Βικιπαίδεια

Ινστιτούτο Παστέρ

οργάνωση της υγείας

Το Ινστιτούτο Παστέρ (γαλλικά: Institut Pasteur) είναι ιδιωτικό, μη κερδοσκοπικό γαλλικό ίδρυμα αφιερωμένο στη μελέτη της βιολογίας, των μικροοργανισμών, των ασθενειών και των εμβολίων.

Ινστιτούτο Παστέρ
Ίδρυση1887
ΙδρυτήςΛουί Παστέρ
ΈδραΠαρίσι, Γαλλία
ΙστότοποςΕπίσημος ιστότοπος
δεδομένα (π • σ • ε )

Δημιουργήθηκε το 1888 χάρη σε διεθνή δημόσια συνδρομή, και ονομάστηκε προς τιμής του Λουί Παστέρ[1], ιδρυτή και πρώτου διευθυντή του, ο οποίος, το 1885, ανέπτυξε το πρώτο εμβόλιο κατά της λύσσας.

Για περισσότερο από έναν αιώνα, το Ινστιτούτο Παστέρ βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά των μολυσματικών ασθενειών. Αυτός ο διεθνής ερευνητικός οργανισμός, με έδρα το Παρίσι, ήταν ο πρώτος που απομόνωσε το 1983 τον ιό της ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας (HIV), ο οποίος προκαλεί το σύνδρομο επίκτητης ανοσοανεπάρκειας (AIDS). Επίσης πραγματοποίησε πρωτοποριακές ανακαλύψεις που επέτρεψαν στην ιατρική να ελέγξει λοιμώδεις ασθένειες, όπως οι διφθερίτιδα, τέτανος, φυματίωση, πολιομυελίτιδα, γρίπη, κίτρινος πυρετός, πανώλη, ηπατίτιδα Β και AIDS. Από το 1908, δέκα επιστήμονες του ινστιτούτου έχουν βραβευτεί με Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής.

Από τις 11 Ιουλίου 2021 , το Ινστιτούτο Παστέρ είναι « συνεργαζόμενος ερευνητικός οργανισμός» του Πανεπιστημίου του Παρισιού[2].

Ιστορία Επεξεργασία

Ίδρυση Επεξεργασία

Το 1886 δόθηκαν οι πρώτες δωρεές για τη δημιουργία ενός αντιλυσσικού ινστιτούτου και ξεκίνησε η συνδρομή για την ίδρυση ενός ινστιτούτου εμβολίων κατά της λύσσας τις 11 Μαρτίου 1886. Τις 11 Μαΐου του ίδιου έτους, πραγματοποιήθηκε ένα γκαλά στο Τροκαντερό υπέρ του Ινστιτούτου Παστέρ .

Δημιουργήθηκε με διάταγμα τις 4 Ιουνίου 1887 και το ινστιτούτο εγκαινιάστηκε στις 14 Νοεμβρίου 1888 από τον Πρόεδρο Σαντί Καρνό.

Ιδρυτής Επεξεργασία

Το Ινστιτούτο Παστέρ ιδρύθηκε από τον Λουί Παστέρ, έναν Γάλλο επιστήμονα του οποίου τα πρώτα πειράματα στη ζύμωση, που πραγματοποιήθηκαν στη Λιλ για τις βιομηχανίες μπύρας, οδήγησαν σε θεμελιώδη έρευνα στη βακτηριολογία. Πράγματι, όταν ίδρυσε το ινστιτούτο του, ο Παστέρ είχε ήδη ανακαλύψει την αρχή της αποστείρωσης, γνωστή ως παστερίωση και η οποία διέπει σήμερα την πρακτική της αντισηψίας. Από την άλλη πλευρά, έχει ήδη αναπτύξει τεχνικές εμβολιασμού κατά των βακτηριακών λοιμώξεων και ήταν γνωστός για την ανάπτυξη ενός αποτελεσματικού εμβολίου κατά της λύσσας.

