1866 Σίσυφος

Ο Σίσυφος (Sisyphus) είναι ένας απολλώνειος αστεροειδής με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 12. Ανακαλύφθηκε το 1972 από τον Ελβετό αστρονόμο Πάουλ Βιλντ, που παρατηρούσε από το αστεροσκοπείο του Πανεπιστημίου της Βέρνης στο Τσίμερβαλντ, και πήρε το όνομά του από το όνομα του πρώτου μυθικού βασιλιά της Κορίνθου.

1866 Σίσυφος

Ανακάλυψη A
Ανακαλύψας (-ασα):	Πάουλ Βιλντ
Ημερομηνία ανακάλυψης:	5 Δεκεμβρίου 1972
Εναλλακτικές ονομασίες B:	1972 XA
Κατηγορία:
Τροχιακά χαρακτηριστικά Γ
Εποχή 14 Μαρτίου 2012 (Ι.Η. (JD) 2456000,5)
Εκκεντρότητα (e):	0,539
Μεγάλος ημιάξονας (a):	1,8935 AU (283,3 εκατομ. km)
Απόσταση περιηλίου (q):	0,8736 AU (130,7 εκατομ. km)
Απόσταση αφηλίου (Q):	2,9135 AU (435,85 εκατομ. km)
Περίοδος περιφοράς («έτος») (P):	951,71 ημέρες
Κλίση ως προς την εκλειπτική (i):	41,1935 ° (μοίρες)
Μήκος του ανερχόμενου συνδέσμου (Ω):	63,56 °
Όρισμα του περιηλίου (ω):	293,07 °
Μέση ανωμαλία (M):	49,407 °

Ο Σίσυφος είναι ο μεγαλύτερος από όλους τους αστεροειδείς που διασχίζουν την τροχιά της Γης. Οι διαστάσεις του είναι συγκρίσιμες με εκείνες του σώματος που η πτώση του δημιούργησε τον κρατήρα Chicxulub και μπορεί να επέφερε το τέλος της εποχής των δεινοσαύρων. Ο Σίσυφος θα φθάσει να έχει φαινόμενο μέγεθος 10,0 στις 26 Νοεμβρίου 2071, όταν θα απέχει μόλις 17,4 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τον πλανήτη μας (κατά την προσέγγιση στην οποία ανακαλύφθηκε είχε φωτεινότερο φαινόμενο μέγεθος 9,0 , στις 25 Νοεμβρίου 1972, οπότε ήταν ορατός και με κιάλια). Ωστόσο, η πολύ μεγάλη κλίση της τροχιάς του (41°12΄) ως προς το επίπεδο της εκλειπτικής (το επίπεδο της τροχιάς της Γης γύρω από τον `Ηλιο) καθιστά λιγότερο πιθανό το ενδεχόμενο να συγκρουσθεί ποτέ ο Σίσυφος με τη Γη.

Φυσικά χαρακτηριστικά

Η μέση διάμετρος του Σισύφου εκτιμάται σε 8,48 χιλιόμετρα. O φασματικός τύπος του είναι S (λιθώδης), ενώ το γεωμετρικό άλβεδό του είναι 0,15. Ο Σίσυφος περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του μία φορά κάθε 2 ώρες και 24 λεπτά.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα