Βικιπαίδεια

Ερρίκος ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, δούκας του Μπουγιόν

Ο Ερρίκος ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, γαλλ.: Henri de La Tour d'Auvergne, ήταν (τιτουλάριος) δούκας του Μπουγιόν συζυγικώ δικαιώματι (jure uxoris), υποκόμης του Τυρέν, Καστιγιόν και Λανγκαί (28 Σεπτεμβρίου 1555 – 25 Μαρτίου 1623). Ανήκε στον ισχυρό (μετέπειτα Ουγενοτικό) Οίκο ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν· έγινε πρίγκιπας του Σεντάν και στρατάρχης της Γαλλίας.

Ερρίκος ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, δούκας του Μπουγιόν
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση28  Σεπτεμβρίου 1555[1]
Joze
Θάνατος25  Μαρτίου 1623[1][2][3]
Σεντάν[4]
Χώρα πολιτογράφησηςΒασίλειο της Γαλλίας
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[5]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταστρατιωτικός
Οικογένεια
ΣύζυγοςΚαρλόττα του Λα Μαρκ
Ελισάβετ του Νάσσαου (από 1595)[6]
ΤέκναΦρειδερίκος Μαυρίκιος ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, δούκας του Μπουγιόν
Ερρίκος ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν
Μαρία ντε Λα τουρ ντ'Ωβέρν
Ελισάβετ ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν[7]
Juliane Catherine de La Tour d'Auvergne[7]
Henriette Catherine de La Tour d'Auvergne[7]
ΓονείςΦραγκίσκος Γ΄ ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, υποκόμης του Τυρέν[7] και Ελεονόρα του Μονμορανσύ[7]
ΟικογένειαΟίκος ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατόςΣτρατάρχης της Γαλλίας
Πόλεμοι/μάχεςΓαλλικοί θρησκευτικοί πόλεμοι
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαπρέσβης της Γαλλίας στην Ολλανδία
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα
Να μη συγχέεται με τον ομώνυμο ανιψιό του Ερρίκο ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν υποκόμη του Τυρέν.

Βιογραφία Επεξεργασία

Ο υποκόμης του Τυρέν γεννήθηκε στο κάστρο Ζοζέ-αν-Ωβέρν, κοντά στο Κλερμόν-Φεράν στο Ωβέρν. Γονείς του ήταν ο Φραγκίσκος Γ΄ ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, υποκόμης του Tυρέν και η Eλεονόρα ντε Moνμορανσύ, μεγαλύτερη κόρη του Αν 1ου δούκα τού Μονμορανσύ.

Μετά τη Σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου το 1572 συμμετείχε στην Πολιορκία της Λα Ροσέλ (1572-1573), αλλά στη συνέχεια μεταστράφηκε εκ νέου στον Προτεσταντισμό. Συμμετείχε στη συνωμοσία του ντε Λα Μολ και του ντε Κοκονά το 1574, εντάχθηκε στο κόμμα των Mαλκοντάν με επικεφαλής τον Φραγκίσκο, δούκα του Aλανσόν (νεότερο αδελφό των βασιλέων Καρόλου Θ΄ και Ερρίκου Γ΄) το 1575.

Το 1576 εντάχθηκε στο προτεσταντικό κόμμα του Ερρίκου της Ναβάρρας (μελλοντικού Ερρίκου Δ΄), διαπραγματευόμενος την ειρήνη του Νεράκ μεταξύ Προτεσταντών και Καθολικών το 1579. Διορίστηκε αντιστράτηγος του Άνω Λανγκεντόκ το 1580, έλαβε μέρος στην πολιορκία του Παρισιού το 1590 μετά την άνοδο του Ερρίκου Δ΄ στο θρόνο και κατέκτησε το Στεναί από την Καθολική Ένωση το 1591.