Τότε ο Λουί Παστέρ έθεσε για το ινστιτούτο τρεις στόχους : « Θα είναι ταυτόχρονα ιατρείο για τη θεραπεία της λύσσας, ερευνητικό κέντρο για μολυσματικές ασθένειες και κέντρο διδασκαλίας για μελέτες σχετικά με τα μικρόβια. »

Ο Παστέρ ενδιαφερόταν τόσο για τη θεμελιώδη έρευνα όσο και για τις πρακτικές εφαρμογές της, και τα πρώτα πέντε τμήματα του ινστιτούτου του διευθύνονταν από μελετητές πολύ διαφορετικού υπόβαθρου. Ένας ερευνητής, ο Εμίλ Ντυκλώ, ήταν υπεύθυνος για την έρευνα στη μικροβιολογία, ένας άλλος, ο Σαρλ Σαμπερλάν, για την έρευνα σχετικά με μικροοργανισμούς που εφαρμόζονται στην υγιεινή. Ένας βιολόγος, ο Ίλια Ίλιτς Μέτσνικοφ, ασχολήθηκε με την έρευνα στη μορφολογία των μικροοργανισμών και δύο γιατροί, ο Ζακ-Ζοζέφ Γκρανσέ και ο Εμίλ Ρου, με έρευνα στη μικροβιακή τεχνική. Ένα χρόνο μετά τα εγκαίνια του ινστιτούτου, ο Ρου εγκαινίασε το πρώτο μάθημα μικροβιολογίας που δόθηκε ποτέ.

Μετά τον Παστέρ Επεξεργασία

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, η διεύθυνση του Ινστιτούτου Παστέρ καλύπτει την αντιστασιακή δραστηριότητα περίπου 10 % των ερευνητών του[3], αλλά απέτυχε να αποτρέψει τη σύλληψη του μικροβιολόγου Εζέν Βολμάν ο οποίος, μαζί με τη σύζυγό του, Ελιζαμπέτ Βολμάν, απελάθηκε και δολοφονήθηκε στο Άουσβιτς[4].

Ανακαλύψεις Επεξεργασία

Οι διάδοχοι του Παστέρ συνέχισαν την ερευνητική δραστηριότητα, όπως δείχνει αυτό το χρονοδιάγραμμα ορισμένων από τα επιτεύγματα του ινστιτούτου.:

