Ψυχοακουστική
Η ψυχοακουστική (Psychoacoustics) αποτελεί τον κλάδο της ακουστικής και της ψυχοφυσικής, ο οποίος μελετά τον υποκειμενικό τρόπο με τον οποίο το ανθρώπινο σύστημα ακοής αντιλαμβάνεται τους διάφορους ήχους, συμπεριλαμβανόμενης της ομιλίας και της μουσικής (συνειδητοποίηση της ηχητικής πληροφορίας σε γνωστικό επίπεδο). Με την ψυχοακουστική εμπλέκονται και άλλες επιστήμες όπως η ψυχολογία, οι νευροεπιστήμες και η γλωσσολογία ως μέσο έρευνας της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Ιστορία Επεξεργασία
Πρώτος ο Ernst Heinrich Weber (1795-1878) προσπάθησε να απαντήσει σε ερωτήματα σχετικά με την αντίληψη, διατυπώνοντας τον ομώνυμο νόμο: η ελάχιστη αντιληπτή μεταβολή στην ένταση του φυσικού ερεθίσματος είναι ανάλογη της αρχικής έντασής του. Υπάρχει δηλαδή μια σχέση της αρχικής έντασης με τη διαφορά (μεταβολή) η οποία είναι μια σταθερά (ΔΙ/Ι=k)[1]. Το πρώτο σχετικό βιβλίο γράφτηκε από τον Γκούσταβ Φέχνερ (1801-1887), το 1860. Ο Fechner διατύπωσε τη δική του θεωρία, σύμφωνα με την οποία όταν η ένταση του φυσικού ερεθίσματος αυξάνει, η ευαισθησία μας σε αυτό μειώνεται (S=klog(I))[1]. Τη δεκαετία του 1950, ο Stanley Smith Stevens (1906-1973) επαναδιατύπωσε ακριβέστερα το νόμο του Fechner.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 Παπαδέλης, Γιώργος (1 Δεκεμβρίου 2010). «Τι είναι η Ψυχοακουστική;» (PDF). Ινστιτούτο Έρευνας Μουσικής & Ακουστικής (ΙΕΜΑ): Κύκλος διαλέξεων Μουσικής Ακουστικής (2010-11). Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2015.
Δείτε επίσης Επεξεργασία
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
- NewMusicBox, Chris Plack: The Musical Ear Αρχειοθετήθηκε 2015-09-13 στο Wayback Machine..
 |
Αυτό το λήμμα σχετικά με τη Φυσική χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το. |