Το 1591 ο Ερρίκος Δ΄ τον πάντρεψε με τη Σαρλότ ντε Λα Μαρκ, κληρονόμο του δουκάτου του Μπουγιόν και του πριγκιπάτου του Σεντάν. [8] Το 1592 ο Ερρίκος Δ΄ τον έκανε στρατάρχη της Γαλλίας. [8]

Μετά το τέλος της πρώτης συζύγου του το 1594, νυμφεύτηκε την Ελισάβετ του Νάσσαου [8] Το 1593 και το 1595, ο Ερρίκος Δ΄ και η Ολλανδική Δημοκρατία διεξήγαγαν δύο ανεπιτυχείς εκστρατείες εναντίον του Λουξεμβούργου, που το κατείχε η Ισπανία. [9] [10] [11] [12]

Ηττημένος στο Ντουλάν της Πικαρδίας το 1595 από τον δε Φουέντες, κυβερνήτη των Ισπανικών Κάτω Χωρών, στάλθηκε στην Αγγλία για να ανανεώσει τη συμμαχία της Γαλλίας με τη βασίλισσα Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας το 1596. Συμμετείχε στη συνωμοσία του δούκα του Μπιρόν το 1602, κατέφυγε στη Γενεύη το επόμενο έτος και αναγκάστηκε να δεχτεί ένα γαλλικό προτεκτοράτο στο δουκάτο του Μπουγιόν το 1606.

Μετά το τέλος του Ερρίκου Δ΄, μπήκε στο Συμβούλιο της Αντιβασιλείας κατά τη διάρκεια της ανηλικιότητας του Λουδοβίκου ΙΓ΄ και μηχανορραφούσε εναντίον του Μασιμιλιάν ντε Μπετύν, δούκα του Συλί και του Κ. Κονσίνι, του τελευταίου αγαπημένου της χήρας βασίλισσας και αντιβασίλισσας Μαρίας των Μεδίκων.

Τον Απρίλιο του 1612 ο δούκας ήρθε στο Λονδίνο ως πρέσβης της Μαρίας των Μεδίκων. Έγινε δεκτός στην Αυλή του Ιακώβου Α΄ και της συζύγου του Άννας της Δανίας και συνοδευόταν από 100 ή 250 ακολούθους. Κατέλυσε στο Τσάρτερχαουζ, όπου ήταν κρεμασμένες ταπισερί, συμπεριλαμβανομένων των δωματίων για τον έφηβο ανιψιό του Ερρίκο ντε Λα Τρεμουάλ. Στην πρώτη του δεξίωση στο Μπάνκετινγκ Χάουζ στο ανάκτορο Γουάιτχολ τον έφερε ο δούκας του Λένοξ με μία συνοδεία 30 αμαξών. Στην Αυλή φορούσαν μαύρα, λόγω πένθους για το τέλος της Άννας-Αικατερίνης, συζύγου του Χριστιανού Δ΄ της Δανίας[13], αδελφού της Άννας της Δανίας.

Σύμφωνα με τον Βενετό πρεσβευτή Αντόνιο Φοσκαρίνι, οι οδηγίες του περιελάμβαναν μία πρόταση γάμου μεταξύ της Χριστίνας πριγκίπισσας της Γαλλίας, δεύτερης κόρης του Ερρίκου Δ΄, και του Ερρίκου-Φρειδερίκου Στιούαρτ πρίγκιπα της Ουαλίας, γιου του Ιακώβου Α΄. Η Άννα της Δανίας είπε σε έναν από τους ανώτερους συντρόφους του ότι θα προτιμούσε ο γιος της Ερρίκος-Φρειδερίκος να νυμφευτεί μία Γαλλίδα πριγκίπισσα χωρίς προίκα, παρά μία πριγκίπισσα από τη Φλωρεντία με οποιαδήποτε ποσότητα χρυσού. [14]

Απεβίωσε στο Σεντάν το 1623.

Οικογένεια Επεξεργασία

Νυμφεύτηκε πρώτα τη Καρλόττα του Λα Μαρκ, ιδίω δικαιώματι (suo jure) δούκισσα του Μπουγιόν (Bouillon) στις 19 Νοεμβρίου 1591 και απέκτησε έναν γιο, που γεννήθηκε και απεβίωσε στις 8 Μαΐου 1594.

