Η ενοικίαση καταδίκων ήταν ένα σύστημα καταναγκαστικών έργων φυλακισμένων που εφαρμόστηκε στον Αμερικανικό Νότο μετά την απελευθέρωση των σκλάβων από τη Δέκατη τρίτη αναθεώρηση του συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών το 1865. Με την ενοικίαση καταδίκων φυλακισμένοι ενοικιάζονταν σε ιδιωτικές εταιρείες που πλήρωναν το κράτος αμοιβή. Οι κατάδικοι δούλευαν για τις εταιρείες κατά τη διάρκεια της ημέρας (οι κατάδικοι συνήθως δεν πληρώνονταν) έξω από τη φυλακή και επέστρεφαν στα κελιά τους τη νύχτα. Ο εγκληματολόγος Θόρστεν Σέλλιν, στο βιβλίο του Η Σκλαβιά και το Ποινικό Σύστημα, λέει πως ο μοναδικός σκοπός της ενοικίασης των καταδίκων «ήταν το οικονομικό κέρδος για τους ενοικιαστές, οι οποίοι εκμεταλλεύονταν την εργασία των φυλακισμένων στον μέγιστο βαθμό, και για την κυβέρνηση που πούλαγε τους καταδίκους στους ενοικιαστές»[1].

Κατάδικους Μισθωμένες σε Timber Harvest, γύρω στα 1915, Φλόριντα

Σύνοψη Επεξεργασία

Η χρήση του Συστήματος Ενοικίασης Καταδίκων στις Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να ανιχνευθεί πίσω στη Περίοδο Ανοικοδόμησης (1865–1876), μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου. Γεωργοί και επιχειρηματίες χρειάζονταν να βρουν αντικαταστάτες για την εργατική τους δύναμη μόλις οι σκλάβοι τους ελευθερώθηκαν. Στις 11 Μαΐου 1868, Ο Τόμας Ρούγκορ, προσωρινός κυβερνήτης της Τζόρτζια, εξέδωσε μια διαταγή ενοικίασης καταδίκων για 100 Αφροαμερικανούς φυλακισμένους στο Γουίλιαμ Φορτ για να δουλέψουν στο Σιδηρόδρομο Γεωργίας και Αλαμπάμας ως λύση για το πρόβλημα της έλλειψης εργατικού δυναμικού[2].

Το Σύστημα Ενοικίασης Καταδίκων σύντομα εφαρμόστηκε ευρέως και χρησιμοποιήθηκε για να εφοδιαστούν με εργατικό δυναμικό οι σιδηρόδρομοι, τα ορυχεία, οι καλλιέργειες, και η ξύλευση[3]. Οι κατάδικοι που ενοικιάστηκαν σε ιδιωτικές εταιρείες συχνά υπέφεραν από αμέλεια, κακοποίηση και βαρβαρότητα[4]. Η ενοικίαση καταδίκων άρχισε στο Τέξας από το 1883 και απαγορεύτηκε το 1910.[5].

Παρόλο που η αντίσταση στο σύστημα μεγάλωνε, οι πολιτικοί των πολιτειών αντιστέκονταν στις εκκλήσεις για την απαγόρευσή του. Στις πολιτείες όπου το σύστημα ενοικίασης καταδίκων χρησιμοποιούνταν, τα κέρδη από το πρόγραμμα ισοδυναμούσαν με το 372% των εξόδων για τη λειτουργία των φυλακών[6]. Η πρακτική ήταν εξαιρετικά επικερδής για τη κυβέρνηση, αλλά και για τους επιχειρηματίες-ιδιοκτήτες που έκαναν χρήση της εργασίας των καταδίκων. Ωστόσο, υπήρχαν άλλα ενδογενή προβλήματα με την ενοικίαση καταδίκων και όλοι οι εργοδότες τελικά συνειδητοποίησαν περισσότερο τα μειονεκτήματα του συστήματος αυτού.[7].

« Το Σύστημα Ενοικίασης Καταδίκων και ο Νόμος του Λυντς είναι δύο κακά που ευδοκιμούν στης Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι απλά δύο μεγάλα παιδιά των αποτελεσμάτων της ταξικής νομοθεσίας κάτω από την οποία ο λαός μας υποφέρει σήμερα Φρέντερικ Ντάγκλας »

[8].

Ένα αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής ήταν η δημογραφική αλλαγή των φυλακισμένων σε περισσότερους Αφροαμερικανούς μετά το πόλεμο. Στοιχεία από τις φυλακές του Τενεσί δείχνουν αυτή την αλλαγή. Οι αφροαμερικανοί ήταν μόλις το 33 τοις εκατό των φυλακισμένων στη κύρια φυλακή στο Νάσβιλ την 1η Οκτωβρίου 1865, αλλά από τις 29 Νοεμβρίου 1867 το ποσοστό αυξήθηκε σε 58,3. Μέχρι το 1869 είχε αυξηθεί σε 64 τοις εκατό και έφτασε το μέγιστο του 67 τοις εκατό μεταξύ του 1877 και του 1879[1].Οι πληθυσμοί των φυλακών επίσης αυξήθηκαν. Στη Γεωργία έγινε αύξηση κατά δέκα φορές στους φυλακισμένους μέσα σε μία περίοδο τεσσάρων δεκαετιών (1868–1908)° στη Βόρεια Καρολίνα ο πληθυσμός των φυλακών αυξήθηκε από 121 το 1870 σε 1.302 το 1890° Στη Φλώριδα ο πληθυσμός πήγε από 125 το 1881 σε 1.071 το 1904° Στο Μισισιπί ο πληθυσμός τετραπλασιάστηκε μεταξύ του 1871 και του 1879° Στην Αλαμπάμα πήγε από 374 το 1869 σε 1.878 το 1903 και σε 2.453 το 1919[1].

Το σύστημα ενοικίασης καταδίκων με αργούς ρυθμούς καταργούνταν στις αρχές του 20ου αιώνα, με την Αλαμπάμα να είναι η τελευταία πολιτεία που απαγόρευσε την πρακτική το 1928. Ενώ μερικοί πιστεύουν πως ο λόγος που οδήγησε στη κατάργηση αυτού του συστήματος μπορεί να εντοπιστεί στη μεγαλύτερη δημοσιότητα της απάνθρωπης μεταχείρισης που υπέστησαν οι κατάδικοι[9], άλλοι δείχνουν άλλους λόγους, από ολοκληρωμένα νομοθετικά πακέτα μέχρι πολιτική ανταπόδοση ή πληρωμή.[10]. Αν και το σύστημα ενοικίασης καταδίκων, ως υλοποίηση, εξαφανίστηκε, άλλες μορφές δουλειάς για κατάδικους συνεχίστηκαν (και υπάρχουν ακόμη σήμερα) σε διάφορες υλοποιήσεις. Σε αυτά τα άλλα συστήματα περιλαμβάνονταν οι φυτείες, οι βιομηχανικές φυλακές, και τη διάσημη αλυσοδεμένη ομάδα (chain gang)[1].

