγία επηρέαζε την τέχνη τους είτε το ήθελαν είτε όχι. Σε αυτό το θέμα έγραψε:

[...] και εσείς, οι συμπατριώτες μου στη Νορβηγία, δεν έχετε λόγο να παραπονιέστε ότι έχουμε ξεχάσει τον αγαπητό, οικείο και συγκεκριμένο χαρακτήρα με τον οποίο ο Θεός έχει προικίσει τη χώρα και το έθνος μας. Αυτό είναι τόσο παγιωμένο στο είναι μας που βρίσκει έκφραση, είτε μας αρέσει είτε όχι. Επομένως μην μας προσβάλλετε περαιτέρω με μια τέτοια [κατηγορία]. πονάει τα συναισθήματά μας και έτσι αποδεικνύει πόσο αβάσιμη είναι, γιατί διαφορετικά θα ήταν εύκολο να την αντιμετωπίσουμε με αδιαφορία.

— Χανς Γκούντε

Ωστόσο ο Φον Σάντοβ υποστήριξε ότι η τέχνη του Γκούντε ήταν στην πραγματικότητα γερμανική σε μια προσπάθεια να υπερασπιστεί την εισήγησή του να διαδεχθεί ο Γκούντε τον Σίρμερ. Έγραψε για τον Γκούντε ότι «η εκπαίδευσή του είναι εντελώς γερμανική, το στυλ του ασυνήθιστα υψιπετές».

Ουαλία

Εφεϊμπρόεν, Βόρεια Ουαλλία

Πολλοί από τους συνομηλίκους του Γκούντε έφυγαν από την Ακαδημία του Ντύσσελντορφ σε άλλες σχολές τέχνης, αλλά αυτός αποφάσισε να αναζητήσει πιο άμεση επαφή με τη φύση. Είχε αποκτήσει μια βάση στη βρετανική αγορά τέχνης τη δεκαετία του 1850, αφότου τα έργα του έγιναν δεκτά στις γκαλερί του Φράνσις Εγκερτον, 1ου Κόμη του Έλσμιρ, και του Μαρκήσιου του Λάνσντοουν και έτσι όταν ένας Άγγλος έμπορος τέχνης και πρώην μαθητής του - ο κ. Στιφ - του πρότεινε να κάνει καριέρα στην Αγγλία, ανταποκρίθηκε άμεσα. [3] Το φθινόπωρο του 1862 ο Γκούντε ξεκίνησε για την Κοιλάδα Λεντρ κοντά στο Κόνγουεϊ της Ουαλίας, ένα μέρος φημισμένο για το γραφικό του τοπίο, που φιλοξενούσε ήδη μια αποικία Βρετανών καλλιτεχνών της υπαίθρου. Εκεί όπου μικρές ομάδες καλλιτεχνών ζούσαν στην ύπαιθρο για να αλληλοεμπνέονται, να είναι πιο κοντά στο θέμα τους και να ξεφύγουν από την πόλη, ο Γκούντε ήταν ένας από τους πρώτους Νορβηγούς καλλιτέχνες που ζούσε έτσι. Ο Γκούντε ενοικίασε ένα σπίτι με θέα στον Ποταμό Λεντρ, όπου ζωγράφισε μία από τις αρχαίες ρωμαϊκές γέφυρες που ήταν δημοφιλής στους καλλιτέχνες της εποχής.

Ο Γκούντε αναφέρει ότι οι Βρετανοί και οι Ουαλλοί ζωγράφοι τοπίου ήταν περιφρονούνταν από τους καλλιτέχνες της ηπειρωτικής Ευρώπης και χρησιμοποιούσαν ένα πολύ διαφορετικό στυλ ζωγραφικής από αυτούς. Ενώ ο Γκούντε και οι συνάδελφοί του καλλιτέχνες της ηπειρωτικής Ευρώπης έβγαιναν στη φύση και έκαναν σκίτσα για να λειτουργήσουν ως μελέτες σε στούντιο, οι Βρετανοί και οι Ουαλλοί ζωγράφοι τοποθετούσαν τα καβαλέτα τους επί τόπου και δούλευαν στους πίνακες τους με τα θέματα τους μπροστά τους. Ο Γκούντε προσπάθησε να βελτιώσει τη φήμη του ανάμεσα στους ντόπιους ζωγράφους με συμμετοχές στις ανοιξιάτικες εκθέσεις της Βασιλικής Ακαδημίας στο Λονδίνο το 1863 και το 1864, αλλά και οι δύο ήταν αποτυχημένες, κάτι που ο Γκούντε περιέγραψε ως «χρήσιμο αλλά πικρό φάρμακο». Παρά τις δυσκολίες αυτές - που εντάθηκαν από την οικονομική ζημιά του ταξιδιού, λόγω έλλειψης πωλήσεων ζωγραφικών έργων - ο Γκούντε θεώρησε ότι το ταξίδι τον ωφέλησε πολύ ως καλλιτέχνη, γράφοντας στον κουνιάδο του Τέοντορ Κγέρλουφ:

