Ο ελληνικός εθνικισμός αναφέρεται στον εθνικισμό των Ελλήνων και του ελληνικού πολιτισμού. Έγινε ένα σημαντικό πολιτικό κίνημα που ξεκίνησε τον 18ο αιώνα, που κορυφώθηκε με την Επανάσταση κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Συσπειρώθηκε ένα ισχυρό κίνημα στην Ελλάδα λίγο πριν και κατά τη διάρκεια του Ά Παγκοσμίου Πολέμου υπό την ηγεσία του Ελευθέριου Βενιζέλου με την Μεγάλη Ιδέα και κατόρθωσε να ελευθερώσει την Ελλάδα στους Βαλκανικούς Πολέμους και μετά τον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα ο ελληνικός εθνικισμός παραμένει σημαντικός στην ελληνοτουρκική διαμάχη για την Κύπρο.

Τα λαϊκά κινήματα που ζητούσαν την ένωση (η ενσωμάτωση των διαφορετικών ελληνοτουρκικών εδαφών σε ένα μεγαλύτερο ελληνικό κράτος) οδήγησαν στην προσχώρηση της Κρήτης (1912), των Ιονίων Νήσων (1864) και των Δωδεκανήσων (1947), Ανατολικής Θράκης (1920-1922), Σμύρνης και κοντινά παράλια (1920-1922), Βορείου Ηπείρου (1914-1916) και ανεξαρτησία του Πόντου (1916-1922). Οι προσκλήσεις για ένωση ήταν επίσης ένα χαρακτηριστικό της κυπριακής πολιτικής κατά τη διάρκεια της βρετανικής κυριαρχίας. Η προσπάθεια να πραγματωθεί η Μεγάλη Ιδέα, κατά την Μικρασιατική εκστρατεία (1919-1922) υπήρξε καταστροφική για την χώρα, αφού οδήγησε στην Μικρασιατική Καταστροφή και στην τελική κατάρρευση της πάλαι ποτέ ιδεολογίας που αποτελούσε τον βασικό πύλωνα για την ύπαρξη του ελληνικού κράτους, για πάνω από έναν αιώνα. Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις βελτιώθηκαν στην πορεία, αλλά το Κυπριακό έμελλε να φέρει εκ νέου σε ρήξη τις δύο χώρες (συνέπεια του ζητήματος και τα Σεπτεμβριανά του '55), το αποκορύφωμα της οποίας ήταν η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1974.

Ο εθνικισμός διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ελληνική πολιτική, σκηνή, το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα.

Πηγές Επεξεργασία