Κάρλος το Τσακάλι
Ο Ίλιτς Ραμίρες Σάντσες (αγγλικά:Ilich Ramírez Sánchez), (γενν. 12 Οκτωβρίου 1949), επίσης γνωστός ως «Κάρλος το Τσακάλι» είναι τρομοκράτης από τη Βενεζουέλα που εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης στη Γαλλία για τις δολοφονίες δύο Γάλλων πρακτόρων και ενός συνδέσμου του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) που έγιναν το 1975.[5]
| Κάρλος το Τσακάλι | |
|---|---|
 Φωτογραφία του Ίλιτς Ραμίρες Σάντσες κατά την διάρκεια της δίκης του στο Παρίσι. | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Ilich Ramírez Sánchez (Ισπανικά) |
| Γέννηση | Ίλιτς Ραμίρεζ Σάντσεζ 12 Οκτωβρίου 1949 Municipio Michelena |
| Εθνικότητα |  Βενεζουέλα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βενεζουέλα |
| Θρησκεία | αθεϊσμός (από 2001) |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Ισπανικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ισπανικά |
| Σπουδές | Ρωσικό Πανεπιστήμιο της Φιλίας των Λαών[1] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός στρατιωτικός[2] τρομοκράτης[3] |
| Ποινική κατάσταση | |
| Κατηγορίες εγκλήματος | συνειδητός δολοφόνος[4] |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Μαγκνταλένα Κοππ (1985–1994) Isabelle Coutant-Peyre (από 2001) |
| Τέκνα | Rosa Kopp |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατιώτης |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Το ψευδώνυμο του Σάντσες: Το μεν όνομα «Κάρλος» το πήρε από τον Παλαιστίνιο εκπαιδευτή του Μπασάμ Αμπού Σαρίφ, ο οποίος τον όνομασε έτσι εξαιτίας της λατινοαμερικανικής καταγωγής του Σάντσες, το δε «Τσακάλι» από έναν δημοσιογράφο της βρετανικής εφημερίδας The Guardian. καθώς όταν είχε βρεθεί η γιάφκα του Κάρλος στο Λονδίνο, ο δημοσιογράφος βρήκε στη βιβλιοθήκη του τη νουβέλα του Φρέντερικ Φορσάιθ Η Μέρα του Τσακαλιού, με αποτέλεσμα τα μέσα ενημέρωσης αλλά και οι αστυνομικές αρχές άρχισαν να αποκαλούν τον Σάντσες ως «Κάρλος το Τσακάλι».[6]
Βιογραφία Επεξεργασία
Ο Ιλιτς Ραμίρεζ Σάντσες γεννήθηκε στο Καράκας της Βενεζουέλας, όπου και πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Ο πατέρας του, δικηγόρος στο επάγγελμα και ένθερμος μαρξιστής, επέμενε το αγόρι να μην πάρει χριστιανικό όνομα και να το ονομάσει Ίλιτς, προς τιμήν του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν. Τα δυο μικρά του αδέρφια μάλιστα βαφτίστηκαν Λένιν και Βλαντιμίρ, αντίστοιχα, ολοκληρώνοντας έτσι με αυτόν τον τρόπο, τον φόρο τιμής στον σοβιετικό ηγέτη.[6]
Οι μαρξιστικές πεποιθήσεις του πατέρα του ώθησαν τον Ίλιτς να προσχωρήσει στη νεολαία του κομμουνιστικού κόμματος της Βενεζουέλας ήδη από το 1959. Οι γονείς του ωστόσο χώρισαν το 1966 και η μητέρα πήρε τα παιδιά μαζί της στο Λονδίνο. Εκεί ο Ίλιτς πήγε στο κολλέγιο Στάφορντ Χάους του Κένσιγκτον και έπειτα μπήκε στη Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου. Το 1968 με την καθοδήγηση του πατέρα του πήγε στη Μόσχα και μπήκε στο Πανεπιστήμιο Πατρίς Λουμούμπα. Δύο χρόνια αργότερα ωστόσο, ο Ίλιτς αποβλήθηκε από το Πανεπιστήμιο.[6]
Εξτρεμιστική δράση Επεξεργασία
