Οι εκλογές αυτές διεξήχθησαν από την υπηρεσιακή κυβέρνηση του Νικολάου Δηλιγιάννη, ενάμισι χρόνο μετά την πτώχευση της Ελλάδας, το 1893.
Οι εκλογές αυτές όχι μόνο ανέδειξαν με συντριπτική πλειοψηφία νικητή τον Θεόδωρο Δηλιγιάννη, αλλά ταυτόχρονα σχεδόν εξαφάνισαν το κόμμα του Χαριλάου Τρικούπη, αλλά και τον ίδιο προσωπικά, που δεν κατάφερε να εκλεγεί ούτε βουλευτής, στην γενέτειρά του, το Μεσολόγγι.
Πιο συγκεκριμένα, όταν η Βουλή άρχισε τις εργασίες της νέας περιόδου, της «ΙΔ'»[2], στις 15 Μαΐου1895, και εκλέχτηκε[3] ο νέος Πρόεδρος της Βουλής, η κοινοβουλευτική δύναμη των κομμάτων καταμετρήθηκε ως εξής:
Σατυρική αντιμετώπιση των αποτελεσμάτων των εκλογών της 16ης Απριλίου, από το περιοδικό της εποχής Νέος Αριστοφάνης
Οι εκλογές διεξήχθησαν με βάση τον εκλογικό νόμο του 1864, (ο οποίος βασίστηκε πάνω στο Σύνταγμα του 1864 - ο οποίος τροποποιήθηκε μερικώς με τον νόμο του 1877 «Περί εκλογής βουλευτών») και τον νόμο ΑΩΟΣ' του 1890, ο οποίος καθόριζε τον αριθμό των βουλευτικών εδρών σε 207, και προέκρινε την «στενή εκλογική περιφέρεια», (επαρχία), αντί του νομού, που ήταν πιο πριν. [5]
↑Η δημιουργία κομμάτων έτσι όπως τα εννοούμε σήμερα, μόλις τότε είχε αρχίσει. Τα κόμματα εκείνης της περιόδου, ήταν στην ουσία, συμπορεύσεις με τον έναν ή τον άλλο ισχυρό πολτικό άνδρα, οι οποίες μπορεί και να διακόπτονταν ανα πάσα στιγμή. Η μεγαλύτερη συσπείρωση της κοινοβουλευτικής δύναμης κάθε κόμματος εμφανιζόταν στην ψηφοφορία για την ανάδειξη του Προέδρου της Βουλής, η οποία λειτουργούσε όπως περίπου η σημερινή ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Χρήστος Τζιομάκης: «Πολιτικοί σχηματισμοί στη δεκαετία του 1910: Το κόμμα των Εθνικοφρόνων του Δημητρίου Γούναρη», μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία, Ε.Κ.Π.Α., 2018, σελ.18 [1]Αρχειοθετήθηκε 2019-06-24 στο Wayback Machine.