Έπειτα ο Ερρίκος έκανε δεύτερο γάμο με την Eλισάβετ του Νάσσαου-Οράγγης στις 15 Απριλίου 1595 και είχε τέκνα με τον τίτλο ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν:

  • Λουίζα (Αύγουστος 1596 - Νοέμβριος 1607).
  • Μαρία (1599 - 24 Μαΐου 1665), παντρεύτηκε τον Ερρίκο ντε Λα Τρεμουάλ, δούκα του Τουάρ και πρίγκιπα του Ταλμόν, αργότερα τιτουλάριο βασιλιά της Ιερουσαλήμ (1605–1674) και είχε απογόνους.
  • Ιουλιανή-Αικατερίνη (8 Οκτωβρίου 1604 - 6 Οκτωβρίου 1637), παντρεύτηκε τον Φρανσουά ντε Λα Ροσφουκώ, κόμη του Ρουσύ, και είχε απογόνους.
  • Φρειδερίκος-Μαυρίκιος (22 Οκτωβρίου 1605 – 9 Αυγούστου 1652) δούκας (συζυγικώ δικαιώματι) του Μπουγιόν [8], νυμφεύτηκε την Eλεονόρα-Αικατερίνη ντε Μπεργκ και είχε απογόνους.
  • Ελισάβετ (1606 - 1 Δεκεμβρίου 1685), παντρεύτηκε τον Γκυ ντε Ντυρφόρ, και έγινε μητέρα του Ζακ και του Γκυ.
  • Ενριέττα-Αικατερίνη (απεβ. το 1677), παντρεύτηκε τον Aμωρύ Γκουγιόν, μαρκήσιο του Λα Μουσαγιέ και είχε απογόνους.
  • Ερρίκος (11 Σεπτεμβρίου 1611 - 27 Ιουλίου 1675) [8]υποκόμης του Τουραίν, νυμφεύτηκε τη Σαρλότ ντε Κωμόν, κόρη του Aρμάν-Νομπάρ ντε Κωμόν, δούκα του Λα Φορς.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb13497122d. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ (Αγγλικά) SNAC. w6gb2psz. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p717.htm#i7165. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 1  Ιανουαρίου 2015.
  5. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb13497122d. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  6. ↑ p717.htm#i7165. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 7,6 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 Le prix de la pairie: les évaluations du duché d'Albret (1655-1657), Christophe Blanquie, Revue d'histoire moderne et contemporaine, T. 50e, No. 2 (Apr. - Jun., 2003), 6. https://www.jstor.org/stable/20530953.
  9. ↑ Robert Jacobus Fruin (1861): Tien jaren uit den tachtigjarigen oorlog, 1588-1598
  10. ↑ Mulder, Lodewijk (1869). «Iets over de veldtochten van prins Maurits: 1593» (στα nl). Het vaandel: tijdschrift voor onderofficieren 1869. https://books.google.com/books?id=SkhNAAAAcAAJ&pg=PA247. 
  11. ↑ J.F.J. van den Broek, Voor god en mijn koning: het verslag van kolonel Francisco Verdugo over zijn jaren als legerleider en gouverneur namens Filips II in Stad en Lande van Groningen, Drenthe, Friesland, Overijssel en Lingen (1581-1595) (2009), p. 26, 35. Assen: Uitgeverij Van Gorcum.
  12. ↑ Pirenne, Henri (1925). Geschiedenis van België. Deel 4 (στα Ολλανδικά). Gent: Samenwerkende Volksdrukkerij. σελίδες 205–207. Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2020. 
  13. ↑ A. B. Hinds, HMC Downshire, vol. 3 (London, 1938), pp. 286-7.
  14. ↑ Calendar State Papers Venice: 1610-1613, vol. 12, (London, 1905), nos. 516, 539

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ερρίκος_ντε_Λα_Τουρ_ντ%27Ωβέρν,_δούκας_του_Μπουγιόν&oldid=10461358"