Ερνστ Κάλτενμπρουνερ

(Ανακατεύθυνση από Ερνστ Καλτενμπρούννερ)

Ο Dr. Jur. Ερνστ Κάλτενμπρουνερ (Ernst Kaltenbrunner, 4 Οκτωβρίου 1903 - 16 Οκτωβρίου 1946)[6] ήταν Αυστριακός νομικός και πολιτικός, αρχηγός των SS στη χώρα του. Έφτασε έως το βαθμό του αντιστρατήγου των SS (Obergruppenführer). Διετέλεσε επικεφαλής του πανίσχυρου Κεντρικού Γραφείου Ασφαλείας του Ράιχ (Reichssicherheitshauptamt - RSHA) από το 1943 κι είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη του Χίτλερ. Μετά την κατάρρευση του ναζιστικού καθεστώτος δικάστηκε στη Δίκη της Νυρεμβέργης και καταδικάστηκε σε θάνατο με απαγχονισμό.[7]

Ερνστ Κάλτενμπρουνερ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Ernst Kaltenbrunner (Γερμανικά)
Γέννηση4  Οκτωβρίου 1903[1][2][3]
Ριντ ιμ Ίννκραϊς
Θάνατος16  Οκτωβρίου 1946[1][2][3]
Nuremberg Court Prison[4]
Αιτία θανάτουαπαγχονισμός[4]
Συνθήκες θανάτουθανατική ποινή[4]
Χώρα πολιτογράφησηςΑυστρία
Ναζιστική Γερμανία
ΘρησκείαΡωμαιοκαθολική Εκκλησία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓερμανικά[5]
Εκπαίδευσηδιδάκτωρ νομικής
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο του Γκρατς
d:Q1502625 (1913–1921)
Bundesrealgymnasium Linz Fadingerstraße
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
δικηγόρος
αξιωματικός
Gestapo employee
ΕργοδότηςΚεντρικό Γραφείο Ασφαλείας του Ράιχ
Γκεστάπο
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΕθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα
Ποινική κατάσταση
Κατηγορίες εγκλήματοςέγκλημα κατά της ανθρωπότητας
έγκλημα πολέμου
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατόςΌμπεργκρουπενφυρερ/Σούτσσταφφελ
Πόλεμοι/μάχεςΒ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΒουλευτής του Γερμανικού Ράιχ
Πρόεδρος της Ιντερπόλ (1943–1945)
Chef der Sicherheitspolizei und des SD (1943–1945)
ΒραβεύσειςGerman Cross in Silver (1943)
Blood Order (1942)
d:Q4193458 (1944)
Σταυρός Πολεμικής Ανδραγαθίας (1943)
μετάλλιο στη μνήμη της 13ης Μαρτίου 1938
Sudetenland Medal
Αναμνηστικό μετάλλιο για την ανάκτηση του Μέμελ
NSDAP Long Service Award
Χρυσή καρφίτσα του Ναζιστικού Κόμματος (30  Ιανουαρίου 1939)
Reichsführer-SS
Γαλόνι τιμής της παλιάς φρουράς
SS-Ehrenring
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Βιογραφία Επεξεργασία

Οικογενειακό περιβάλλον - Νεανικά χρόνια Επεξεργασία

Γεννήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 1903 στο Ρίιντ ιμ Ίνκραϊς (Ried im Innkreis)[6] της Αυστρίας. Ο πατέρας του, Χούγκο, ήταν δικηγόρος, όπως και ο παππούς του. Η μητέρα του, Θηρεσία Ελισάβετ, με την οποία ο Ερνστ είχε ιδιαίτερο δέσιμο, ήταν ουγγρικής καταγωγής. Στο σπίτι των Κάλτενμπρουνερ επικρατούσαν οι ιδέες του παν-γερμανισμού, του αντισιμιτισμού και του αντικληρικαλισμού.[8] Κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών του χρόνων, γνωρίστηκε και έγινε φίλος με τον Άντολφ Άιχμαν.[9] Αποφοίτησε από το Realgymnasium (Πρακτικό) του Λιντς και στη συνέχεια γράφτηκε στο χημικό τμήμα του Ινστιτούτου Τεχνολογίας του Γκρατς. Έπειτα όμως από δυο χρόνια σπουδών, υπό την πίεση της μητέρας του, άλλαξε πεδίο και μεταπήδησε στη Νομική Σχολή.[10] Αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο το 1926. Αρχικά εργάστηκε ως δικηγόρος στο Σάλτσμπουργκ, στη συνέχεια όμως επέστρεψε στο Λιντς (1928).

Ένταξη στο ναζιστικό κίνημα Επεξεργασία

To 1929 ο Κάλτενμπρουνερ είχε ενταχθεί στην ακροδεξιά, εθνικιστική, παραστρατιωτική οργάνωση Χάιμβερ (Heimwehr, "Πατριωτική Άμυνα"), αναλαμβάνοντας μάλιστα και τη θέση του επαρχιακού επικεφαλής της Άνω Αυστρίας.[11] Απογοητεύτηκε, όμως, σύντομα από την αναποτελεσματική -όπως την έβλεπε- δράση της και στράφηκε προς το Αυστριακό Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα. Έγινε μέλος του τον Οκτώβριο του 1930 (αριθμ. 300179) και την επόμενη χρονιά, στις 31 Αυγούστου 1931 κατατάχθηκε στα SS (αριθμ. 13039).[7] Ένα από κύρια καθήκοντά του στην οργάνωση ήταν και η παροχή νομικών συμβουλών.[12]

Τον Ιούνιο του 1933 το Αυστριακό ναζιστικό κόμμα τέθηκε εκτός νόμου και τα μέλη του, ανάμεσά τους και ο Κάλτενμπρουνερ που ηγείτο του παράνομου μηχανισμού, αντιμετώπισαν διώξεις. Συνελήφθη τον Ιανουάριο του 1934, την επομένη του γάμου του με την Ελίζαμπετ Έντερ (Elisabeth Lisl Eder, γενν. 1908) και κρατήθηκε για μερικούς μήνες.[13] Το κυνηγητό των Αρχών εντάθηκε κι έλαβε σκληρότερη μορφή έπειτα από το αποτυχημένο πραξικόπημα των ναζί, τον Ιούλιο του 1934, όπου δολοφονήθηκε ο Αυστριακός καγκελάριος Ένγκελμπερτ Ντόλφους. Ο Κάλτενμπρουνερ συνελήφθη και πάλι τον Ιανουάριο του 1935 ως ύποπτος για εσχάτη προδοσία, καταδικάστηκε σε εξάμηνη φυλάκιση και ανακλήθηκε η επαγγελματική άδειά του.[14]

Καριέρα και ηγετικές θέσεις Επεξεργασία

Το Ολοκαύτωμα (Φάσεις)

Το 1937 ο Κάλτενμπρουνερ ανέλαβε την ηγεσία των αυστριακών SS. Είχε συμμετοχή στην προσάρτηση της Αυστρίας στο Γερμανικό Ράιχ (Άνσλους) το 1938 και για τη συμβολή του αυτή ο Χίτλερ τον προήγαγε σε ταξίαρχο (Brigadeführer) των SS. Την ίδια χρονιά ανέλαβε τη θέση του Ανώτερου Αρχηγού των SS και της Αστυνομίας (Höhere SS- und Polizeiführer - HSSPF) στη Βιέννη.[15] Στις 11 Σεπτεμβρίου 1941 προήχθη σε υποστράτηγο (Gruppenführer) των SS. Νέα προαγωγή τον Ιούνιο του 1943 του έδοσε το βαθμό του αντιστρατήγου.[7] Από το Άνσλους έως το 1940 διετέλεσε Υπουργός Ασφαλείας της προσαρτημένης Αυστρίας.[6] [α]

Το μεγάλο άλμα στην καριέρα του ήλθε μετά τη δολοφονία του Ράινχαρντ Χάιντριχ το 1942, αρχηγού του RSHA, στο οποίο υπαγόταν η Γκεστάπο και η Υπηρεσία Πληροφοριών των SS (Sicherheitsdienst - SD).[15] Για ένα μικρό χρονικό διάστημα την αρχηγία τoυ Κεντρικού Γραφείου είχε ανάβει προσωπικά ο Χάινριχ Χίμλερ, τον Ιανουάριο του 1943 όμως διόρισε επικεφαλής τον Κάλτενμπρουνερ.[β] Από αυτήν τη θέση επέβλεπε όλες τις δραστηριότητες που σχετίζονταν με τις μεταγωγές στα στρατόπεδα και την εξόντωση των Εβραίων και των Τσιγγάνων, καθώς και τις δολοφονίες χιλιάδων πολιτών στην κατεχόμενη Ευρώπη και αιχμαλώτων πολέμου.[15] Επίσης, ως επικεφαλής του RSHA έγινε αυτόματα Πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής Εγκληματολογικής Αστυνομίας, της μεταπολεμικής Ιντερπόλ.[17]

 
Ο Κάλτενμπρουνερ παρακολουθεί την ποινική διαδικασία εναντίον ενός συνωμότη της απόπειρας της 20ής Ιουλίου 1944

Η εξουσία του Κάλτενμπρουνερ ενισχύθηκε ιδιαίτερα προς το τέλος του Πολέμου και κυρίως έπειτα από την απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ στις 20 Ιουλίου 1944, οπότε και απέκτησε άμεση πρόσβαση στον Φύρερ.[18] Η επιρροή του στον Χίτλερ ήταν τόση, ώστε λέγεται ότι ακόμη και ο Χίμλερ τον φοβόταν. Πράγματι, είχε εξελιχθεί σε τρομακτική φυσιογνωμία, καθώς σε αυτό συνέβαλαν το ύψος του (2,01 μ.) και το "ξερακιανό" και "γεμάτο ουλές"[19] πρόσωπό του[γ] και ο άστατος, κυκλοθυμικός χαρακτήρας του.