Το 1973 ο Κάρλος ξεκινούσε τη διαβόητη τρομοκρατική του δράση, πάντα για λογαριασμό της PFLP: στο στόχαστρο τίθενται ισραηλινών συμφερόντων επιχειρήσεις και μεμονωμένα άτομα, αλλά και όποιοι φέρονται να έχουν σχέσεις με το κράτος του Ισραήλ. Ο ίδιος αναλαμβάνει την ευθύνη για βομβιστική επίθεση στην Τράπεζα Χαποαλίμ του Λονδίνου, αλλά και για παγιδεύσεις με εκρηκτικά σε οχήματα έξω από τρεις γαλλικές εφημερίδες, τις οποίες κατηγορούσε η PFLP για μονομέρεια στην κάλυψη θεμάτων που αφορούσαν στη δράση του Ισραήλ.[6]
Ήταν στη Βηρυτό που θα συμμετάσχει στον σχεδιασμό του πλέον διαβόητου τρομοκρατικού του χτυπήματος, την κατάληψη του στρατηγείου του ΟΠΕΚ (Οργανισμός Εξαγωγών Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών) στη Βιέννη κατά τη διάρκεια συνεδρίου του οργανισμού στις 21 Δεκεμβρίου 1975, και οδηγεί την ομάδα του στη διάσκεψη των υπουργών του ΟΠΕΚ, πιάνοντας 60 ομήρους και σκοτώνοντας άλλους 3, με το φαινομενικό αίτημα του Κάρλος να είναι η μετάδοση ανακοινωθέντος για τον παλαιστινιακό αγώνα από τα αυστριακά ραδιόφωνα και τους τηλεοπτικούς σταθμούς της χώρας, με συχνότητα ανά δύο ώρες.
Οι αυστριακές Αρχές συμμορφώνονται, για να αποφύγουν την εκτέλεση των ομήρων, ενώ την επόμενη μέρα παρέχουν στα μέλη της PFLP και τους ομήρους αεροπλάνο, με το οποίο και καταφεύγουν στο Αλγέρι: εκεί απελευθερώνουν τους ομήρους και δίνεται άσυλο στους περισσότερους τρομοκράτες.[6]
Ο Κάρλος, στη σκιά του χτυπήματος του 1975, αποφασίζει να εγκατασταθεί στο Άντεν, όπου συστήνει τη δική του τρομοκρατική συμμορία: την αποκαλεί Οργάνωση Ένοπλου Αγώνα και στρατολογεί Σύριους, Λιβανέζους και Γερμανούς ως μέλη. Ταυτόχρονα, δικτυώνεται με την ανατολικογερμανική Στάζι, με τη μυστική αστυνομία να του παρέχει καταφύγιο στο Ανατολικό Βερολίνο.
Τον Φεβρουάριο του 1981 χτυπά τα γραφεία του Radio Free Europe στο Μόναχο, με μια σειρά ακόμα από τυφλά χτυπήματα να αποδίδονται στην εγκληματική του οργάνωση. Και βέβαια όταν στις 16 Φεβρουαρίου 1982 θα συλληφθούν δύο μέλη του Ένοπλου Αγώνα στο Παρίσι, ο Μπρούνο Μπρεγκέ και η γυναίκα του Κάρλος, Μαγκνταλένα Κοπ, ένα κύμα τρομοκρατικών επιθέσεων θα συγκλόνιζε τη Γαλλία ως αντίποινα: βομβιστικό χτύπημα σε γαλλικό τρένο στις 19 Μαρτίου 1982 (5 νεκροί, 77 τραυματίες), παγιδευμένο αυτοκίνητο στην αραβική εφημερίδα του Παρισιού Al Watan Al Arabi στις 22 Απριλίου 1982 (1 νεκρός, 63 τραυματίες), βόμβα στον σταθμό της Μασσαλίας στις 31 Δεκεμβρίου 1983 (2 νεκροί, 33 τραυματίες) και χτύπημα σε γαλλικό τρένο την ίδια μέρα, που θα άφηνε 3 νεκρούς και 12 τραυματίες.
Δείτε επίσης Επεξεργασία
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Ανακτήθηκε στις 10 Ιουλίου 2019.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 20 Ιουνίου 2019.
- ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn20000720045. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2022.
- ↑ «'Carlos The Jackal' convicted, sentenced to life in prison». (Αγγλικά) CNN. 23 Δεκεμβρίου 1997. Ανακτήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 2020.
- ↑ βιογραφία του Κάρλος του Τσακαλιού στο historyofwar.org (αγγλικά) ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2018
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Κάρλος το Τσακάλι στο bbc.com (αγγλικά) ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2018