TRAPPIST-1e
O TRAPPIST-1e, επίσης γνωστός ως 2MASS J23062928-0502285 ε, είναι εξωπλανήτης , πιθανά βραχώδης, σε τροχιά μέσα στην κατοικήσιμη ζώνη, γύρω από τον υπέρψυχρο νάνο αστέρα TRAPPIST-1, σε απόσταση 40 έτη φωτός (12,1 παρσέκ, ή σχεδόν 3.7336×1014 χιλιόμετρα) από τη Γη.
| TRAPPIST-1e | |
|---|---|
 Καλλιτεχνική απεικόνιση του πλανήτη TRAPPIST-1e | |
| Αστέρας | |
| Όνομα | TRAPPIST-1[1] |
| Φασματικός τύπος | M8[1][2] |
| Απόσταση από τη Γη | 39 [1] ly |
| Αστερισμός | Υδροχόος |
| Τροχιακά χαρακτηριστικά | |
| Εκκεντρότητα (e) | <0.085 |
| Περίοδος (P) | 6.099615 ± 0.000011 d |
| Φυσικά χαρακτηριστικά | |
| Μάζα | 0.62 (± 0.58) Kg |
| Ανακάλυψη | |
| Ανακαλύφθηκε από | Διαστημικό τηλεσκόπιο Σπίτζερ |
| Μέθοδος | Διέλευση |
| Ημερομηνία | 22 Φεβρουαρίου του 2017 |
Ήταν ένας από τους επτά νέους εξωπλανήτες που ανακαλύφθηκαν σε τροχιά γύρω από τον αστέρα, χρησιμοποιώντας παρατηρήσεις από το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Spitzer.[3] Ο εξωπλανήτης είναι εντός της κατοικήσιμης ζώνης.[4]
Χαρακτηριστικά Επεξεργασία
Μάζα, ακτίνα και θερμοκρασία Επεξεργασία
Ο TRAPPIST-1e είναι ένας εξωπλανήτης στο μέγεθος της Γης, που σημαίνει ότι έχει μάζα και ακτίνα κοντά σε αυτή της Γης. Η θερμοκρασία του είναι στους 251,2 K. Η ακτίνα του είναι 0.92 R⊕ και η μάζα του στο 0.62 M⊕. Αυτές οι τιμές επιτρέπουν να υπολογιστεί η βαρύτητα του στο 7,22 m/s2 (74% της Γης).
Μητρικό άστρο Επεξεργασία
Ο πλανήτης περιστρέφεται γύρω από τον υπέρψυχρο νάνο αστέρα τύπου M με το όνομα TRAPPIST-1. Το άστρο έχει μάζα 0,08 και ακτίνα 0,11 του Ήλιου. Στην επιφάνειά του επικρατεί θερμοκρασία 2.550 K και είναι τουλάχιστον 500 εκατομμυρίων ετών. Σε σύγκριση, ο Ήλιος είναι 4,6 δισεκατομμυρίων ετών[5] και έχει θερμοκρασία 5778 Κ.[6]
Τροχιά Επεξεργασία
Ο TRAPPIST-1e περιφέρεται γύρω από το άστρο με μια τροχιακή περίοδο περίπου 6 ημέρες και μια τροχιακή ακτίνα περίπου 0,028 φορές αυτή της Γης (σε σύγκριση με την απόσταση του Ερμή από τον Ήλιο, η οποία είναι περίπου 0.38 AU).
Κατοικησιμότητα Επεξεργασία
Ο εξωπλανήτης ανακοινώθηκε σε τροχιά μέσα στην κατοικήσιμη ζώνη του μητρικού άστρου, δηλαδή περιοχή όπου με τις σωστές συνθήκες και ιδιότητες της ατμόσφαιρας, το υγρό νερό μπορεί να βρίσκεται στην επιφάνεια του πλανήτη. Ο TRAPPIST-1e έχει ακτίνα περίπου 0,92 γήινες ακτίνες, οπότε πιθανότατα είναι βραχώδης. Το άστρο του είναι ένας κόκκινος νάνος, με μόλις το 8% της μάζας του Ήλιου. Ως αποτέλεσμα, τα αστέρια αυτού του τύπου έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν μέχρι και 4-5 τρισεκατομμύρια χρόνια, 400-500 φορές περισσότερο χρόνο από τον Ήλιο.[7]
Ο πλανήτης είναι πιθανότατα παλιρροϊκά κλειδωμένος, με τη μία πλευρά του ημισφαιρίου μόνιμα στραμμένη προς το αστέρι, ενώ η απέναντι πλευρά του είναι τυλιγμένη στο σκοτάδι. Ωστόσο, μεταξύ αυτών των δύο έντονων περιοχών, μπορεί να υπάρχει μια λεπτή φέτα κατοικησιμότητας, όπου οι θερμοκρασίες μπορεί να είναι κατάλληλες (περίπου 273 K (0 °C; 32 °F)
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 «Planet TRAPPIST-1 b». Exoplanet.eu. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2016.
- ↑ Costa, E.; Mendez, R. A.; Jao, W.-C.; Henry, T. J.; Subasavage, J. P.; Ianna, P. A. (August 4, 2006). «The Solar Neighborhood. XVI. Parallaxes from CTIOPI: Final Results from the 1.5 m Telescope Program» (PDF). The Astronomical Journal (The American Astronomical Society) 132 (3): 1234. doi:. Bibcode: 2006AJ....132.1234C. http://iopscience.iop.org/article/10.1086/505706/pdf.
- ↑ Gillon, Michaël; Triaud, Amaury H. M. J.; Demory, Brice-Olivier; Jehin, Emmanuël; Agol, Eric; Deck, Katherine M.; Lederer, Susan M.; Wit, Julien de και άλλοι. (2017). «Seven temperate terrestrial planets around the nearby ultracool dwarf star TRAPPIST-1». Nature 542 (7642): 456–460. doi:. PMID 28230125. Bibcode: 2017Natur.542..456G. http://www.nature.com/doifinder/10.1038/nature21360.
- ↑ NASA telescope reveals largest batch of Earth-size, habitable-zone planets around single star. Δελτίο τύπου.
- ↑ Fraser Cain (16 Σεπτεμβρίου 2008). «How Old is the Sun?». Universe Today. Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2011.
- ↑ Fraser Cain (15 Σεπτεμβρίου 2008). «Temperature of the Sun». Universe Today. Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2011.
- ↑ Adams, Fred C.; Laughlin, Gregory; Graves, Genevieve J. M.. «Red Dwarfs and the End of the Main Sequence». Gravitational Collapse: From Massive Stars to Planets. Revista Mexicana de Astronomía y Astrofísica, pp. 46–49. Bibcode: 2004RMxAC..22...46A.