Θέλουμε τους κολονέλους

Το Θέλουμε τους κολονέλους (ιταλ.: Vogliamo i colonnelli) είναι Ιταλική κωμική ταινία του 1973 σε σκηνοθεσία Μάριο Μονιτσέλι, ο οποίος έγραψε και το σενάριο μαζί με τους Ατζ & Σπαρπέλι. Πρωταγωνιστούν οι Ούγκο Τονιάτσι, Φρανσουά Περιέ και Κλοντ Ντοφέν.

Θέλουμε τους κολονέλους Vogliamo i colonnelli
Κινηματογραφική αφίσα
Σκηνοθεσία	Μάριο Μονιτσέλι
Παραγωγή	Πίο Αντζελέτι
Σενάριο	Ατζενόρε Κρότσι, Μάριο Μονιτσέλι και Φούριο Σκαρπέλι
Πρωταγωνιστές	Ούγκο Τονιάτσι, Αντονίνο Φαά ντι Μπρούνο, Giuseppe Maffioli, Giancarlo Fusco, Ρέντζο Μαρινιάνο, Μαξ Τουρίλι, Καμίλο Μίλι, Κάρλα Τατό, Ντουίλιο Ντελ Πρέτε, Μπάρμπαρα Ερέρα, Pino Zac, Κλοντ Ντοφέν, Tino Bianchi, Φρανσουά Περιέ, Τζιάνι Σόλαρο, Πιέτρο Τόρντι, Valeria Sabel, Franco Magno, Λουτσιάνο Κατενάτσι, Μπρούνο Ντι Λούια, Βινστένζο Φαλάνγκα, Κάρλα Μαντσίνι, Μίμο Πόλι, Σταύρος Τορνές, Τζιάνι Μπαγκίνο και Μάριο Φέρα
Μουσική	Κάρλο Ρουστιτσέλι
Φωτογραφία	Alberto Spagnoli
Μοντάζ	Ρουτζέρο Μαστρογιάννι
Πρώτη προβολή	1973
Διάρκεια	105 λεπτά
Προέλευση	Ιταλία
Γλώσσα	Ιταλικά
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα ()

Συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ των Καννών το 1973. Είναι μια σατιρική κωμωδία με φόντο την πολιτική φαντασία που αφηγείται ένα αδέξιο πραξικόπημα στην Ιταλία, με σαφείς υπαινιγμούς στην υποτιθέμενη απόπειρα πραξικοπήματος Μποργκέζε του 1970, καθώς και στο καθεστώς των Ελλήνων συνταγματαρχών.

Πλοκή

Ο Ούγκο Τονιάτσι σε σκηνή από την ταινία

Στο Μιλάνο ένας εκρηκτικός μηχανισμός προκαλεί την κατάρρευση του καθεδρικού ναού της Madonnina του Μιλάνου, προκαλώντας κύμα αγανάκτησης σε όλη τη χώρα και στο εξωτερικό. Η επίθεση οργανώθηκε από ακροδεξιούς εξτρεμιστές για να κατηγορήσουν την Αριστερά. Ο Τζουζέπε Τριτόνι, ο οποίος είναι μέρος της συνωμοσίας, καταλήγει σε ρήξη με το κόμμα του. Η «Μεγάλη Δεξιά» στην πραγματικότητα ακολουθεί μια πολιτική ένταξης στο δημοκρατικό σύστημα, παρουσιάζοντας τον εαυτό της ως το κόμμα που θέλει « ελευθερία στην τάξη και τάξη στην ελευθερία». Ο βουλευτής, πεπεισμένος ότι η εξουσία πρέπει να καταληφθεί πριν αναλάβει η αριστερά, στρέφεται στον ηλικιωμένο συνταγματάρχη Ριμπώ για να του κανονίσει ένα ραντεβού με τον στρατηγό Μπάσι-Λέγκα που συνταξιοδοτήθηκε επειδή συμμετείχε σε απόπειρα πραξικοπήματος. Ο Τριτόνι τον πείθει να του δώσει τη μυστική λίστα των αξιωματικών που είχαν δηλώσει ότι ήταν διαθέσιμοι για να συμμετάσχουν στην συνωμοσία, που συνέταξε τότε ο στρατηγός Ντε Βιντσέντζο.

Μόλις προσλήφθηκαν οι συμμετέχοντες, ο Τριτόνι στρέφεται στον βιομήχανο Ιρμέριο Στάινερ για τη χρηματοδότηση της συνωμοσίας. Για να τον πείσει να πληρώσει πεντακόσια εκατομμύρια, απειλεί να αποκαλύψει το παρασκήνιο μιας προμήθειας παλαιών ραδιοφωνικών συσκευών στον στρατό, δυσλειτουργικών υπολειμμάτων πολέμου που πωλήθηκαν σε πλήρη τιμή σε συνενοχή με τον στρατηγό Αλσίντε Μποσίσιο. Έχοντας λάβει τη χρηματοδότηση και και οργανώσει ένα παραστρατιωτικό στρατόπεδο για την εκπαίδευση των συμμετεχόντων, οι συνωμότες συγκεντρώνονται σε μια απομονωμένη βίλα για να αναπτύξουν τις λεπτομέρειες του σχεδίου «Black Fox» (στρατιωτική κατάληψη των ζωτικών κέντρων εξουσίας, σύλληψη πολιτικών αντιπάλων, απαγωγή του Προέδρου της Δημοκρατίας και ανάγνωση στην Rai της προκήρυξης με την οποία ανακοινώθηκε το πραξικόπημα στο Έθνος) και αποφασίζοντας για τη μελλοντική τάξη της χώρας.

Στη συνάντηση συμμετέχει ο συνταγματάρχης Ανδρέας Αυτόματος, μέλος των μυστικών υπηρεσιών της νεοσύστατης Δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Ένας αριστερός δημοσιογράφος, ο Αρμάντο Κάφε, που τυχαίνει να βρίσκεται σε εκείνα τα μέρη, βγάζει μια σειρά από φωτογραφίες και παραδίδει το υλικό στον αξιότιμο Λουίτζι Ντι Κόρι του PCI. Ο τελευταίος πηγαίνει με τον γραμματέα του PSI και τον Χριστιανοδημοκρατικό υφυπουργό του υπουργού Εσωτερικών Σαλβατόρε Λι Μάσι, ο οποίος ωστόσο δεν φαίνεται να δίνει ιδιαίτερη σημασία στην είδηση, χαρακτηρίζοντας την επιχείρηση Τριτόνι ως «εγκεφαλική και κλόουν» και οι προθέσεις των τριών ανδρών «μια πολιτική εικασία». Ωστόσο, τους καθησύχασε ότι μετά το Σαββατοκύριακο θα λάβει τα απαραίτητα μέτρα.

Την ίδια στιγμή οι συνωμότες είναι έτοιμοι να αναλάβουν δράση. Η βάση είναι ένα γυμναστήριο πυγμαχίας, από όπου διατηρούν επαφή με τις στρατιωτικές δυνάμεις που συγκλίνουν στη Ρώμη και με διάφορες περιπολίες ανδρών μεταμφιεσμένων σε καραμπινιέρους , έτοιμους να πραγματοποιήσουν μια σειρά από προγραμματισμένες συλλήψεις. Ωστόσο, οι ίδιες ραδιοφωνικές συσκευές που παρείχε ο Στάινερ στον στρατό χρησιμοποιούνται για επικοινωνίες. Λόγω της επισφαλούς λειτουργίας τους, κάποιος συνδέεται με μια συσκεύη, πιστεύοντας ότι επικοινωνεί με τον αντίπαλο, υπαγορεύει μια κίνηση που ερμηνεύεται από τον συνταγματάρχη Μπαρμπάκανε ως η θέση του αεροδρομίου Fiumicino. Η ομάδα πέφτει με αλεξίπτωτο σε ένα κοτέτσι στο Maccarese, δίνοντας σήμα ότι η κατάληψη είχε γίνει κατά λάθος, βάζοντας εκτός λειτουργίας όλο το χρονοδιάγραμμα της επιχείρησης. Το μπλακ άουτ της πρωτεύουσας προωθείται (και στη συνέχεια ακυρώνεται), ο Turzilli ανακαλύπτεται με τους δασοφύλακες στο στάδιο Flaminio στη Ρώμη και η ομάδα του συνταγματάρχη Φούρας καταλαμβάνει το αρχηγείο της Rai μετά το τέλος των εκπομπών, όταν δεν είναι πλέον άχρηστο να ξεκινήσει η ανακοίνωση προς το έθνος .