  • 1889: Ο Εμίλ Ρου και ο Αλεξάντρ Υερσέν περιγράφουν τον μηχανισμό δράσης του Corynebacterium diphtheriae και αναπτύσσουν μια θεραπεία για τη διφθερίτιδα με αντιτοξίνες,
  • 1894: Ο Αλεξάντρ Υερσέν ανακαλύπτει το παθογόνο οργανισμό της βουβωνικής πανώλης, τη Yersinia pestis,
  • 1898: Ο Πολ-Λουί Σιμόν ανακαλύπτει τον ρόλο του ψύλλου στη μετάδοση της πανώλης,
  • 1899: Εγκαίνια του Ινστιτούτου Παστέρ στη Λιλ, μιας ανεξάρτητης δομής της οποίας ο πρωταρχικός σκοπός ήταν αρχικά να αποτελέσει κέντρο για την παραγωγή ορού κατά της διφθερίτιδας,
  • 1900: το νοσοκομείο Παστέρ δημιουργήθηκε από μαθητές του Παστέρ, Εμίλ Ρου και Λουί Μάρτιν[5].
  • 1907: Ο Αλφόνς Λαβεράν λαμβάνει το βραβείο Νόμπελ για την έρευνά του, που διεξήχθη σε συνεργασία με τον Φελίσ Μεσνίλ, σχετικά με τον ρόλο των παρασίτων πρωτόζωων του αίματος σε ορισμένες ασθένειες, και ιδιαίτερα την ελονοσία,
  • 1908: Ο Ίλια Μέτσνικοφ λαμβάνει το βραβείο Νόμπελ, για τη συμβολή του στην κατανόηση της λειτουργίας του ανοσοποιητικού συστήματος,
  • 1910: Ο Κωνσταντίνος Λειβαδίτης και ο Καρλ Λαντστάινερ αποδεικνύουν ότι η πολιομυελίτιδα προκαλείται από έναν διηθητό ιό,
  • 1911: Υπό την ώθηση του Εμίλ Ρου, δημιουργείται το Ινστιτούτο Παστέρ της Αλγερίας. Ο Εντμόντ και ο Ετιέν Σεργκάν έθεσαν σε εφαρμογή ένα δόγμα που αποτέλεσε τα θεμέλια για την καταπολέμηση της ελονοσίας στη Βόρεια Αφρική και ανακάλυψαν πολλές θεραπείες για την καταπολέμηση των ενδημικών ασθενειών που επηρεάζουν τον πληθυσμό της Αλγερίας και τα ζώα της. Συμμετείχαν έτσι στη διάσωση πολλών ζωών και προώθησαν την ανάπτυξη της Αλγερίας[6],
  • 1911: Ο Ερνέστ Φουρνώ δημιουργεί το εργαστήριο θεραπευτικής χημείας, από το οποίο προέκυψαν πολλά φάρμακα,
  • 1914-1918: ερευνητές από το ινστιτούτο αναπτύσσουν ένα αποτελεσματικό χημικό αέριο όπλο, τη χλωροπικρίνη ,
  • 1915: Το Ινστιτούτο Παστέρ παρέχει 6 εκατομμύρια δόσεις αντιτετανικού ορού για τη διάρκεια του πολέμου,
  • 1917: Ο Φελίς ντ'Ερέλ ανακαλύπτει τον βακτηριοφάγο, έναν ιό που εξαπλώνεται μόνο μέσα στα βακτήρια,
  • 1919: Ο Ζυλ Μπορντέ λαμβάνει το βραβείο Νόμπελ για τις ανακαλύψεις του στο ανοσοποιητικό σύστημα, και ιδιαίτερα στις επιπτώσεις των αντισωμάτων και στους μηχανισμούς δράσης του συμπληρώματος. Το 1909, ίδρυσε, στις Βρυξέλλες, το Ινστιτούτο Παστέρ της Μπραμπάντ, το οποίο έγινε Ινστιτούτο Παστέρ των Βρυξελλών.,
  • 1921: Ανακάλυψη στο Ινστιτούτο Παστέρ της Λιλ του εμβολίου κατά της φυματίωσης: βάκιλλος των Καλμέτ και Γκεράν ή BCG,
  • 1928: Ο Σαρλ Νικόλ λαμβάνει το βραβείο Νόμπελ επειδή έλυσε το μυστήριο της μετάδοσης του τύφου, ειδικά επειδή καθόρισε τον ρόλο της ψείρας στη μετάδοση,
  • 1932: Ο Ζαν Λεγκρέ αναπτύσσει το πρώτο εμβόλιο κατά του κίτρινου πυρετού,
  • 1935: Οι Ζακ Τρεφουέλ, Τερέζ Τρεφουέλ, Φεντερίκο Νίτι και Ντανιέλ Μποβέ ανακαλύπτουν τις θεραπευτικές ιδιότητες της σουλφοναμίδης,
  • 1937: Ο Ντανιέλ Μποβέ και η Αν-Μαρί Σταούμπ ανακαλύπτουν τα πρώτα αντιισταμινικά φάρμακα,
  • 1946: Ο Ντανιέλ Μποβέ ανακαλύπτει το πρώτο συνθετικό κουράριο,
  • 1951: Ο Αντρέ Λβοφ διαπιστώνει την ύπαρξη προϊών,
  • 1954: Ο Πιερ Λεπάν αναπτύσσει ένα από τα πρώτα εμβόλια πολιομυελίτιδας,
  • 1956: Ο Ζακ Ουντίν ανακαλύπτει την αλλοτυποποίηση πρωτεϊνών,
  • 1957: Ο Ντανιέλ Μποβέ λαμβάνει το βραβείο Νόμπελ για τις ανακαλύψεις του σχετικά με συνθετικά αντιισταμινικά και κουράρια,
  • 1960: Οι Φρανσουά Γιακόμπ, Νταβίντ Περά, Κάρμεν Σάντσες και Ζακ Μονό προτείνουν την έννοια του οπερονίου για τον έλεγχο της βακτηριακής γονιδιακής έκφρασης,
  • 1963: Ο Ζακ Ουντίν ανακαλύπτει την ιδιοτυπία των αντισωμάτων,
  • 1965: Οι Αντρέ Λβοφ, Φρανσουά Γιακόμπ και Ζακ Μονόντ λαμβάνουν το βραβείο Νόμπελ για τις ανακαλύψεις τους σχετικά με τη γενετική ρύθμιση της σύνθεσης ενζύμων και ιών,
  • 1970: Ο Ζαν-Πιερ Σανζώ απομονώνει τον πρώτο υποδοχέα ενός νευροδιαβιβαστή, την ακετυλοχολίνη,
  • 1983 και 1985: Ο Λυκ Μοντανιέ, ο Ζαν-Κλοντ Σερμάν και η Φρανσουάζ Μπαρέ Σινουσί ανακαλύπτουν τους δύο ιούς HIV που ευθύνονται για το AIDS, για τον οποίο ο Λουκ Μοντανιέ και η Φρανσουάζ Μπαρέ-Σινουσί λαμβάνουν το Νόμπελ Ιατρικής το 2008.,
  • 1985: Το πρώτο ανθρώπινο εμβόλιο που παρασκευάστηκε με γενετική μηχανική από ζωικά κύτταρα, το εμβόλιο κατά της ηπατίτιδας Β, αναπτύχθηκε από τον Πιερ Τιολαί,
  • Δεκαετία 1990: Το Ινστιτούτο Παστέρ εμπλέκεται στο σκάνδαλο παιδιών που μολύνθηκαν από τη νόσο Κρόιτσφελντ-Γιάκομπ, ως μέρος της θεραπείας με αυξητική ορμόνη.