Ήταν λυπηρό να αφήσω το υπέροχο αλλά άγριο τοπίο που μας είχε γίνει τόσο αγαπητό και ένα ειρηνικό, ήσυχο σπίτι. Η διαμονή μου στην Αγγλία ήταν πολύ επωφελής για μένα, καθώς απελευθερώθηκα από πολλά από τα επικρατούντα κλισέ του στούντιο, μόνος μου και σε ένα τοπίο τόσο νέο για μένα που με ανάγκασε να παρατηρώ πιο έντονα.

Ενώ βρισκόταν στην Ουαλία τον επισκέφθηκαν ο Αντολφ Τίντεμαντ με τον Φρέντερικ Κόλετ και οι τρεις τους ταξίδεψαν στο Κερνάρφον και στο Χόλυχεντ, από όπου ο Γκούντε παρατήρησε για πρώτη φορά πραγματική καταιγίδα στον Ατλαντικό.

Σχολή Τέχνης του Μπάντεν

Από την Κιμζέε

Το Δεκέμβριο του 1863 προσφέρθηκε στον Γκούντε θέση καθηγητή στη Σχολή Τέχνης του Μπάντεν στην Καρλσρούη, που την αποδέχθηκε, όπου διαδέχθηκεν για άλλη μια φορά τον Σίρμερ, και έτσι έφυγε από την Ουαλία. Δίστασε να αναλάβει τη θέση καθώς ένιωθε ότι δούλευε για τον εχθρό, αλλά δεν μπορούσε να μείνει στη Νορβηγία λόγω έλλειψης μιας σχολής τέχνης. [3] Έγραψε για τις σκέψεις του σχετικά με τη θέση στον Κγέρουλφ, δηλώνοντας:

Αυτή τη στιγμή νιώθω καταθλιπτικά και βαθιά τι σημαίνει να γυρίζω στον κόσμο χωρίς μια μητρική χώρα - τώρα έχω λάβει μια θέση και θα υπηρετήσω με το μέγιστο των δυνάμεών μου τη χώρα που ενδέχεται σύντομα να βρίσκεται σε ανοιχτό πόλεμο με τη δική μου πατρίδα. Δεν θα εκφράσω συμπάθειες και θα είμαι κωφός σε ό, τι συμβαίνει πέρα ​​από τους τοίχους του δικού μου στούντιο. Αυτό που κάνει τις καρδιές στην πατρίδα να χτυπούν γρηγορότερα δεν θα υπάρχει για μένα. Και πόσο προσβλητικό και αβάσταχτο θα είναι να παρακολουθώ τον ενθουσιασμό γύρω μου για τα δικαιώματα μιας γερμανικής υπηκοότητας, ενώ το έθνος μου ίσως αιμορραγεί σε έναν αγώνα για την ύπαρξή του. Από την άλλη πόσο σοβαρές είναι οι υποχρεώσεις μου για τη γυναίκα και τα παιδιά μου και θα χρησιμοποιήσω τα ταλέντα μου όπου μου επιτρέπεται - στο σπίτι δεν μπορώ να τα χρησιμοποιήσω, και σε δύο ως τρία χρόνια θα έρθω στο τέλος της καριέρας μου και θα βυθιστώ σε βαθιά δυστυχία με όλα τα παιδιά μου - είμαι σίγουρος γι αυτό.

Υπάρχει υπόνοια ότι η θέση καθηγητή προσφέρθηκε στον Γκούντε λόγω της σύστασης του Λέσινγκ. Όταν δέχτηκε τη θέση στην Καρλσρούη η ροή των Νορβηγών ζωγράφων από την Ακαδημία του Ντύσσελντορφ στράφηκε προς τα εκεί, από όπου θα αποφοιτούσαν πολλοί από τους Νορβηγούς ζωγράφους της δεκαετίας του 1860 και του 1870, μεταξύ των οποίων οι Φρέντερικ Κόλετ, Γιόχαν Μάρτιν Νίλσεν, Κίτυ Λ. Κιέλαντ, Νικολάι Ούλφστεν, Είλιφ Πέτερσεν, Μάρκους Γκρένβολντ, Οτο Σίντινγκ, Κρίστιαν Κρογκ και Φριτς Τάουλοβ.

Στην Καρλσρούη ο Γκούντε συνέχισε να αναπαράγει πιστά τα τοπία που έβλεπε, ένα στυλ που πέρασε στους μαθητές του, μεταφέροντάς τους στην Κιμζέε για να ζωγραφίσουν τη λίμνη στο ύπαιθρο. Ενώ σε αυτά τα ταξίδια ο Γκούντε και οι μαθητές του συναντούσαν συχνά τον Εντουαρντ Σλάιχ τον Πρεσβύτερο με τους δικούς του μαθητές από το Μόναχο, οι οποίοι, όπως περιέγραψε ο Γκούντε, έβγαιναν έξω μόνο για να συλλάβουν την ατμόσφαιρα του σκηνικού και ήταν δύσπιστοι για τα πλεονεκτήματα της υπαίθριας ζωγραφικής. Ο Γκούντε ενδιαφέρθηκε επίσης για το πώς το φως ανακλάται στο νερό όταν βρισκόταν στην Καρλσρούη, καθώς και για την επέκταση της μελέτης του για την ανθρώπινη μορφή. Αν και σπάνια ζωγράφιζε ανθρώπους για λογαριασμό τους, άρχισε να βάζει στα έργα του πειστικά, αν και μερικές φορές ανατομικά λανθασμένα, άτομα.

Ο Γκούντε ζωγράφισε το Από την Κιμζέε ενώ βρισκόταν στην Καρλσρούη. Ο πίνακας που παρουσιάστηκε στη Βιέννη έγινε τόσο ενθουσιωδώς δεκτός που αγοράστηκε για να εκτεθεί από το Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης και απέφερε στον Γκούντε αρκετά μετάλλια και την ιδιότητα του μέλους της Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης.

Η σχολή της Καρλσρούης είχε ιδρυθεί από το Μεγάλο Δούκα του Μπάντεν με τον οποίο ο Γκούντε είχε καλές σχέσεις. Λόγω αυτού του γεγονότος έλαβε καλύτερη αμοιβή από ό, τι στην Ακαδημία του Ντύσσελντορφ, είχε άνετη και δωρεάν κατοικία και του χορηγούντο γενναιόδωρες άδειες, που του επέτρεπαν να ταξιδέψει το καλοκαίρι για να πραγματοποιεί μελέτες για μελλοντικούς πίνακες. Ο Γκούντε υπηρέτησε ως διευθυντής της Καρλσρούης από το 1866 ως το 1868 και πάλι από το 1869 ως το 1870, όπου εισήγαγε αρκετές από τις δικές του εκπαιδευτικές αρχές σχεδιασμένες να αναπτύξουν το ατομικό ταλέντο του μαθητή. Αλλά η βασιλεία του ως διευθυντή στην Καρλσρούη δεν ήταν χωρίς αντίσταση στις μεθόδους του και αυτή την αντίθεση αναφέρει ως το λόγο που επισκέφθηκε την Ακαδημία Τέχνης του Βερολίνου ήδη από το 1874 αναζητώντας καλύτερες συνθήκες. Λόγω των επισκέψεων του στο Βερολίνο η σχέση του με το Μεγάλο Δούκα επιδεινώθηκε, καθώς αυτός ένιωθε ότι οι παραχωρήσεις που είχε κάνει στον Γκούντε ήταν τόσο μεγάλες που έπρεπε να είναι ευγνώμων και να μην αναζητεί καθηγεσίες αλλού. Ο Γκούντε παρέμεινε στην Καρλσρούη για έξι ακόμη χρόνια μετά τις πρώτες επισκέψεις του στην Ακαδημία Τέχνης του Βερολίνου αλλά το 1880 αποφάσισε να παραιτηθεί από τη σχολή της Καρλσρούης, για να αναλάβει θέση στο Βερολίνο.

Ακαδημία Τέχνης του Βερολίνου

Το 1880 ο Γκούντε δέχτηκε τη θέση του επικεφαλής του κύριου στούντιο τοπιογραφίας της Ακαδημίας Τέχνης του Βερολίνου, που συνεπαγόταν μια θέση στη Σύγκλητο της Ακαδημίας. Η Σύγκλητος ήταν υπεύθυνη για την υπεράσπιση «όλων των καλλιτεχνικών συμφερόντων του κράτους» και η ένταξη σε αυτή σήμαινε την υψηλότερη επίσημη αναγνώριση του έργου του Γκούντε. [3]

Το 1895 η Ενωση Τεχνών της Χριστιανίας πραγματοποίησε μια ολοκληρωμένη έκθεση του συνολικού έργου του Γκούντε, με έργα ζωγραφικής, ελαιογραφίες, ακουαρέλες, σκίτσα και χαρακτικά. Όταν ρωτήθηκε τι έπρεπε να παρουσιαστεί στην έκθεση απάντησε ότι "[...] ίσως θα μπορούσε να βρεθεί χώρος για μελέτες και σχέδια. Πιστεύω μάλλον ότι αυτά θα ήταν πιο ενδιαφέροντα. Είναι επίσης (δυστυχώς) μεγαλύτερης καλλιτεχνικής αξίας." Την εποχή της έκθεσης ο Γκούντε είχε εγκαταλείψει το προηγούμενο στυλ του ζωγραφικής συνθέσεων μεγάλης κλίμακας με βάση μελέτες και δούλευε σε άλλα μέσα εκτός από το λάδι. [3] Στο Βερολίνο άρχισε να εργάζεται περισσότερο σε γκουάς και ακουαρέλα σε μια προσπάθεια να διατηρήσει τη «φρεσκάδα» της τέχνης του. Αν και δεν παρουσίασε σε μεγάλο βαθμό τις ακουαρέλες του, προκαλούσαν όμως το θαυμασμό νεότερων ζωγράφων, όπως η Χάριετ Μπάκερ που δήλωσε:

Πιστεύω ότι αν ο Γκούντε εξέθετε ακουαρέλες και σχέδια μελέτης, θα είχε τους θερμότερους θαυμαστές μεταξύ των ζωγράφων. [...] Αφήστε το μάλλον να συμβεί τώρα, ενώ μπορεί να υπάρξει διαμάχη και μια σειρά και μια ζωντανή συζήτηση για την τέχνη του [...].

Ο Γκούντε περνούσε μερικές εβδομάδες κάθε καλοκαίρι κοντά στις ακτές της Βαλτικής, όπου σχεδίαζε υλικό για πολλούς πίνακες από το Αλμπεκ και το Ρύγκεν. Παρόλο που έβαζε σε αυτούς τους πίνακες περισσότερα πρόσωπα από τα προηγούμενα έργα του, η εστίασή του ήταν ακόμα να καταγράφει με ακρίβεια το σκηνικό και ειδικά το τοπίο.

Καθώς ο αιώνας έφτανε στο τέλος του οι καθιερωμένες ακαδημίες τέχνης αντιμετώπιζαν κινήσεις «αποχώρησης» από ομάδες καλλιτεχνών που αναζητούσαν να στραφούν σε διαφορετικά στυλ. Ο Γκούντε συσπειρώθηκε με το φίλο του Αντον φον Βέρνερ για να υπερασπιστεί τις ακαδημίες, προχωρώντας τόσο πολύ ώστε να διακωμωδεί το κίνημα του «λεγόμενου συμβολισμού». Καθώς πλησίαζε στο τέλος της ζωής του, ένιωθε όλο και περισσότερο ανίκανος να συμβαδίζει με τις αλλαγές στον κόσμο της τέχνης. Μετά από μια απογοητευτική έκθεση στην Χριστιανία το 1902 έγραψε στον Γιόχαν Μάρτιν Νίλσεν:

Το μόνο που έχω ακούσει γι 'αυτήν [την έκθεση] είναι τα γράμματα τά δικά σου και του [Βίλχελμ] Χόλτερ και αυτή η αναγνώριση με παρηγορεί μετά την καταφρόνηση που αναγκάστηκα να υποστώ από κοινού με πολλούς ηλικιωμένους καλλιτέχνες. Αναγνωρίσατε αρκετές μελέτες από το χαρτοφυλάκιό μου, αλλά όλες ήταν λίγο πολύ ημιτελείς, και τους δύο τελευταίους χειμώνες τις τελείωσα πραγματικά. Είχα σοβαρά προβλήματα όταν αποφάσισα να τις εκθέσω, γιατί ήξερα πολύ καλά πόσο διαφορετική είναι η άποψη των μοντερνιστών και είναι πολύ κατανοητό ότι θέλουν μόνο να «πάρουν το τιμόνι»!

Το 1880 ο Γκούντε είχε πέντε ως οκτώ μαθητές, αλλά ο αριθμός αυτός είχε συρρικνωθεί σε δύο ή τρεις το 1890. Εν μέρει αυτή η μείωση των μαθητών οφειλόταν στην έλλειψη ενδιαφέροντος για την Ακαδημία του Βερολίνου, όπως εξήγησε στον Γκούντε ο Πρίγκιπας Ευγένιος, Δούκας του Νέρκε, που έγραψε ότι αυτός, καθώς και πολλοί άλλοι νέοι καλλιτέχνες, προτιμούσαν τη γαλλική τέχνη από τη γερμανική.

Ο Γκούντε αποσύρθηκε από την Ακαδημία του Βερολίνου το 1901 και πέθανε δύο χρόνια αργότερα στο Βερολίνο το 1903.

Εργα

• 
  Μελέτη Τοπίου από το Βόγγο, 1846
• 
  Tessefossen I Vaga I Middagsbelysning, 1848
• 
  Χάρντανγκερ φιορδ
• 
  Under eketreet ή Κάτω από τη Βελανιδιά (1858)
• 
  Spinnkusten längs Sörlandskusten (1872)
• 
  Hvile på stien ή Ξαποσταίνοντας στο μονοπάτι (1878)
• 
  Fisker fra Rügen ή Ψαράδες από το Ρύγκεν, (1882).
• 
  Ψαράδες Χανς Γκούντε Αντολφ Τίντεμαντ
• 
  Høifjell, 1857
• 
  Damer i solskinnet ή Κυρίες στη λιακάδα (1883)
• 
  Kaien på Feste i nær Moss (1898)

Πηγές

• Champlin, John Denison; Perkins, Charles Callahan, επιμ.. (1887), «Hans Fredrik Gude», Cyclopedia of Painters and Paintings, 2 (3η έκδοση), Νέα Υόρκη: Charles Scribner's Sons (δημοσιεύθηκε 1912), σελ. 183, https://books.google.com/books?id=IwkFAAAAYAAJ&printsec=titlepage&source=gbs_summary_r&cad=0#PPA183,M1, ανακτήθηκε στις 2008-03-09 
• Jansen, Ebba (1940), Slekten Gude i Norge, Bergen 
• «Hans Fredrik Gude». A Mirror Of Nature: Nordic Landscape Painting 1840-1910. Minneapolis Institute of Arts. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Φεβρουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 16 Μαρτίου 2008. 
• Gunnarsson, Torsten (1998), Nordic Landscape Painting In The Nineteenth Century, New Haven, Connecticut: Yale University Press, ISBN 0-300-07041-1 
• Haverkamp, Frode, «Hans Fredrik Gude», From National Romanticism to Realism in Landscape, ISBN 82-90744-87-0 
• Haverkamp, Frode; Gude, Hans Fredrik (January 1992), Hans Gude, Oslo: Aschehoug, ISBN 82-03-17072-2, OCLC 29047091 
• Walker, Francis Amasa (1877), «588. Hans Gude, Norway.», United States Centennial Commission: International Exhibition, 1876, XXVII, Philadelphia: J.B. Lippincott & Co., σελ. 105, https://books.google.com/books?id=OC0SAAAAYAAJ&pg=RA6-PA105, ανακτήθηκε στις 2008-03-09 
• Waters, Clara Erskine Clement; Hutton, Lawrence (1879), «Hans Frederic Gude», Artists of the nineteenth century and their works: A handbook containing two thousand and fifty biographical sketches, 1, Bostom: Houghton, Osgood & company, σελ. 317, https://books.google.com/books?id=9J9LAAAAMAAJ&pg=PA317&dq=Hans+gude&as_brr=1, ανακτήθηκε στις 2008-03-09