Επανέκθεση στη μορφολογία της μουσικής ονομάζεται το τελευταίο τμήμα ενός έργου ή ενός μέρους έργου, στο οποίο ο συνθέτης ξαναπαρουσιάζει το θέμα ή τα θέματα του έργου. Αν υπάρχουν δύο θέματα, στην επανέκθεση παρουσιάζονται και τα δύο στην ίδια βασική τονικότητα και όχι, όπως στην έκθεση, το πρώτο στη βασική το δεύτερο στην τονικότητα της δεσπόζουσας ή στην τονικότητα της σχετικής μείζονας. Με αυτό τον τρόπο λύνεται η "ένταση" που δημιούργησε η διαφορά τονικοτήτων στην έκθεση και επέτεινε η επεξεργασία των θεμάτων σε πιο απομακρυσμένες τονικότητες στην ανάπτυξη. Συχνά η παρουσίαση των θεμάτων στην επανέκθεση είναι πιο συνοπτική από την παρουσίασή τους στην αρχική έκθεση.