Βικιπαίδεια

Ημέρα των Ευχαριστιών (Ηνωμένες Πολιτείες)

Η ημέρα των ευχαριστιών είναι γιορτή που γιορτάζεται την τέταρτη Πέμπτη του Νοεμβρίου.[1] Ξεκίνησε ως Γιορτή της συγκομιδής και το επίκεντρο των εορτασμών των Ευχαριστιών παραμένει το δείπνο των Ευχαριστιών. Το δείπνο αποτελείται παραδοσιακά από φαγητά και τοπικά πιάτα στην Αμερική, όπως γαλοπούλα, πατάτες (συνήθως πουρέ), γέμιση, σκουός, καλαμπόκι, πράσινα φασόλια και κολοκυθόπιτα. Στον Νέο Κόσμο, η Ημέρα των Ευχαριστιών θεωρείται ως η αρχή της εποχής διακοπών, που περιλαμβάνει τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά.

Ημέρα των Ευχαριστιών στο Πλύμουθ. Λάδι σε καμβά από την Jennie Augusta Brownscombe, 1925, Εθνικό Μουσείο Γυναικών στις Τέχνες

Η Ημέρα των Ευχαριστιών γιορτάζεται σε εθνικό επίπεδο από το 1789, με διακήρυξη του Προέδρου Τζορτζ Ουάσιγκτον μετά από αίτημα του Κογκρέσου.[2] Ο Πρόεδρος Τόμας Τζέφερσον επέλεξε να μην γιορτάσει τις γιορτές και η γιορτή της διακόπηκε έως ότου ο Πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν το 1863, κήρυξε εθνική ημέρα "Ευχαριστιών και Δοξολογίας στον ευεργετικό Πατέρα μας που κατοικεί στους Ουρανούς", την τελευταία Πέμπτη του Νοεμβρίου.[3][4] Στις 28 Ιουνίου 1870, ο Πρόεδρος Ulysses S. Grant υπέγραψε νόμο που έκανε την Ημέρα των Ευχαριστιών, ετήσια ομοσπονδιακή αργία στην Ουάσιγκτον DC [5] [6] [7] Στις 6 Ιανουαρίου 1885, πράξη του Κογκρέσου έκανε την ημέρα των ευχαριστιών μαζί με άλλες ομοσπονδιακές αργίες, αμειβόμενες αργίες για όλους τους εργαζόμενους σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. [8] Υπό τον Πρόεδρο Franklin D. Roosevelt, η ημερομηνία μεταφέρθηκε μια εβδομάδα νωρίτερα, η οποία γιορτάστηκε μεταξύ του 1939 και του 1941 εν μέσω σημαντικής αντιπαράθεσης. Από το 1942 και μετά, η Ημέρα των Ευχαριστιών, με πράξη του Κογκρέσου, έλαβε μόνιμη ημερομηνία, την τέταρτη Πέμπτη του Νοεμβρίου.[9] [8]  

Ιστορία Επεξεργασία

Πρώιμες ευχαριστίες Επεξεργασία

 
Ο χώρος που πραγματοποιήθηκε η πρώτη ημέρας των ευχαριστιών στις ΗΠΑ το 1619, στο Berkeley Hundred στην περιοχή Charles City County της Βιρτζίνια

Το να αφιερώσετε χρόνο για να ευχαριστήσετε τις ευλογίες που δεχτήκατε, μαζί με τη γιορτή για να γιορτάσετε μια συγκομιδή, είναι και οι δύο πρακτικές που προηγούνται από καιρό του ευρωπαϊκού οικισμού της Βόρειας Αμερικής. Οι πρώτες τεκμηριωμένες υπηρεσίες ευχαριστιών σε περιοχές που ανήκουν σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες πραγματοποιήθηκαν από τους Ισπανούς [10][11] και τους Γάλλους τον 16ο αιώνα.[12]