Το τέλος Επεξεργασία

Το 1945, ενώ η Ναζιστική Γερμανία κατέρρε, ο Κάλτενμπρουνερ προσπάθησε μάταια να έρθει σε συνεννόηση με τους Συμμάχους, όπως άλλωστε και άλλοι ναζιστές ηγέτες. Η στάση του, ωστόσο, χαρακτηριζόταν από αντιφατικότητα: την ίδια στιγμή που "πρόσφερε" στην άλλη πλευρά εγγυήσεις για τη ζωή των κρατουμένων στα στρατόπεδα, έδινε εντολές να τους εκτελέσουν και να εξαφανίσουν όλα τα ίχνη. Εντέλει, ο ίδιος πήρε ένα αναγνωριστικό αεροσκάφος και πέταξε προς νότο.[20] Αναγκάσθηκε, όμως, να προσγειωθεί και συνελήφθη από τις συμμαχικές δυνάμεις.

 
Η σορός του Κάλτενμπουερ μετά την εκτέλεση

Δικάστηκε στη Δίκη της Νυρεμβέργης, εκπροσωπώντας στο εδώλιο τα SS, δεδομένης της απουσίας των Χάιντριχ και Χίμλερ.[15] Υποστήριξε πως ήταν αθώος για τα εγκλήματα που τον κατηγορούσαν. Ισχυρίστηκε πως δε γνώριζε τις "φρικαλεότητες" που διαπράττονταν "κάτω από τις διαταγές του Χίμλερ", διότι αυτός εργαζόταν "κλεισμένος στο γραφείο [του] στο Βερολίνο".[21] Κατά τη διάρκεια της κράτησής του, υπέστη δυο επεισόδια υπαραχνοειδούς αιμορραγίας.[19] Κρίθηκε ένοχος για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και καταδικάστηκε σε θάνατο με απαγχονισμό. Η ποινή εκτελέστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946.


Σημειώσεις Επεξεργασία

  1. Ήταν όμως μια θέση με τυπικό χαρακτήρα, αφού η χώρα δεν υφίστατο πλέον.
  2. Υπάρχουν ενδείξεις πως η επιλογή του Κάλτενμπρουνερ υπεδείχθη στον Χίμλερ από τον ίδιο τον Χίτλερ.[16]
  3. Σύμφωνα με τον ίδιο αποτέλεσμα ξιφομαχίας στα φοιτητικά του χρόνια, κατ' άλλους από τροχαίο ατύχημα ενώ οδηγούσε μεθυσμένος.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb12653720s. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. 2,0 2,1 2,2 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Ernst-Kaltenbrunner. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. 3,0 3,1 3,2 (Αγγλικά) SNAC. w6dj5dbd. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. 4,0 4,1 4,2 Burton C. Andrus: «I was the Nuremberg jailer» (Αγγλικά) Coward-McCann, Inc.. Νέα Υόρκη. 1969.
  5. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb12653720s. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  6. 6,0 6,1 6,2 «Ernst Kaltenbrunner», Encyclopædia Britannica.
  7. 7,0 7,1 7,2 Axis Biographical Research.
  8. Black (1984), σ. 26-29.
  9. Houston (1972), σ. 11.
  10. Houston (1972), σ. 19-20.
  11. Black (1984), σ. 60.
  12. Black (1984), σ. 71.
  13. Houston (1972), σ. 40, 43.
  14. Black (1984), σ. 79.
  15. 15,0 15,1 15,2 15,3 Black (1984), σ. 3.
  16. Black (1984), σ. 130.
  17. Michael Newton (2003). «INTERPOL». The FBI Encyclopedia. Τζέφερσον (Β. Καρολίνα): McFarland. σελ. 164. ISBN 978-0-7864-6620-7. Ανακτήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 2015. 
  18. Houston (1972), σ. 134 κ.εξ.
  19. 19,0 19,1 Γκόλντενσον (2004), σ. 107.
  20. Houston (1972), σ. 156 κ.εξ.
  21. Γκόλντενσον (2004), σ. 108.

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

Βιβλία Επεξεργασία

  • Γκόλντενσον, Λίον (2004). «Ερνστ Καλντενμπρούνερ». Νυρεμβέργη. Αθήνα: Κέδρος. σελίδες 107–129. ISBN 978-960-04-3168-1.  (Ο τόμος περιέχει τα ψυχογραφήματα του Αμερικανού στρατιωτικού ψυχιάτρου Λ. Γκόλντενσον από τις συνεντεύξεις με τους κατηγορούμενους -και ορισμένους μάρτυρες- Ναζί εγκληματίες πολέμου.)

Διαδίκτυο Επεξεργασία

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία