Οι καλούμενοι τάπητες χεράτ ή χαλιά χεράτ, είναι φημισμένοι χειροποίητοι τάπητες δαπέδου που κατασκευάζονταν στη Χεράτ (του σημερινού Αφγανιστάν), από τον 16ο μέχρι τον 17ο αιώνα, τότε που η πόλη ήταν πρωτεύουσα της Περσίας.

Οι τάπητες χεράτ είχαν σημειώσει ιδιαίτερη ακμή τον 17ο αιώνα. Κύριο χαρακτηριστικό των χαλιών αυτών, ήταν ο κόκκινος ή πορτοκαλόχρους φόντος στον οποίο φέρονταν διάφορες παραστάσεις σε χρώμα πράσινο σμαραγδιού, με φωτεινούς χρυσοκίτρινους τόνους. Μετά τον 17ο αιώνα, αν και οι αποχρώσεις δεν ήταν πλέον τόσο έντονες, συνέχιζαν όμως να έχουν ως υλικό κατασκευής το βαμβάκι με μεγάλο πέλος, με σκούρο πράσινο ή μπλε περίγραμμα (μπορντούρα). Τον αιώνα που ακολούθησε, η παραδοσιακή τέχνη των χαλιών αυτών μεταφέρθηκε στην Ινδία, όπου προστέθηκαν ανθεμωτές διακοσμήσεις που είναι οι λεγόμενοι Ινδο-Ισφαχάν τάπητες, οι οποίοι συνεχίζουν να είναι περιζήτητοι.

Σημειώνεται ότι μέχρι το 1950 και αυτοί οι τελευταίοι τάπητες θεωρούνταν εσφαλμένα ότι κατασκευάζονταν στη Χεράτ. Οι τάπητες χεράτ χαρακτηρίζονται γενικά ως ένα είδος των περσικών χαλιών.

Πηγές Επεξεργασία

  • «Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα» τ.61ος, σ.70.