Οι υπηρεσίες των Ευχαριστιών ήταν ρουτίνα σε αυτό που έκανε η Κοινοπολιτεία της Βιρτζίνια ήδη από το 1607,[13] με τον πρώτο μόνιμο οικισμό του Τζέιμσταουν της Βιρτζίνια να πραγματοποιεί τις ευχαριστίες το 1610.[10] Το 1619, 38 Άγγλοι άποικοι έφτασαν στο Berkeley Hundred στην περιοχή Charles City County της Βιρτζίνια. Ο χάρτης της εταιρείας London Group ορίζει συγκεκριμένα ότι "την ημέρα της άφιξης των πλοίων μας στον τόπο που έχει οριστεί στη γη της Βιρτζίνια θα είναι ετησίως και διαρκώς ιερή ως ημέρα των ευχαριστιών στον Παντοδύναμο Θεό. " [14][15] Τρία χρόνια αργότερα, μετά την ινδική σφαγή του 1622, ο ιστότοπος Berkeley Hundred και άλλες απομακρυσμένες τοποθεσίες εγκαταλείφθηκαν και οι άποικοι μετέφεραν τον εορτασμό τους στο Jamestown και σε άλλα πιο ασφαλή σημεία.  [ <span title="This claim needs references to reliable sources. (November 2019)">απαιτείται παραπομπή</span> ]

Γιορτή συγκομιδής που εκτελούν οι προσκυνητές στο Πλύμουθ Επεξεργασία

Το πιο σημαντικό ιστορικό γεγονός των ευχαριστιών στον αμερικανικό λαϊκό πολιτισμό είναι ο εορτασμός του 1621 στο Plymouth Plantation, όπου οι έποικοι πραγματοποίησαν μια γιορτή συγκομιδής μετά από μια επιτυχημένη καλλιεργητική περίοδο. Οι γιορτές του φθινοπώρου ή του πρώιμου χειμώνα συνεχίστηκαν σποραδικά και στα επόμενα χρόνια, πρώτα ως αυτοσχέδια θρησκευτική τήρηση και αργότερα ως αστική παράδοση. 

Οι άποικοι του Πλίμουθ, γνωστοί ως Προσκυνητές, είχαν εγκατασταθεί σε εγκαταλελειμμένη γη όταν όλοι οι Ινδοί της Πατούξετ εκτός από έναν πέθαναν σε ένα ξέσπασμα ασθένειας. Αφού ένας σκληρός χειμώνας σκότωσε τους μισούς εποίκους του Πλύμουθ, το τελευταίο επιζώντα Πατούξετ, το Τισκαντάμ, πιο γνωστό από τη μικροσκοπική παραλλαγή Squanto (που είχε μάθει αγγλικά και απέφυγε την πανούκλα ως σκλάβος στην Ευρώπη), ήρθε μετά από αίτημα του Samoset, ο πρώτος ιθαγενής Αμερικανός που συνάντησε τους Προσκυνητές. Ο Σκουάντο δίδαξε στους Προσκυνητές πώς να πιάνουν χέλι και να καλλιεργούν καλαμπόκι και χρησίμευσε ως διερμηνέας γι 'αυτούς μέχρι που υπέκυψε κι αυτός στην ασθένεια ένα χρόνο αργότερα. Ο ηγέτης του Wampanoag Massasoit έδωσε επίσης φαγητό στους αποίκους κατά τον πρώτο χειμώνα όταν οι προμήθειες που έφεραν από την Αγγλία ήταν ανεπαρκείς. 