Οργάνωση διαχρονικά Επεξεργασία

Το Ινστιτούτο Παστέρ γνώρισε μια ευαίσθητη οικονομική κατάσταση τη δεκαετία του 1960, γεγονός που το ώθησε να υποβάλει αίτηση για επιδοτήσεις από το γαλλικό κράτος το 1965. Το έλλειμμα, που προέκυψε από μια κατάσταση που αναφέρθηκε ήδη το 1934 από τον Αλφρέ Λακρουά, ήταν τότε το 1961 δέκα εκατομμύρια φράγκα[7].

Η στήριξη αυτή χορηγείται υπό την προϋπόθεση ότι οι δραστηριότητες παραγωγής και εμπορίας διαφέρουν σαφώς από την έρευνα. Μετά από μια αρχική συμφωνία με το εργαστήριο Roger Bellon, το ινστιτούτο κατέληξε να δημιουργήσει τη δική του εταιρεία το 1972, το Institut Pasteur Production (IPP), τώρα Sanofi Pasteur. Το 1974, η Sanofi μπήκε στα 35 % στο κεφάλαιο της IPP, το μερίδιο αυτό έγινε η πλειοψηφία το 1980.

Τον Ιανουάριο του 1985 , οι δύο τομείς παραγωγής διαχωρίζονται μεταξύ της Pasteur-Sanofi diagnostics, η οποία είναι υπεύθυνη για την παραγωγή διαγνωστικών προϊόντων (βιολογικά αντιδραστήρια) και της Pasteur-Mérieux, για την παραγωγή εμβολίων και ορών. Το Institut Mérieux γίνεται επίσης πλειοψηφικό (51 %) στη σύνδεσή του με το Ινστιτούτο Παστέρ .

