Ζακίντα του Μπάρι
Η Ζακίντα (1081 - 1118) ήταν βασιλική σύζυγος της Διοκλείας από τον γάμο της με τον βασιλιά Κωνσταντίνο Μπόντιν. Είναι γνωστή για τον ρόλο της στον εμφύλιο πόλεμο της Διόκλειας, όπου παρενέβη βίαια στη κρίση που ακολούθησε το θάνατο του συζύγου της, Κωνσταντίνου Μπόντιν, για τη διαδοχή του. [2]
| Ζακίντα του Μπάρι | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 11ος αιώνας |
| Θάνατος | 1118[1] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Περίοδος ακμής | 1081 |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Κωνσταντίνος Μπόντιν |
Ζωή Επεξεργασία
Η Ζακίντα ήταν κόρη του Αργυρίτζου (Archirizus), του νορμανδού κυβερνήτη του Μπάρι στην κομητεία της Απουλίας. Ο βασιλιάς της Διοκλείας Μιχαήλ Α' την επέλεξε ως σύζυγο για τον γιο του Κωνσταντίνο Μποντίν, οποίος επέστρεψε από αιχμαλωσία στην Αντιόχεια, λίγο μετά τη στέψη του Μιχαήλ το 1077. Σύμφωνα με την Annales Barens, οι δύο τους παντρεύτηκαν τον Απρίλιο του 1078, αλλά ο γάμος μπορεί να έχει συμβεί οποιαδήποτε στιγμή μετά. Ο γάμος αυτός σταθεροποίησε τη συμμαχία μεταξύ της Διοκλείας και της Νορμανδικής Σικελίας ενάντια στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.[3] Οι γιοι του ζευγαριού ήταν ο Μιχαήλ, ο Γεώργιος, ο Αρχιρίζ και ο Θωμάς.
Βασίλισσα Επεξεργασία
Ο Μιχαήλ πέθανε το 1081 και ο Κωνσταντίνος τον διαδέχθηκε ως βασιλιάς. Η βασίλισσα Ζακίντα ήταν «ισχυρή δύναμη και σημαντική επιρροή», [2] το Χρονικό του Ιερέα της Ντούκλια την απεικονίζει ως τη δύναμη πίσω από το θρόνο.[4] Είδε τον ανιψιό του Μιχαήλ, Μπράνισλαβ, ως απειλή για τον άντρα και τα παιδιά της. Οι γιοι της ήταν νεαροί (ηλικίας κάτω των 15 ή 10 ετών) και έτσι σε αδύναμη θέση. Η Ζακίντα φοβόταν ότι αν ο Κωνσταντίνος πέθαινε πριν ενηλικιωθούν, ο Μπράνισλαβ θα σφετεριζόταν το θρόνο. Προέτρεψε τον σύζυγό της να τον φυλακίσει και εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία όταν ο Μπράνισλαβ έφτασε στην πρωτεύουσα Σκόδρα χωρίς επίβλεψη με τον αδερφό και τον γιο του. Ο Μπράνισλαβ πέθανε λίγο μετά, αλλά έξι από τους αδελφούς του και έξι από τους γιους του ήταν ακόμα ελεύθεροι. Τους χορηγήθηκε άσυλο από τη Δημοκρατία της Ραγκούσα. Αφού η Ραγκούσα αρνήθηκε να τους απελάσει, ο Κωνσταντίνος ξεκίνησε μία πολιορκία της πόλης, κατά τη διάρκεια της οποίας σκοτώθηκε ένας αγαπημένος της βασίλισσας. Εξοργισμένη, έπεισε τον σύζυγό της να αποκεφαλιστεί ο φυλακισμένος αδερφός και γιος του Μπράνισλαβ μπροστά στα τείχη της πόλης. Οι εκκλησιαστικές αρχές μεσολάβησαν τελικά για την ειρήνη, αλλά η εξόριστη οικογένεια του Μπράνισλαβ συνέχισε να επιδιώκει εκδίκηση.
Διαδοχική κρίση Επεξεργασία
Μέχρι τη στιγμή που ο σύζυγός της πέθανε περίπου το 1101, η βασίλισσα Ζακίντα ήταν το πιο μισητό μέλος της διαμαχούμενης βασιλικής οικογένειας. Ακολούθησε ένας πόλεμος διαδοχής, με την χήρα βασίλισσα να αγωνίζεται για τον ανήλικο γιο της, Μιχαήλ, εναντίων των τεσσάρων ετεροθαλών αδελφών του Κωνσταντίνου. Ο ανιψιός της Ζακίντα, Βλάντιμιρ, επικράτησε το 1103, αλλά εκείνη συνέχισε τις ίντριγκες για λογαριασμό των απογόνων της, αυτή τη φορά τον Γεώργιου. Το 1118, στο Κότορ, έδωσε στον Βλάντιμιρ μία δόση δηλητηρίου που ενεργούσε αργά. [4] Ο ετοιμοθάνατος βασιλιάς μεταφέρθηκε στη Σκόνδρα, όπου τον ακολούθησε για να διασφαλίσει την άνοδο στο θρόνο του γιου της. Εκεί, η Ζάκιντα κατηγόρησε τον γαμπρό της Ντόμπροσλαβ, ο οποίος είχε καθαιρεθεί και φυλακιστεί κατά τη διάρκεια της κρίσης διαδοχής του 1101-03. Ο Βλάντιμιρ δεν πείστηκε και απέλασε την Ζακίντα από τη Σκόνδρα. Η Ζακίντα περίμενε ότι ο Ντόμπροσλαβ θα απελευθερωνόταν και θα αποκαθίστατο στο θρόνο μετά τον επικείμενο θάνατο του Βλάντιμιρ. Έτσι, μόλις ο βασιλιάς πέθανε, η Ζακίντα έβαλε τους οπαδούς της να μπουν στη φυλακή και να ευνουχίσουν και να τυφλώσουν τον Ντόμπροσλαβ, ο οποίος στη συνέχεια στάλθηκε σε ένα μοναστήρι της Σκόνδρας. Μετά την άνοδο του Γεωργίου στον θρόνο, πολλά φιλοβυζαντινά μέλη της βασιλικής οικογένειας κατέφυγαν στο Δυρράχιο. Σύντομα επέστρεψαν με τη συνοδεία βυζαντινού στρατού που έδιωξε τον Γεώργιο και συνέλαβε τη Ζακίντα. Μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου πέθανε φυλακισμένη.
Βιβλιογραφικές αναφορές Επεξεργασία
- ↑ Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2018.
- ↑ 2,0 2,1 Lawler, Jennifer (2004). «Jakvinta (11th century)». McFarland. ISBN 0786466162. Missing or empty
|title=(βοήθεια) - ↑ Stephenson, Paul (2000). Byzantium's Balkan Frontier: A Political Study of the Northern Balkans, 900–1204. Cambridge University Press. ISBN 0521770173.
- ↑ 4,0 4,1 Fine, John Van Antwerp, Jr. (1994). The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. Michigan: University of Michigan Press. σελίδες 229–231. ISBN 0-472-08260-4.