Οι Προσκυνητές γιόρτασαν στο Πλύμουθ για τρεις ημέρες μετά την πρώτη συγκομιδή τους το 1621. Ο ακριβής χρόνος είναι άγνωστος, αλλά ο Τζέιμς Μπέικερ, ο αντιπρόεδρος της έρευνας στο Plimoth Plantation, δήλωσε το 1996, "Το γεγονός συνέβη μεταξύ 21 Σεπτεμβρίου και 11 Νοεμβρίου 1621, με πιθανότερο να είναι γύρω από τον Michaelmas (29 Σεπτεμβρίου), την παραδοσιακή εποχή ».[16] Οι αφηγήσεις του 17ου αιώνα δεν το προσδιορίζουν ως εορτή των Ευχαριστιών, αλλά ακολούθησε τη συγκομιδή. Περιλάμβανε 50 άτομα που ήταν στο Mayflower (όλοι όσοι παρέμειναν από τους 100 που είχαν προσγειωθεί) και 90 ιθαγενείς Αμερικανούς.[16] Το γλέντι μαγειρεύτηκε από τις τέσσερις ενήλικες γυναίκες προσκυνήτριες που επέζησαν του πρώτου τους χειμώνα στον Νέο Κόσμο (Eleanor Billington, Elizabeth Hopkins, Mary Brewster και Susanna White ), μαζί με μικρές κόρες και υπηρέτριες.[16][17]

 
The Puritan by Augustus St. Gaudens, 1904. Το "καπέλο πόρπης" στο κεφάλι του γλυπτού, που τώρα συνδέεται με τους Προσκυνητές στην ποπ κουλτούρα, ήταν φανταστικό. Οι προσκυνητές δεν φόρεσαν ποτέ ένα τέτοιο αντικείμενο, ούτε υπήρξε ποτέ τέτοιο καπέλο ως σοβαρό ρούχο.

Δύο άποικοι έδωσαν προσωπικούς λογαριασμούς για τη γιορτή του 1621 στο Πλύμουθ. Οι Προσκυνητές, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν Αποσχιστές ( Άγγλοι Διαφωνούντες ), δεν πρέπει να συγχέονται με τους Πουριτανούς, οι οποίοι ίδρυσαν τη δική τους αποικία του κόλπου της Μασαχουσέτης στη χερσόνησο Shawmut (σημερινή Βοστώνη ) το 1630.[18][19] Και οι δύο ομάδες ήταν αυστηροί Καλβινιστές, αλλά διέφεραν στις απόψεις τους σχετικά με την Εκκλησία της Αγγλίας. Οι Καθαροί ήθελαν να παραμείνουν στην Αγγλικανική Εκκλησία και να την μεταρρυθμίσουν, ενώ οι Προσκυνητές ήθελαν τον πλήρη χωρισμό από την εκκλησία.[20]

Ο William Bradford, στο Of Plymouth Plantation έγραψε:

Ο Edward Winslow, στο Mourt's Relation έγραψε:

Οι Προσκυνητές πραγματοποίησαν μια πραγματική γιορτή των Ευχαριστιών το 1623 [21] [22] μετά από μια νηστεία [23] και μια αναζωογονητική βροχή 14 ημερών [24] οποία είχε ως αποτέλεσμα μεγαλύτερη συγκομιδή. Ο William DeLoss Love υπολογίζει ότι αυτή η ημέρα των ευχαριστιών έγινε την Τετάρτη, 30 Ιουλίου 1623, μια ημέρα πριν από την άφιξη ενός πλοίου εφοδιασμού με περισσότερους αποίκους,[23] αλλά πριν από τη φθινοπωρινή συγκομιδή. Κατά τη γνώμη του Love, αυτή η ευχαριστία του 1623 ήταν σημαντική επειδή η εντολή για την αναγνώριση του γεγονότος ήταν από την πολιτική αρχή [25] (Κυβερνήτης Bradford) και όχι από την εκκλησία, καθιστώντας την πιθανώς την πρώτη αστική αναγνώριση της Ημέρας των Ευχαριστιών στη Νέα Αγγλία .[23]