Δείτε επίσης Επεξεργασία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 Η Σκλαβιά στη Τρίτη Χιλιετία, Μέρος Δεύτερο από τον Ράνταλ Γ. Σέλντεν, Καθηγητή Ποινικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Νεβάδα-Λας Βέγκας.
  2. Τοντ, Γ. (2005). Το Σύστημα Ενοικίασης Καταδίκων. Στη Νέα Εγκυκλοπαίδεια Γεωργίας. Έγινε πρόσβαση την 1η Οκτωβρίου 2006, από [1] Αρχειοθετήθηκε 2008-09-27 στο Wayback Machine.
  3. Ζίτω, Μ. (2003, Δεκέμβριος). Η Ιδιωτικοποίηση της Φυλακής: Παρελθόν και Παρόν. Έγινε πρόσβαση την 1η Οκτωβρίου 2006, από τον ιστοτόπο του Διεθνούς Ιδρύματος για τους Αξιωματούχους Προστασίας: http://www.ifpo.org/articlebank/prison_privatization.html Αρχειοθετήθηκε 2006-09-23 στο Wayback Machine.
  4. Σμάλεγκερ, Φ., & Σμύκλα, Τζ. (2007, 2005, 2002). Σωφρονισμός στον 21ο Αιώνα. Νέα Υόρκη: ΜακΓκράου-Χιλλ.
  5. «Εγχειρίδιο του Τέξας στο Διαδίκτυο». Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2007. 
  6. Μαντσίνι, Μ (1978). Φυλή, Οικονομία, και η Απαγόρευση της Ενοικίασης Καταδίκων. Περιοδικό Νέγρικης Ιστορίας, 63(4), 339–340. Έγινε πρόσβαση την 1η Οκτώβρη 2006, από τη βάση δεδομένων JSTOR.
  7. «Καταναγκαστική Εργασία Στο Νότο του 19ου Αιώνα – Η Ιστορία της Φάρμας Πάρτσμαν» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 12 Μαΐου 2008. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2007. 
  8. Το Σύστημα Ενοικίασης Καταδίκων από τον Φρέντερικ Ντάγκλας από το Ο Λόγος που οι έγχρωμοι Αμερικανοί δεν είναι στην Παγκόσμια Έκθεση του Κολόμβου δημοσιευμένο το 1893
  9. Τοντ, Γ. (2005). Το Σύστημα Ενοικίασης Καταδίκων. Στη Νέα Γεωργιανή Εγκυκλοπαίδεια. Έγινε πρόσβαση την 1η Οκτωβρίου 2006, από το [2] Αρχειοθετήθηκε 2008-09-27 στο Wayback Machine.
  10. Μαντσίνι, Μ. (1978). Ράτσα, Οικονομία, και η Κατάργηση της Ενοικίασης Καταδίκων. Περιοδικό Νέγρικης Ιστορίας, 63(4), 339–340. Έγινε πρόσβαση την 1η Οκτωβρίου 2006, από τη βάση δεδομένων JSTOR.

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

  • Blackmon, Douglas A. Slavery by Another Name: The Re-Enslavement of Black Americans from the Civil War to World War II [Σκλαβιά με άλλο όνομα: η επανυποδούλωση των μαύρων Αμερικανών από τον Εμφύλιο Πόλεμο έως τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]. New York: Anchor Books, Random House Publishing, 2008. ISBN 0-385-72270-2.
  • Kahn, Si, and Elizabeth Minnich. The Fox in the Henhouse: How Privatization Threatens Democracy [Η αλεπού στο κοτέτσι: πώς η ιδιωτικοποίηση απειλεί τη δημοκρατία]. San Francisco: Berrett-Koehler Publishers, 2005. ISBN 1-57675-337-9.
  • Moulder, Rebecca, H. «Convicts as Capital: Thomas O’Conner and the Leases of the Tennessee Penitentiary System, 1871–1883 [Οι κατάδικοι ως κεφάλαιο: ο Τόμας Ο'Κόνερ και οι ενοικιάσεις του Σοφρωνιστικού Συστήματος του Τενεσί, 1871-1883», East Tennessee Historical Society Publications 48 (1976): 58–59.
  • Oshinsky, David M. Worse Than Slavery: Parchman Farm and the Ordeal of Jim Crow Justice [Χειρότερα κι από σκλαβιά: η Φάρμα Πάρκμαν και η βαναυσότητα της Δικαιοσύνης τύπου Τζιμ Κρόου]. New York: The Free Press, 1996. ISBN 0-684-82298-9.
  • Blue, Ethan. Doing Time in the Depression: Everyday Life in Texas and California Prison [Ο εγκλεισμός σε φυλακή τον καιρό της Μεγάλης Ύφεσης: η καθημερινή ζωή στις φυλακές του Τέξας και της Καλιφόρνιας]. New York: New York University Press, 2012. ISBN 978-0-8147-0940-5.