Το Ινστιτούτο Παστέρ σήμερα Επεξεργασία

 
Ινστιτούτο Παστέρ της Λιλ.
 
Ινστιτούτο Παστέρ της Τύνιδας, περίπου το 1900

Το Ινστιτούτο Παστέρ του Παρισιού αποτελείται από 100 ερευνητικές μονάδες και σχεδόν 2.700 ερευνητές. Υπάρχουν 500 άτομα μόνιμο ερευνητικό προσωπικό και 600 μη μόνιμο, από 70 χώρες. Έχει επίσης κέντρα στο Πουάντ-α-Πιτρ (Γουαδελούπη), Καγιέν (Γουιάνα) και Νουμεά (Νέα Καληδονία).

Το ινστιτούτο βρίσκεται επίσης στο επίκεντρο ενός παγκόσμιου δικτύου 31 ινστιτούτων που εστιάζουν ιδιαίτερα σε ιατρικά προβλήματα στις αναπτυσσόμενες χώρες. Περιλαμβάνει επίσης ένα κέντρο σπουδών και μια μονάδα επιδημιολογικής στόχευσης.

Το Διεθνές Δίκτυο του Ινστιτούτου Παστέρ (RIIP) είναι παρόν στις ακόλουθες πόλεις και χώρες:

Ερευνητικά κέντρα Επεξεργασία

Το Ινστιτούτο Παστέρ στο Παρίσι διαθέτει δώδεκα ερευνητικά τμήματα[8] :

  1. Κυτταρική βιολογία και μόλυνση,
  2. Υπολογιστική βιολογία,
  3. Αναπτυξιακή βιολογία και βλαστοκύτταρα,
  4. Δομική Βιολογία και Χημεία,
  5. Γονιδιώματα και Γενετική,
  6. Ανοσολογία,
  7. Γενική υγεία,
  8. Μικροβιολογία,
  9. Μυκητολογία,
  10. Νευροεπιστήμη,
  11. Παράσιτα και έντομα φορείς,
  12. Ιολογία

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ «Notre Histoire» (στα γαλλικά). Institut Pasteur. 2016-09-01. https://www.pasteur.fr/fr/institut-pasteur/notre-histoire. Ανακτήθηκε στις 2017-12-08. 
  2. ↑ «Institut Pasteur». Université de Paris (στα Γαλλικά). 20 Σεπτεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2022. 
  3. ↑ Nicolas Chevassus-au-Louis (2007). «La Résistance à l'Institut Pasteur (1940-1944) - Une confrontation de la mémoire pastorienne aux sources d'archivistiques». Association des anciens élèves de l'Institut Pasteur (192): 118-127. .
  4. ↑ Nicolas Chevassus-au-Louis (2004). Savants sous l'Occupation : enquête sur le vie scientifique française entre 1940 et 1944. Paris: Le Seuil. .
  5. ↑ « L'hôpital de l'institut Pasteur » résumé d'un article d'Élisabeth Lemaire in Bull. Soc. hist. & arch. du XVe arrondt de Paris – no 33.
  6. ↑ Jean-Pierre Dedet (2013). Edmond et Étienne Sergent et l'épopée de l'institut Pasteur d'Algérie (στα Γαλλικά). Pézenas: Domens. σελ. 380. ISBN 978-2-35780-048-9. .
  7. ↑ Jean Sénard, Crise à l'Institut Pasteur, Le Figaro littéraire no 1027 du jeudi 23 décembre 1965, σ. 4
  8. ↑ Pasteur, research pasteur fr-Institut. «Départements • Research». Research (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2020. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ινστιτούτο_Παστέρ&oldid=10222551"