Αυτοί οι λογαριασμοί από πρώτο χέρι δεν φαίνεται να συνέβαλαν στην πρώιμη ανάπτυξη των διακοπών. Το "Of Plymouth Plantation" του Μπράντφορντ δεν δημοσιεύτηκε μέχρι τη δεκαετία του 1850. Το φυλλάδιο "Η σχέση του Μουρτ" συνοψίστηκε από άλλες εκδόσεις χωρίς τη γνωστή πλέον ιστορία ευχαριστιών. Μέχρι τον δέκατο όγδοο αιώνα, το αρχικό φυλλάδιο φαινόταν να έχει χαθεί ή ξεχαστεί. ένα αντίγραφο ανακαλύφθηκε ξανά στη Φιλαδέλφεια το 1820, με την πρώτη πλήρη επανεκτύπωση το 1841. Σε μια υποσημείωση, ο συντάκτης, Alexander Young, ήταν το πρώτο άτομο που προσδιόρισε τη γιορτή του 1621 ως την πρώτη Ημέρα των Ευχαριστιών.[26]

Σύμφωνα με τον ιστορικό Τζέιμς Μπέικερ, οι συζητήσεις για το πού πραγματοποιήθηκε οποιαδήποτε «πρώτη ημέρα των Ευχαριστιών» στη σύγχρονη αμερικανική επικράτεια είναι μια «καταιγίδα σε ένα φασόλι».[26] Ο Τζέρεμι Μπανγκ ισχυρίζεται: "Οι τοπικοί ενισχυτές στη Βιρτζίνια, τη Φλόριντα και το Τέξας προωθούν τους αποίκους τους, οι οποίοι (όπως και πολλοί άλλοι που κατέβηκαν από ένα σκάφος) ευχαρίστησαν που ξαναπήδησαν σε ξηρά." [27] Ο Μπέικερ ισχυρίζεται ότι «η πραγματική προέλευση των αμερικανικών διακοπών ήταν η Καλβινιστική Ημέρα των Ευχαριστιών στη Νέα Αγγλία. Ποτέ σε συνδυασμό με μια συνάντηση του Σαββάτου, οι Πουριτανικές εορτές ήταν ειδικές ημέρες που είχαν αφιερωθεί κατά τη διάρκεια της εβδομάδας για ευχαριστίες και επαίνους ως απάντηση στην πρόνοια του Θεού. » [26]

Ο Πρόεδρος John F. Kennedy εξέδωσε την Προκήρυξη 3560 στις 5 Νοεμβρίου 1963: «Πριν από τρεις αιώνες, οι πρόγονοί μας στη Βιρτζίνια και στη Μασαχουσέτη, μακριά από το σπίτι τους σε μια μοναχική ερημιά, διέθεσαν ένα χρόνο ευχαριστίας. Την καθορισμένη ημέρα, ευχαρίστησαν ευλαβικά για την ασφάλειά τους, για την υγεία των παιδιών τους, για τη γονιμότητα των χωραφιών τους, για την αγάπη που τα ένωσε και για την πίστη που τα ένωσε με τον Θεό τους. » [28]

Ο Επαναστατικός Πόλεμος Επεξεργασία

Η Πρώτη Εθνική Διακήρυξη της Ημέρας των Ευχαριστιών δόθηκε από το Ηπειρωτικό Συνέδριο το 1777 από την προσωρινή του τοποθεσία στο Γιορκ της Πενσυλβάνια, ενώ οι Βρετανοί κατέλαβαν την εθνική πρωτεύουσα στη Φιλαδέλφεια. Ο εκπρόσωπος Samuel Adams δημιούργησε το πρώτο σχέδιο. Το Κογκρέσο ενέκρινε τότε την τελική έκδοση:

Ο Τζορτζ Ουάσινγκτον, ηγέτης των επαναστατικών δυνάμεων στον Αμερικανικό Επαναστατικό Πόλεμο, κήρυξε την Ημέρα των Ευχαριστιών τον Δεκέμβριο του 1777 ως γιορτή νίκης προς τιμήν της ήττας των Βρετανών στη Σαρατόγκα .[29]

Διακηρύξεις των Ευχαριστιών στην πρώιμη Δημοκρατία Επεξεργασία

Το Ηπειρωτικό Συνέδριο, το νομοθετικό όργανο που κυβέρνησε τις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1774 έως το 1789, εξέδωσε πολλές «εθνικές ημέρες προσευχής, ταπείνωσης και ευχαριστίας» [30] μια πρακτική που συνεχίστηκε από τους προέδρους Ουάσινγκτον και Άνταμς σύμφωνα με το Σύνταγμα. εκδηλώθηκε στις καθιερωμένες αμερικανικές εορτές της Ημέρας των Ευχαριστιών και στην Εθνική Ημέρα της Προσευχής σήμερα.[31] Αυτή η διακήρυξη δημοσιεύτηκε στο The Independent Gazetteer, ή το Χρονικό της Ελευθερίας, στις 5 Νοεμβρίου 1782, η πρώτη που παρατηρήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 1782:

Την Πέμπτη, 24 Σεπτεμβρίου 1789, η πρώτη Βουλή των Αντιπροσώπων ψήφισε τη σύσταση της Πρώτης Τροποποίησης του πρόσφατα συνταγμένου Συντάγματος στα κράτη για επικύρωση. Την επόμενη μέρα, ο βουλευτής Ηλίας Μπουντινό από το Νιου Τζέρσεϊ πρότεινε στο Σώμα και τη Γερουσία να ζητήσουν από κοινού τον Πρόεδρο Ουάσινγκτον να κηρύξει ημέρα ευχαριστίας για "τις πολλές ευνοήσεις του Παντοδύναμου Θεού". Ο Μπουντινό είπε ότι «δεν μπορούσε να σκεφτεί να αφήσει τη συνεδρίαση να περάσει χωρίς να προσφέρει την ευκαιρία σε όλους τους πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών να συμμετάσχουν, με μία φωνή, στην επιστροφή στον Παντοδύναμο Θεό, τις ειλικρινείς ευχαριστίες τους για τις πολλές ευλογίες που είχε ρίξει πάνω τους " [32]

Ως Πρόεδρος, στις 3 Οκτωβρίου 1789, ο George Washington έκανε την ακόλουθη διακήρυξη και δημιούργησε την πρώτη Ημέρα των Ευχαριστιών που ορίστηκε από την εθνική κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής:

Την 1η Ιανουαρίου 1795, η Ουάσινγκτον κήρυξε την Ημέρα των Ευχαριστιών που πρέπει να τηρείται την Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου.

Ο Πρόεδρος John Adams δήλωσε τις Ευχαριστίες το 1798 και το 1799. Καθώς ο Τόμας Τζέφερσον ήταν ντείστ και σκεπτικιστής της ιδέας της θεϊκής παρέμβασης, δεν δήλωσε ημέρες ευχαριστίας κατά τη διάρκεια της προεδρίας του. Ο Τζέιμς Μάντισον ανανέωσε την παράδοση το 1814, ως απάντηση στα ψηφίσματα του Κογκρέσου, στο τέλος του πολέμου του 1812. Ο Caleb Strong, Κυβερνήτης της Κοινοπολιτείας της Μασαχουσέτης, κήρυξε τις διακοπές το 1813, "για μια ημέρα δημόσιας ευχαριστίας και προσευχής" για την Πέμπτη, 25 Νοεμβρίου του ίδιου έτους.[33]

Ο Μάντισον επίσης κήρυξε τις διακοπές δύο φορές το 1815. Ωστόσο, κανένα από αυτά δεν γιορτάστηκε το φθινόπωρο. Το 1816, ο κυβερνήτης Plumer του New Hampshire όρισε την Πέμπτη 14 Νοεμβρίου ως ημέρα δημόσιας ευχαριστίας και ο κυβερνήτης Brooks της Μασαχουσέτης όρισε την Πέμπτη 28 Νοεμβρίου να "τηρείται σε όλη την πολιτεία ως ημέρα των ευχαριστιών".[34]

