Εκλογές στη Λιβύη
Στις 7 Ιουλίου 2012 το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο, που κυβερνά από τον εμφύλιο πόλεμο στη Λιβύη οργάνωσε δημοκρατικές εκλογές για ένα 200μελές Γενικό Εθνικό Κογκρέσο που αντικατέστησε το Συμβούλιο. Αποστολή της Συνέλευσης ήταν η εκλογή ενός πρωθυπουργού και η διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών το 2013. Η ΕΕ άσκησε πιέσεις για σχεδιασμό συντάγματος και υποστήριξε τη μετάβαση σε ένα νέο καθεστώς.[1] Οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στις 25 Ιουνίου 2014 σε μια προσπάθεια να επιστρέψει η σταθερότητα στη χώρα.[2]
Πρόσφατες εκλογές Επεξεργασία
2014 Επεξεργασία
Οι πιο πρόσφατες βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στις 25 Ιουνίου 2014.Την ίδια χρονιά, το Φεβρουάριο, είχαν διεξαχθεί και εκλογές για Συντακτική Συνέλευση.
Βουλευτικές εκλογές Επεξεργασία
Πριν το 2012 Επεξεργασία
1952 Επεξεργασία
Οι πρώτες γενικές εκλογές στη χώρα[3] διεξήχθησαν στις 19 Φεβρουαρίου 1952,[4] με εξαίρεση 3 περιφέρειες στην Τριπολίτιδα, όπου καθυστέρησε η διεξαγωγή των εκλογών ως το Μάρτιο έπειτα από επεισόδια στη διάρκεια των οποίων καταστράφηκαν οι εκλογικοί κατάλογοι την ημέρα των εκλογών.[5][6] Τα Ηνωμένα Έθνη απέρριψαν πρόταση να επιβλέψουν τις εκλογές.[3] Επίσης, την ημέρα της ψηφοφορίας σκοτώθηκε 1 άτομο και τραυματίστηκε 1 Βρετανός αστυνομικός σε ανταλλαγή πυρών ανάμεσα σε πλήθος ατομων και στην αστυνομία στην πόλη Μιζράτα. Αρκετά άτομα νοσηλεύτηκαν τραυματισμένα, καθώς η αστυνομία έκανε χρήση δακρυγόνων εναντίον τους.[7] Παρόμοιες διαδηλώσεις έλαβαν χώρα και στην Τριπολίτιδα.[7]
Όπως αναμενόταν,[3] το Κόμμα του Κογκρέσου κέρδισε στην Τρίπολη, ενώ οι φιλοκυβερνητικοί υποψήφιοι κέρδισαν όλες τις υπόλοιπες έδρες.[4] Το Κόμμα του Κογκρέσου κέρδισε 8 έδρες, με τις πιο πολλές έδρες να πηγαίνουν σε φιλοκυβερνητικούς ανεξάρτητους υποψήφιους.[6] Μετά τις εκλογές ξέσπασαν επεισόδια, με αποτέλεσμα να απαγορευτούν όλα τα πολιτικά κόμματα.[4] Ακολούθησαν απελάσεις πολιτικών , μεταξύ των οποίων του ηγέτη του Κόμματος του Κογκρέσου, στην Αίγυπτο και στην Τυνησία.[8]
1956 Επεξεργασία
Οι δεύτερες γενικές εκλογές στην ιστορία της χώρας έγιναν στις 7 Ιανουαρίου 1956.[9] Η Βουλή των Αντιπροσώπων είχε 55 μέλη.[10] Καθώς μετά τις εκλογές του 1952 απαγορεύτηκαν όλα τα πολιτικά κόμματα, στις εκλογές του 1956 όλοι οι υποψήφιοι ήταν ανεξάρτητοι. Η ψηφοφορία βασίστηκε στην προσωπικότητα, στις διασυνδέσεις με τις φυλές και στο νεποτισμό.[11] 30 υποψήφιοι εξελέγησαν χωρίς αντίπαλο.[10]
1960 Επεξεργασία
Στις εκλογές που έγιναν στις 17 Ιανουαρίου 1960 η χώρα ήταν χωρισμένη σε 55 εκλογικές περιφέρειες.[12] Όλοι οι υποψήφιοι κατέβηκαν και πάλι ως ανεξάρτητοι, ενώ ήταν οι πρώτες εκλογές κατά τις οποίες έγινε χρήση της μυστικής ψηφοφορίας σε ολόκληρη τη χώρα, σε αντίθεση με το παρελθόν, οπότε η μυστική ψηφοφορία ήταν περιορισμένη σε αστικές περιοχές.[12] Ο πρωθυπουργός Αμπντούλ Ματζίντ Κουμπάρ και όλοι οι υπουργοί του επανεξελέγησαν, όμως ο πρόεδρος του Κοινοβουλίου απώλεσε την έδρα του.[12]
1964 Επεξεργασία
Οι επόμενες εκλογές έγιναν στις 10 Οκτωβρίου 1964.[13] Η απαγόρευση των πολιτικών κομμάτων ήταν σε ισχύ και κατά συνέπεια πήραν μέρος μόνο ανεξάρτητοι υποψήφιοι. Παρά τη σύλληψη των εκπροσώπων τους, οι υποψήφιοι της αντιπολίτευσης κατάφεραν να κερδίσουν έδρες στο κοινοβούλιο. Ως αποτέλεσμα, ο βασιλιάς Ιντρίς διέλυσε τη Συνέλευση και διεξήχθησαν νέες εκλογές τον επόμενο χρόνο.