Στο μεταξύ ξεκινά αστυνομική επιχείρηση. Οι συνωμότες συλλαμβάνονται, ενώ ο Τριτόνι καταφέρνει να κρυφτεί από τη Μαρτσέλα Μπάσι Λέγκα, για να τους ανακαλύψει η αστυνομία μαζί με έναν από τους πολυάριθμους εραστές της γυναίκας, που έχασε το πραξικόπημα λόγω «σκωληκοειδίτιδας». Στη συνέχεια ο βουλευτής οδηγείται στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ενώπιον του οποίου οι άλλοι αρχηγοί της σκευωρίας έχουν ήδη συλληφθεί. Τον προδίδουν αποκαλύπτοντας την ιδέα του για το πραξικόπημα. Επίσης, συνομιλεί με τον Πρόεδρο ο υπουργός Λι Μάσι, ο οποίος δείχνει πώς οι αστυνομικές δυνάμεις, που είχαν ήδη επίγνωση των ανατρεπτικών σχεδίων, τους απέτρεψαν αποτελεσματικά. Πράγματι, για να υπερασπιστεί καλύτερα το κράτος, ο Λι Μάσι αποκαλύπτει σε έναν μπερδεμένο Πρόεδρο, ο οποίος απαιτεί ειδικές εξουσίες, τον πειρασμό να εφαρμόσει ένα αντιπραξικόπημα προκειμένου να απομονωθεί ο πολιτικός εξτρεμισμός και να εγκαθιδρυθεί ένα τεχνοκρατικό αστυνομικό κράτος αυταρχικής φύσης. Ο Τριτόνι, ταπεινωμένος και θυμωμένος, παίρνει μια χειροβομβίδα από έναν στρατιώτη, απειλώντας να την ρίξει και προκαλώντας τον θάνατο του Προέδρου της Δημοκρατίας από ανακοπή καρδιάς, ευνοώντας έτσι τα σχέδια του υπουργού Λι Μάσι.

Ένα χρόνο αργότερα, ο Τριτόνι βρίσκεται να ζει στο αυταρχικό κράτος που ονειρευόταν, χωρίς όμως να είναι στην εξουσία. Ο αρχηγός του πρώην κόμματός του, της Μεγάλης Δεξιάς, υποστηρίζει την κυβέρνηση και ο επιχειρηματίας Στάινερ είναι υπουργός Εργασίας, όπως και ορισμένοι στρατιώτες που ισχυρίστηκαν πίστη στη Δημοκρατία. Η ταινία τελειώνει με τον Τριτόνι, να κοιτά με καχυποψία το καταπιεστικό αστυνομικό καθεστώς, καθισμένος σε τραπέζι σε ένα μπαρ ενώ προσπαθεί να πουλήσει το σχέδιο του πραξικοπήματος στους πολιτικούς ενός υπανάπτυκτου αφρικανικού κράτους.

Διανομή ρόλων

• Ούγκο Τονιάτσι - βουλευτής Τζουζέπε Τριτόνι
• Φρανσουά Περιέ - Λουίτζι Ντι Κόρι
• Αντονίνο Φαά ντι Μπρούνο - Αντισυνταγματάρχης Ριμπώ
• Κλοντ Ντοφέν - Πρόεδρος της Δημοκρατίας
• Ρέντζο Μαρινιάνο - Υπολοχαγός Μπρανζίνο
• Μπάρμπαρα Ερέρα - Κοντέσα Αμέλια Ντι Αματρίτσε
• Λουίτζι Λένερ - βιομήχανος Ιρμέριο Στάινερ
• Κάρλα Τατό - Μαρτσέλα Μπάσι Λέγκα
• Λίνο Πουγκλίζι - Σαλβάτορε Λι Μάσι

Κυκλοφορία

Η ταινία έκανε πρεμιέρα στους ιταλικούς κινηματογράφους στις 5 Μαρτίου 1973. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε το 1975 και προβλήθηκε στους κινηματογράφους Άλφα και Κυψελάκι της Αθήνας.

Βιβλιογραφία

• Φύσσας, Δημήτρης (2019). «Τα σινεμά της Αθήνας 1896-2013». Αθήνα: Ebooks4greeks. σελ. 983. ISBN 978-618-83142-1-4. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Θέλουμε τους κολονέλους στην IMDb (Αγγλικά)
• Θέλουμε τους κολονέλους στο AllMovie (Αγγλικά)
• Θέλουμε τους κολονέλους στο TCMDB (Αγγλικά)
• Θέλουμε τους κολονέλους στο AlloCine (Γαλλικά)
• Θέλουμε τους κολονέλους στο Cine.gr (αρχειοθετημένος)
• Θέλουμε τους κολονέλους στο Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (Αγγλικά)