Μια ημέρα των ευχαριστιών διορίστηκε ετησίως από τον κυβερνήτη της Νέας Υόρκης, De Witt Clinton, το 1817. Το 1830, η νομοθεσία της Πολιτείας της Νέας Υόρκης επέβαλε επίσημα την ημέρα των ευχαριστιών ως αργία, καθιστώντας τη Νέα Υόρκη την πρώτη πολιτεία εκτός της Νέας Αγγλίας που το έκανε.[35]

Το 1846, η Sara Josepha Hale ξεκίνησε μια εκστρατεία για να καταστήσει την Ημέρα των Ευχαριστιών εθνική γιορτή, που θα πραγματοποιηθεί την τελευταία Πέμπτη του Νοεμβρίου. Έγραψε σε προέδρους, μέλη του Κογκρέσου και κάθε κυβερνήτη κάθε πολιτείας και επικράτειας για τα επόμενα δεκαεπτά χρόνια για να προωθήσει την ιδέα, καθώς και να τη δημοσιοποιήσει στα βιβλία και τα συντακτικά της. Ο Χέιλ ήλπιζε ότι η Ημέρα των Ευχαριστιών, ως εθνική γιορτή, θα προωθούσε την «ηθική και κοινωνική επανένωση των Αμερικανών».[36] Πρότεινε επίσης στις εκκλησίες να γιορτάσουν τις διακοπές συλλέγοντας κεφάλαια για την αγορά σκλάβων και την εκπαίδευση και τον επαναπατρισμό τους πίσω στην Αφρική.[36] Μέχρι το 1860 εκδόθηκαν προκηρύξεις που όριζαν ημέρα ευχαριστίας από τους κυβερνήτες τριάντα κρατών και τριών περιοχών.[36]

 
After Winslow Homer, Thanksgiving in Camp, έκδοση 1862, National Gallery of Art
 
Σκίτσο του Alfred Waud της Ημέρας των Ευχαριστιών στο στρατόπεδο (του στρατηγού Louis Blenker ) κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου των ΗΠΑ το 1861
 
Home to Thanksgiving, λιθογραφία των Currier and Ives (1867)

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ «How Did Thanksgiving End Up On The Fourth Thursday?». NPR.org. 
  2. ↑ Frank, Priscilla (November 28, 2013). «Christie's Is Selling The Proclamation That Established Thanksgiving, Signed By George Washington». HuffPost. https://www.huffingtonpost.com/2013/11/28/thanksgiving-proclamation_n_4078958.html. Ανακτήθηκε στις December 6, 2013. 
  3. ↑ «Proclamation of Thanksgiving (October 3, 1863)». Abraham Lincoln Online. Ανακτήθηκε στις 24 Νοεμβρίου 2010. 
  4. ↑ President Abraham Lincoln's Thanksgiving Day Proclamation of October 3, 1863 (Presidential Proclamation 106). Series: Presidential Proclamations, 1778–2006. National Archives and Records Administration (United States). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιανουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2017. 
  5. ↑ Statutes at Large 1871.
  6. ↑ Stathis 1999.
  7. ↑ Belz 2017.
  8. ↑ 8,0 8,1 Straus 2014.
  9. ↑ «The Year We Had Two Thanksgivings». Franklin D. Roosevelt Presidential Library and Museum. Marist College. Ανακτήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2010. 
  10. ↑ 10,0 10,1 «Teacher's Guide: Primary Source Set: Thanksgiving» (PDF). Library of Congress. Ανακτήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2010. 
  11. ↑ «Thanksgiving Timeline, 1541–2001». Library of Congress. 
  12. ↑ Davis, Kenneth C. (November 25, 2008). «A French Connection». The New York Times. https://www.nytimes.com/2008/11/26/opinion/26davis.html?th&emc=th. Ανακτήθηκε στις September 5, 2011. 
  13. ↑ Morill, Ann "Thanksgiving and Other Harvest Festivals" Infobase Publishing, (ISBN 1-60413-096-2) p.33
  14. ↑ «The First Thanksgiving». The Virginia Historical Society. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2016. 
  15. ↑ Dowdy, Clifford (1957). The Great Plantation. Rinehart and Co. σελίδες 29–37. 
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 Globe, Sheryl Julian, The Boston. «HISTORY IS SERVED». chicagotribune.com. 
  17. ↑ Johnson, Caleb. «Women of Early Plymouth». MayflowerHistory.com. Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2014. 
  18. ↑ Banner, David. «Boston History—The History of Boston, Massachusetts». SearchBoston. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Μαρτίου 2009. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2009. 
  19. ↑ Kennedy, Lawrence W. (1994). Planning the city upon a hill: Boston since 1630. University of Massachusetts Press. σελίδες 11–12. ISBN 978-0-87023-923-6. 
  20. ↑ «Separating the Pilgrims From the Puritans (Published 1999)» (στα αγγλικά). The New York Times. 1999-10-24. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/1999/10/24/nyregion/l-separating-the-pilgrims-from-the-puritans-080128.html. Ανακτήθηκε στις 2020-11-26. 
  21. ↑ Bradford 1952.
  22. ↑ Bradford 1856.
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 Love, William DeLoss (1895). The Fast and Thanksgiving Days of New England. Houghton, Mifflin. σελ. 84. 
  24. ↑ Bradford 1856, σελ. 142.
  25. ↑ Winslow, Edward (1624). «Good Newes from New-England: or, A true relation of things very remarkable at the plantation of Plimoth in New-England—Together with a relation of such religious and civil laws and customers, as are in practice amongst the Indians» (PDF). MayflowerHistory.com. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2013. 
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 Baker, James W. (2009). Thanksgiving: the biography of an American holiday. UPNE. σελ. 273. ISBN 9781584658016. 
  27. ↑ Bangs, Jeremy (Σεπτεμβρίου 2005). «The Truth About Thanksgiving Is that the Debunkers Are Wrong». History News Network. Ανακτήθηκε στις 1 Δεκεμβρίου 2014. 
  28. ↑ «John F. Kennedy XXXV President, Thanksgiving Proclamation, Nov. 5, 1963». The American Presidency Project. Ανακτήθηκε στις 24 Νοεμβρίου 2016. 
  29. ↑ «Thanksgiving». George Washington's Mount Vernon. Ανακτήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 2017. 
  30. ↑ Library of Congress (4 Ιουνίου 1998). «Religion and the Congress of the Confederation, 1774–89». 
  31. ↑ Ellis Sandoz.
  32. ↑ compiled from authentic materials by Joseph Gales, Senior (1834), The Annals of the Congress, The Debates and Proceedings in the Congress of the United States, 1, Washington, DC: Gales and Seaton, σελ. 949–950 
  33. ↑ Strong, Caleb (15 Οκτωβρίου 1813). «The Weekly Messenger Newspaper—October 15, 1813». 1812 History. Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2017. 
  34. ↑ [Zanesville Express, October 31, 1816.
  35. ↑ Smith, Andrew F. «N.Y.'s place in Thanksgiving lore: How Gotham is as central to our modern conception of the holiday as New England». nydailynews.com. Ανακτήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2020. 
  36. ↑ 36,0 36,1 36,2 Smith, Andrew F. (1 November 2003). «The First Thanksgiving». Gastronomica 3 (4): 79–85. doi:10.1525/gfc.2003.3.4.79. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ημέρα_των_Ευχαριστιών_(Ηνωμένες_Πολιτείες)&oldid=10483452"