1965 Επεξεργασία
Οι πρόωρες γενικές εκλογές διεξήχθησαν στις 8 Μαΐου 1965. Μόνο ανεξάρτητοι υποψήφιοι πήραν ξανά μέρος, ενώ για να διασφαλιστεί η εκλογική νίκη των φιλοκυβερνητικών υποψηφίων η αστυνομία είχε σημαδέψει τις κάλπες.[4]
Εκλογές στην εποχή μετά την πτώση του Καντάφι Επεξεργασία
2012 Επεξεργασία
Στις 7 Ιουλίου 2012 διεξήχθησαν οι εκλογές για το Γενικό Εθνικό Κογκρέσο (GNC).[14] Το Γενικό Εθνικό Κογκρέσο που είχε εκλεγεί τον Ιούλιο του 2012 είχε αρχική αποστολή τη σύσταση Συντακτικής Συνέλευσης με σκοπό να σχεδιαστεί ένα Σύνταγμα. Ωστόσο, το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο αποφάσισε ότι οι Λίβυοι θα εκλέξουν άμεσα τη Συντακτική Συνέλευση.[15] Ο Συνασπισμός των Εθνικών Δυνάμεων κέρδισε 39 επί συνόλου 80 εδρών για τα κόμματα και το Κόμμα για τη Δικαιοσύνη και την Οικοδόμηση πήρε 17, με τις υπόλοιπες 120 έδρες (επί συνόλου 200) να καταλαμβάνονται από ανεξάρτητους.[16]
| Κόμματα | Ψήφοι | % | Έδρες | |
|---|---|---|---|---|
| Συνασπισμός Εθνικών Δυνάμεων | 714.769 | 48,14% | 39 | |
| Κόμμα Δικαιοσύνης και Κατασκευής | 152.441 | 10,27% | 17 | |
| Εθνικό Μέτωπο | 60.592 | 4,08% | 3 | |
| Ένωση για την Πατρίδα | 66.772 | 4,50% | 2 | |
| Εθνικό Κόμμα Κεντρώων | 59.417 | 4,00% | 2 | |
| Κόμμα Wadi Al-Hayah | 6.947 | 0,47% | 2 | |
| Συνέλευση Μετριοπαθών Ummah | 21.825 | 1,47% | 1 | |
| Αυθεντικότητα και Ανανέωση | 18.745 | 1,26% | 1 | |
| Εθνικό Κόμμα για Ανάπτυξη και Πρόνοια | 17.158 | 1,16% | 1 | |
| Κόμμα Al-Hekma (Σοφία) | 17.129 | 1,15% | 1 | |
| Αυθεντικότητα και Πρόοδος | 13.679 | 0,92% | 1 | |
| Λιβυκό Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα | 13.092 | 0,88% | 1 | |
| Συνασπισμός Εθνικών Κομμάτων | 12.735 | 0,86% | 1 | |
| Ar-Resalah (Το Μήνυμα) | 7.860 | 0,53% | 1 | |
| Κεντρώο Κόμμα Νεολαίας | 7.319 | 0,49% | 1 | |
| Libya Al-'Amal (Λιβύη – Η Ελπίδα) | 6.093 | 0,41% | 1 | |
| Εθνικό Κόμμα Labaika | 3.472 | 0,23% | 1 | |
| Λιβυκό Κόμμα για Ελευθερία και Ανάπτυξη | 2.691 | 0,18% | 1 | |
| Arrakeeza (Το Θεμέλιο) | 1.525 | 0,10% | 1 | |
| Έθνος και Ευημερία | 1.400 | 0,09% | 1 | |
| Εθνικό Κόμμα του Wadi ash-Shati | 1.355 | 0,09% | 1 | |
| Al-Watan (Κόμμα Πατρίδας) | 51.292 | 3,45% | 0 | |
| Λοιπά | 218.562 | 14,72% | 0 | |
| Ανεξάρτητοι | - | - | 120 | |
| Έγκυρα | 1.484.723 | 84,13% | – | |
| Άκυρα/λευκά | 280.117 | 15,87% | – | |
| Σύνολο (συμμετοχή 61,58%) | 1,764,840 | 100% | 200 | |
| Εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι | 2.865.937 | |||
| Πηγές: Libya Herald, Project on Middle East Democracy, High National Election Commission | ||||
Δημοψηφίσματα Επεξεργασία
1971 Επεξεργασία
Την 1η Σεπτεμβρίου 1971 διεξήχθη δημοψήφισμα (ταυτόχρονα με παρόμοια δημοψηφίσματα στην Αίγυπτο και στη Συρία) για ένταξη της Λιβύης στην Ομοσπονδία Αραβικών Δημοκρατιών.[9]. Η πρόταση εγκρίθηκε με ποσοστό 98,6% o, ενώ στις κάλπες προσήλθε το 94,6% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων.[17]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ «A European agenda to support Libya’s transition». European Council on Foreign Relations. http://www.ecfr.eu/publications/summary/a_european_agenda_to_support_libyas_transition308. Ανακτήθηκε στις May 20, 2014.
- ↑ «Libya to hold elections in a bid to defuse violence». Herald Globe. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2014-07-10. https://web.archive.org/web/20140710054719/http://www.heraldglobe.com/index.php/sid/222161387/scat/2411cd3571b4f088/ht/Libya-to-hold-elections-in-a-bid-to-defuse-violence. Ανακτήθηκε στις 20-5-2014.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 "Polling In Libya To-Day First Election, Western Bases As A Factor", The Times, 19-2-1952, p4, Issue 52239
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 The Libyan economy: economic diversification and international repositioning p16
- ↑ "Police Open Fire In Libya Election Disturbances", The Times, 21 -2-1952, p6, Issue 52241
- ↑ 6,0 6,1 "News in Brief", The Times, 8-3-1952, p5, Issue 52255
- ↑ 7,0 7,1 "Libya Goes To The Poll Some Incidents Reported", The Times, 20-2-1952, p3, Issue 52240
- ↑ "Deportations In Libya Leader Of Congress Party", The Times, 23-2-1952, p6, Issue 52243
- ↑ 9,0 9,1 Nohlen, D, Krennerich, M & Thibaut, B (1999) Elections in Africa: A data handbook, p527 ISBN 0-19-829645-2
- ↑ 10,0 10,1 The Statesman's Year-Book, 97th edition, p1211
- ↑ Libya: the struggle for survival p160
- ↑ 12,0 12,1 12,2 Keesing's Contemporary Archives, p17344
- ↑ Nohlen, D, Krennerich, M & Thibaut, B (1999) Elections in Africa: A data handbook, p340 ISBN 0-19-829645-2
- ↑ Gumuchian, Marie-Louise, and Hadeel Al Shalchi. «Libyans celebrate free vote despite violence». Reuters. http://news.yahoo.com/libya-holds-landmark-vote-under-shadow-unrest-003430063.html. Ανακτήθηκε στις 8-7-2012.
- ↑ «NTC takes responsibility for constitution from National Conference». Libya Herald. 5-7-2012. http://www.libyaherald.com/ntc-takes-responsibility-for-constitution-from-national-conference/. Ανακτήθηκε στις 1-4-2014.
- ↑ Rulers, Ιούλιος 2012.
- ↑ Nohlen, D, Krennerich, M & Thibaut, B (1999) Elections in Africa: A data handbook, p528 ISBN 0-19-829645-2